Im wyżej zaczynasz, tym dłużej spadasz~

Kyon zamyślił się
- Przede wszystkim to muszę zobaczyć te dziurę, czy da się coś z tym zrobić, czy drewno jest spróchniałe, czy czasami nie opłacałoby się bardziej wymienić całego dachu i tak dalej. To nie byłby problem, bo wystarczy znaleźć dobre drzewo, najlepiej dąb, wyciąć, pociąć na deseczki, zostawić na parę dni do wysuszenia, potem zaimpregnować i można by było już się za to zabierać. Przydałyby się nierdzewne gwoździe, bo jak drewno pomieszasz z rdzą, to leżysz. No i oczywiście jakaś smoła, kocioł czy inne duże naczynie, ognisko, takie pierdoły. Najważniejsze... - chłopak urwał, żeby spojrzeć na Ariona i zaśmiał się - Sorry, trochę mnie poniosło. Najpierw zobaczmy dziurę - to powiedziawszy, ruszył za chłopakiem... i aż się zachłysnął ze zdziwienia. No, tym to sobie może co najwyżej zrobić haczyki na ręczniki do kibla... Załatać dziurę tymczasowo może i da radę, ale prędzej czy później znów zacznie przeciekać i jego praca wyjdzie na marne. Potrzebował desek, i to potrzebował ich jak bezdomny ciepłego koca. Wlazł na dach i na szybko ocenił wielkość dziury, po czym zabrał się oglądanie tego czarnego czegoś i pokiwał głową. Papa w rolce. Dobrze, przynajmniej nie będzie przeciekać po 20 minutach. Choć tym młotkiem to mógłby co najwyżej komuś palce poobijać za karę... No nic. Zabrał wszystko oprócz żywicy, bo tym mógłby co najwyżej otruć parę pszczół, skoro miał papę, i zabrał się do dzieła. A i tak jak będzie miał chwilę to ruszy w poszukiwaniu młodego dębu.

Kiedy Kyon został sam, praca poszła w ruch. Wysoko na dachu wytrwale łatał żałosną dziurę równie żałosnymi materiałami. Z wysoka jednak różowy obiekt przykuł uwagę chłopaka... Tak!
Nidoran wylazł z drewutni, podskubał trochę trawy i rozejrzał się, a potem znów zwiał do środka. Ręce Kyona zamarły i z wrażenia zapomniał, jak wysoko jest. To, że nie spadł to chyba jednak cud.
Ale nie oszalał!
Pokemon grzecznie się zadomowił obok domu. Pasł się i chował na przemian, nic nie robiąc sobie z Kyona na górze. Albo się go nie bal, albo celowo olewał. Pilnował się jednak z mieszkańcami. Popatrywał to na linie lasu, to na domek. I chyba nie chciał być zauważony.
Dziura była załatana. Na tyle, na ile się dało obecnymi materiałami. Dopóki nie znajdzie się więcej lepszego drewna, Kyon nie mógł nic poradzić.
Dokąd teraz pójdzie nasz młody bohater?

Chłopak zamarł w bezruchu. Ten mały, różowy skurczysyn zrobił z niego idiotę, a teraz siedzi w lesie i skubie sobie trawkę? o nie, tak być nie będzie. Powoli, uważając na każdy swój ruch wrócił do pokoju i wziął do ręki jeden z sześciu ukradzionych pokeballi. Jeszcze pokaże temu paskudnemu zębaczowi. Żeby tak znikać w cholerę, gdy ten potrzebował go najbardziej! Powoli i ostrożnie wyszedł i zaczął się skradać w stronę lasu. Pod osłoną drzew ruszył z przeciwnej strony od tej, z której widział różowego potwora, mając uszy szeroko otwarte, nastawiony na nasłuch, a także na odbiór obrazów. Nie pozwoli temu potworowi tak łatwo zniknąć, o nie. Już on tego dopilnuje, żeby mały znalazł się w Polandballu... O, sorry, pokeballu.

Kiedy Kyon wyszedł z domu, mały skórkowaniec znów zniknął mu z widoku. Na szczęście jednak po chwili ponownie wychylił pyszczek z drewutni i rozejrzał się. Zastrzygł uszami i spojrzał wprost na Kyona. Uśmiech rozświetlił jego kanciasty ryjek i zmrużył oczy. Od tej chwili patrzył wprost na chłopaka, pasąc się. Z rzadka zerkał za siebie, na las, jakby obawiając się kogoś lub czegoś stamtąd.

