~Znaleźć w odbiciu swoją prawdziwą twarz...~

Wattson był kompletnie zaskoczony Twoim nagłym wybuchem. "Nie..." Dukał pomiędzy Twoimi wdechami. "To..." Nie mógł dojść do słowa pod Twoją werbalną i fizyczną nawałnicą emocji. Był kompletnie zmieszany a jego uśmiech został kompletnie zastąpiony przejętą, smutną i winna ekspresją. Wyparowałaś wreszcie z pomieszczenia, pozostawiając staruszka samego ze swoimi, i w pewnym sensie Twoimi, myślami.

Biegłaś jak wiatr, szybko i żywo, ale i bez wyraźnego celu, niosąc ze sobą ciężki bagaż w postaci emocji i drażniących nowych informacji. W pewnym momencie przestałaś pędzić, tak nagle jak zaczęłaś. Miałaś jeszcze siłę, żeby biec dalej, ale nie chciałaś. Rezygnacja w końcu w pełni pochłonęła Twoje ciało a bezradność złapała za nogi lodowatym uściskiem. Zwątpienie przybiło Cię do ściany a żal ostatecznie usadził Cię na podłodze zaraz obok schodów wiodących do sali lidera. Chowając głowę między kolanami czułaś jak opuszcza Cię cała energia. Wkrótce dołączył do Ciebie Argo, wciskając Ci się pod nogi i liżąc Cię po kostkach. Zabiło od niego znajome, kojące ciepło, ale tym razem mogło być to zbyt mało, żeby od razu załagodzić cios który przed momentem otrzymałaś.

Po kilku chwilach dołączył do was również nieco zdyszany Wattson. "Ach... Tu jesteś." Oparł dłoń o ścianę i zwiesił siwą głowę. Złapał kilka doz powietrza w płuca, przełkną ślinę i chrząkną niezręcznie, odczuwając wagę sytuacji na swojej krtani. "Zawsze robił wszystko po swojemu..." Szepnął sam do siebie, nie na tyle cicho byś tego nie usłyszała. "Ja nie... Nie wiedziałem, że sytuacja była tak poważna. Kalvos nie wspominał praktycznie w ogóle o co chodziło. Powiedział tylko, że najpewniej prędzej czy później się tu pojawisz. Przepraszam, o niczym nie wiedziałem." Westchnął głęboko opierając się obok Ciebie o ścianę. "Nie znam dokładnie waszej sytuacji, ale..." Zawahał się nieco. "Ale znam Kalvosa. Nie popieram tego w jaki sposób obchodzi się z tą sytuacją, ale wiem, że na pewno traktuje ją poważnie. Gdy ze mną rozmawiał... Nie wiem, chyba nie spał kilka nocy. Wyglądał na kompletnie zmarnowanego i zdesperowanego. Szukał czegoś ale nie chciał zdradzić czego. Powiedział, że nie chciał was w to mieszać ale wiedział, że prędzej czy później, najpewniej Ty wyruszysz go szukać." Ponownie westchnął, czując w gardle brak odpowiednich słów. Pozostawił was na chwile w ciszy, po czym kontynuował. "Zawsze lubił robić wszystko po swojemu i tak pewnie jest tym razem. Ale jestem pewny, że cokolwiek robi, robi to dla was i z myślą o was." Poczułaś jego dłoń na ramieniu. "Przede wszystkim dla was." Gdy odniósł wreszcie wrażenie, że chyba nie ma nic więcej do powiedzenia usłyszałaś jak wstał i zaczął odchodzić. "Niestety muszę dotrzymać danego mu słowa i nie zdradzić czegokolwiek więcej. Na pewno macie ciężko. Na pewno Ty masz ciężko. Ale tak jak wam jest ciężko tak i ciężko jest jemu. Jestem przekonany, że nie zostawiłby was z tym wszystkim same. Musiał... Znaleźć jakiś ważny powód. Wystarczająco ważny aby zniknąć. I najwidoczniej był przekonany, że tylko on sam jest w stanie podołać czemukolwiek do czego dąży. Ale jeśli na prawdę by mu na was nie zależało, to na pewno bym Cię dzisiaj tu nie spotkał." Po czym pozostawił Cię samą z Twoimi, i pewnym sensie jego, myślami.

