Gra Mabh Liddel

Twarz Mabh pokryła się rumieńcem, gdy Eusin ją przedstawił, ale przytaknęła słysząc swoje imię jakby tego od niego oczekiwała. W końcu nie chciała, by ci wszyscy ludzie uznali ją jakąś niepełnosprytną. Gdy ruszyli w drogę, mimowolnie zrównała z nim krok. Wspinanie się po skałach okazało się dla niej wyzwaniem, ale ostatecznie udało się nie spowalniać grupy i w końcu znaleźli się na miejscu. Nie mogła nie zauważyć jak totalnie uroczy był jumpluff Eusina. - Gratuluję ewolucji - powiedziała. - Jest cudny. - Po tych słowach wypuściła paras oraz butterfree i zwróciła się do nich: - Będziemy pracować w grupie, dlatego musicie w każdej chwili mieć na uwadze członków naszej drużyny. Wasze pyłki nie powinny mieć żadnego działania, mamy jedynie stworzyć zasłonę dymną. Ran, twoim zadaniem będzie również ich kontrola za pomocą skrzydeł. Janine przewodzi akcją, dlatego jeśli coś pójdzie nie tak, kopiujcie zachowanie jej weezinga.

- Och wow - odpowiedziała tylko Eusinowi. Był jeszcze gorszy niż go zapamiętała, na szczęście już niedługo będzie musiała się z nim użerać. Nagle zrobiło się oślepiająco jasno i jej dalsze słowa zostały uciszone przez Janine. Dając swoim stworkom rozkaz do ataku pyłkowego, włożyła maskę przeciwgazową... i spojrzała na trzymany przez siebie łom jakby widziała go po raz pierwszy w życiu. Moru wskoczyła jej do torby, gdzie starała się uniknąć działania pyłków i dymu. A Mabh... cóż, z sercem na ramieniu wbiegła w nie mając nadzieję, że nie wpadnie na nikogo innego. Jej celem był samochód, być może ludzie. Miała jednak nadzieję, że tylko samochód. W środku miał znajdować się scyther oraz inne skradzione stworzenia. Musiała odłożyć wygodę i komfort psychiczny na bok.

Pozostawiając wir walki za sobą, Mabh wskoczyła do ostatniej z ciężarówek, gdzie zastała kilkadziesiąt klatek pełnych skradzionych pokemonów. A więc była to prawda... to było tak straszne, że trudno było jej w to uwierzyć. Że ktoś mógł zrobić coś takiego tylko dla pieniędzy. Niestety żaden z jej pokemonów nie dysponował atakiem zdolnym wyłamać kłódkę i musiała to zrobić sama. Jej priorytetem był scyther, ale nie zamierzała pozostawiać pozostałych stworków w potrzebie.
- Scyther, jestem Mabh. Twój trener Bugsy wysłał mnie na poszukiwanie ciebie i dał mi twój Poke Ball. Proszę, wiesz że mówię prawdę... inaczej bym go nie miała. - Dziewczyna wyciągnęła ową kapsułę i pokazała stworkowi z nadzieją, że ten nie będzie się powstrzymywał od powrotu do niej. To oszczędziłoby jej sporo czasu do uwolnienia innych pokemonów. Jeśli schowanie scythera w Poke Ballu nie będzie możliwe, albo odmówi on tego to Mabh spróbuje zniszczyć łomem kłódkę i powie mu, by leciał do najbliższego Centrum Pokemon nie oglądając się za siebie.

