Tajemnicze wspomnienia

- Och, jesteście niesamowici. Ale myślę, że nawet wy nie dacie rady duchom i samobóstwomyślom - powiedziała dziewczyna niezbyt składnie. Na wzmiankę o jaju pokręciła głowa - Jeszcze się nie wykluwa... Ale wydaje mi się, że jest cieplejsze niż zwykle, i odrobinę się porusza, czasami - powiedziała podekscytowana. Potem zaśmiała się - Głuptasie, przecież Eevee żyją na łąkach, nie w górach. Czasem można je spotkać w lasach, ale bardzo rzadko. No i na pewno nie w tych nawiedzonych. Ale pamiętam, obiecała, więc nie zamierzam złamać słowa. - dodała uśmiechnięta

Droga do lasu była długa i nużąca, w dodatku niedługo po wyruszeniu zaczął siąpić uproczywy deszczyk. Nie był silny, ale na tyle irytujący, że Eusin musiał schować książkę i szedł, nie wiedząc do końca co zrobić z rękoma. W końcu ujrzeliście wejście do lasu. Ścieżka zanikała po dosłownie kilku krokach...

- Eevee występują wszędzie tak naprawdę. Ich zdolność do adaptowania się do wszelakich regionów i klimatów jest niemal nieograniczona - odparłem mojej przyjaciółce. Tymczasem jednak dotarliśmy na skraj lasu. Nie było przez niego żadnej ścieżki co dość utrudniało podróż. No cóż, będzie ciekawie.
- Może się tu rozbijemy? I tak nie pokonamy całej drogi przez las dzisiaj, a słabo by było utknąć tam w tej gęstwinie. Nawet nie będzie gdzie namiotu postawić - rzuciłem pomysł.

- Jestem za - usłyszałeś od obojga naraz. Ponad godzinę zajęło wam znalezienie dogodnego miejsca, rozbicie namiotu oraz przygotowanie posiłku. Nell rozpaliła ognisko, narzekając jednocześnie na to, jak brudne są gałęzie. Eusin tymczasem rozsiadł się wygodnie
- Słyszeliście te historie o tym, jak to zakochana para wybrała się do tego lasu? Podobno rozbili się kilkaset metrów stąd, w piątek trzynastego. Ich ciała znaleziono potem w rzece. Legendy głoszą, że zamordowały ich wściekłe duchy poprzednich eksploratorów, którzy poprzysięgli sobie, że nikomu nigdy nie uda się być szczęśliwym w tych lasach. Inne mówią, że to duchy drzew rozzłościły się za to, że rozpalili ognisko ich gałęziami... - chłopak spojrzał na Nell. Ta wzdrygnęła się
- Chodźmy lepiej spać - pisnęła, znikając w namiocie. Chłopak zaśmiał się cicho
- A Ty? Nie boisz się zemsty duchów? - zapytał Ciebie przeciągając się

- Żyjemy w świecie gdzie paranormalne sprawy są normą. Skoro istnieją psionicy to czemu nie miałyby istnieć duchy? - odparłem swojemu przyjacielowi. Osobiście nie myślałem, że grozi nam tu jakiekolwiek niebezpieczeństwo. Ludzie lubili takie legendy, więc żyły one sobie swoim życiem - gaśmy ognisko i chodźmy spać. Trzeba jutro rano wyruszyć dalej.
Po tych słowach zacząłem zagarniać piasek w ogień. Potem szybkie myju myju mokrymi chusteczkami i hop do śpiwora w namiocie.

Robiło się naprawdę późno, a twoja stanowcza postawa wlała trochę odwagi w towarzysza. Legendy? Mity? Historie? Wszystkie mogły być zmyślone, ale każda taka opowieść skrywała ziarenko prawdy. Może i w tym przypadku było tak samo. Umywszy się chusteczkami, położyłeś się wygodnie w śpiworze. Nie był to może najwygodniejszy sposób na spędzenie nocy, ale na pewno o wiele lepszy niż spanie na gołej ziemi. W okolicach trzej poczułeś szturchnięcie. To była Nell.
- Coś tutaj chyba jest! - wyszeptała.
Zamiast wiatru i jakiś szelestów, było jedynie słychać błogą cisze.

Sen przyszedł szybko i niespodziewanie. Chwila moment i moja świadomość odpłynęła do świata Morfeusza... do momentu kiedy obudziła mnie Nell. To było więcej jak pewne, że coś się jej ubzdura tej nocy, ale mimo wszystko wkurzało.
- Nic nie słyszę - odpowiedziałem tylko. Było to całkowicie zgodne z prawdą. Pogoda dopisywała, nie wiało, nie padało. Żaden dziki Pokemon nie spacerował się w okolicy - idź spać, jutro rano wyruszamy.
Przewróciłem się na drugi bok z nadzieją kontynuacji snu.

I faktycznie udało Ci się zasnąć. Rano koło ósmej mogliście już wyjść spokojnie z namiotu.
- Nie spałam zbyt dobrze. Cała ta noc była jakaś dziwna. - oznajmiła Nell.
Eusin był natomiast niezwykle rześki.
- A ja tam nie narzekam.! - odrzekł chłopak.
Czekała was teraz przeprawa przez gęsty las i raczej mało kto wiedział jak długo będzie wam dane podróżować w tej gęstwinie. Las nie wyglądał bowiem przyjaźnie na takie przechadzki i pewnie nie raz będziecie skłonieni by zmienić obraną trasę.
- Musimy mieć się na baczności. W lesie zapewne grasuje wiele dzikich pokemonów. Możemy też się natknąć na łowców, którzy je wyłapują. Wiem o tym bo sporo czytałem o tym zakątku świata - oznajmił Eusin.
- Jakieś pomysły, jak bezpiecznie się przez to przeprawić? - zapytała Nell

Poprzeciagalem sie troche. Spanie na twardej ziemi nie nalezalo do najprzyjemniejszych, ale nke codzien mozna bylo spac w centrum Pokemon. Wypadalo zjesc jakies sniadanie. 
- Co mamy do jedzenia? - spytalem wypuszczajac swoje Pokemony. One tez musiay cos zjesc a poza tym mialem pewien plan na ta podroz - Honchkrow poleci nad drzewami i wskaze nam droge. To chyba dobry plan?