Rozmowa ze staruszkiem nie przyniosła Ci ukojenia którego tak bardzo teraz pragnęłaś. Rzuciła może nieco więcej światła na całą sytuację, ale to nadal było za mało. Zniknięcie ojca nadal pozostawało samolubnym czynem nie mającym sensownego wyjaśnienia. Wyglądało jednak na to, że nie dowiesz się dzisiaj nic więcej i chyba w zasadzie nawet nie chciałaś już się dzisiaj czegokolwiek dowiadywać. Jak na jeden dzień po prostu miałaś dość.
Po tym jak Wattson udał się w swoją stronę siedziałaś jeszcze przez jakiś czas sama - no prawie sama, miałaś jeszcze Argo który utkwił pod Twoimi nogami i oddychał regularnie oraz spokojnie, starając się w jakimś stopniu i Ciebie uspokoić. Nie miałaś ochoty i mentalnej siły żeby wrócić do wynajętego pokoju, albo ruszyć coś zjeść. Musiałaś jeszcze przez jakiś czas pokisić się w swoich emocjach. W pewnym jednak momencie głód stał się tak silny, że nie było mowy o zignorowaniu go. Z niechęcią, lekko szczypiącymi oczami i nieco wilgotnymi od ciepła Growlitha łydkami udałaś się coś zjeść.

Zakupy przebiegły szybko. Od punktu A do punktu B potem do kasy, zapłacić, podziękować (albo i nie) i do mieszkania. Patrząc na to wstecz cały ten zabieg widziałaś jak przez mgłę. Ruchy i akcje były tak mechaniczne, że miałaś nawet wrażenie, że to wcale nie Ty w tamtym momencie robiłaś zakupy. W Centrum bez problemu otrzymałaś również elektryczny czajnik do ugotowania wody po czym udałaś się wprost do swojego tymczasowego pokoju gdzie rozpoczęła się konsumpcja taniego żarła oraz pokemonowych smakołyków. Potem tylko muzyka i sen. Zamykając ostatni raz oczy cały dzień wydawał się być jednym wielkim niewyraźnym maźnięciem na obrazie zatytułowanym 'Moje życie'.

Objęcia snu uratowały Cię od dziennych strapień, jednak nie na długo. Znajomy szum rzeki zatrząsnął całą Twoją osobą i od razu wiedziałaś co się zaraz stanie. Odwróciłaś się za siebie, żeby ostrzec siostrę i upewnić się, że wszystko tym razem będzie dobrze, jednak nikogo za sobą nie zauważyłaś. Nie było z Tobą ani Il ani ojca. Przeklęty brzeg był ten sam co tamtego dnia, rzeka płynęła z tą samą intensywnością a krzaki z których dobiegł nagły szelest stał tuż obok, jednakże byłaś tu całkowicie sama. Rozglądając się w panice naokoło nie zauważyłaś żadnej żywej duszy. Twoje otoczenie natomiast zaczęło rosnąć w oczach. Krzaki które sięgały Ci ledwo do głowy wystrzeliły w powietrze i zadrapały chmury. Strumień wywinął się nienaturalnie i dziko, płynąc we wszystkie strony i zaprzeczając wszelkim prawom natury i fizyki. Droga którą szłaś zafalowała jak ocean podczas sztormu a Ty natychmiastowo straciłaś równowagę i przewróciłaś się. Nie znalazłaś jednak gruntu pod rękami którymi chciałaś zamortyzować upadek. Ścieżka nagle zniknęła a Ty kontynuowałaś podróż w dół, w coraz to ciemniejsze czeluści swoich wspomnień. Czułaś jak otaczające Cię powietrze gęstnieje a przed oczami pojawiały się bąbelki uciekające prędko ku oddalającemu się światłu nieba. Coś niewidocznego zacisnęło Ci się na szyi i szybko zorientowałaś się, że nie możesz złapać oddechu. Twoja klatka piersiowa zaskwierczała z bólu a spieniona ślina mimowolnie wypłynęła z Twoich ściśniętych ust. Zamknęłaś oczy, pragnąc by to wszystko się skończyło.
Nagłe szarpnięcie za rękę zakończyło cały ból i dyskomfort. Poczułaś jak zaczynasz zmierzać ku górze z rosnącą prędkością. Zbliżałaś się do światła, jednak nie byłaś w stanie go dosięgnąć. Nie byłaś również w stanie stwierdzić co ciągnęło Cię za rękę.
"Z..j.ź g." Straszliwie zgłuszony głos dobiegł do Twoich uszu zaraz przed tym jak zostałaś ponownie szarpnięta.