Scyther był już w swoim Poke Ballu, ale to wcale nie znaczyło, że był bezpieczny. Jeszcze musieli się stąd wszyscy wydostać, a to nie będzie możliwe, póki nie uwolnią pozostałych tu pokemonów... nie myśląc wiele, Mabh obróciła się w kierunku jednej z najbliższych klatek i uderzyła łomem w kłódkę, by ją zniszczyć. Nigdy wcześniej tego nie robiła, więc pewnie minie krótka chwila, nim ogarnie jak to poprawnie zrobić. Od czasu do czasu zerkała też w kierunku otwartych drzwi ciężarówko, by kontrolować sytuację. W końcu powiedziała do nadal siedzącej w jej torbie Moru: - Stań przy drzwiach na czatach i uprzedź mniej, na wypadek gdyby coś szło niezgodnie z planem. Wtedy szybko do mnie wracaj, będę cię potrzebować. - Ona w tym czasie starała się uwolnić jak największą liczbę uwięzionych stworzeń. Coś jej tu jednak nie grało, dlaczego interpol po prostu nie zaaresztuje tych wszystkich bandytów?

Mabh poczuła przypływ szczęścia, gdy ostatnia kłódka pękła i wszystkie stworki zdołały się uwolnić... nie trwało ono jednak długo, gdyż szybko zrozumiała, że jej Moru jest w tarapatach. Chwyciła Poke Ball z jej ostatnim pokemonem, psyduckiem i podbiegła do drzwi przyczepy, by wyskoczyć z niej po pobieżnym zorientowaniu się w sytuacji. Co z Ran i Rydz? Jak radzi sobie meowth, z kim walczy? I w końcu, wypuszcza również Dona, by mógł pomóc. Czy dowodzący akcją popełnili błąd? Nikt nie mówił o walce z Team Rocket, chociaż oczywiście od początku dopuszczała taką ewentualność.
- Moru, użyj na przeciwniku Shock Wave! - Zawołała, gdyż atak ten nigdy nie chybił. Musiała się jednak rozeznać w sytuacji, by móc wymyślić jakąś lepszą strategię. Co z jej pozostałymi pokemonami? Co z innymi trenerami z jej grupy? - Don, pomóż jej używając Water Pulse, a potem Psybeam!

Dźwięki walki wydawały się tak dalekie, gdy każdy dzień wyglądał tak samo. Przez pierwsze tygodnie Mabh wstawała codziennie wcześnie rano i wypytywała o swoje pokemony, gdy tylko ktoś się pojawił. Bała się myśleć, co ci okropni ludzie mogli im zrobić... czy nadal jeszcze były w Johto? Czy ona była w Johto? Sama myśl zmroziła jej krew w żyłach. Jej rodzice musieli się o nią przeraźliwie martwić. Najgorsze jednak, że im się nie udało... nie udało się zwrócić scythera Bugsy'emu. Jego Poke Ball był w kieszeni dziewczyny, gdy została zaatakowana. W końcu jednak, chcąc nie chcąc nawet to przestało mieć dla niej znaczenie, gdy brak stymulacji zaczął ją wpędzać w coraz większego doła. W pewnym momencie przestała nawet wstawać z łóżka, bo po co? Cieszyła się, że w jej celi nie było lustra gdyż bała się nawet myśleć jak wygląda, codziennie tylko przetwarzała w myślach wydarzenia, które doprowadziły ją do tego miejsca. Tęskniła za Marnie, Bugsy'm i rodzicami, martwiła przeraźliwie o swoje pokemony.

Odgłos wybuchy był dla Mabh tak obcy, że gdy dotarł do jej uszu i wzdrygnęła się na swojej pryczy, przez chwilę zastanawiała się, czy coś jej się nie przyśniło. Do czasu oczywiście, aż tynk nie spadł jej na głowę... w pierwszej chwili trochę spanikowała. Jedyne, co oferowała cela to względne poczucie bezpieczeństwa przed zawaleniem. Pobiegła pod ścianę, gdzie jak jej się wydawało, była najbezpieczniejsza i starała się osłaniać głowę, gdy zgasło światło. Już miała wzywać pomocy, gdy drzwi się otworzyły i stanęła w nich Marnie. Mabh prawie się popłakała na jej widok, ale zrobiła to, gdy dziewczyna ją przytuliła a ponad jej ramieniem zobaczyła Bugsy'ego. - P-przepraszam - starała się mówić, choć płacz jej to utrudniał. - Muszę okropnie wyglądać... - i nie za ładnie pachnieć mając do dyspozycji wyłącznie umywalkę. Mimo wszystkiego przez co przeszła, nadal czuła się zażenowana będąc widzianą w tym stanie przez miłość swojego życia. - Bugsy, zawiodłam i ciebie i scythera. Udało mi się go odnaleźć i wrócić do Poke Balla, ale potem... myślę, że wszystkie nasze pokemony są teraz w ogromnym niebezpieczeństwie. - Mabh byłaby szczęśliwa mogąc znów zobaczyć chłopaka, ale czuła się przede wszystkim zażenowana swoją porażką. Kolejne pytanie zadała Marnie. - Ile czasu minęło od tamtego wieczora?

