Im wyżej zaczynasz, tym dłużej spadasz~

- Całkiem spoko pomysł z tymi śmietnikami. W sumie, to możesz tam pogrzebać. Ja też się rozejrzę.
Wstał i raźnym krokiem, jak gdyby nigdy nic udał się na prawą stronę budynku, a chwilę później zniknął za krzakami wokół. Najwyraźniej był urażony. Mało tego- Arion poczuł się dotknięty nie tylko z powodu tego, co Kyon powiedział. Także z powodu, że sam nie mając pokemona, z automatu uznał, że on równiez takiego nie posiada. Siedział w jakimś smętnym chaszczu i pocierał opuszkami trzymany pokeball.
- Niedługo, mój malutki. Niedługo się poznacie. - szepnął do swojego pokemona i spojrzał w okna przed sobą. Z daleka lepiej było widać, co się dzieje w środku. Nie licząc nocnego oświetlenia, wszystko było ciche i wydawało się, że puste. Nie zaryzykuje jednak włamu na pałę. Za bardzo Kyonowi na tym zależało, by się udało. Za bardzo polubił nidorana. Za bardzo nienawidził tego przeklętego personelu. Zaciął mocno usta, aż poczuł w ustach smak krwi. Otarł niedbale wargę i rzucił spojrzenie tam, gdzie zostawił Kyona. Zmarszczył brwi i uśmiechnął się krzywo.

Chłopak westchnął. Nie miał bladego pojęcia, co powiedzieć, co zrobić, w ogóle co się stało. Wyczuł urażoną nutę w głosie Ariona. Czy i tym razem powiedział coś złego? Był po prostu ciekaw. Choć może i z jego tonu nie zniknęła złośliwość. Cóż... Smętnym krokiem ruszył do śmietników, po czym metodycznie zaczął je przeszukiwać, starając się zrobić jak najmniej hałasu. Wszystko odkładał powoli i ze skupieniem, by nie brzęknąć ani raz. Cholernie zależało mu na tym pokeballu. Nie dlatego, żeby mieć Nidorana. To już nawet nie było to. Po prostu Kyon tak bardzo cenił sobie wolność, że myśl, że zwierzak na zawsze będzie uwięziony przez jedną, małą kulkę, napawała go obrzydzeniem.

Nadal jednak był złodziejem. To piętno nigdy nie zniknie, nie wiadomo jak chłopak będzie się starał. I w sumie nie chciał, by zniknęło. Jeśli coś leży niepilnowane, nie widział przeszkód, by sobie to wziąć. Oczywiście wszystko miało swoje granice. Nawet Kyon posiadał swoją własną, spaczoną wersję "honoru". Dla przykładu nigdy nie okradłby kogoś, u kogo miałby dług wdzięczności.

Przerywając ponure rozmyślania Kyon powrócił do przeszukiwania śmietnika. Być może, nawet jeśli nie znajdzie pokeballa, będzie tam inna użyteczna rzecz?

W śmietniku walało się cała masa czarnych i niebieskich worków na śmieci. Po rozpruciu jednego z niebieskich oczom Kyona ukazał się jeden wielki gniot dokumentów i zapisków. Nie były to odręczne zapiski jak te, które Kyon ukradł bezpośrednio z laboratorium, lecz pospieszne, niespójne notatki wydrukowane na komputerze. Była ich cała masa.
"...wysypka postępuje...", dziwne... Kyon wziął kartkę do przeczytania, a po chwili zaczął losowo czytać z kilku stron naraz.
"... W 37 dobie testów dyszenie potęguje się. Zaprzestano wyzwalania wysiłkowego, co kończy cykl wzbudzanych duszności, dyszenie nie ustępuje jednak w wyznaczonym czasie".
"... Brak związku... (...)obiekt 27 padł o godzinie 4.37 dn. 31.07.2020"
"... Katalizator okazuje się zbędny w przypadku przemiany, udaremnia zmiany"
Kilka prostych rysów, do złudzenia przypominających obrazki z ukradzionej notatki. Kilka przekrojów ciała nidorana z wskazaniami na konkretne miejsca ciała i przypisami po łacinie.
- Stary, to popierdolone jest jakieś- Kyon usłyszał za sobą i drgnął zaskoczony. Najwyraźniej za bardzo się wczytał w znalezione rzeczy. Arion zaszedł go od tyłu. Dobrze się skradał, skubany.
- Nic nie znalazłem. A Ty?
Rozwalił także czarny worek. Dobrze, że Kyon pilnował i wysypujące się balle złapał w rękach, zanim potoczyły się na dno kontenera.
- O kurwa!- wykrzyknął Arion, totalnie nad sobą nie panując. Pomacał szybko kolejne worki, czy też zawierają kulki i chwycił dwa foliowe łupy, takie po 60L.- Spadamy z tym!- dodał wcale nie ciszej i już wyrwał w stronę lasu.