Skoczyłaś na łóżku do pozycji siedzącej, łapiąc się za pierś i dysząc ciężko. Argo z resztą wraz z Tobą - nie miał wyjścia śpiąc obok Ciebie. Znajdowałaś się w tym samym pokoju w którym wczoraj zasnęłaś. Sprawdziłaś też szybko godzinę - 10.35. To był długi sen, ale właśnie takiego potrzebowałaś. Fizycznie czułaś się rześka, ale mentalnie? Chyba sama musiałaś to stwierdzić.
Tak czy siak przywitał Cię nowy dzień i niedokończone wątki wczorajszej i dalszej daty pozostawały nierozwiązane.
_____________________________

Ekwipunek: -15$

Odpoczynek którego tak bardzo pragnęłaś okazał się być tylko i wyłącznie kolejną bombą emocjonalną. Zaczynałaś mieć wrażenie, że prawda zaczynała zacierać się z fikcją, sen z jawą, a wzrok płatał figle oraz mylił coraz częściej i mocniej. Nie dość, że ta cała sytuacja była okropnie męcząca i wyczerpująca - zarówno fizycznie jak i psychicznie, to moment w którym teraz stanęłaś wydawał się nie mieć żadnego logicznego rozwiązania na którym wszyscy by skorzystali. Miałaś wręcz wrażenie, że stoisz na samym szczycie klifu. Nie widać dołu - chmury zmieszane z mgłą kompletnie przysłaniają wizję a jedyna droga do przodu to skok w nieznane, niepewne i nieprzyjemne. Zawsze mogłaś zawrócić ale za Tobą było pusto. Kilometry płaskich, powtarzalnych i mdławych pól, prowadzących donikąd.

Bezradność ponownie wzięła górę. Pobudkę tak czy siak miałaś późną, cały ranek już praktycznie minął, ale zabrakło Ci energii oraz motywacji aby wstać i w ogóle coś ze sobą zrobić. Pozostało Ci tylko leżenie i myślenie. W kółko o tym samym. Frustracja napędzała złość, złość napędzała wyczerpanie, wyczerpanie bezradność a bezradność ponownie frustrację. Twój własny wewnętrzy danse macabre. Ostatecznie trudno Ci było dojść do wewnętrznego konsensu, nie z tyloma głosami, opcjami i ewentualnościami brzęczącymi w głowie.