Kyon niewiele myśląc, rzucił pokeballem w stworka. Przez chwilę zmierzał w stronę pokemona, czekając na światło i błysk, świadczący o wciągnięciu stworka do środka. Przeliczył się jednak.
Jak w zwolnionym tempie patrzył, jak kulka opada na głowę nidorana, maluch się krzywi, zamyka oczy i piszczy cicho, kulka odskakuje w prawo, a pokemon otwiera oczka i patrzy nań z wielkim wyrzutem.
Blokada. Jedyne słowo, jakie mogło przyjść do głowy zdziwionego chłopaka. Podszedł bliżej, tym bardziej, że nidoran nadal nie miał zamiaru uciekać, tylko stał nafuczony i wkurzony na Kyona. Pokemon najwyraźniej miał już właściciela. Nie mógł zostać ponownie złapany. Dopiero teraz, Kyon przyjrzał się dokładnie pokemonowi. Kucnął nad nim i wyciągnął do niego dłoń, a pokemon ufnie zamknął oczy i przytulił łebek do jego palców. Pod opuszkami palców poczuł chropowate zmiany... Tak, nidoran miał sporo drobnych wypustek, jakby tępych kolców na rogu, plecach i częściowo na nogach.
Przed oczami chłopaka niczym migawki przeleciały pojedyncze sceny. Sterta balli na bocznym stoliku w labie, trubbish uciekający przed "pokemonem", naukowiec, który nie szukał wcale włamywacza, tylko rozglądający się za tym, co z labu uciekło po dachu, przetrząsanie okolicznego lasu... Nie chodziło im o niego! Czyżby pokemon zwiał z laboratorium, a Kyon po prostu znalazł się w złym czasie i miejscu?
Nidoran wytrącił go z rozmyślań, liznąwszy lekko jego kciuk.
- Nido? Do, do!
Stanął bliżej nogawki chłopaka i wtulił się.
Z lasu nadszedł Arion, beztrosko machając koszykiem.
- Na jakieś plackopodobne danie będzie, mam też kanię na kotleta!- obwieścił radośnie, a następnie zlustrował scenkę spojrzeniem Sherlocka.
- To jest Twój nidoran? Ale czaderski!
Rzucił koszyk w trawę i plasnął na kolana, wyciągając rękę w stronę stworka.
- Sie masz koleżko, ślicznoto Ty!

Kyon nagle zrozumiał. Nidoran uciekł z laboratorium... Pogładził go po łebku delikatnie. Wyglądał... inaczej, niż zwyczajne stworki. Chłopak poczuł współczucie do zwierzątka. Jak oni mogli... Skoro uciekł, na pewno nie traktowali go dobrze. Chłopak westchnął
- Nie... To znaczy tak, ale nie do końca... To długa historia - powiedział w końcu, a potem zerknął na reakcję małego. Nie spodziewał się, żeby ten zaatakował Ariona, ale nie sądził, żeby podszedł do niego z własnej woli
- W porządku, mały - mruknął cicho do Nidorana. Skoro ten już ma właściciela, nie może być stricte jego pokemonem... Ale czuł tak duże współczucie do tego zwierzaczka, że musiał choć spróbować mu pomóc. Tylko... jak?
Muszę tam wrócić i znaleźć jego pokeball, przeszło mu przez głowę. Problem tylko w tym, że nie miał pojęcia gdzie i jak zacząć. Po tym co tam się stało, ochrona pewnie będzie bardzo zwiększona. Poza tym mogli ten pokeball schować, wyrzucić, zrobić z nim cokolwiek im się zamarzyło
Trubbish. Trubbish mógłby mu pomóc, gdyby tylko dostał się do środka. A skoro nie szukali jego... To dostanie się do środka wcale nie musiało być takie trudne, na jakie wyglądało. W końcu prawdopodobnie nikt nie zwrócił uwagi na niego. To małego szukali... Trzeba będzie działać. Jutro tam wróci. Ale dzisiaj...
- Kotleta, powiedziałeś? - poczuł burczenie w żołądku

