Im wyżej zaczynasz, tym dłużej spadasz~

Chłopak zamrugał. Mieniły się? To... intrygujące, jednak nie na tyle, by dłużej się nad tym zastanawiał. Spojrzał na Trubbisha. Da mu jedną szansę. Wiedząc, że ktoś tu jest, nie zamierzał tracić zbyt wiele czasu. Pokemon nie wyglądał na przerażonego, ba! Wyglądał na zadowolonego z siebie, i to jak! Nie chciał zostawiać tu jakiegokolwiek pokemona, ale jeżeli ten zamierza narobić hałasu, albo, co gorsza, zaatakować go, gdy tylko zostanie wyciągnięty ze swojego "legowiska"... Kyon nie zamierzał ryzykować. Odstawił stworka na ziemię i szepnął do niego cicho
- Jeśli chcesz, możesz iść ze mną, wydostać się z tego miejsca. Jeżeli nie, możesz zaryzykować i zostać tu z tymi popaprańcami. Twój wybór. Byle szybko - powiedział tak cicho, jak był tylko w stanie, pokazując palcami w stronę "znalezisk" w słojach.

Trubbish spojrzał chłopakowi w oczy, znów zdziwiony. Wydostać się?
Kiedy ten wskazał na słoje, trubbish poczuł się zmieszany. Widział, jak naukowcy pomagali tym stworzeniom, jak usiłowali odtwarzać urwane kończyny, ratować niewydolne narządy, ratować ludzi i pokemony, by przeszczepy nie wymagały żywych ofiar. Ten chłopak wszystko poplątał!
Stworek chciał mu wyjaśnić, więc tez wskazał na słoje, a następnie na swój brzuszek i zaczął się po nim poklepywać.
Jednak z wizją, jaką miał Kyon w swej głowie, trubbish musiał wyjść na psychopatycznego pokemona, który zjadał inne pokemony, czy ich kawałki, wyrzucane do kosza. Czy zechce kogoś takiego ze sobą wziąć, skoro tak to wygląda?
Czas uciekał błyskawicznie, szybciej niż woda uciekająca przez palce. Przez adrenalinę może tego nie odczuwał, ale tak było. Wkrótce miał się o tym przekonać.

Kyon aż się cofnął, gdy pokemon pogłaskał się po brzuchu. Nie zrozumiał kompletnie. Zmrużył oczy. Był młody, miał dopiero 16 lat, hormony buzowały, a wizja świata wydawała się jedyna i właściwa. Potrząsnął głową. Nie miał czasu na dyskusje z pokemonem, który być może odżywiał się innymi. Nie miał czasu dociekać prawdy, nie miał też na to ochoty. Nie lubił zastanawiać się nad rzeczami, które nieco wychodziły poza jego światopogląd. Spojrzał na pokemona, nieco mniej przyjaźnie niż wcześniej. Gniew w jego oczach nie wygasł, mogło to więc wyglądać tak, jakby był zły na stworka
- Idziesz albo nie. Twój wybór - szepnął, a potem skierował się w stronę drzwi. Trzymając dłoń na klamce nasłuchiwał przez chwilkę i wpatrywał się w światła. Gdy miał pewność, że nikogo nie ma na korytarzu, otworzył je i obejrzał się szybko na pokemona. Mimo wszystko potrzebował jakiegoś partnera. Nawet, jeżeli jego dieta składała się z puchatych Eevee. Najwyżej go tego oduczy. Musiał się stąd wydostać. I to zaraz.

