Im wyżej zaczynasz, tym dłużej spadasz~

Stworzonko odskoczyło od Kyona, równie niepewne co on. Maluch skulił się, oczekując najwyraźniej bólu, ale po chwili znów spojrzał na chłopaka. Ich szok musiał być podobny.
-Do? Doooo?- pytał po swojemu, drżącym głosikiem. Cisza.
-Do!- rzekł więc butnie i podszedł i schował się za nim. Gdyby wiedział, że chłopaka poszukują, może by tego nie zrobił, ale cóż, pokemony mają ograniczoną świadomość.
Coś ktoś mówił o latarkach? Rozbłysły, ujmując siedzącego chłopaka w krzyżowy snop światła dokładnie w chwili, kiedy z gałęzi nad nim odleciał Hoothoot.
- Hej dzieciaku! Przestraszyłeś nas. Bierz tego swojego hoothoota i wracaj do matki, a nie się włóczysz po ciemku w lesie. Pewnie się martwi!- rzekła wkurzona oficer i zmarszczyła brwi.
- I nie pozwalaj swojemu pokemonowi odejść zbyt daleko. Bez niego i latarki pewnie nic nie zobaczysz. Ruszaj!- warknęła i wraz z mężczyzną i swoim Poliwrathem odeszli, zostawiając Cię znów w mroku.

Serce Kyona stanęło. Nie był w stanie nawet się poruszyć, jednak na słowa kobiety pokiwał głową i podniósł się. Nie ufał swojemu głosowi, więc nie powiedział nic, gdy jednak kobieta odeszła, zalała go fala ulgi. Zorientował się jednak, że następnym razem może nie mieć tyle szczęścia. Spojrzał na pokemona. Nie słyszał o takim, który wydawał tak dziwny dźwięk. Jego reakcja na uderzenie przywiodła Kyonowi na myśl maltretowane, oszalałe ze strachu zwierzątko, które zdołało uciec od swojego prześladowcy. Poczuł coś w rodzaju współczucia do maluszka. 
- No dobra - powiedział, gdy już opanował się po części - Wygląda na to, że oboje się potrzebujemy na ten moment. Co powiesz na połączenie sił, stworku? Jestem Kyon - dodał, patrząc na pokemona schowanego za jego nogami. Nie miał zbytnio wyjścia, jeżeli chciał wyjść z tego wszystkiego cało

Stworek kiwnął głową. Oczy Kyona na tyle już przyzwyczaiły się do mroku, by dostrzec zarys stworzonka.
- Cholera, Jack, tu są jego ślady!- krzyknęła oficer gdzieś na lewo od Ciebie. Pokemon spojrzał w dół.
Kyon nabrał pewności, że to naprawdę jego szukają. Zanim jednak cokolwiek zobaczył, pokemon wskoczył mu w objęcia z stanowczym "Doo!". Pobiegliście.
Musiało być jakoś przed piątą, bo świtało. Młodzieniec dostrzegał coraz więcej szczegółów. Ostre uszka, duże oczy, kolce wystające z pleców stworka, w końcu różowy kolor i malutki róg niczym u mitycznego jednorożca.
Nidoran miał zaciętą minę i milczal przez resztę drogi. Po godzinie marsztu zeskoczył nagle z rąk i podreptał obok.
- Nido- mruknął i popatrzył na Kyona.

Nidoran... Kyon nie tego się spodziewał, niemniej jednak nie był niezadowolony. Wręcz przeciwnie, widok różowego stworka z rogiem i wiedza, w co potrafi przy odpowiednim treningu i przygotowaniu ewoluować napawała go chęcią adoptowania pokemona. Gdy ten zeskoczył z jego rąk, Kyon przystanął
- Co jest? - zapytał nieco zdziwiony - Wolisz iść sam? Jak tak, to w porządku. Tylko musimy ruszać się szybko - powiedział przyciszonym głosem i ruszył dalej, oglądając się, czy stworek idzie za nim. Rozglądał się przy okazji za czymś, co pomogłoby mu zgubić pościg. Rzeczka, inne ślady, jakiś dziki stwór, który by zajął się ludźmi, cokolwiek