Arion, niezbyt szybko, przeniósł spojrzenie na nowego kumpla.
- Taaak, będzie mega wielki kotlet. Ta kania ma kapelusz jak Kardashian dupę!
Po chwili wstał z klęczek. No cóż, nidoran nie wysilił się na podejście, tylko zerkał, nie mówiąc o jakichkolwiek głaskach, więc chłopina sobie odpuściła. Wstając, otrzepał kolana jeansów i podniósł porzucony wcześniej w euforii koszyk i wraz z kusząca zawartością udał się do domku.
W progu obejrzał się i wykrzyknął:
- No dalej! Z pokemonami można do środka, babcia je lubi! No, i cieplej mu będzie. A i szamę dostanie z miski, a nie z trawnika.- uśmiechnął się zachęcająco i zniknął we wnętrzu domku.
Już po chwili wszyscy znaleźli się wewnątrz budynku, a babcia beztrosko gaworząc do nidorana, cmokała i podrzucała mu obierki z warzyw. Chwilowo więc zawiesiła broń z Kyonem, a tak to przynajmniej wyglądało z perspektywy obserwatora.
Wkrótce zaczęło się ściemniać, a Arion własnie kończył opowiadać babci o tym, jakie to bohaterstwo i poświęcenie ze strony Kyona, że drewutnia nie przecieka i jutro z samego rana narąbiecie drewna aż pod sufit.
Babcia głaskała stworka, który bez problemu jej zaufał, trzymał jednak dystans wobec Ariona. Niedługo później zaczęła wypytywać przybysza o nidorana. To dobry moment, żeby podjąć decyzję- kłamać, czy mówić prawdę? Wspominać o swoich planach? Może zapomnieć o tym, co złe i zostać w tej jakże przyjemnej, rodzinnej atmosferze?

Kyon uśmiechnął się
- Bez przesady, to tylko papa i trochę gwoździ. Gdybym tylko miał takie fajne, wysuszone deseczki... Ba, gdybym miał troszeczkę miejsca na warsztat w sieni, czy coś, to sam mógłbym je przygotować - odpowiedział wesoło. Jednak pytania o pokemona...Chłopak przygryzł wargę. Z jednej strony nie miał pojęcia, czy może któremukolwiek z nich ufać, zwłaszcza po tym, jak starowinka go przyjęła, z drugiej widać było, że naprawdę uwielbia pokemony i co by o niej nie mówić, krzywdy im nie da zrobić. A poza tym pytanie tak zaskoczyło chłopaka, że nie był w stanie wymyślić na szybko nic sensownego, zwłaszcza biorąc pod uwagę niezwykły wygląd Nidorana...
- Cóż... - mimo wszystko zawahał się na chwilkę. No cóż, raz kozie śmierć, najwyżej go wygonią. Wziął głęboki oddech
- Nidoran uciekł z laboratorium. Wygląda na to, że traktowali go okropnie, już nie był w stanie tego wytrzymać. Przynajmniej na moje... - po chwili namysłu opowiedział całą historię, licząc się z napiętnowaniem i przekleństwami babci Ariona. Wóz albo przewóz. Nawet jakby zadzwonili na policję, to gorzej już nie będzie - Zamierzam wyciągnąć stamtąd jego pokeball. Nie pozwolę, żeby ten maluch tam wrócił - dodał stanowczo, jakby chciał uciąć wszelkie potencjalne wątpliwości na temat "ale chyba nie zrobiłbyś tego ponownie". Chociaż nie sądził, by takowe były.