- Siedem tygodni? - Mabh nie mogła w to uwierzyć, nigdy nie spodziewała się, że znajdzie się w takiej sytuacji. - I co z resztą? Eusin? - Nawet jeśli nie darzyła chłopaka sympatią, musiała zapytać. - Ale... ale zostali pokonani? Definitywnie? Skoro spodziewali się ataku, czy to znaczy, że mieliśmy kreta? - Dziewczyna czuła się cool używając słowa zasłyszanego w serialu kryminalistycznym. Spojrzała na Bugsy'ego ze łzami w oczach i uśmiechnęła się. A więc udało się, zwróciła scythera chłopakowi. Nawet gdy ona nie mogła tego zrobić, jej pokemony nie zawiodły! Musiały wiedzieć, jak ważne to dla niej było. Gdy po chwili zobaczyła cała swoją drużynę, popłakała się jeszcze bardziej i zaczęła przytulać każdego swojego pokemona. Zauważyła jednocześnie, że jej meowth nie była już takim młodym kotkiem, jak kiedy ją pierwszy raz dostała. Reszta wyglądała za to mniej więcej tak samo.
- Moi rodzice muszą się przeraźliwie martwić... gdzie jesteśmy? Myślę, że wrócę do domu, nim zrobię cokolwiek innego... tęsknię za nimi i za bratem. - Nagle przyszło jej na myśl, że jeśli ma zamiar wrócić do rodzinnej miejscowości, to z dużym prawdopodobieństwem towarzyszył jej będzie Bugsy. Co jednak z Marnie? Nie chciała przecież się od niej oddzielać, podróż z nią była znacznie weselsza niż bez niej.

Mabh absorbowała kolejne informacje, które dwójka zechciała jej udzielić. A więc mógł być wśród nich przestępca, przez którego ona oraz pięć innych osób skończyli w celach. - Jak myślicie, dlaczego mnie tu przetrzymywali? Nie chcieli ode mnie żadnych informacji... nie ukradli mi pokemonów. Raczej nie ma też sensu żądanie okupu, gdyż moja rodzina nie jest taka bogata. Czy to była jakaś zemsta? - Jak ona to widziała, to raczej przetrzymywanie jej tutaj przysporzyło organizacji kosztów, oraz ostatecznie ściągnęło na nich pościg. W tym momencie przypomniała sobie... - Kto zajmował się moimi pokemonami przez te siedem tygodni? Tego butterfee dostałam od ciebie, gdy był jeszcze caterpie, Bugsy. Wspaniale się spisaliście, jestem z was dumna. - To drugie skierowała do stworków, które pogłaskała jeszcze raz i znów przyciągnęła do siebie. Miała cichą nadzieję, że drużyna składająca się z dwóch robaczych pokemonów zaimponuje chłopakowi. - Czy... możemy już stąd iść? Czy jest bezpiecznie? Nie mogę się doczekać, by znów zobaczyć światło dnia i skontaktować się z rodzicami... Mahogany Town? Nigdy tu nie byłam, to prawda, że to miasto ninja? - Niee, to na pewno tylko atrakcja turystyczna. Z drugiej strony było całkiem możliwe, że nadal będą musieli stoczyć jakieś walki, nim się stąd wydostaną.