- Co do... - powiedział, po czym zauważył, jak Arion biegnie w stronę lasu z workami. Kyon nie czekając na rozwój wydarzeń również złapał dwa, zaraz po tym, jak wepchnął dokumenty do kieszeni i pocwałował za chłopakiem. Co to, do ciężkiej cholery, miało być? "Obiekt 27?" Katalizator? Przemiany? Z każdą myślą Kyona brała coraz większa wściekłość. Chęć powrotu pod drzwi labo i spalenia tego całego przybytku do gołej ziemi minimalizowała myśl o tych nieszczęsnych pokemonach, które mógłby tam jeszcze siedzieć, uwięzione. Zatrzymał się dopiero dobre kilkanaście minut biegu od śmietników z potężną zadyszką. Był złodziejem, a złodzieje nie są długodystansowcami. Sprint to ich najważniejszy i największy atut, zaraz po lepkich i zręcznych palcach. Kyon oparł dłonie o kolana
- Arion? - zawołał cicho

-Tutaj. Ja pierdole...- wysapał gdzieś przed Kyonem. Już po chwili się znaleźli. W zasadzie to Kyon znalazł Ariona, bo ten siedział niczym przedszkolak, w kucki, z kolanami do wewnątrz. Uniósł wzrok, a na jego twarzy malowało się przerażenie.
- Kto kurwa wyrzuca pokemony, do jasnej kurwy?!- zapytał na równi zdziwiony, co wkurzony. Przerażony. Musiał odczuwać mniej więcej to samo, co Kyon. Nie dowierzali oboje przez chwilę.
- Ja się na to nie pisałem. Mieliśmy znaleźć jeden pokeball. Jeden, kumasz? Co to ma w ogóle być?- bulwersował się nadal, kładąc delikatnie worki przed sobą i otwierając jeden z nich. Zajrzał do środka, a widząc kolejne pokeballe skrzywił się. Wsadził rękę do worka i zawahał się, zanim dotknął któregokolwiek i się wycofał. Wyciągnął worek w ręce przed sobą, podając go Kyonowi i wstając, by się nieco oddalić. Nasz bohater został sam, otoczony dziesiątkami pokeballami.
- Kurwa mać!- usłyszał gdzieś niedaleko za sobą. Arion najwyraźniej musiał odreagować.

-- Arion, ja nie sądzę, żeby... Żeby to były pokeballe z żywymi pokemonami - powiedział chłopak, ale już chyba sam do siebie. oszołomienie wzięło górę. Chłopak wyjął z kieszeni zwitek kartek i postanowił spróbować się uspokoić, układając je datami, wpisami, czy cokolwiek tam było. Wyrzucili cały stos... Ich eksperyment się nie udał. To było jedyne logiczne wyjaśnienie. Te pokeballe były albo puste, albo skrywały martwe ciałka. Kyon podejrzewał to pierwsze, choć na samą myśl na temat tego drugiego zrobiło mu się niedobrze. Odszedł chwiejnie kilka kroków, po czym zwymiotował, trzęsąc się. Oto miał przed sobą kolejny powód, by nienawidzić laboratorium. A właściwie jego pracowników...
Gdy torsje ustały, postanowił dotknąć jednego z pokeballi. Najpierw jednak obejrzał go uważnie, sprawdzając, czy nie ma na nim żadnego napisu, zarysowania, czegoś, co pozwoliłoby identyfikować to, co jest w środku. Co prawda mogli to mieć na półce, ale... I tak wolał sprawdzić. A potem nacisnął przycisk.