Potok słów wylewał się z ust Kyona, który szczerze opowiadał historię pokemona. Babcia siedziała przygarbiona, ale nie sposób było powiedzieć, czy to ciężar słów chłopaka, czy wymuszona wiekiem anatomia kobiety chyliła jej zatroskane oblicze ku ziemi. Arion za to siedział wyprostowany, nagle unikając wzroku przybysza, patrząc tępo i bez wyrazu wprost na swoją babcię. Kłykcie palców mu zbielały, kiedy ściskał kubek z parującą herbatą w wyciągniętej dłoni.
Nim Kyon skończył historię, herbata wystygła. Nidoran siedział nad pustą miską, którą wylizał do czysta. On także patrzył na Kyona. Nikt nie powiedział ani słowa przez dłuższą chwilę, więc atmosfera stała się porażająca. W końcu babcia w ciszy wstała i powolutku poturlała się do swojego pokoju. Trzask drzwi nie zwiastował nic dobrego. W zasadzie nikt nie spodziewałby się po niej takiej krzepy, by tak strzelić drzwiami o drewnianą framugę. Pokemon wzdrygnął się i podszedł do nogi.
- Stary, co żeś odwalił...- jęknał w końcu Arion i ukrył twarz w dłoniach.
- Teraz powinienem zadzwonić na policję, a sam jestem poszukiwany. Będą szukać Ciebie, a znajdą mnie. O kur...de...- przetarł czoło i w końcu spojrzał na Kyona.
Nidoran odszedł na bok, i pisnął cicho, a później jakby zagruchał, zwracając na siebie uwagę. Wszystkim zrobiło się źle. A wystarczyło zjeść kolację, pójść się wykąpać, spać, a rano odejść.
- Idę z Tobą. Teraz to i tak przesądzone.- uniósł palec, jakby przeczuwając, że Kyon zaprotestuje.
- Nie narażę babci na to. Idę z nią pogadać, spadamy natychmiast. Spakuję się i wrócę. I żebyś na mnie czekał, jasne?- przeszywający wzrok chłopaka przyszpilał. Zdumiewające, że taka mizerota jak on w ogóle tak potrafił.
Pora się zatem zbierać. Pytanie, czy z Arionem, z nidoranem, czy sam.

Kyon siedział i wpatrywał się w puste miejsce, w którym siedział chłopak jeszcze parę sekund temu. Był poszukiwany? Skąd Kyon mógł to wiedzieć? Znali się dopiero dzień.
"Poza tym nie zrobiłem nic tak złego, by mnie szukali. Nidoran wpadł na mnie dopiero w lesie. A ja nie zabrałem nic z labu prócz tej dziwnej kartki"
No nic. Chłopak podszedł do Nidorana i podrapał go po łebku
- Nie martw się. Jakoś się z tego wykaraskamy... Nie chcę, żebyś ze mną szedł. Zostań tam, gdzie jesteś bezpieczny. Znajdę cię, jak wrócimy - powiedział, oglądając ciałko malucha. Te niebieskie plamki intrygowały go. Składając wszystko do kupy... Kyon zmarszczył brwi, po czym poślinił palec i przejechał przez jedną z nich. Gdyby jego teoria była słuszna... Może faktycznie w jakiś sposób pomógł stworkowi się wydostać? To on zrobiłby hałas, potem przeskoczył po stole, na którym odbiły się odciski Kyona, a następnie uruchomił alarm w jakiś sposób? Potrząsnął głową, po czym ruszył po swój plecak. Dobrze, że nie miał nic, co mógłby rozpakować... Wrzucił wszystko, co zostawił na stoliku z powrotem do kieszeni i wrócił do kuchni, wpatrując się martwym wzrokiem w okno. Rozmyslał.

Nidoran uniósł łebek w górę i liznął chłopaka w nos. Pozwolił się dotknąć, kiedy jednak Kyon przejechał palcem po grudce niebieskiego czegoś- zrozumiał, że to nie brud. Grudka była wodnista, ruchoma, twardniejąca. Coś tak twardy pryszcz. Potwierdził to też wyraz pyszczka nidorana, bo też skrzywił się nagle. Musiało go to zaboleć.
Pokemon podreptał do wyjścia i chwilę po tym, jak Kyon i Arion zebrali się do wyjścia, czmychnął im między nogami do ogrodu. To była dobra, mądra i przewidująca taktyka, jeśli w grę wchodziło jego bezpieczeństwo.
Babcia Was nie pożegnała.
Niecałe dwie godziny później stali już pod skrajem lasu, przed sobą mając jedynie laboratorium i przygaszone światło. Ani śladu policji, pracowników. Nic.
- Czyyyyyli, że wlazłeś przez okno dachowe? Teraz pewnie je zabezpieczyli. Myślisz, że jest jakiś inny, prosty sposób? Za niedługo zastanie nas świt, trzeba działać teraz.- Arion spojrzał wyczekująco, ale po chwili przeniósł wzrok na budynek.

