Upadły Świat

Pożegnaliście się na do widzenia. było to dla Ciebie dziwne, a zarazem nowe uczucie, do którego musiałaś przywyknąć. Blue oczywiście miał rację, gdyż poinformowanie Profesora Oaka i Policji było najważniejsze.
- Jestem trochę głodna. - burknęła Vulpix.
Faktycznie pokemon przez cały dzień nie jadł nic, a że nie lubiła spędzać czasu w swoim luxuryballu, to też nie miała jak regenerować sił. Ta cała przygoda z Diglettami była jakaś dziwna i strasznie męcząca. Mimo to twoja drużyna powiększyła się o (a w zasadzie powiększy) kolejnego pokemona.

Spojrzała na Vulpix i przez moment zastanawiała się co powinna zrobić. Co prawda choć Blue zwykle przygotowywał ona też miała w torbie trochę prowizorycznej karmy dla pokemonów ale coś jej mówiło, że po tym wszystkim zasłużyła na szczególny smakołyk.
- Proszę zjedz to - powiedziała podając jej jeden z pokebloków - Nie krępuj się, wiem jak bardzo je lubisz, a sama nie wiem kiedy będziemy mieć teraz czas by zrobić z Blue kolejne.
Kiedy Haruka jadła przekąskę jeszcze raz przyglądnęła się jajku. Tak naprawdę nie spodziewała się że tak szybko będzie miała do czynienia z kolejnym. Chociaż od momentu wyklucia się Vulpix minęło już sporo czasu pamiętała jak dziś całą pielęgnacje jaja, jak i opiekę nad nowonarodzonym stworkiem. Wtedy jednak znajdowała się w zaciszu laboratorium. Ciekawe jak poradzi sobie w dziczy.

Route 1 była dość krótka i bardzo szybko dotarłyście do Viridian City. Vulpix była uradowana widząc trochę cywilizacji. Zbliżał się już wieczór, a to oznaczało, że musiałyście tę noc spędzić same w Centrum Pokemon. Twoja pierwsza samodzielna wyprawa i noc. Jednak najpierw musiałaś zgłosić ostatnie wydarzenia do tutejszego oficera policji. Viridian City było dość małym miasteczkiem i konieczna była pomoc kogoś obcego, by szubko odnaleźć policjanta.
- Nie ma pokemonów, wszystko w twoich rękach.
Vulpix chciała Ci pomóc, gdyż wiedziała o twoich nierozwiniętych umiejętnościach w kontaktach międzyludzkich. Zwłaszcza, gdy chodziło o zaufanie obcej osobie. W koło was kręciło się parę osób, ale najbardziej niewinnie wyglądała mała dziewczynka, która bawiła się swoimi pokelalkami. W lewym ręku trzymała wodnego Squirtle'a, a w prawej ręce Vulpixa. Po drugiej stronie ulice stała staruszka z drewnianą laską, którą używała do podpierania i czasami wymachiwania do dzieci, która akurat przebiegały przez drogę. Cóż trzeba było brać się do pracy, bo czasu nie zostało za wiele. Zwłaszcza, że do 22 musiałaś zgłosić się na nocleg.

Vulpix + Ekwipunek:

Kiedy doszli do miasta było już dość późno. W obecnych czasach podróżowanie po zmroku było zbyt ryzykowne, więc Blue prawdopodobnie spędzi tę noc w laboratorium, a spotkają się dopiero jutro rano. Komuś innemu raczej by to nie przeszkadzało. Viiridian nie było miastem w którym łatwo się zgubić. Ludzie się tu znali, jak i znali dobrze tych z Pallet Town jako że to do nich chodziło się po zaopatrzenie. Do godzinny policyjnej zostało jeszcze trochę czasu i mogła zgłosić swoją obecność w pokecentrum. Tym co jej przeszkadzało był fakt, że musiała to zrobić sama. Niestety nie miała innego wyjścia.
- Dobry wieczór - powiedziała wchodząc do środka małej lecznicy i pokazując siostrze Joy swój identyfikator, który według słów profesora upoważniał do darmowego noclegu - Jeśli to nie problem czy mogłaby pani sprawdzić, czy z jajem jest wszystko w porządku - powiedziała kładąc na stole inkubator - Długo leżało w grocie w pobliżu Pallet Town.
Po tych słowach zaczęła się rozglądać za jakimś przedstawicielem stróża prawa. Jeśli dobrze pamiętała byli to ludzie w niebieskich mundurach. Niby oczywiste ale trzeba pamiętać, że ona znała świat dopiero od roku.