Kyon przeczuwał najgorsze i nawet torsje nie mogły uspokoić jego napiętych nerwów. Sam, bez pomocy Ariona postanowił się zmierzyć z tą sytuacją. Zresztą wysoce wątpliwą kwestią było, czy Arion cokolwiek byłby w stanie pomóc, czy sam nie potrzebowałby większej opieki. Może lepiej, że się oddalił. Chłopak spojrzał na ułożone dokumenty. Na rysunki kamieni, na szkice nidoranów. Na tysiące mniej lub bardziej zrozumiałych słów.
Potem poszło już z górki.
Pokeballe były w stanie idealnym. Widać, że nigdy nie miały kontaktu z przeciętnym użytkowaniem. Wszystkie lśniły nowością, nawet specyficznie pachniały, jak nówki ze sklepu.
A potem Kyon nacisnął przycisk.
Moment.
Jeden, przerażający moment, drgnienie serca.
Przed chłopakiem leżało martwe ciałko biednego nidorana. Po czym poznał? Dobre pytanie, bo pokemon pokryty był całkowicie niebieskimi kryształami, które emitowały błękitny blask. W bardzo niewielu miejscach widać było fiolet normalnej skóry. Kształt w trawie, znajome, niebieskie paskudztwo. Notatki. Zawirowało mu w głowie. Zanim pomyślał, chwycił w emocjach kolejną kulkę i uwolnił kolejne "ciało". Tym razem w trawie leżała samica nidorana. Niebieska, ale naturalnie niebieska. Chłopak przyjrzał się, nie widząc żadnych zmian. Musiał to zrozumieć, dla dobra swojego nidorana. W zasadzie już od jakiegoś czasu postrzegał go jak swojego, nawet jeśli nie chciał się sam przed sobą przyznać do tego. Musiał znaleźć ten jeden, najważniejszy pokeball.
~
Kiedy Arion wkroczył chwiejnie na leśną scenerię, Kyon siedział cicho pośród stosu zwłok. Samce, pokryte kryształami i martwe samice. I jeden, jedyny pokeball, który Kyon trzymał w dłoni. Jeden jedyny, z którego nikt nie wyszedł. Nie był pusty, bo reagował. Chłopak sprawdził kilkanaście razy. Może kilkadziesiąt?
- Heeej, daj już spokój- powiedział cicho i usiadł kawałek obok. Patrzył na towarzysza, usilnie unikając wzrokiem zwłok. Przełknął ślinę tak głośno, że słyszało go każde nocne stworzenie kilometr wokół.
- Co z nimi zrobimy?- zapytał po dłuższej pauzie. Chciał wyraźnie jak najszybciej stąd odejść.

Kyon nie był w stanie wykrztusić z siebie nawet słowa. Jego ręce bez udziału woli zaczęły gładzić pokeball. Dopiero po kilku chwilach spojrzał na Ariona
- Ja... ja nie wiem - odszepnął. Nigdy w całym jego życiu nie musiał się zmagać z czymś takim - Nie wiem... Ja... - zawahał się. Nie mogli tu zostawić tych małych ciałek. Nie mieli jednak czasu, by kopać tak ogromny dół, a potem go zasypywać. Jego dłonie wiedziały - zbierały już pokeballe, po czym próbowały schować małe, niewinne ciałka z powrotem. Skoro naukowcy byli w stanie, to on też powinien być. Następnie minimalizował każdy pokeball. W tej formie powinny zając mniej miejsca. Więc i dół będzie mniejszy. Z oczy chłopaka wyzierała rozpacz, ale i determinacja. W końcu znalazł odpowiednie słowa
- Trzeba je zakopać, Arion... Nie mogą tu zostać - wyszeptał

