I'll make my own future, I won't leave it to fate

Czując się prowadzonym przez Melody i Lokiego oraz nie czując się pewnie w temacie, nie wspomniałem nawet moim towarzyszom, że nie chodziło mi o Kamiennego a o Ziemnego Pokemona. Domyślam się, że te dwa typy są podobne - może coś im się przesłyszało...? Wzruszyłem jednakże ramionami - nie zależały mi zbytnio na specyficznym typie głównie dlatego, że nie wiedziałem jeszcze jak wielkie ma to znaczenie w walkach. Znaczy wiedziałem, że jakieś ma, ale obawiam się, że nie mógłbym tego poprawnie wykorzystać.

Nie mieliśmy szczęścia podczas szukania Pokemonów na zewnątrz - gdzieś czasami jakiś się przewinął, ale szybko uciekały. Postanowiliśmy więc wejść do środka jaskiń, gdzie szybko też znaleźliśmy sukces. Mały szarawy Pokemon, przypominający opancerzonego psa czy kota czy innego małego zwierzaka. Loki wręczył mi kuleczki karmy dla Pokemonów Stalowych i cichcem wszedł głębiej do jaskini - obstawiając potencjalną ucieczkę dla stworka. Melody dodała mi otuchy i wskazała co zrobić po czym obstawiła wejście do groty. Jedyne co pozostało to podejść do Pokemona.

"H-hej kolego..." Powiedziałem powoli kucając do Pokemona. Czym bliżej byłem jego poziomu tym lepiej - tak przynajmniej było ze zwykłymi zwierzętami. Pies jest bardziej skory do zabawy kiedy schodzisz do niego na cztery łapy. "Co tu porabiasz sam? Może chciałbyś znaleźć nowych przyjaciół? Wyjść na świat? Pozwiedzać? Mógłbyś wtedy zjadać więcej takich smakołyków..." Wskazałem otwartą dłonią na słodkości które dał mi Loki.
Jeśli Pokemon zaatakuje, to dobrze, że Kageto mam na wyciągnięcie ręki. Po prostu wyskoczy z plecaka i będziemy walczyli.

Zrobiłem głęboki wdech i wydech robiąc kilka kroków w tył. Z poprzednich doświadczeń wiem, że lepiej nie stać blisko walczących Pokemonów. "Dobra Kageto, damy radę!" Motywowałem wilczka przed naszą pierwszą walką. Przeskakując w myślach przez moje doświadczenia i wiedzę układałem plan działania.
'Dobra kilka rzeczy - jeśli chodzi o Stal i Kamień, z wykresów typów Fleur pamiętam tylko, że są odporne na cholernie dużą ilość żywiołów. W połączeniu stają się pewnie jeszcze bardziej defensywne, więc może to być długa i zawzięta walka. Dalej, naszym najsilniejszym atakiem jest Ice Fang i mamy kilka ruchów statusowych, więc zapewne na tym powinniśmy opierać tą walkę. Dobrze, że Kageto nie ma tylu ruchów co Ogawa - zdecydowanie łatwiej to ogarnąć.'

"Okej, Kageto zaczniemy tak samo jak Ty zacząłeś walkę ze mną, użyj Howl aby zwiększyć siłę swoich ataków. Zaraz potem przechodzimy do ofensywy - wbiegnij w przeciwnika za pomocą Tackle a gdy się zderzycie wykonaj Ice Fang i wycofaj się na bezpieczną odległość!" Wydawałem polecenia zastanawiając się czy mają one w ogóle jakiś taktyczny sens. To była moja druga walka - nadal nie miałem wyczucia jak wiele rozkazów powinienem wydać swojemu podopiecznemu aby sobie jakoś radził. Nawet jeśli tu przegramy - to dobre ćwiczenie przed walką z nauczycielem.

Orientacyjnie zerknąłem w stronę Melody i Lokiego, upewniając się, że nadal ze mną są - sam chyba nie dałbym rady wyjść z tej puszczy. Delikatny dreszcz przebiegł po moich plecach i czułem jak narasta we mnie stres pod presją jaką wywierał na mnie ich baczny wzrok. 'Jakoś to będzie Tristan, jakoś to będzie.'