Eusin miał jeszcze jakieś przekąski w plecaku, które powinny wystarczyć dla wszystkich. Problem polegał na tym, że były to już ostatnie porcje.
- To już ostatki. Musimy zaopatrzyć się w żywność w najbliższym mieście, bądź wiosce.- mówiąc to chłopak grzebał dalej w plecaku. - W ostateczności możemy jeszcze pozbierać coś w lesie, ale wątpię by nam się udało. Sam las nie wygląda na owocodajny raj.
Chłopak wręczył wam kanapki, a pokemony poczęstował pokekarmą.
- Honchkrow! Genialny pomysł! - wykrzyczała Nell.
Dziewczyna miała nadzieję, że pokemon szybko się posili i ruszy na zwiady.

No i tak to jest wlasnie wyslac Nell na zakupy. Zamiast kupic prowiant na droge to nakupowala fatalaszkow. Dobrze, ze chociaz namiot udalo im sie kupic co ewidentnie nie bylo zasluga Nell a Eusina. Zostalo nam zjesc co bylo i poszukac jakiegos zrodla prowiantu.
Gdy tylko uda nam sie zwinac nasz oboz wyruszymy ddalej.
- Honchkrow, Hoppip, jak skonczycie jesc wziescie sie nad las i poszukajcie jakigos jedzenia i drogi - rzeklem do Pokemonow.

Całą drużyna po chwili była gotowa do drogi. Honchkrow ruszył w przestworza i rozpoczął poszukiwanie najlepszej drogi. Po jakiejś chwili pokemon wrócił i wskazał kierunek drogi. Najprawdopodobniej Hoppip nie chciał odklejać się od Ciebie. Był bardzo strachliwy i podróż u twojego boku, wydawała się najmądrzejszym pomysłem. Pomimo zlekceważenia twojego polecenia.
- Ciekawe czy znalazł drogę główną czy jakąś oazę. - zagadywał Eusin
Nell wydawała się nie przejmować niczym i ruszyła pierwsza, a za nią cała reszta. W koło mogliście zauważyć sporo dzikich pokemonów. Można było pokusić się na zapolowanie na jakiegoś.

- Trzeba to sprawdzić - rzekłem zarzucając torbę na ramię. Spojrzałem w przestworza by zlokalizować mojego ptaka i ruszyłem przed siebie przytulając swojego Hoppipa. Moim planem była ewolucja tego różowego stworka przed kolejnym Konkursem. Jednocześnie musiałem też pomyśleć nad treningiem Shieldona, bo to jego planowałem użyć w zbliżających się zawodach.
Rozejrzałem się dookoła by sprawdzić jakie stworki tu żyją. Nie planowałem obecnie dodawać nic do mojej drużyny, ale jeżeli natrafilibyśmy na coś interesującego to nie zamierzałem odpuszczać. Poza tym, jak wspomniałem, trzeba trenować Hoppipa.

Hoppip odwzajemnił się tym samym i widać była, że wasze przywiązanie rośnie. Rozglądaliście się bacznie po drodze, ale pokemony były w bezpiecznej odległości i nie mieliście szans dostrzec ich gatunków. Musielibyście zejść z trasy, a właściwie kierunku, bo trasą nie można było tego nazwać. Las robił się coraz gęsty.
- Honchkrow znika raz za razem. Korony drzew są zbyt rozłożyste. - oznajmił twój towarzysz.
Nell natomiast parła do przodu nie zbaczając ani na chwilę z obranego kierunku. Hoppip zaczął się dziwnie niepokoić. Zachowywał się tak jakby coś was śledziło, bądź obserwowało.

Hoppip:

Nie mogliśmy stracić Honchkrow z widoku. Bez sensu było trzymać ją nad drzewami w tej sytuacji. Lepiej po prostu iść na przód.
- Wracaj Honchkrow - rzekłem zawracając ptaszynę do balla.
- Musimy trzymać się blisko. Roi się tu od dzikich Pokemonów. W razie co - w kupie siła. Miejscie balle w gotowości - rzekłem do moich przyjaciół idąc na przód. Uśmiechnąłem się do mojego Pokemona by dodać mu otuchy. Dziwiło mnie, że przez tyle czasu nikt nie wyrąbał tu żadnej drogi...

Honchkrow ponownie wrócił do kuli. Na to samo zdecydował się też Hoppip, który zaczął się niepokoić i postanowił poszukać spokoju w swoim małym domku.
- Naprzód! - namawiał Eusin.
Cała grupa nareszcie wyszła z gęstych zarośli i znalazła się na dziewiczej oazie. Cóż za dziwne miejsce pośrodku tak gęstego lasu. Okazało się, że nie jesteście tu sami. Po drugiej stronie tego terenu mogliście zauważyć dwie postacie w czarnych kombinezonach. Zajmowali się jakąś klatką.
- Co oni robią. - zaniepokoiła się Nell.