Upadły Świat

- Metalowy Pazur? Skąd Ty wiesz takie rzeczy, czy dziadek nie kazał Ci czytać za dużo? - Blue przemyślał to co mu powiedziałaś i przedstawił plan działania.
- Posłuchaj. Będziemy szli od siebie w pewnej odległości, ale tak by widzieć siebie nawzajem. Jeśli któreś znasz zobaczy jakiegoś pokemona, natychmiast daje znać drugiemu! Zrozumiano?
Zapał Blue był ogromny, wiedział również że im wyżej zajdzie w Lidze Pokemon tym może więc dowiedzieć się o złowieszczej organizacji. Oczywiście, by z nią walczyć również potrzebował silnych pokemonów. Haruka stojąca przy twojej nodze kiwnęła głową z aprobatą na pomysł chłopca.

- Mówił, że może to opanować - wzruszyła ramionami - Chociaż nie jestem pewna czy żartował ale może warto spróbować. To samo tyczy się twojego planu. Nie zaszkodzi sprawdzić - uśmiechnęła się.
Po tych słowach dała Haruce znak by pobiegła przodem. Las był jej naturalnym środowiskiem i nawet jeśli się tu ne wychowywała instynktownie czuła gdzie powinna szukać. Sama spokojnie ruszyła klika kroków za nią. Blue nie dał jasnej sugestii kogo chciałby w ekipie ale coś czuła, że wcale nie chodzi mu o robaka pokroju Caterpie. Gdyby tak było to już złapałby go w pierwszym lepszym ogrodzie. No nic. Pozostawało tylko iść przed siebie i zobaczyć co ich czeka za drzewami.

- No dobrze, może masz rację. Postaram się go tego nauczyć w przyszłości.
Blue i jego Charmander ustawili sieęw rzędzie, a Ty wraz z Haruką zrobiłyście dokładnie to samo. Jeszcze tylko puszczone oczko ze strony startera Blue w kierunku Haruki i mogliście zaczynać. Pierwsze parę kroków było dość spokojne i mogliście odnieść wrażenie, że w lesie pełnym pokemonów, nie ma pokemonów! Całe szczęście ta sytuacja nietrwała jednak długo.
- Charrrr! - Charmander coś znalazł!
Wskazał na pobliskie drzewo. Roiło się tam od dwóch rodzajów pokemonów robaków. Niektóre brązowawo-żółte inne zielone.

Weedle i Caterpie nie były niczym niespotykanym dla lasu ale taka ich ilość była co najmniej nietypowa. Nawet Namida, która niewiele jeszcze widziała wątpiła by takie coś było często spotykane.
- Masz może pojęcie co one robią? - spytała cicho swego towarzysza obserwując jednocześnie gromadzące się po drzewie robaki.
las faktycznie wydawał się dziwnie cichy. Jednak czy takie zachowanie robaków mogło przestraszyć wszystkie byty z okolicy. Koniec końców to zbiorowisko nie mogło być przesadnie groźne, prawda?

Caterpie i Weedle to były bardzo pospolite gatunki. Dobrze pamiętałaś lekcję którą prowadził Profesor Oak. Tłumaczył, że są to gatunki, które żyją w zgodnie, ale tylko i wyłącznie w pierwszym stadium ewolucji.
- Cóż wyglada to na małą wojnę? Widzisz że jedna strona drzewa jest zajęta przez Caterpie, a druga przez Weedle? To rzadkość, przecież powinny się dogadywać.
W koło nie było wyższych stadiów tych stworzeń, co tylko wprawiało Blue w większe zamyślenie. Widać miał coś ze swojego dziadka - dociekliwość. Teraz złapanie pokemona odchodziło na drugi plan.

Blue miał racje. Żaden z robaków nie próbował nawet wejść na stronę tego drugiego. Nie żaby to było jakieś istotne bo liściożerne istoty miały dość ale to ułożenie było takie nienaturalne dla typowego chaosu który zwykle tworzyły niedbające za bardzo o swą lokalizacje robaki. Gdyby tu była sama pewnie niezbyt jej to obeszło i zostawiłaby je same sobie ale skoro Blue był tym tak zainteresowany to równie dobrze może je po porostu spytać.
- Przepraszam, że wam przeszkadzam - zwróciła się do urzędujących na drzewie pokemonów - ale może. której z was wyjaśnić co się tu dzieje? - spytała uprzejmie.
W sumie jeśli to coś poważniejszego może będą mogli im pomóc ale najpierw dobrze jest rozeznać się w danej sytuacji.