Walka przebiegała mniej więcej tak jak to sobie wyobrażałem - ciężko. Tak jak przypuszczałem, defensywa tego Pokemona była może nieco ponad nasze obecne możliwości, szczególnie, że obydwa nasze ataki chyba nie zadały zbyt dużo obrażeń. Nie wiem, czy kontynuowanie uderzania na ślepo naszym najsilniejszym atakiem - Ice Fang - będzie miało dużo sensu. Chyba pora nieco zmienić podejście. Słysząc słowa otuchy z ust Melody zacząłem ponownie wydawać polecenia, modyfikując nieco naszą strategię.

"Nie jest źle Kageto, jakoś sobie poradzimy!" Pochwaliłem wilczka. W tym samym momencie przypomniałem sobie moją pierwszą walkę - przeciwko Poochyenię. Użył wtedy ataku, który sprawił, że pomimo naszej generalnej przewagi kondycyjnej, zaczęliśmy przegrywać. "Kageto, tym razem zacznij od Sand-Attack! Nawet jeśli będziemy zadawali minimalne obrażenia, jeśli przeciwnik nie będzie w stanie w nas trafić to w końcu wygramy! Następnie powtórz kombinacje ruchów którą użyliśmy poprzednio - użyj Howl żeby zwiększyć swój atak i zaatakuj przeciwnika, tym razem dwukrotnie Ice Fang!" Nie było czasu aby przejrzeć tabelę typów, ale gołym okiem można było zauważyć, że nasz Tackle był zdecydowanie mniej efektywny niż Ice Fang.

Nie wiedziałem jak skończy się ta walka. Wydaje mi się, że przewagę ma nasz przeciwnik - pomimo zwiększania naszego ataku jego defensywa jest dla nas zbyt silna. Nie mogłem się jednak od tak poddać, szczególnie, że nawet porażka będzie dla mnie cennym doświadczeniem.

Zacisnąłem pięści z radości a na mojej pokrytą niepewnością i kropelkami potu twarzy zaczynał powoli malować się coraz to większy banan. Moja strategia okazała się być sukcesem - jednak wcześniejszy research oraz mniejsza ilość ruchów jakimi dysponował Kageto działały na moją korzyść. Wskazując palcem na stalowego malca wydawałem kolejne rozkazy.

"Jak coś działa to tego nie naprawiaj - Kageto powtarzamy to co do tej pory! Ponownie zaczniemy od Howl - nasz przeciwnik wydaje się być coraz twardszy, więc i my musimy mu dorównać siłą! Następnie zaszarżuj w niego za pomocą Tackle i na koniec uderz dwukrotnie Ice Fang gdy będziesz blisko! Nasz przeciwnik ma piach w oczach, więc wykorzystaj to poruszając się nieco ostrożniej i wyczekując szans na unik!" Już chyba w pełni wszedłem w rytm walki. Nasza strategia może nie była szczególnie wymyślna, ale póki co wydawała się działać.
Obyśmy tylko w jakiś niefortunny sposób nie stracili naszej przewagi...

Wyglądało na to, że wyszliśmy na zdecydowane prowadzenie. Z każdym pomyślnym atakiem Kageto wymachiwałem rękami tak jakby ja sam prowadził pojedynek z dzikim Pokemonem. Jedyne co wybiło mnie z rytmu to jego jęki i niefortunna sytuacja w jakiej się znalazł. Chcąc nie chcąc, wywołało to u mnie ogromny dyskomfort - do tej pory walka była stosunkowo wyrównana i sprawiedliwa, teraz jednak, przerodziło się to w jednostronną ofensywę na niemal bezbronnego stworka. Nie wspominając o tym, że jeden z naszych ataków zamroził przeciwnika uniemożliwiając mu poruszanie się.

"Dobra robota Kageto, ale chyba wystarczy!" Krzyknąłem do mojego podopiecznego sięgając jednocześnie po czerwono-białą kapsułę i powiększając ją za pomocą guzika. "Nie wiem jeszcze jak dokładnie działa łapanie Pokemonów, ale teraz chyba jest na to dobra okazja!" Oznajmiłem rzucając PokeBallem w stronę zmrożonego stalowego przeciwnika. W między czasie wysłałem jeszcze okejkę w stronę Melody, pewnie dość głupkowato się przy tym uśmiechając i lekko dysząc. Pomimo tego, że personalnie nie brałem udziału w tej walce, okazuje się, że nawet do takich rzeczy potrzeba niejakiej kondycji i stalowych nerwów. Walki Pokemonów są bardziej wyczerpujące niż się powdziewałem!