Nidoran wyprowadził Cię na skraj lasu. Chwilę później pojawiła się asfaltowa droga, przecinająca połać lasu. Ciekawe, jak wiele stworzeń straciło tu zycie pod kołami pojazdów. Ruchu jednak nie było widać. Ani grzybiarzy, ani prostytutek, ani zbłąkanych wędrowców.
Pokemon przeszedł na drugą stronę jezdni, a następnie wzdłuż niej tak, by nie zostawiać śladów po drugiej stronie. To było niezwykle mądre posunięcie, więc Kyon ochoczo szedł równym tempem ze stworzeniem. Stworek nie był zbyt rozmowny, więc cisza nie przeszkadzała mu ani trochę. Ani razu też nie obejrzał się za siebie. Widać było jednak, że jego małe nóżki nie są przystosowane do długich wędrówek, a urocza dupcia chwiejącą się na boki przy każdym kroku nadawała coraz wolniejsze tempo. Szalona noc dobiegała końca, ustępując slonecznemu dniu. Po wczorajszej chwiejnej pogodzie nie został ślad, zapowiadał się upalny poranek.
Kiedy Kyon zrelaksował umysł na tyle, by znów zacząć rozsądnie analizować swoją sytuację, Nidoran przystanął. Uniósł słodki pyszczek w górę i powęszył, wydając śmieszne odgłosy- jakby gruchania. Potem bez patrzenia na chłopca, ruszył w prawo, w las. To mogła być dobra decyzja, bo kawałek dalej była szersza, więc pewnie i ruchliwsza droga.
Dosłownie po chwili, może kilkuset metrach spacerkiem, znaleźli się przed leśnym pensjonatem.
Duży budynek był z pewnością zamieszkały i gotowy na ugoszczenie strudzonych wędrowców, obok stała niewielka szopa z składzikiem opału, a ogród z boku domu obfitował w rozmaite, wielobarwne kwiaty. Ich zapach i kolory musiały przyciągać wiele leśnych stworzeń. Podobnie jak cisza i spokój tego miejsca. Choć zbudowane przez człowieka, harmonizowało z naturą.

Chłopak szedł za stworkiem nawet całkiem zadowolony. Nie kojarzył już zbytnio tej okolicy, jeśli miał być szczery. Ciekaw był czemu Nidoran prowadzi go właśnie w tę stronę, jednak nie mając innego wyboru tupotał za nim. 

Chatka, która ukazała się jego oczom wyglądała dość intrygująco. Na pewno przyciągała samym swoim wyglądem. Nidoran musiał wyczuć kwiaty... Lub może kiedyś już tu był? Kyon spojrzał na stworka

- Dobra robota, mały. Dzięki - powiedział. Taka była prawda. Rożec poprowadził go tak, jakby sam uciekał przed czymś z dobrym węchem i wzrokiem. Do tego jego intuicja była, przynajmniej jak na razie, wprost niezrównana. Ruszył w stronę drzwi i po krótkiej chwili wahania zapukał do nich

Bardzo długo nikt nie odpowiadał. Wokół było spokojnie i pozornie bezpiecznie. Drzewa szumiały, a pokemony gdzieś daleko toczyły swoje zwykłe życie. Zanim Kyon się obejrzał, coś cicho szurnęło za jego plecami...
Drzwi otworzyła starsza kobieta. Przez bardzo wąską szparkę zerknęła na chłopca nieufnie, krzywiąc twarz.
- Pudziesz Ty na cholere mie tu!
No cóż, może to nie był jednak miły pensjonat. Wizja błogiego odpoczynku w czystej pościeli i namiastką domu rozprysnęła się jak bańka mydlana. Kyon poczuł się speszony, może trochę urażony?
- Babciu! Mój Boże! - krzyknął jakiś młody chłopak z wnętrza izby. Kilka sekund później już stanął w drzwiach, otwierając je szerzej i przepychając się przed babcię. Starowinka wyraźnie wciąż wkurzona fuczała niczym wściekły glameow. Facet natomiast zaczął się pocić. Zażenowany całą sytuacją próbował nadrabiać twarzą, choć jego pewność siebie najwyraźniej legła w gruzach. Zawstydzony, uśmiechnął się miękko i dodał:
- Mogę jakoś pomóc? Przepraszam, babcia coraz mniej ogarnia...

Kyon przez chwilę miał ochotę uciekać. Oto jakaś starowinka właśnie na niego nawrzeszczała. Wyglądała, jakby była gotowa na wyrwanie mu genitaliów i sporządzenie z nich zupy. Cofnął się o krok, gdy zauważył młodego mężczyznę. Czyli być może uda im się odpocząć...
- przepraszam... Po prostu razem z moim towarzyszem szukaliśmy miejsca do odpoczynku - chrząknął chłopak - Wasz dom rzuciła nam się w oczy... Mieliśmy bardzo ciężką noc - dodał cicho, licząc na to, że ton jego głosu pomoże załagodzić sytuację. Spojrzał na Nidorana kręcąc głową - Właściwie nie wiem, który z nas miał gorszą - dodał po chwili namysłu. Nie znał historii pokemona i choć nie była mu do szczęścia potrzebna, to jednak intrygowało go to, co się działo z małym, różowym stworzonkiem zanim się spotkali...