Arion podszedł i wyjął ostatnie balle z rąk Kyona. Stanął tak blisko, że ich klatki piersiowe się stykały, a roztrzęsione serca łomotały, w niemal równym, zbyt szybkim tempie.
- Zabraliśmy ich. Tu nic im nie grozi. Może nawet dobrze, jeśli ktoś je znajdzie, wezwie policję... Nie mogą nas znaleźć, rozumiesz? Musimy odejść. - Arion złapał próbującego protestować Kyona za nadgarstki.
- Masz pokeball swojego nidorana? Nie pomyliłeś go, tak?
Kiedy upewnili się, że mają odpowiednią kulkę, a Kyon zebrał do worka dokumenty i zabrał je ze sobą, udali się w stronę domu chłopaka. Oczy obu były pełne łez. Arion jednak nie uniósł ręki, by otrzeć choć kroplę. Nie wyrzekł też ani słowa.
Oddalili się bez przeszkód. Jedynie noctowl odprowadził ich spojrzeniem, kiedy zostawał na polanie. Nie usłyszeli, kiedy odleciał w stronę laboratorium. Nie słyszeli nic, prócz łomoczących serc.
~
Przed domkiem Kyon usłyszał szept.
- Nigdy nikomu o tym nie powiemy. Dobra?- spojrzał w końcu na Kyona, a w jego oczach obok smutku czaiła się też doza determinacji.
Ku nim zbliżył się nidoran. Widać, nie tylko oni mieli złą noc. Zwierzątko czekało na nich dużo przed domostwem, jakby ich wyczekując. Jednak czy ich jedna noc mogła się równać z koszmarem tej małej świnki morskiej? Nidoran spojrzał na nich. Powąchał. A potem usiadł i chłopcy pierwszy raz w życiu zobaczyli, jak gorzko może płakać pokemon.

Chłopak w milczeniu skinął głową. Kto by im uwierzył? Kto by ich nie potępił? A jednak zrobili coś dobrego. Uwolnili te biedne stworzenia ze śmietnika. Nie zasłużyły sobie niczym, by tak skończyć.

To jednak nie to uderzyło chłopaka najmocniej. Widząc spojrzenie Nidorana, a potem jego łzy, Kyon sam zaczął cicho szlochać
- Tak bardzo mi przykro - szepnął, po czym wziął malucha na kolana - Tak cholernie, kurewsko przykro - dodał, po czym podewziął mocne postanowienie. Srać na jego plany. Nie byłby w stanie poddać tego malucha rygorystycznemu treningowi, który zamierzał dla swojego startera jeszcze tej nocy. Nie byłby w stanie
- Nie pozwolę, żeby stała Ci się krzywda. Rozumiesz? Nie pozwolę! - w jego głosie słychać było zacięcie, którego... Którego właściwie nie słyszał nikt, nigdy, w całym zwyczajnym życiu chłopca trzymającego się na uboczu. Pogładził uszy pokemona, uważając, by nie dotknąć bolesnych, niebieskich krost.
"Muszę go wyleczyć. Muszę mu pomóc"
Tylko jak?
Odpowiedzią mogły być notatki. Zamierzał przejrzeć je, gdy tylko zostanie bez Ariona. Chłopak wystarczająco mu pomógł
- Arion... Przepraszam. Jestem głupi - powiedział w końcu. Nie był przyzwyczajony do dźwięku tego słowa. W życiu rzadko je słyszał, a jeszcze rzadziej wypowiadał. A jednak to Arionowi zawdzięczał dzisiejszą siłę. Gdyby był sam, zapewne wpadłby frontowymi drzwiami, uruchomił alarm, być może rozbił jedną szafkę, a potem z powrotem wylądował w więzieniu. To znaczy, zaraz po tym, jak skończyłby wymiotować tuż obok śmietnika

