Upadły Świat

Cała akcja z pożarem na szczęście zakończyła się dobrze. Blue złapał swój upragniony "ciekawy okaz", tobie zaś wykluł się ptaszek o puszystych skrzydełkach, dla którego miałaś być mamusią. Jako że ten gatunek pokemona nie pochodził z Kanto, by się czegokolwiek dowiedzieć, zeskanowałaś stworka pokedexem. Oto co ci powiedział:
"Swablu, Pokemon Bawełniany Ptak. Typ normalny i latający. Swablu kocha czystość i szybko usuwa brudną powierzchnię za pomocą przypominających bawełnę skrzydełek."
Cóż, nie było to zbyt wiele informacji, na razie jednak musiało ci to wystarczyć. Schowałaś ptaszka do czerwonej kulki, by zaraz wziąć w ramiona Vulpixa. Haruka wtuliła się w ciebie, a widać po niej było, że mimo wszystko się o ciebie martwiła. W końcu nigdy nie wiadomo, jak to będzie z tymi twoimi transformacjami, prawda? Całe szczęście, że tym razem jakoś się wam upiekło. Upiekło, czaisz?
- O-Oczywiście, że wiem, którędy iść! - twoje pytanie zabrzmiało tak, jakbyś podważała umiejętności Blue. - Stamtąd przyszliśmy, droga ciągnie się w tę stronę, więc jak pójdziemy tędy, to wrócimy na Route 2, a niedługo dotrzemy do Pewter City i tamtejszego Centrum Pokemon. Naprawdę... Powinnaś zwracać większą uwagę na otoczenie...
Blue oczywiście wskazywał ci odpowiednie kierunki, by zobrazować ci mniej więcej rozkład najbliższego terenu. W końcu nie odeszliście tak bardzo od drogi, wchodząc do lasu, by na nią nie wrócić, prawda? Blue wyglądał na trochę zmieszanego, szybko jednak odchrząknął, doprowadzając się do porządku, a potem obwieścił kontynuację podróży. W niedługim czasie dotarliście do ścieżki, a niedługo potem - do miasta. Szliście we względnej ciszy i właściwie nic więcej nie stanęło wam na drodze.

Wkrótce też doszliście do miasta, a Blue od razu skierował was do Centrum Pokemon, jakby dobrze znał okolicę. Cóż, może rzeczywiście tak było? Tak czy inaczej przemierzyliście te kilka ulic, docierając do wysokiego budynku. Słońce powoli chyliło się ku zachodowi, dobrze więc będzie załatwić także nocleg, prawda?
- Zatrzymamy się w Centrum, a jutro może wstąpimy do Muzeum Nauki, jeśli chcesz - zaproponował chłopak, wchodząc wraz z tobą do budynku. Zaraz też przekazał ci swoją kartę trenerską. - Załatw, proszę, pokój na nocleg, ja postaram się dodzwonić do dziadka. No wiesz, mały raport. Spotkamy się w części restauracyjnej, okej?
- Trochę się tobą wysługuje, ale niech mu będzie - mruknęła cicho siedząca w twoich ramionach lisica, która moment później zeskoczyła na podłogę i przeciągnęła się. - Idziemy?
I sama ruszyła w stronę kontuaru, za którym stała różowowłosa kobieta. Blue tylko spojrzał za nią, a potem uśmiechnął się do ciebie trochę niezręcznie i poszedł dalej. A ty? Cóż, ruszyłaś za Haruką, prawda?
- Dzień dobry, witamy w Centrum Pokemon Pewter City - rzuciła z uśmiechem siostra Joy. - Czym mogę panience służyć?

Pewter City było miastem właściwie jak każde inne, nigdy jednak tu nie byłaś, nie znałaś nic poza Viridian i Pallet, dlatego wszystko dookoła cię ciekawiło. Mimo wszystko zdawałaś się bardziej na Blue i jego znajomość terenu, prawda? Tobie nigdzie się też nie spieszyło, zatem mogliście zostać w mieście trochę dłużej niż tylko dla "odznaki" od Brocka. Jednak wszystko po kolei...
Twój towarzysz udał się gdzieś w celu złożenia raportu dziadkowi, ty zaś ruszyłaś za swoją lisiczką w stronę centralnego kontuaru. Haruka nie odpowiedziała na twoje tłumaczenie, zdawać się jednak mogło, że uśmiechnęła się lekko na te słowa. Ona chyba doskonale rozumiała twoje umiejętności technologiczne, a raczej ich brak. Nie było zatem sensu na komentarze, czyż nie?
- Pokój dla dwojga, dwa oddzielne łóżka czy jedno większe wystarczy? - dopytała Joy z miłym uśmiechem, a gdy wspomniałaś o sprawdzeniu stanu swoich podopiecznych, od razu wzięła do ręki pokeballe, umieszczając je w odpowiednim urządzeniu, by zaraz zerknąć na Harukę. Obejrzała ją dokładnie, zeskanowała jakimś ustrojstwem i na moment wczytała się w wyniki.
- Vulpix nic nie dolega, choć widzę, że przydałaby się jej kąpiel[/color] - zauważyła, wskazując zabrudzenia na sierści lisicy. Zerknęła jeszcze na wyniki pozostałych pokemonów. - Onix jest wycieńczony, proponuję zostawić go na noc pod naszą opieką, rano dam znać, czy będzie wymagał większej uwagi. Pozostałe stworki mają się dobrze. Coś jeszcze?
W twoje ręce wróciły wszystkie pokeballe za wyjątkiem tego z Onixem. Gdy doprecyzowałaś kwestię łóżek, otrzymałaś również klucz do odpowiedniego pokoju. Miałaś jeszcze szansę spytać o coś, jeśli chciałaś.