Pokemon zaś nie mógł tak po prostu zostawić dzieciaka ze złym światopoglądem. Poszedł za Kyonem, nerwowo się kręcąc, patrząc na te wszystkie kapsuły. Bulgotał coś gniewnie, irytując się, że tak myśli o naukowcach. Może i o nim. Że wszedł tu w środku nocy, że go obudził. Że go wyjął z ukochanego, komfortowego śmietnika! Bezczelny i arogancki. Śmierdzący gniewem i spoconymi skarpetkami. Stworek spojrzał na nogi oprawcy. No, przynajmniej buty miał spoko.
Podreptał za chłopakiem, opuszczając bezpieczny rewir.
Ledwo wyszliście na korytarz, a ponownie rozległo się ciche piszczenie. Kwiczenie. W sumie ciężko określić, co to de facto było. Kwiiiipipiiiipiii. Tłumacz jak chcesz. Najlepszym przełożeniem było to, jak szeroko oczy otworzył trubbish i przylgnął do nogawki jeansów Kyona. Spojrzał mu w górę, szukając spojrzenia, jak małe przelęknione zwierzątko. Coś nadchodziło. A staliście oboje w blasku wyrazistego, ostrego światła. W horrorach przynajmniej migotałaby jarzeniówka, tu jednak pełna krasa światła ujawniała Waszą pozycję. A nadchodzący stwór z pewnością słyszał oddech Kyona.

Widząc reakcję śmietniczka chłopak poczuł mocny niepokój. Co mogło aż tak przerazić tego małego pokemona? Choć w sumie uczucia stworka niewiele go interesowały. Nie odczuwał tego "przywiązania", które mieli trenerzy dla swoich pokemonów. To przecież tylko zwierzęta, które mają wykonywać polecenia. Nagle odczuł lekką pogardę dla Trubbisha. Tak łatwo się wystraszył. I choć Kyon nie wiedział, co tam tak kwili, to i tak uważał, że takie przerażenie to dość mocna przesada
Tak czy owak, coś nadchodziło. 
- Tchórz - szepnął bezgłośnie, po czym odtrącił delikatnie stworka. Mimo swojego światopoglądu, nie przepadał za używaniem przemocy. Nawet do słabszych od siebie. Chyba, że został zmuszony. Starając się stąpać bezszelestnie, ruszył w kierunku przeciwnym do odgłosów

Bez problemów udało mu się dostać do wyjścia. Ledwie schował się do "bezpiecznego pokoju", z którego wyszedł, a odgłosy ucichły. Po chwili trubbish ciężkim klapaniem najwyraźniej również się oddalił. Co dalej z planem? Nic. Trzeba uciekać- i to natychmiast, bo dopiero w ciszy Kyon usłyszał alarm, który uruchomił otwartym okienkiem. Mini dioda świeciła ciągłym światłem. Nie był nawet pewien czym ją uruchomił. Może wejściem do pokoju z kapsułami? Przekroczeniem czasu otwarcia okienka, czy może jakimś czujnikiem ruchu? Poczucie zagrożenia i ryzyka wzrosło natychmiast.
- Oficer? Tak, rozumiem- stłumiony dźwięk pochodził z korytarza. Mężczyzna wracał.
Dopiero kiedy pojawił się bliżej zobaczył najwyraźniej coś jeszcze bardziej niepokojącego, co kazało mu wezwać policję.
- Tak, jestem pewny. Trubbish nigdy sam nie wychodzi w nocy. Siedzi obok mnie.- pauza- Ależ oficer, on się boi ciemności. Co jest, mały?

Cholera. Kyon dawno już nie był w tak trudnej sytuacji. Trubbish z pewnością go wyda, kierując mężczyznę prosto do jego kryjówki. Chłopak rozejrzał się po schowku, marnując resztki czasu. Być może znajdzie tu coś, co mu się przyda w przyszłości. Policja ma jego odciski palców, prędzej czy później dojdą do tego, że znowu wpadł do laboratorium w środku nocy, nieproszony. Pogratulował sobie jednak w duchu wyboru - pokemon, który boi się ciemności? Też coś. Śmiech na sali. I on miałby wziąć takiego za partnera... Przygryzł wargę. Nie ma co dalej zwlekać. Przemykając między śmieciami dotarł do okna, po czym wysunął się przez nie na zewnątrz. Z nutką paniki w zielonych oczach rozejrzał się. W którą stronę mógł uciec?

Kyon bez problemów wydostał się na zewnątrz. Uciekł czym prędzej w stronę zarośli. Wyjście było najwyraźniej doskonałym pomysłem. Przynajmniej nie został zamknięty w środku.
Dosłownie chwilę później zrozumiał, że tak właśnie by się stało, bo staruszek wyjrzał na zewnątrz przez okienko dachowe, wciąż z telefonem przy uchu. Nie słyszał, co dziadek gada, ale po kilku chwilach zszedł i zamknął szczelnie okienko.
Posiedział chwilę przyczajony, ale nic się nie działo. Ani policji, ani pościgu. Nic. Kompletnie nic.
Mógł podążyć dalej, zagłębiając się w lesie, albo zwyczajnie pójść dalej w stronę domków i reszty zabudowań.