Arion machnął jednak ręką, a później uniósł ją i agresywnym ruchem otarł oczy.
- Nie wiem, czy to głupota. Głupia to jest cała ta akcja. Jak można...
Uniósł wzrok ku niebu. Wypowiadał bezgłośnie jakieś słowa. Przez chwilę wyglądało to, jakby składał niebu obietnicę. Może złorzeczył. A może się modlił?
Kyon wciąż za mało o nim wiedział. Patrzył, jak towarzysz poprawia plecak na ramieniu, a potem staje w rozkroku, jakby powziął jakąś ważną decyzję.
- Myślę, że powinniśmy wyruszyć daleko stąd. Nic nie powinno nas łączyć z tym miejscem, już nigdy. Ty recydywa, ja zbieg. Kiepsko będzie, kiedy ktoś nas z tym wszystkim powiąże. Jakieś 20 kilometrów stąd jest miasto, nieco na zachód. Babcia mi o nim opowiadała, jest większe niż ta mieścina tu. Słyszałeś kiedyś o wiśniowym gaju?
W zasadzie nie czekając na odpowiedź, ruszył. Widać chciał pogadać już w drodze.
Kilka kilometrów później (i godzin...) zaczęli się męczyć. Noc dobiegła końca, a po niej ranek. W okolicach południa rozbiliście obóz na wąskiej, zacienionej polanie.
Arion wyjął pokeball i spojrzał na Kyona z namysłem.
- Śmieszne, jeszcze nie sprawdziłeś, czy to na pewno jego pokeball. Ty swojego pokemona nie chowasz, a ja swojego nie wypuszczam...

W milczeniu przebywali kolejne kilometry. Kyon nie miał ochoty na rozmowy, nie po tym, co zobaczył i czego doświadczył. Musiał w milczeniu wszystko przetrawić. Jak sobie poradzą? Nie mają domu. Pieniędzy starczy na ledwie parę tygodni. Jedzenie zapewne skończy się jeszcze szybciej. Pomógł Arionowi rozbić obóz, a potem zamyślony wpatrywał się w pokeball
- Mogę sprawdzić - delikatnie stuknął Nidorana kulką. Po czym, jeżeli to zadziałało, równie szybko go z niego wypuścił. Następnie z namysłem wyjął pokedex
- No, chyba na Ciebie czas, co? Dowiedzmy się o Tobie nieco więcej - powiedział, skanując swojego startera. Dopiero po uzyskaniu tych informacji spojrzał na Ariona
- Właściwie dlaczego go nie wypuszczasz... I generalnie co takiego zrobiłeś? - zapytał po chwili

Nidoran zrobił zdziwioną minę, ale gest Kyona był tak szybki, że nie miał czasu zaprotestować. Rozmazał się w kolorową smugę i zniknął w kulce. Chwilę później był już na powrót na zewnątrz, mocno zapierając się łapkami w trawie. Wciąż nie dowierzał i spojrzał bojaźliwie na chłopców. Zesztywniały, oddychał głęboko i szybko łapał dech. Wymierzony w niego pokedex zeskanował i podał Kyonowi informacje o stworku.

Nidoran



Typ: Toxic
Poziom: 5
Ewolucja: Nidoran > Lv.16 > Nidorino > Moon Stone > Nidoking
Ataki: Leer, Poison Sting, Poison Tail, Peck
Umiejętność: Rivalry
Trzyma: ~
Charakter: Ten zuchwały pokemon potrafi walczyć o swoje. Nie poddaje się łatwo, nawet pomimo napotkanych problemów. Wobec obcych potrafi zachowywać rezerwę i bronić się w razie ataku. Dostosowuje się do sytuacji, zwłaszcza gdy osiąga w niej korzyści. Boi się zabiegów leczniczych i pielęgnacyjnych. Potrafi być agresywny, jeśli inny samiec nie okazuje uległości. Woli zaplanowaną zasadzkę niż bezpośredni atak- co wykorzystuje w walce.
Error: Jego ciało pokrywają niebieskie kryształki.
Rozmiar: Duży
Natura: Bold
Smak: + Sour, - Spicy
Data złapania: 02.11.2020 (Kyon), 24.05.2019 (Ryan)
Przywiązanie: 50%