Chłopak nadal rozmyślał. Przez całą drogę nie wyrzekł ani słowa, wciąż zastanawiając się nad tym, jak Nidoran otrzymał owe "pryszcze", co miały wspólnego z nauką i jak pomóc mu się ich pozbyć. Zdecydowanie potrzebował więcej informacji, ale w tej chwili potrzebował czegoś o wiele bardziej
Potrzebował dostępu do laboratorium. Nie posiadał wytrychów, nie wiedział też, czy teren nie jest obserwowany. Być może założyli nowe kamery? Chłopak postanowił przejść się naokoło, by poszukać słabych stron miejsca i - być może - jakiegoś wejścia. Generalnie, skoro naukowcy byli w środku nawet w nocy, to drzwi frontowe powinny być otwarte. Pytanie tylko, czy nie posiadali oni jakiś kard, kodów dostępu, czegokolwiek, czego on nie posiadał? Westchnął ciężko
- Muszę się skupić - powiedział tylko, po czym zrobił kolejną rundkę, przyglądając się wszystkiemu jeszcze uważniej. Potrzebował tylko jednej szansy - Poza tym w przypadku złodzieja nie ma czegoś takiego, jak prosty sposób. A teraz sza - dodał po chwili szeptem. Ktoś mógłby ich usłyszeć, gdyby któreś okno było otwarte

Arion posłusznie zamilkł i utkwił spojrzenie w budynku. Ciemny obiekt zajmował masę miejsca, odcinając się ciemną bryłą w oświetlonej księżycem polanie obok lasu.
Frontowe wejście było zamknięte, przy przeszklonych drzwiach migała lampka alarmu. Idąc w lewo, mijało się rząd pomieszczeń, w których Kyon był ostatnio. Osiem wysoko umieszczonych okien od wschodu. Pod oknami stały kontenery, szczelnie zamknięte i czyste. Żadnych wysypujących się śmieci. Dalej trzeba było się nagimnastykować, gdyż siatka ogradzająca teren przebiegała dość blisko budynku i należało przemieszczać się ostrożnie, by nie zahaczyć kapturem czy rąbkiem bluzy o ogrodzenie. Zachodnia część budynku była jednak schludniejsza i bardziej reprezentatywna. Przy oknach gdzieniegdzie były nawet donice z kwiatami, teraz nocą smętnie oklapniętych, ale za dnia muszą ładnie się prezentować, wyciągając główki w stronę słońca, by opromieniło płatki. To tędy pewnie Kyon wdrapał się na dach, bo okna miały szerokie parapety i mało które było przysłonięte roletą. Z jednej strony dobrze, bo można bez wysiłku zajrzeć do środka pomieszczeń, a z drugiej dosć duże ryzyko, że ktoś, kto potencjalnie znajduje się w środku zauważy włamywacza i zacznie wszczynać alarm.
Arion został przyupnięty na skraju lasu i ze zdziwieniem zauważył po chwili, że w ciszy przygląda mu się Noctowl. Pomachał przyjaźnie do ptaka, pewny, że dostrzeże ten gest przyjaźni w otaczającej ich ciemności. Skoro nawet oczy chłopaka się przyzwyczaiły do ciemności, to król nocnego nieba tym łatwiej to zobaczy.
- Hej, ptaszku. Jak tam nocne łowy?- zapytał, nieco skrępowany tym, że sowa ani nie mrugnęła.
Kyon natomiast próbował dostać się do środka. Jego nowy towarzysz przemknął się do niego i syknął przez zęby, by zwrócić jego uwagę.
- Przyszedłem, bo noctowl się gapi na mnie, tam o.- stwierdził i wskazał pobliskie drzewo.
- A Ty kręcisz się jak piplup w przeręblu i nic z tego nie mam. Nie możemy tak po prostu wbić do nich z wizytą rano? Kiepsko będzie coś kombinować, skoro wszystko zamknęli na głucho- skończył szeptać i spojrzał w twarz Kyona, szukajac jakichkolwiek słabości i niepewności.