Chłopak pokręcił głową. Plan całkiem mu nie wyszedł. Nie dość, że nie położył rąk na żadnym stworku, to jeszcze omal go nie złapali. Znowu. Zły na siebie i na alarm, którego nie rozgryzł w porę ruszył w kierunku lasu. Musiał trochę ochłonąć. Tym bardziej, że policja z pewnością znajdzie jego odciski i zaczną się poszukiwania. Mieli go w bazie, nie minie dużo czasu zanim zaczną go szukać. Nie miał więc po co wracać do domu. Zresztą już widział minę matki, gdy ponownie go wyprowadzą z domu w kajdankach. Pogarda i złość to jedyne, na co mógł liczyć. Zaciskając pięści ruszył między drzewa.

Po kilku minutach coś sobie przypomniał. Wyciągnął z kieszeni kartki papieru, które zwinął ze schowka i zaczął je przeglądać. Już nawet nie w poszukiwaniu informacji, po prostu z czystej ciekawości i chęci zajęcia czymś myśli

Większość kartek zawierała jakieś dziwne, skomplikowane wykresy i diagramy z opisami w jakimś naukowym bluzgocie. Kiedy jednak zamierzał porzucić te nic nie warte bzdury, zobaczył niechlujne zapiski z tyłu ostatniego rozdziału.
Niby nic ciekawego, ale jednak... Nic nie powtarzało się z tym, co było na diagramach. Rozpiski najwyraźniej dotyczyły czegoś innego, niż te szkaradziejstwo popełnione z tyłu pliku kartek. I choć kolejne przewertowanie nie pomogło, to w samym obrazku było coś niepokojącego.
Nagle przez świadomość Kyona przebiegł dreszcz niepokoju. Nie był bezpieczny. Cichy pościg najwyraźniej się zaczął, kiedy czytał notatki. Słyszał wyraźnie, jak z prawej, lewej i z naprzeciwka do lasu weszli ludzie i pokemony. Nikt nic nie mówił, ale jednoczesne przybycie z wielu stron nakłaniało do jedynej słusznej konkluzji- nagonka.

Przez chwilę wpatrywał się w kartkę, po czym postanowił schować ją do kieszeni. Poczuł dreszcz emocji. Nasłuchiwał przez chwilę, po czym równie cicho ruszył najszybciej jak mógł w jedyną możliwą stronę - jak najdalej od pościgu. Szybko im poszło. Za szybko. Nie był gotowy, nie miał żadnego planu, ba, żeby chociaż pomyślał o tym, że powinien przygotować jakiś plan! Strach coraz bardziej brał górę, ale chwilowo opanował się na tyle, by przyspieszyć swój krok i jak najbardziej oddalić się od poszukujących.

Cichy pościg trwał już na tyle długo, że Kyon poczuł dreszcze w stopach, a później echo zbliżających się skurczy w łydkach. Przez wszechobecną zieleń nie był w stanie określić jak długo szedł i w jakim kierunku. Wciąż jednak potrafił w ciszy usłyszeć dalekie odgłosy ludzi, jeśli tylko pozwoliło na to walące głośno serce.
Zaczynało się zmierzchać, kiedy postanowił w końcu odpocząć. Nie było za bardzo innego wyjścia, w końcu policja biorąca udział w pościgu mogła zmieniać swoich ludzi, przeszukiwać kolejne sektory, wykorzystywać pokemony tropiące i latające... To cud, że jeszcze go nie znaleźli. A on był sam, w środku lasu, w którym wszystko zaczynał zasnuwać mrok. Trubbish pewnie by się bał. A może wzajemnie nieśliby sobie ukojenie i poczucie bliskości innego stworzenia, które w razie potrzeby nie zostawi kompana bez opieki? Nigdy się już nie dowiesz.
Na pobliskim drzewie przysiadł hoothoot i przyglądał się chłopakowi czujnie. Nie pracował jednak dla nagonki, bo nie obwieścił światu swojego połozenia, ściągając innych. Po prostu bezczelnie się wpatrywał w Kyona. Hipnotyzował spojrzeniem.