Faktycznie godzina policyjna była dość uciążliwa, ale miała też dobre strony, bo możesz napatoczyć się na patrol, który mogłaś spokojnie poinformować o twoich problemach. Zdecydowałaś się szybko zarejestrować w Centrum i był to znakomity pomysł.
- Dobry wieczór - uśmiechnęła się pielęgniarka stojąca za ladą.
Przyjęła od Ciebie jajo i szybko spostrzegła na licznik w inkubatorze, który wskazywał już 85%.
- Prawdopodobnie maleństwo może się wykluć już dzisiejszej nocy, bądź jutro rano. Na pierwszy rzut oka wygląda dobrze, ale zabiorę je i umieszczę w naszej kołysce. Gdy tylko zacznie się wykluwać damy Ci znać.
Młoda kobieta zabrała od Ciebie również identyfikator i wprowadziła dane do komputera.
- Namida tak? Jesteś zgłoszona do tegorocznej edycji ligi pokemon Kanto. Więc przysługuje Ci darmowy nocleg. - mówiąc to podała Ci klucze. - Pokój numer 5. Pokoje są na piętrze.
Wziąwszy klucze mogłaś udać się do pokoju, bądź też zacząć poszukiwać jakiś stróżów prawa.

Jajko było prawie gotowe do wyklucia. Nie mogła zaprzeczyć, że mimo niezbyt sprzyjających okoliczności czuła ukłucie podekscytowania.
- W porządku - powiedziała nie mając nic przeciwko zostawianiu na chwilę jaja pod czujną opieką pielęgniarki - Proszę mnie tylko powiadomić kiedy zacznie się wykluwać. chce być obecna przy narodzinach.
Po odbyciu reszty niezbędnych formalności postanowiła rozejrzeć się za jakimś policjantem. Nie tylko dlatego, że musiała zgłosić ostatnie wydarzenia jakich była częścią ale też chciała jak najbardziej odłożyć w czasie pierwszą noc bez Blue. Od swego.. z braku innych określeń... przebudzenia był on cały czas przy niej. Sprawiło to, że stał się jednym z ważniejszych filarów jej życia. Dlatego nim zmęczenie stanie się niemożliwe do ignorowania postanowiła poświęcić całą uwagę na odnalezienie stróża prawa.

Spojrzałaś na zegar naścienny, który wskazywał "21.30". Trzydzieści minut do godziny policyjnej. Cóż warto było spróbować poszukać kogoś na zewnątrz, gdyż w środku nie było żadnego policjanta. Po staruszce nie było ani śladu, ale na ulicy dalej bawiła się dziewczynka, która tym razem zwróciła na Ciebie uwagę. Gdy tylko na nią spojrzałaś zauważyłaś ogromną grzywkę przysłaniającą całą twarz. Wyglądała dość przerażająco, a zarazem uroczo. Zrobiłaś pierwszy krok i dziewczynka momentalnie uciekła!
- Hej! Czy takie młode dziewczyny nie powinny być już w domach? - zabrzmiał donośny głos.
Odwracając się zauważyłaś odznakę policyjną przed swym nosem.
- Sierżant Norbert, pilnuje porządku w tym miasteczku.

Nie zwracała najmniejszej uwagi ani na brak staruszki ani na małą dziewczynkę. Komuś innemu z pewnością wydałoby się, że z dzieckiem jest coś nie tak ale Namida nie miała żadnego większego porównania. W Palet Town po prawdzie było ich kilka ale ona nigdy się z nimi nie zadawała. całe dnie spędzała albo z profesorem albo z Blue. Ale to nie było ważne. Ona szukała policjanta i widocznie miała szczęście skoro sam stróż prawa ją zauważył.
- Dzień wieczór - powitała go z przyjaznym uśmiechem - Właśnie rozglądałam się za policją. Muszę pana powiadomić o niedawnym zdarzeniu, którego ja i mój przyjaciel doświadczyliśmy.
Po tych słowach opowiedziała mu o spotkaniu z gangiem Paula opisując mniej więcej jego wygląd.