Chłopak przez chwilę patrzył na Kyona z głupim uśmiechem, spojrzał za niego, a potem znów utkwił wzrok w twarzy nieznajomego.
- Ale poza tym, to wszystko spoko u Ciebie, kolego?
Otworzył drzwi i wciąż gapił się na młodzieńca dziwnie. Wpuścił go jednak i zamknął za nim drzwi. Kiedy Kyon chciał zaprotestować, by wpuścił też nidorana, zmarszczył brwi. Za drzwiami bowiem nie było nikogo.
- Jestem Arion, zostań ile chcesz. Zaczynam się o Ciebie martwić, chłopie. Jak Ci na imię?
- A kłogo tosz łobchodzi, zaraza jedna pojszła i problemy narobi- wymamrotała babcia i hardo wzięła się za zamiatanie izby starą miotłą zrobioną z setek cienkich gałązek.

Kyon obejrzał się zdumiony. Gdzie był pokemon, do którego już zaczynał się przyzwyczajać? Zamrugał zdziwiony oczami. Przecież go tu przyprowadził... Potrząsnął głową
- Em... Kyon. Jestem Kyon. Przysiągłbym, że przyprowadził mnie tutaj Nidoran... Może to z niedoboru snu - powiedział po chwili na swoje usprawiedliwienie - Naprawdę nikogo ze mną nie było? - zapytał po chwili. Nie, to niemożliwe. Przecież pokemon wpadł na niego, czuł jego skórę na swojej dłoni, gdy niósł go jakiś czas. Przecież nie mógł to być aż tak namacalny zwid. Może... Może po prostu stworek nie chciał do niego dołączyć. Widząc, że chłopak jest ścigany, poprowadził go tylko do domostwa i zwiał.
Zaraz...
Bierz tego swojego Hoothoota i wracaj do matki
Słowa policjantki odbiły się echem w jego głowie. Miała latarkę. Niemożliwe, że nie zobaczyłaby Nidorana, wysoce widocznego RÓŻOWEGO stworka wśród zielonych traw. Nogi Kyona nie były aż tak szerokie
Teraz chłopak sam nie wiedział, co o tym myśleć

Widząc, jak bardzo nowo poznany kumpel się zmieszał, Arion wrzucił na luz. Zaproponował coś do picia, a po kolejnych uszczypliwych uwagach babci, zaproponował odpoczynek w tej części domostwa, która w całości była oddana pod wynajem przybyszów. Choć nie wspominał nic a nic o zapłacie, sprawnie zakwaterował gościa. Czuć było u niego radość z przybycia Kyona. Widać wniósł świeży powiew do domu, co przy gburliwej starowince musiało być czymś naprawdę miłym.
Chłopak nie przyniósł ze sobą żadnych rzeczy, więc Arion sam złapał się, jak głupio w jego ustach brzmi opowiadanie, gdzie może ulokować co, łącznie ze wskazaniem szafy. Zaniemówił, a potem spojrzał niepewnie na Kyona.
- Sorki, tak rzadko mamy teraz gości... Chcę powiedzieć, że cieszę się, że tu jesteś. Możesz odpocząć, coś porobić... Generalnie, jak coś chcesz, to mów.
Skierował się do wyjścia z pokoju, ale przystanął w drzwiach.
- Serio, cokolwiek. Ach, no i okien nie otwieraj na noc. Jak coś, to jestem w kuchni. Mamy świeży gulasz. Taki wiesz, z papryką, zajebisty, palce lizać. Dobra, idę.
Kyon został sam ze swoimi myślami, ale też w przestronnym, dobrze oświetlonym pokoiku. Czysta pościel, schludne firaneczki, które wyglądały tak staro, że babcia to je chyba w posagu dostała od matki, wąska komoda, staromodna, wielka szafa trzydrzwiowa, no i zero łazienki. Może gdyby Arion skończył oprowadzanie, zamiast zawstydzić się swoją paplaniną o szafie i ciuchach, to Kyon by wiedział, gdzie może się odświeżyć. A po takiej nocy zwykły prysznic staje się luksusem.