Z tępym i cichym grzmotem upadłem na tyłek jak tylko PokeBall przestał się wiercić. "To jest bardziej męczące niż wydawało się na filmikach." Westchnąłem lekko zadyszany. Walka którą prowadziła Melody również nie wydawała się męcząca - może to efekt doświadczenia i wielu stoczonych pojedynków. Trudno mi to było określić jako świeży trener.
Jak tylko uderzyłem dupą o kamienne podłoże poczułem przeszywający ból w rejonach pleców. Po tym wszystkim co się dzisiaj stało kompletnie zapomniałem o ranie którą otrzymałem podczas walki przeciwko Kageto. Muszę być nieco bardziej ostrożny - szkoda, żeby się otworzyła albo pogorszyła.

"Taaa, jeszcze nie rozgryzłem dokładnie jak działają Typy." Odparłem Melody dźwigając się z bólem na nogi. "Ale wydaje mi się, że Kageto nie miał żadnego dobrego ataku w tej walce, a był moim jedynym użytecznym Pokemonem." Masując się po plecach podniosłem nowego towarzysza z ziemi i powoli pogłaskałem wilczka po plecach. "Dobra robota mały! Spisałeś się na medal, a teraz przywitajmy nowego kolegę..." Wypuszczając Arona z powrotem poza kapsułę sprawdziłem na wszelki wypadek, czy jakimś cudem złapię tu zasięg, czy skan będzie musiał poczekać aż dotrzemy z powrotem do miasta. Jeśli jakimś niesamowitym sposobem dam radę zeskanować stalowego stworka, to oczywiście zrobię to teraz - jeśli nie, to trudno, mogę poczekać.

"No dobra." Zacząłem po chwili. "To chyba tyle, nie? Wy coś złapaliście, ja coś złapałem, pooglądaliśmy sobie leśny oraz jaskiniowy krajobraz. Wracamy?"

Uśmiechnąłem się pieszcząc Kageto. Dobrze było widzieć, że wilczek wraca na nogi, czy raczej łapy. Po tym co przeszedł na pewno potrzebował trochę ciepła i wsparcia. Aron natomiast nie wyglądał aż tak dobrze - po wypuszczenia z PokeBalla nadal był pokryty szronem oraz lodem. Najwidoczniej kapsuły nie mają żadnych efektów leczniczych. Zdecydowałem się jednak poczekać aż Pokemon odtaje - szkoda, żeby się zamrożony męczył wewnątrz czerwono-białej kulki. Kiedy w końcu wrócił do normalności postanowiłem do niego zagadać. "No hej malutki." Zachichotałem widząc jak wtula mi się w nogę. "Przyjmuje to za potwierdzenie chęci przyłączenia się do mnie?" Pogłaskałem go po stalowym pancerzu. "Co powiedz na imię Gajeel? Wydaje mi się, że będzie do Ciebie pasowało, ale jeszcze zobaczymy. Najpierw chciałbym przyjrzeć się Twojemu skanowi, a do tego musimy wyjść z tego głupiego lasu."

Odwróciłem się w stronę zbliżającego się do mnie towarzystwa. "Szczerze też myślałem, że zajmie to nam trochę dłużej. Ale i ja i wy uwinęliśmy się w miarę szybko." Odpowiedziałem na pierwszą część wypowiedzi Melody. Nad drugą chwilę się zastanowiłem. W zasadzie miałem taki plan, żeby zapytać się, czy nie chciałaby mnie zabrać w podróż, przynajmniej na trochę. Teraz w zasadzie sam już nie wiem. Fajnie jest mieć przy sobie kogoś kto może Cię podszkolić, ale czy nie odjęłoby to z sensu takiej przygody? Przecież chciałem wyruszyć między innymi po to, aby udowodnić sobie i innym, że dam sobie radę sam. No i jeszcze reakcja Lokiego - ten ewidentnie nie chciał się dzielić Melody, jakkolwiek by to nie brzmiało. "Ech, sam nie wiem. Gdzie będziecie teraz zmierzali? W sensie jak wyjedziecie z Dendemille?" Zapytałem żeby uzyskać jakiś głębszy wgląd w ich plany. Może mógłbym się z nimi zabrać - przynajmniej do sąsiedniego miasta, żeby zacząć z rozpędem.