Sierżant Norbert skinął głową ze zrozumieniem.
- Rozumie, przyjąłem zgłoszenie. Zaraz wyślę odpowiednie dane do centrali, a Ty uważaj na siebie i wracaj do Centrum Pokemon.
Policjant odszedł i wstąpił do jednego z niewielu domków w okolicy. Najwyraźniej miał jakąś sprawę przed patrolem. Godzina policyjna zbliżała się nieubłaganie, a to oznaczało, że musiałaś wracać do Centrum. Jeszcze zanim chwyciłaś za drzwi twoim oczom ukazał się Vulpix. Jednak to nie była twoja Haruka, gdyż ona grzecznie stała u twojego boku. Pokemon wpatrywał się w Ciebie z zaciekawieniem po czym dostojnym krokiem zniknął za róg budynku. Miałaś możliwość iść za nim, ale w twojej głowie była myśl o zbliżającej się godzinie policyjnej, która miała nastąpić za piętnaście minut.

- Dziękuję za uwagę i do widzenia - odpowiedziała z grzecznościowym ukłonem.
Miała odejść już do pokecentrum kiedy jej uwagę przykul inny Vulpix. Jednak widok tego pokemona nie był jakiś niespotykany. Mógł należeć do jakiegoś mieszkańca lub najzwyczajniej korzystając z zapadanego wzroku wymknął się z lasu w poszukiwaniu jedzenia w mieście. Może coś w tym było ale bez Blue nie czuła się dość pewnie by to sprawdzać na własną rękę. Było to zbędne. Po co ryzykować by sprawdzać coś co zbytnio jej nie interesowało? Zresztą sam profesor kilkakrotnie ją pouczał, że nie powinna się sama nigdzie zapuszczać. Znacznie lepiej zrobi jeśli poczeka na Blue i jutro razem zdecydują czy powinni to sprawdzić, czy lepiej zostawić pewne kwestie same sobie. Z to myślą wróciła do pokecentrum, weszła do swego pokoju i położyła się na łóżku starając się zasnąć.

Postanowiłaś ułożyć się wygodnie w łóżku i starać się zasnąć. Na podobny pomysł wpadła Haruka, która wybrała przytulne łóżko na przeciwko twojego. Wgramoliła się pod kołdrę i kompletnie zniknęła pod cieplutką kołderką. Patrząc na swojego pokemona stwierdziłaś, że jest to znakomity pomysł, lecz gdy tylko podniosłaś kołdrę uniósł się z niej lekki kurz.
- Psik!-
Bez zahamowania nastąpiła reakcja kichnięcia, które doprowadziło do twojej przemiany. Czułaś jak twoje ciało się kurczy, a węch wyostrza. Zdawałaś sobie sprawę, że ktoś może Cię obserwować.
- Cześć ślicznotko, nie widziałem jeszcze takiego piękna. Poraziłaś mnie swoim urokiem.
W oknie na parapecie stał wcześniej spotkany Vulpix. najwidoczniej był to samiec tego gatunku, a jego zaloty zdawały się kierować w twoim kierunku, bo przemieniłaś się w Vulpixa!

Psiknęła co nie było niczym niezwykłym. Do zachodzących zmian też była przyzwyczajona. Towarzyszyły jej od zawsze i były częścią niej samej. Największą przeciwnością losu było to że nie panowała nas zmianami. Dlatego nawet jej ulżyło, że jej ciało się zmniejsza. Dużo łatwiej nie wzbudzić podejrzeń będąc małym słodziakiem niż jakimś ciężkim olbrzymem pokroju Onixa. Będąc na piętrze istniało przecież ryzyko że strop nie wytrzyma i runął na dół. Co by i tak nie było tak bardzo uciążliwe jak fakt, że gdyby zmieniła się tu w jakąś legendę i ktoś akurat ją zobaczył... no raczej prędko by nie znalazła odpowiedniego i cichego miejsca na detransformacje. Jednak los chciał, żeby i tutaj miała jakiś problem. Tym problemem był widocznie marcujący pokemon. Nic dziwnego to w końcu początek wiosny a zarazem początek okresu godowego. Gorzej, że tym razem i ona musiała być Vulpixem. Normalnie by się cieszyła. Kochała Harukę i jej uroczy wygląd ale teraz użeranie się z kolejnym z rzędu napaleńcem było ostatnią rzeczą na jaką miała ochotę.
- Haruka weź mi tu jakoś pomóż - jęknęła w stronę towarzyszki mając nadzieję, że ta jakoś uratuje ich sytuacje.
Przez stres zapomniała chwilowo, że sama może to odwrócić bez większych trudności.