Chłopak zmieszał się nieco. W porównaniu do jego pokoju w rodzinnym domu, ten czysty i schludny pokoik wydawał mu się rajem. Nigdzie nie było walających się petów, nie musiał spać z chrapiącym, nawalonym ojczymem, nie musiał wysłuchiwać jak to się do niczego nie nadaje. Z drugiej strony miał masę pytań do Ariona, a ten nagle przepadł. No cóż. Kyon postanowił pozostawić zawartość swoich kieszeni, czyli puste, ukradzione pokeballe i stary pokedex, który znalazł w śmietniku na stoliku, a potem udał się do kuchni, znaleźć Ariona
- Khm... Chciałem zapytać, gdzie jest łazienka - powiedział po chwili milczenia - Zapomniałem zapytać, jak byłeś w pokoju... No i nie pogardziłbym tym świetnym gulaszem. Uwielbiam paprykę - dodał, przypominając sobie, że ostatnie, co jadł, to wczorajsze śniadanie - Oczywiście odpłacę się jakoś... Kasy dużo nie mam, ale mogę pomóc przy obejściu ile tylko dam radę - dodał mocno zakłopotany sytuacją

Dwóch zakłopotanych chłopców, jak uroczo!
Arion zaczerwienił się, ale wskazał łazienkę. Kiedy Kyon załatwił już co musiał, gorący gulasz stał już na stole. Arion siedział naprzeciwko przed swoją, parującą miską. Po prawej łyżka, niemal chochla, taka wielka. Z lewej pajda chleba na białej serwetce. No, powiedzmy, że białej. W tym domu było czysto, ale nie bogato. Czy to jednak znaczy, że było źle? Bynajmniej.
Poza tym babcia uwolniła chłopców od swej obecności. Arion jadł w ciszy, czasem tylko spoglądając znad miski na Kyona.
Po posiłku wrzucił naczynia do zlewu i wytarł rece w ściereczkę, wiszącą na piecu.
- W zasadzie, to teraz powinienem iść narąbać drzewia na opał. Chodzę też na grzyby, jak nie mam co robić, ale póki widno. Nie jestem jakimś fachowcem, więc przygotuj się, że jak wrócę, to babcia bedzie zrzędzić, że dach drewutni przecieka. Dlatego rąbię tylko tyle, ile potrzeba. Reszta zapasów by przemokła.

Kyon od razu nastawił uszu. Znał się na tym, przynajmniej na tyle, na ile mógł się znać nastoletni chłopak szukający jakiegokolwiek zajęcia, by jak najdłużej być z dala od domu
- Jak chcesz, to mogę zerknąć na ten dach. Coś tam potrafię, może uda mi się to załatać - powiedział kończąc posiłek - Na grzybach za to kompletnie się nie znam, prędzej bym się otruł niż zebrał coś jadalnego - dodał z lekkim uśmiechem. Brakowało mu towarzystwa dzieciaków w rodzinnym mieście. Wszyscy jednak po jakimś czasie uznawali, że Kyon jest "jakiś inny" i nie warto się z nim zadawać. Tymczasem podskórnie czuł, że Arionowi też przydałoby się towarzystwo kogoś mniej więcej w jego wieku. Nie sądził, żeby mieli tu wielu gości...

Arion zamrugał oczami ze zdziwienia.
- Serio, ogarniasz co i jak? To by było genialne! Ej, pomogę jak się da, czego potrzebujesz, żeby jak coś to to naprawić?- natychmiast ożywił się i uśmiechał szeroko. Gdyby był growlithem, z całą pewnością zamerdałby ogonkiem. Zresztą kto go tam wie, może i merdał. Cieszył się całym sobą.
Wypadł z chaty i poleciał w stronę drewutni, mijając ogródek, babcie pielącą w nim chwasty, a następnie mega kałużę po prawej. Stanął przed drewutnią, zanim Kyon zamknął za sobą drzwi domostwa.
Kiedy zabrali się za dach, babcia wróciła z naręczem marchwi do domu. Pewnie szykować kolację, bo co innego mogła mieć taka staruszka do roboty wieczorami? Nie wyglądała na zwolenniczkę szarad, zresztą jej słownictwo mocno by przeczyło podobnym zainteresowaniom. Z drugiej strony, nie nosiła okularów, może lubiła haftować, albo dziergać?
Kyon jednak miał nadzieję, że babcia jednak upichci dobrą kolację. Równie dobrą, co gulasz.
Chwilę później Kyon został z smutnie małym arsenałem pordzewiałych narzędzi przed mini szopą na drewno. Arion wyruszył z koszykiem do lasu.
Parę gwoździ w puszce po konserwowych remoraidach w pomidorach, niewielki młotek, plachta czarnego czegoś, czy chyba miał załatać dziury, dwie pary kombinerek, jakaś puszka śmierdzącej, gęstej żywicy- a przynajmniej tak pisało na opakowaniu, no i słoik z dziwnym żelastwem z haczykami. Arion wspomniał też, że w drewutni są rękawice ochronne.
Dochodziło południe.