Kyon zamyślił się. Zerknął na Noctowla zaintrygowany, po czym potrząsnął głową. To nie mogła być ta sama sowa. Zbyt mało czasu minęło, by tak było. Nie chciał pokazać po sobie, że nie ma kompletnie żadnego pomysłu. Musiało mu się udać. Rzucił okiem na szczelnie zamknięte... śmieci. Może włamywanie się wcale nie będzie potrzebne? Nie chciał jednak wyskakiwać z tym od razu. Zamiast tego spojrzał na sowę. Stłumił przy tym parsknięcie. Niby poszukiwany przez policję, a zwykły Noctowl napawa go niepokojem.
- To Ty? - mruknął cicho. Wiedział, jak dobry słuch mają te istoty. Nadal nie miał planu
- Jedyne, co mi przychodzi do głowy, to wybić szybę, ale to od razu nas demaskuje. Może Ty masz jakiś plan, oprócz składania im wizyty? Co im powiesz? "Dzień dobry, chciałem zapytać, czy nie mają państwo pustego pokeballa po Nidoranie z niebieskimi guzami, bo akurat takiego znaleźliśmy i chcieliśmy go sobie przywłaszczyć?" Poza tym przypominam, że natychmiastowe wyruszenie było Twoim pomysłem. Gdybym pracował sam, dzisiaj prawdopodobnie badałbym sobie spokojnie zabezpieczenia, nie musząc się martwić, że coś Ci się s... - chłopak ugryzł się w język, ale zrobił to zbyt późno. Rozzłościł się na siebie. Co go w ogóle obchodził ten chłopak? Poszedł za nim z głupich, według niego powodów, i teraz musiał się martwić nie tylko o siebie
Ale czy na pewno?
Kyon nigdy w życiu by się do tego nie przyznał, ale nie darowałby sobie, gdyby Ariona złapali. Ten okazał mu tyle serca, że osobiście broniłby go własnymi paznokciami, gdyby było trzeba.

Nie zmieniało to faktu, że nadal nie mieli planu i kłócili się w miejscu, w którym widać ich było jak na dłoni. Pociągnął więc Ariona z powrotem pod drzewa

Arion przygryzł wargę, słysząc słowa Kyona. Zabolało go to głęboko, co też wyraźnie odmalowało się na jego twarzy. No cóż, skoro mieszkał z TAKĄ babcią, to z pewnością słowa równolatka go nie dobiją. Choć głębokość rany sugerowała, że zapamięta to sobie na całkiem długo. Ciekawe, ile razy w życiu słyszał podobne słowa? Tak optymistycznie podchodził do małych, wesołych pierdół, które Kyon zaobserwował w ich krótkiej znajomości, że można było wywnioskować, że rzadko mu się w życiu przytrafiały. A może to wszystko tylko rozdmuchane dywagacje, rozmijające się z rzeczywistością?
Nikt, kto zna się na wstępnym etapie nie może tego ani potwierdzić, ani odrzucić.
- No, w zasadzie to sobie pomyślałem, że możemy posłać pokemony na zwiad. Albo siedzieć i poobserwować. Po to wyruszyliśmy szybko. Żeby tam nas nie znaleźli, bo będą szukać coraz dalej od labu, a tu będziemy bezpieczni, bo tu już wszystko przetrząsnęli. No i skoro tu siedzimy, to mamy kilka godzin obserwacji dłużej, niż gdybyśmy przyszli, no nie wiem, jutro?- powiedział cicho, ale już ani razu nie spojrzał na Kyona.
Zrobiło się tak cicho, że nawet Noctowl przestał się poruszać. Jeśli Kyon liczył na odpowiedź z jego strony, to najwyraźniej się przeliczył.

Kyon tylko spojrzał na chłopaka
- Pokemony? Ja nie mam pokemonów - mruknął Kyon, również odwracając wzrok. Nie zamierzał urazić chłopaka. Jego niewyparzona gęba zawsze przeszkadzała mu w kontaktach międzyludzkich. Teraz nie miał pojęcia, co powiedzieć. Usiadł w cieniu i oparł się o drzewo. Potężny Noctowl ani trochę mu nie przeszkadzał. A niech sobie siedzi. Oczy wbił w budynek, cały czas poszukując słabego punktu
- A mi przyszło do głowy, że moglibyśmy przeszukać śmietniki. Nidoran to mały pokemon, po całym dniu szukania mogli się znudzić i zrezygnować - dodał po chwili - Bo nie sądzę, żeby w ogóle przejęli się mną - opowiedział Arionowi i spotkaniu z policją w środku lasu. O tym chyba wcześniej zapomniał wspomnieć