Po załatwieniu formalności związanych z noclegiem udałaś się do części restauracyjnej. Blue jeszcze nie wrócił, to jednak nie przeszkodziło ci rozsiąść się wygodniej przy jednym ze stolików.
- Joy ma rację, przydałaby się dobra kąpiel - odezwała się w końcu Vulpix, przeciągając grzbiet i sadowiąc się następnie u twojego boku. - Ale to może poczekać, posiłek ważniejszy - dodała jakby z uśmiechem.
Menu leżało na brzegu stołu, mogłaś więc zamówić już coś do jedzenia, wszak wśród stolików krzątało się kilku kelnerów czy kelnerek. Zauważyłaś nawet, jak przy jednym z pobliskich stolików starszy chłopak bezceremonialnie klepie w tyłek przechodzącą obok dziewczynę z tacą. Tacą, która moment później poszybowała w powietrze, gdy dziewczyna się potknęła, a jej zawartość spadła z trzaskiem na ziemię przy akompaniamencie męskich śmiechów. Chłopaki nawet nie kwapili się do pomocy i tylko patrzyli z uśmiechami przylepionymi do twarzy na biedną kelnereczkę, która starała się w pośpiechu ogarnąć powstały bałagan.
- Chamy - skomentowała cicho Haruka, strosząc futro na ogonie. A co ty zrobisz? Zrobisz cokolwiek?

Nie wiedziałaś dokładnie, jakie panują zasady i choć tobie nie przeszkadzałoby wspólne łóżko z Blue, postawiłaś na dotychczas panujący między wami "układ", zamawiając pokój z osobnymi łózkami. Mając już formalności za sobą, mogłaś na spokojnie rozsiąść się w strefie restauracyjnej i coś zamówić... lub nie, czekając na towarzysza. Pech to, czy zrządzenie losu, stałaś się świadkiem nietypowego zdarzenia. Zdarzenia, którego sama do końca nie rozumiałaś, nie byłabyś chyba jednak sobą, gdybyś zostawiła sprawę bez odzewu.
Biedna kelnerka pospiesznie zbierała potłuczone kawałki niesionych naczyń przy akompaniamencie męskich śmiechów, gdy nagle się odezwałaś. Dziewczyna - całkiem ładna blondyneczka zresztą - spojrzała na ciebie trochę niepewnie, jakby zdziwiona twoją reakcją. Wszak siedziałaś przy stoliku właściwie sama (nie licząc lisiczki, oczywiście), a właśnie zwróciłaś na siebie uwagę tych gości. Gości, których śmiech nagle się urwał, gdy "klepacz tyłków" łypnął na ciebie. Zmrużył groźnie oczy, a moment później uśmiechnął się chytrze.
- Coś ci nie pasuje, dziewczynko? - rzucił krótko, wstając z miejsca. Kelnerka tylko pisnęła cicho, zostawiając tacę z kawałkami szkła na podłodze, i pobiegła gdzieś w stronę lady restauracyjnej, znikając po chwili. Chłopak zaś podszedł do twojego stolika i zlustrował cię łakomym wzrokiem do wtóru powarkiwania Haruki. - Widać, że nie jesteś tutejsza, inaczej znałabyś swoje miejsce. To mój teren i mogę tu robić, co chcę. Masz z tym problem, lalka?
Chłopak był z pewnością wyższy od Blue, zdecydowanie szerszy, barczysty. Ciemne włosy miał krótko przystrzyżone, twarz gładką, choć było na niej widać delikatny cień zarostu, ubrany był w ciemną, rozpiętą bluzę z kapturem, pod którą miał jakiś popielaty T-shirt z dziwnym nadrukiem, a także ciemne spodnie i sportowe buty. Patrzył na ciebie wręcz prześmiewczo, z wyższością, gdy pochylił się ku tobie, opierając dłońmi o blat twojego stolika. Jego kompani, trzech chłopaków podobnej postury i w niemal identycznych ciuchach, również ruszyli się z miejsca, otaczając cię z niemal wszystkich stron. Haruka tylko warczała, walcząc z nieodpartą pokusą przypieczenia któregoś z kolesi, mimo wszystko czekała na twoją reakcję i ewentualne zezwolenie.
Więc? Co teraz?