- No i czego się gapisz? - zapytał zmęczony chłopak, nie mając już sił uciekać. Prędzej czy później w końcu go złapią i znajdą. Albo odwrotnie. Właściwie, prawdopodobnie będzie odwrotnie. Ze zmęczenia chłopakowi już się mieszało - Zamiast się tak patrzeć, pokazałbyś mi jakąś dobrą kryjówkę - powiedział niemal sam do siebie, przekonany, że pokemon oleje go ciepłym moczem, a może i czymś gorszym. Przezornie odsunął się od gałęzi, na której usiadł nocny stwór, po czym zaczął się rozglądać we wszystkie strony. Może znajdzie jakiś sposób, by uniknąć ludzi i pokemonów tropiących. Swoją drogą... Ciekawiło go to. Z laboratorium praktycznie nie zniknęło nic prócz tych kilku karteczek, a oni wysłali masę ludzi i pokemonów... To musiała być naprawdę ważna kartka. Szkoda tylko, że nie był w stanie jej odcyfrować. No, prócz napisu |nie dotykać|

Hoothoot odwrócił się tyłem, by po chwili w upiorny, sowi sposób ponownie spojrzeć na chłopaka... tyłem. Nie był najbardziej pomocnym zwierzakiem w tym lesie. To nie miało najmniejszego sensu. Ani kradzież, ani ucieczka. Może to nie był dobry moment na rachunek sumienia, o ile coś takiego zaświtałoby w ogóle w głowie tak niepokornego młodzieńca, ale taka była prawda.
Czas mijał, niechybnie zapadła noc. Kyona nikt nie znalazł.
Cisza, przerywana jedynie klaśnięciami dloni chlopaka. Raz uderzał udo, raz twarz, do rytmu krwiożerczych insektów. Ludzina to wręcz egzotyka, tak głęboko w lesie.
Kyon powoli zapadał nawet w drzemkę, której domagał się cały organizm. Młode ciało pragnęło snu, wszystkie mięśnie błagały o chwilkę odpoczynku, nie wspominając o umyśle, który nie potrafil wyzbyć się efektów przedłużającego się stresu. Zasnął.
Dopiero nagły, zbliżający się głośny dźwięk przywrócił Kyona do rzeczywistości. Coś szaleńczo rwało w jego stronę. Tupot małych nóg był nieregularny, szybki. Chyba nie tylko on uciekał dzisiejszego wieczoru. Chwilę później twarde stworzenie wpadło w Kyona, przewracając go w krzak, w którym jeszcze przed chwilą drzemał.
- Huhuu!- huknęła oburzona sowa, zlatując na niższą gałąź i patrząc na dwie istoty poniżej. Hoothoot widział ich doskonale, ale chłopak miał problem, żeby określić chociaż kształt czy kolor stworzenia.

Kyon zmrużył oczy, wyrwany gwałtownie ze snu. W pierwszej chwili nie miał pojęcia, gdzie się znajduje, w drugiej, co się dzieje, i dopiero po paru sekundach ocknął się na tyle, by zarejestrować, że leży w krzaku z jakimś stworzeniem na sobie. Nagły atak strachu zaatakował jego umysł. Złapali go, cholera! 
...
Ale skoro tak, to czemu to małe coś nie zaczęło alarmować policjantów, którzy powinni być niedaleko? Czemu nie słyszy żadnych kroków, podekscytowanych głosów, świateł latarek, czegokolwiek? Kyon zmarszczył brwi. Czyżby to małe coś też uciekało? 
- Hej, spokojnie - rzucił cicho, niepewny co powinien zrobić. Zmrużonymi oczyma wpatrywał się w zwierzątko, próbując dostrzec, czym w ogóle toto jest. Jednocześnie zdjął stworka z siebie, podnosząc się do pozycji siedzącej. Jeżeli będzie miał guza, to będzie bardzo zły...