- Nie twój biznes! - odkrzyknął jeden Weedle.
Wyglądało na to, że problem leżał gdzieś głębiej. Jeden z Caterpie postanowił wam odpowiedzieć na zadane pytanie.
- Szykujemy się do ewolucji. To drzewo jest do tego najlepsze. Nasze gatunki się szanują, ale może być różnie gdy dojdzie do transformacji.
- Mam! - krzyknął Blue. - Rozumiem co tutaj się dzieje! Mimo że Caterpie i Weedle nie walczą ze sobą, to nie mogą pozwolić na to by ewoluowały przy sobie. To zbyt niebezpieczne, gdyż jeśli któryś gatunek osiągnie dojrzałość to wytępi ten drugi. To drzewo jest jednym z największych w okolicy, więc jest idealne dla całej kolonii.
Blue mocno się przejął zaistniałą sytuacją. Wiedział że bycie obojętnym będzie miało drastyczne konsekwencje dla drugiego gatunku. Nagle całe drzewo stanęło w białym blasku! Zaczęło się!

Może i gatunki nie przepadały za sobą będąc w pełni wyrośniętymi owadami ale stadium kokonów cechowało się tym, że nie mogły zrobić praktycznie nic poza sporadycznym utwardzaniem swej skorupy.
- Jeśli nie chcemy by las ukrócił się całkowicie o jeden gatunek chyba powinniśmy przenieść ich jak najdalej od siebie. - zaoferowała - Nic dziwnego, że inne gatunki się wycofały. Jak te tutaj dorosną będzie to niczym starcie dwóch armii.

Blask oślepiał was i praktycznie wszystko co znajdowało się w promieniu paruset metrów. Grupowa ewolucja to niecodzienne zjawisko, a wy mogliście być tego świadkami. Przed wami pozostały już Kakuny i Metapody, teraz trzeba było podjąć decyzję które z nich przenieść.
- Masz świetny pomysł, tylko które z nich powinniśmy przenieść? Masz jakiś pomysł? Z tego co wiem dzikie pokemony kokony ewoluują zastraszająco szybko ze względu na bezbronność wobec innych. Więc spieszmy się!
Blue wyglądał na niezbyt zdecydowanego i zostawiał decyzję w twoich rękach.

- Myślę, że oba gatunki trzeba przenieść. W ten sposób nie będzie kolejnej kłótni o to do kogo drzewo należy. Weź Kakuny na prawo, a ja pójdę na lewo z Metapodami. Nie musimy odbiegać nie wiadomo jak daleko ale powinniśmy przejść kilka metrów by te nie widziały już potrzeby w wzajemnym atakowaniu się po przemianie. - stwierdziła.
W jej torbie było jeszcze sporo miejsca. Mniej więcej na pięć kokonów. Kilka weźmie na ręce ale i tak czeka ją parę rund.
- Jeśli to jest dla ciebie w porządku to chyba możemy zacząć - powiedziała.

- Namida pamiętaj, że jeśli nie zdążymy to może to być olbrzymi pro....
W tym właśnie momencie usłyszeliście głośne bzyczenie. To były dwa Butterfree. Ich natura może była łagodna, ale nie w tej chwili. Zaczęły się powoli dobierać do Kakun, by się ich pozbyć.
- Hej wynoście się stąd!
- Butterrrr! - co miało oznaczać "To nasze!"
Charmander nastroszył się i krzyknął agresywnie. Był już gotowy do walki. Blue spojrzał na Ciebie i zrozumiałaś, że teraz to walka będzie najważniejsza, a przynajmniej odstraszenie przeciwników. Jednak, niezdążyłaś otworzyć ust, a z pyska Charmandera wydobył się Ember w kierunku motyli. Pokemony zrobiły szybki unik i żar trafił w pień drzewa.

Te wszystkie rzeczy potoczyły się tak błyskawicznie, że nawet nie miała czasu zareagować na wygłodniałe motyle kiedy Charmander postanowił wziąć sprawy we własne ręce i zaatakować. Po prawdzie nie sądziła by ten faktycznie zamierzał podpalić las ale był ognistym pokemonem i to właśnie takie ataki leżały w jego naturze. Zwłaszcza jeśli idzie o instynktowne odruchy. Nie trzeba być ekspertem by wiedzieć co się zaraz stanie. Żar i stare drzewo nigdy nie były dobrą konfiguracją.
- Dobra zapomnijcie o tym planie. Jest nowy - krzyknęła - Blue. Niech Onix pilnuje by żar się nie rozprzestrzenił ale niech nie próbuje go gasić. Jest tak duży i ciężki że pewnie zmiażdży kokony. Ja chwycę tyle Kakun ile tylko mogę unieść na raz, a wy - zwróciła się do motyli - zacznijcie zbierać Metapody. Dobrze byście zawołali swych kolegów. Liczy się każda sekunda.
Nie było czasu na szukanie winnego w tej sytuacji ani jakieś dogadywanie planu. Po prawdzie wiedziała, że pyły jakimi dysponują Butterfree mogą przyprószyć ogień ale nie mogły w tej sytuacji użyć ich tak by nie zaszkodzić swej niższej formie. Nawet jeśli te moga z siebie usunąć niechciany status za pomocą zdolności nie dzieje się ona natychmiastowo, a mniej doświadczone osobniki mogą mieć nawet trudności z jej wywołaniem. Zwłaszcza w tak stresującej sytuacji,