Nidoran otrząsnął się i nie wyglądał już na tak bardzo przestraszonego. Znów strzygł uszami i popatrując z odległości, poszedł się paść. Widać było, jak mocno ktoś nadużył swojej władzy nad nim. Arion natomiast walnął się w trawę i chwilę milczał, żując źdźbło trawy.
- Mój Bolt nie jest zbyt przyjacielski. Tak to chyba mogę ująć. Jego nastawienie do mnie w ciągu ostatnich kilku lat zmieniało się, aż doszliśmy do momentu walenia głową w mur. Jakoś tak... nie po drodze nam. Nie wiem, jak miałbym to zmienić, a im bardziej się staram, tym mocniej staje się agresywny. Babcia powiedziała, że mnie po prostu ocenił, no i żebym go z kimś wymienił, bo on mnie już nie chce. W sumie, może ma rację...- zamyślił się.
Kyon cierpliwie czekał, aż podejmie opowieść, ale zorientował się, że chłopak zasnął. No tak, minęło półtorej doby odkąd smacznie spaliście w łóżkach. Każdemu się przyda sen, zwłaszcza, gdy ma się przed sobą kawał drogi.

Kyon zauważył, że jego towarzysz zasnął, nie odpowiedziawszy na jego drugie pytanie. Nie zamierzał ustąpić. Dowie się, co zrobił tamten - ale już nie dzisiaj. Tymczasem użył trawy i gałązek, by zrobić Nidoranowi posłanie nieopodal siebie
- Miałbyś coś przeciwko, jeśli nazwałbym Cię Ravion? - zapytał, po czym sam ułożył się na swoim miejscu. Podkładając plecak pod głowę westchnął głęboko i zamknął oczy. Miał wiele wątpliwości co do ich podróży. Największą, jak na razie okazywał się brak pieniędzy, ale jeżeli pokemon Ariona nie znosi go tak bardzo... Czy mógłby im jakoś pomóc? Bo może to nie chodzi o samego Ariona, a o to, co kiedyś ewentualnie mógł zrobić, co pokemon ma wciąż w pamięci?
W sumie to nie był jego problem. Prócz swojego Nidorana, nadal uważał pokemony za narzędzia mające ułatwiać mu cel. Tylko ten jeden maluch zdołał zawładnąć jego sercem na tyle, by myslał o nim raczej jak o towarzyszu - a być może i przyjacielu.

Kyon zmęczony zamknął oczy. To będzie bardzo niewygodna noc.

Schowałeś do torby Luxuryballa Nidorana i przygotowałeś posłanie. Ravion (bo tak go nazwałeś) ułożył się wygodnie i usnął z zadowoleniem. Wasza trójka nareszcie zasnęła.
- Achhhhhhh - brzmiał głos w twojej głowie. - Uwielbiam to! Więcej, więcej, więcej!
Wzdrygnąłeś się i momentalnie wstałeś w środku nocy. W okolicy nie było żywej istoty, która mogła to wypowiedzieć. Zły sen? Może. Szybko wróciłeś w świat snów i marzeń. Niestety śniło Ci się tylko to co wydarzyło się jeszcze nie tak dawno temu. Wszędzie trupy, gdzie nie spojrzeć trup na trupie.
- Hej! Obudź się! - szturchnął Cię Arion nad ranem. - Co jest? Jesteś cały mokry i mamrotałeś coś pół nocy. Wszystko okej?
Twój towarzysz zaczął się martwić o twój stan psychiczny, który mógł odbić się na waszej dalszej podróży. Nidoran natomiast dalej drzemał i aż szkoda było mu przeszkadzać.

Nidoran: