Im wyżej zaczynasz, tym dłużej spadasz~

Tego dnia pogoda zamierzała płatać figle. Od rana jaskrawe słońce przezierało przez dziurawe chmury, które z kolei przeganiał po niebie nieukładny wiatr. Raz kołysał trawą, a raz szumiał złowrogo miedzy gałęziami drzew, przypominając każdy chłodny wieczór, jaki spędził w więzieniu młody chłopak. Stał teraz na dachu laboratorium, przymierzając się do kolejnego skoku. Ciśnienie na zewnątrz spadało, wróżąc rychłe pogorszenie pogody. On jednak tego nie czuł. Jego własne serce pompowało krew z taką mocą, że zapewne aż huczało mu w uszach- i to bynajmniej nie z powodu wiatru, opinającego go jego własną bluzą. Śmieszne uczucie. Niby smaga Cię dość letni prąd powietrza, ale jednak wkrada się aż do kości, dokuczając zbliżającą się jesienią.
Jednak nie tylko lato się kończyło. Znów nadchodziły wielkie zmiany, choć żaden z pracowników instytutu tego nie mógł się spodziewać. Ba, wychodząc z pracy nikt nie sprawdził ani dachu, ani nawet zabezpieczeń. Rutyna gubi, a ostatni badacze w wesołych humorach opuścili lab ładne pół godziny temu. Zresztą po co mieliby to robić? Po ostatnim włamaniu ochrona została poprawiona, a kryjące się w środku "sekrety" dla zwykłych ludzi były stekiem głupot. Kogo obchodzi lek na łuszczycę pozyskiwany od glooma, czy nowoczesna turbina napędzana przez corsole, skoro ludzie wolą wierzyć w płaski świat i szkodliwość szczepionek? Profesor Elm nie uznawał, że ma jakieś niesamowite skarby.
Z pewnością jednak znajdzie się coś ciekawego. A okazja czyni złodzieja.

Kyon był poddenerwowany. Ręce drżały mu z nadmiaru emocji, a w uszach już nawet nie szumiało - to był istny pisk. Dopiero co wyszedł z poprawczaka, a już przyszykował się do kolejnego skoku. Tym razem jednak był mądrzejszy - na pewno nie zamierzał wybijać okna kamieniem, który mógłby wpaść na szafkę, przewracając dziwne odczynniki powodujące gryzący dym uruchamiający alarm przeciwpożarowy. O nie. Postanowił najpierw sprawdzić, czy jakimś niesamowitym zbiegiem okoliczności okno nie było otwarte. W wieku 11 lat miał wycieczkę do laboratorium razem z klasą - pamiętał więc, gdzie mniej więcej prowadziły korytarze, które musiałby przejść, by dostać się do pokemonów i ich pilnie strzeżonych tajemnic. Musiałby jedynie nasłuchiwać, czy czasem ktoś nie został po godzinach. Na dach ze sobą wziął dość sporą gałąź. Nie była to broń pierwszej jakości. Ani drugiej. Ani nawet dziesiątej. Ważne jednak było, że była i mógł nią w razie problemów kogoś znokautować. Powoli, ostrożnie podjął próbę uniesienia dachowego okienka, licząc na cud.

Okienko ustąpiło z cichym trzaskiem odklejającej się gumowej uszczelki. Huh, wyraźnie od dawna go nie otwierano... Podnosząc ramkę z szybką, chłopak dojrzał jednak przymocowany od spodu mechanizm. Kabelki wiły się, niknąc w ramie nałożonej na ramę okienną. Groźnie migotała czerwona dioda.
Z środka widać było... Hm. Tony kurzu. Otwarte okno zaburzyło typowe prądy powietrza, więc teraz przez wiązkę wpadających do wnętrza promieni słonecznych toczył się tabun kurzu i pomniejszych paproszków. Najwyraźniej zmieniono układ w laboratorium, a pomieszczenie, które stało otworem było niezbyt popularnym miejscem. Napewno nie najpopularniejszym dla sprzątaczki.

Hm. Trochę zaskoczyło go to, że nie pojawił się znajomy korytarz. Nie mogło go to jednak zatrzymać. Uchylił okienko odrobinę mocniej, a potem przyjrzał się uważnie kabelkom i diodzie. Przerwanie obwodu prawdopodobnie wywoła alarm, tak samo jak otworzenie go na oścież. Na jego młody rozum to już uchylenie go powinno spowodować wycie słyszalne w okolicy lepiej niż zew godowy Explouda, ale nie zamierzał bynajmniej narzekać na taki obrót sprawy. Był dość szczupły, nie powinien mieć problemu z przeciśnięciem się przez niewielką szparę. Spodobał mu się wystrój pomieszczenia - znak, że nie było zbyt ważne. A zatem i zabezpieczenia nie będą najlepsze. Wsunął się przez szparkę i rozejrzał uważnie, a potem skierował ostrożne kroki w stronę wyjścia, szukając jakiegokolwiek znaku, że drzwi też mają alarm czy inne badziewie.

W środku najwyraźniej zapanował piąty jeździec apokalipsy, syfu, brudu i wszelkiego chaosu. Tego miejsca nie można było nazwać schowkiem. To byłoby duże niedopowiedzenie. Bardziej pasowałoby... no, może składzik? Było tu wszystko. Worki na śmieci i ze śmieciami, półki z przykurzonymi szklanymi instrumentami z labu, nawet stare, pozwijane mapy, smutnie podpierające jakiś dziwny sztandar w sraczkowatym kolorze. Powietrze było stęchłe i wyraźnie można było wyczuć nutkę smrodu zbuka.
Drzwi były najzwyczajniejsze w świecie. Metalowe, ciężkie drzwi z wąskim okienkiem pośrodku. Żadnych zamków od środka, żadnych diod. Po lewej stronie znajdują się podniszczone kartony, po prawej wyszczerbione biurko z stosikiem papieru. O dziwo, papier był czysty i biały, łatwo przykuwał wzrok w wszechobecnym brudzie.
Za drzwiami błyskało czerwone światełko, najwyraźniej umiejscowione gdzieś nad drzwiami po zewnętrznej stronie. Pokój był naprawdę szczelnie zamknięty. Nawet spod drzwi nie dało się wyczuć ruchu świeższego powietrza. Atmosfera nie sprzyjała myśleniu. Brakowało tlenu, którego resztki dość mocno zużywał młody organizm. Przyspieszony nerwami oddech rwał się, a zaducha zaciemniała umysł.

Ugh... Jedyne, czego chłopak chciał, to wydostać się z tego królestwa kurzu i stęchlizny. Nie mógł jednak oprzeć się pokusie, by złapać papiery i schować do kieszeni. To mogło być coś interesującego... Na razie jednak nie miał czasu zagłębiać się w pismo któregoś z naukowców. Z doświadczenia wiedział, jakie zawijasy potrafią wytworzyć, kiedy się spieszą. Światełko jednak zatrzymało go w miejscu. Kolejne... Czy to także ruchomi się dopiero, gdy drzwi zostaną otwarte szeroko, czy może na najlżejszy ruch? A może jeszcze inaczej? Przez głowę przebiegła mu myśl, by wyjść i wrócić, gdy zdobędzie jakiś sprzęt. Po chwili jednak doszedł do wniosku, że na takowy go nie stać. Cóż, co ma być to będzie, pomyślał sobie, po czym nacisnął klamkę i ruszył dalej, licząc na swoje szczęście

Z chwilą, gdy chłopak pchnął drzwi, czerwone światło zapaliło się na stałe. Korytarz zalała fala światła, rażące nagle po wyjściu z ciemnego schowka. Wypolerowana podłoga lśniła sterylnie, a po bokach znajdowały się boczne odnogi, prowadzące po pomieszczeń za identycznymi drzwiami. Każde było ciemne i ciężko było zobaczyć, co jest w środku. Po lewej stronie są trzy pary drzwi, a po prawej dwie. Na końcu korytarza znajduje się metalowy kosz na śmieci, a nad nim mała szafeczka z dziwnymi przyborami.
Kyon nie miał pojęcia, że również maleńka dioda przy okienku, którym wszedł, zaczęła palić się ciągłym światłem.

Kyon zmrużył oczy. Nie spodobało mu się, że dioda nagle przestała mrugać. Zorientował się, że nie ma wiele czasu na poszukiwania. Przekonany był bowiem, że uruchomił cichy alarm - on go nie słyszał, ale sygnał już został wysłany do miejscowej policji. Uśmiechnął się w duchu. Jeżeli teraz mu się nie powiedzie... Trafi za kratki na o wiele dłużej. Bez namysłu i bez większego zastanowienia udał się do drugich drzwi po lewej. Nie miał czasu na przeszukiwanie wszystkiego, nie mógł też pozwolić sobie na to, by choćby zaglądać do wszystkich. Liczył tylko na to, że na drodze będą korki i policja nie dotrze w ciągu następnych kilku minut. Otworzył drzwi, bardzo ostrożnie, tak na wszelki wypadek i rozejrzał się uważnie. Miał nadzieję, że to własnie tutaj znajdzie to, czego szuka. Swoje nowe narzędzie pracy

W pomieszczeniu znajdowało się wiele kapsuł z wodą. Turkusowy odcień rzucał cienie na podłodze, a wokół w momencie, kiedy Kyon wszedł, rozbłysły setki malutkich światełek. Klimatyzacja chłodziła powietrze, więc natychmiast wywołała gęsią skórkę. Całość wyglądałą jak wyjęta z nowoczesnej wersji matrixa. W kapsułach zawieszonych było całkiem sporo pokemonów. Pierwsza z brzegu była clefairy, obok chikorita, a dalej dziecko kanghaskana. W następnej zaś... Noga jakiegoś włochatego, brązowego... eevee? Oczy chłopaka rozszerzyły się. W niektórych kapsułach były całe stworki, w innych zaś jedynie fragmenty ich ciał. Obrzydliwe.
Drzwi cicho domknęły się, a kiedy Kyon obejrzał się, przekonał się, że na korytarzu znów zrobiło się ciemno, a czerwone światło migotało, tak jak zanim przekroczył pierwsze drzwi. Temperatura tutaj była bardzo niska. Oddech skraplał się w powietrzu, tworząc mroźną chmurkę.

Hm. Może to czujnik ruchu? Kyon nie był już tak pewny. Zresztą nawet o tym zbytnio nie myślał. Teraz marzył tylko o tym, by nie oddać swojego śniadania podłodze. To było... obrzydliwe. Te pokemony... Te... części... dzieci... Potrząsnął głową. Nie był w stanie o tym myśleć. Jedyne, czego pragnął, to stąd wyjść. 
A jednak...
A jednak miał zadanie i zamierzał je wypełnić. Starając się unikać wzrokiem najgorzej wyglądających... istot... przeszukiwał stoliki, półki, zajrzał nawet do kosza w nadziei, że znajdzie coś interesującego. Zdecydowanie ten pokój nie był legalny, więc może i trzymają tu niezwykłego pokemona?
A przynajmniej miał taką nadzieję. Bardzo, ale to bardzo nie chciał szukać w innych pokojach, bojąc się, co może znaleźć.

Na stolikach znajdowało się całkiem sporo sorterów, mocno wypełnionych ułożonymi wydrukami i zapiskami. Panował tu znacznie większy porządek, a po poszukiwaniach Kyona ekipa z pewnością jutro pozna, że ktoś tu był i czegoś szukał.
W koszu na śmieci coś się poruszyło. Worek zadrgał, jakby w środku związanego wora znajdował się jakiś ruchliwy obiekt. Czyżby ktoś wrzucił tam na wpół żywego pokemona po jego rozczłonkowaniu? w takiej okropnej sali łatwo było w to uwierzyć. Czas naglił. To nie była ta część laboratorium, które zwiedzał jako dziecko.
Zmieniło się wiele.
Usłyszał piszczenie. Dobiegało z innego pomieszczenia. Jednocześnie na korytarzu znów zapaliło się światło. Tym razem nie za sprawą chłopaka. Opcji było kilka, co jednak będzie rozsądne?

W oczach chłopaka rozpalił się gniew. Nie dość, że robili tak potworne eksperymenty, to jeszcze wrzucili jakieś żywe stworzenie do worka? Nie interesowało go czy to był pokemon, czy zwykły, mały, niewinny szczur. Bez chwili namysłu ruszył w stronę worka, z mocnym postanowieniem uwolnienia stworzenia. Usłyszał pisk, jednak nie zamierzał się nim teraz przejmować. Jedna rzecz naraz. Gdy tylko uwolni stworka, czy co to tam w worku było, wynosi się stąd. Najlepiej tą samą drogą, o ile jeszcze będzie dostępna. I razem z tym małym zwierzątkiem z PTSD.

Mimo panującego chłodu, serce Kyona pozostało ciepłe. Ruszył na ratunek stworkowi, mocno łapiąc za związany worek. Ledwie wyjął go ze śmietnika, a z zdziwieniem spojrzał na niego stworek. POkemon łypał z wyraźnym mieszanym uczuciem. Sam nie wiedział, czy jest przestraszony, zaskoczony, czy poirytowany. Śpisz sobie spokojnie, a tu nagle ciągną Cię za włosy i wyciągają z łóżka. Aż zaniemówił z wrażenia.
Za drzwiami rozległy się zbliżające się kroki. PO drugiej stronie korytarza przemknął cień, a potem zawrócił. Światło wciąż się świeciło. Ktoś zakaszlał cicho.Mężczyzna.
-Truuu?- pokemon łypał na Kyona spode łba.

Trubbish. No to mu się trafiło. Myślał, że to jakieś stworzenie, które potrzebuje pomocy, bo o mało go nie zabili, a to po prostu mały śmieciarz, który przypadkiem zapewne się tutaj dostał. Cóż... Kyon nie zamierzał go zostawić na pastwę losu. Zwłaszcza, że nie miał czasu szukać czegoś innego. Złapał pokemona tak, by nie ciągnąć za... cokolwiek to było, jedną ręką, a drugą przyłożył do ust w uniwersalnym geście zachowania milczenia. Miał nadzieję, że śmietniczek zrozumie. Niemal bezszelestnie, uważając na to, co ma pod nogami, wycofał się za szafki, tak, by nie było go widać zza drzwi, przynajmniej na tyle, na ile to możliwe. Znając jego szczęście, zaraz ktoś tu wpadnie, zauważy go, obezwładni i wróci do pierdla. A Trubbisha umieszczą w słoiku, być może rozmemłanego i wybebeszonego. Zdrowy rozsądek został stłumiony przez złość. Nigdy, do nikogo nie czuł tak gorącego uczucia jak teraz do naukowców.

Trubbish ewidentnie nie chciał być macany. Zmrużył oczy, ale grzecznie poszedł za chłopakiem, patrząc podejrzliwie. Nie czuł się zagrożony, dopóki nikt go nie wyjmował z kosza. Ba! Sam sobie ten kosz wybrał, bo tamten w holu był ciut za ciasny. Był dumny z swojego kosza!
Naukowiec z korytarza najwyraźniej odszedł, bo światło zgasło. Spokojna lampka błyskała czerwienią. Czy czerwień mogła być uspokajająca? W tym wypadku chyba tak.
W jej blasku wyraźnie widać było odciski palców, pozostawione na blatach wokół makabrycznych znalezisk i tam, gdzie Kyon przegladał pomieszczenie. Mieniły się. Czy to możliwe? Temperatura płatała figle.