Twoje słowa momentalnie trafiły do Blue. Wypuścił on Onixa i nakazał okrążyć drzewo. Ten momentalnie wykonał parę ruchów okrężnych i stworzył niewielki bufor między drzewem, a resztą lasu. Butterfree wezwały na pomoc swoich pobratymców. Na ich zawołanie momentalnie zjawiło się około czterdzieści osobników, które chwyciły Metapody i uciekły w głąb lasu. Kakuny natomiast wisiały na drzewie i czekały na nieuniknioną śmierć.
- Namida ich jest za wiele. Nie zdążymy ich wszystkich przenieść, a Onix musi pilnować tego pożaru. - mówiąc to, spojrzał na Charmandera, który postanowił udawać głupiego. - Słyszysz?
Mając już zamiar zbierać kokony, Blue złapał Cię za rękę i zatrzymał. Twoje moce właśnie się uaktywniły i mogłaś usłyszeć z dala.
- Do braci! Na ratunek!
To były Beedrille, które leciały na pomoc. Stado momentalnie zabrało wszystkie osobniki z drzewa. Gdy tylko odleciały, mogliście odetchnąć i ugasić ten problem. Było jeden problem, w pniu drzewa skrywał się jeszcze jeden pokemon, który wzywał pomocy. Najwyraźniej wcześniejsze bzyczenie zagłuszało jego głos. Drzewo stanęło w ogromnych płomieniach i byliście od krok od tragedii.

Nie takiego końca spodziewała się dla siebie Namida. Szczerze to raczej kiepska z niej agentka, jak to nazwał ją Oak przed wyprawą, skoro pierwszego zbira na oczy nie widziała, a już ma się ugotować. Jednak to nie o siebie martwiła się w tej chwili najbardziej ale o las i zamieszkujące go pokemony. te istoty nie powinny cierpieć przez ich błąd. Ok zawiniła tu nadpobudliwość Charmandera ale był on pod ich opieką, więc na jedno wychodziło. Kiedy powoli ogarniała ją panika usłyszała w płonącym drzewie czyjś głos. Ktoś tam był! tego było już dla niej za wiele.
- Trzymaj to - powiedziała wciskając Blue swój naszyjnik tamujący jej zdolności i wskoczyła w płomienie.
Po prawdzie nie widziała co robi. Ba nie była nawet pewna czy coś zrobi, a jeśli już to czy bardziej nie zaszkodzi niż pomoże. Nie mogła jednak znieśc bezczynności i ruszyła do uwięzionego stworka mając nadzieję, że jej ciało jakoś samo zareaguje na gorąco. Wypuści bąbelki lub chociaż najprostrzy ziemny atak. Nie wiedziała.. Na testach niezbyt radziła sobie z kontrolą czy chociaż ich wywołaniem ale innego wyboru nie widziała.

Onix okalał płonący obszar, ale nawet on będzie musiał ustąpić, gdy te płomienie staną się gorętsze i będą przedostawać się nad jego ciałem. Wkroczyłaś więc do akcji. Kamienny wąż uniósł nieco ogon, byś mogła wejść w to piekło.
- Mam nadzieję, że wiesz co robisz! - powiedział zmartwiony Blue, ale wiedział, że Ty możesz tego dokonać.
Ogień był coraz gorętszy, ale twoje działo zaczęło przybierać inną formę, jeszcze gorętszą od ognia. Stało się! Znowu się przemieniłaś. tym razem był to inny ognisty pokemon. Około metrowy okaz Slugmy. Teraz wszystko zależało od Ciebie. Musiałaś jednak pamiętać, że coś nadal jest w pniu drzewa, a to nie ułatwiało gaszenia pożaru. Mogłaś jednak poświęcić życie jednej istoty chroniąc inne, bądź uchronić jedną i przyczynić się do katastrofy!