Po przemianie w pokemona nie miałaś już możliwości żadnej zmiany. Twoje zdolności były blokowane przez naszyjnik Sabriny, który teraz był zespolony z twoim ciałem. Oczywiście mogłaś przekształcać swój wygląd, ale tylko w postaci ludzkiej. Haruka spała jak zabita, wyglądało na to, że nie obudzi jej nic. Okazało się, że była niesamowitym śpiochem.
- Haruka, ach twoja trenerka. Widziałem ją też niczego sobie, ale zostaw ją maleńka. Twoje futerka jest o wiele cieplejsze niż jej skóra.
Vulpix zeskoczył z parapetu i zaczął się o Ciebie ocierać.
- Masz bardzo ciekawy zapach, prawie jak ludzki. Ale to futerko, takie puszyste.
Wyglądało na to że znalazłaś adoratora. Pokemonowego, ale jednak adoratora. Twój nosek zaczął lekko swędzieć i byłaś już blisko kichnięcia. Gdy tylko się na tym skupiłaś i chciałaś zmienić się w coś innego, twój nowy znajomy podstawił łapkę i zatrzymał twoje kichnięcie.
- Ach kochana, nie bądź nie miła. Powiedz mi jak długo już podróżujesz z tą całą Haruką, a może potrzebujesz urwać się od niej? Co ty na to? Pokazałbym Ci coś czego w życiu nie widziałaś!

Vulpix - Aktualizacja Charakteru:

Teoretycznie mogła odwrócić ten proces, czyli cofnąć się do ludzkiej postaci kiedy tylko chciała. Teoretycznie bo musiała po prostu się uspokoić i samodzielnie pomyśleć o cofnięciu tego Teoretycznie proste ale w praktyce trudniejsze. Zwłaszcza jeśli miała do czynienia z kolejnym napaleńcem. Postanowiła jednak postarać się załatwić tą sprawę, jak na ironio, na spokojnie. Kichanie teraz też nie pomoże. Zmienia się tylko jak jest człowiekiem. Nie może z pokemona, zmienić się w innego pokemona.
- Nie jest moją trenerką... - zaczęła zaprzeczać kiedy ten Vulpix zaczął się do niej przybliżać.
Oczywiście, że pachniała jak człowiek. Może i teraz była pełnoprawnym Vulpixem ale jednak Vulpixem, który właśnie wygrzebał się z swych ubrań, które jak najbardziej pachniały człoowiekiem bo ona nim była. Ok tylko teoretycznie ale była.
- Dziękuję ale nie jestem zainteresowana - odpowiedziała zgodnie z prawdą - Teraz jestem zmęczona dniem i chcę tylko spać.

- Posłuchaj kochana. Może twoje myśli mówią nie, ale twoje ciało mówi tak!
W tym momencie Vulpix mocno się do Ciebie przytulił. Momentalnie próbowałaś go odepchnąć, ale ten cały czas nie odpuszczał. Zaczęliście się gonić po całym pokoju, a ty jako unik wykorzystałaś skon na parapet. Chwila nie uwagi, a adorant wskoczył na Ciebie. Gdy tylko postanowiłaś go zrzucić wypadliście z pierwszego piętra wprost w pobliskie krzaki. Teraz nie było jak wrócić na górę. Drzwi były już zamknięte, bo zaczęła się godzina policyjna.
- Widzisz kochana to przeznaczenie.
Tym czasem z lasu wyszedł jakiś policjant.
- O co my tutaj mamy. - chrząknął odpinając pokeball.