W pewnym momencie coś wybudziło Cię jednak z letargu. Telefon zabrzęczał nagle i ekran rozbłysnął na sekundę. Okazało się, że mama wysłała Ci wiadomość.
"Skarbie, jak w Mauville? Już dotarłaś, tak? Mam nadzieję, że dałaś radę znaleźć dobre miejsce na nocleg. Słuchaj, wysłałam Ci mały prezent. Wiem, że szukanie ojca może być trochę trudne, więc na pewno przyda Ci się odrobina wsparcia. Przesyłka powinna dojść dzisiaj albo jutro do PokeMartu w Mauville - chyba w tym dużym centrum handlowym. Trzymaj się i wiem, że dasz radę!"
No tak, wczoraj zapomniałaś dać jej znać, że dotarłaś do celu więc sama o sobie przypomniała. Warto by było zajrzeć do PokeMartu i odebrać przesyłkę kiedy wreszcie zbierzesz się w sobie na dalsze działania. Telefon po chwili zabrzęczał ponownie.
"Przesyłka już opłacona także nie musisz się martwić o pieniądze!"

Odkąd wstałaś czas płynął Ci powoli. Wyczuwając panującą w pomieszczeniu atmosferę sam Argo nie pałał się do roboty - zamiast tego leżał tuż pod Twoją pachą opierając pysk na Twym ramieniu i dysząc spokojnie. Co chwile wpadał i wypadał ze snu, za każdym razem delikatnie się przy tym poprawiając i mlaskając.
Ekran telefonu podpowiadał, że powolutku zbliżała się godzina 12 - wypadałoby zrobić coś z dzisiejszym dniem. Odświeżenie się i zaczerpanie świeżego powietrza może odświeżyć Twoją perspektywę na obecną sytuację. Pozostawała też opcja przehibernowania tego wszystkiego w zamknięciu, licząc na to, że wszystko samo się ułoży, albo powrotu do domu z pustymi rękoma i złymi wieściami. Ostateczna decyzja należała jednak do Ciebie.

Po odświeżeniu siebie oraz Argo i odłożeniu domowych obowiązków na później (ku nie uciesze Twojej Mamy w wyobraźni) postanowiliście wreszcie wynurzyć się poza pokój. Zamykając za soba drzwi i chowając kluczyk udałaś się na zewnątrz, gdzie przekonałaś się, że dzisiejszy dzień jest nieco stonowany. Słońce co prawda świeciło, ale przez dość dużą ilość chmur absolutnie nikomu nie przeszkadzało. Zastanawiałaś się nawet czy nie zbiera się na deszcz, ale na chwile obecną bielutkie chmury podpowiadały Ci, że raczej nie.

Naokoło ludzi było tak wiele jak wczoraj - całe miasto biło życiem. Osoby z przeróżnych zakamarków życia przemieszczali się, przepychali się, czekali, rozglądali, rozmawiali, śmiali. Miałaś wrażenie, że znajdujesz się na zupełnie innej płaszczyźnie życie niż cała reszta obecnych tu ludzi. Wraz z mętlikiem w głowie i ciągłym ciurkiem wewnętrznego dialogu udałaś się w kierunku Kompleksu Mauville gdzie ciągnął Cię domagający się atencji żołądek.
W Kompleksie również nie brakowało ruchu i zamętu. Poranne szczytowe godziny co prawda stopniowo przemijały jednak ludzi wraz było multum. Skierowałaś się więc co prędzej w kierunku korytarzy wypełnionych restauracjami i knajpkami i od razu uderzyła w Ciebie mieszanina aromatycznych zapachów która złapała Cię na lasso i ciągnęła w swoją stronę.

Po chwili kręcenia się zlokalizowałaś mały przytułek dla fanów wypieków, naleśników, gofrów i innych tego typu przysmaków oraz deserów. Szyldzik z napisem 'DżemLand' dumnie obwieszczał 'OTWARTE' i szybko dostrzegłaś kilka pustych miejsc w środku.
Ceny były stosunkowo przystępne - może nieco wygórowane przez wszechobecność innych restauracji naokoło, ale nie było to nic co mogłoby przerosnąć Twoje obecne możliwości finansowe.
"Dzień dobry co możemy Pani podać?" Jedna z pracownic knajpki zapytała z wielkim uśmiechem gdy znalazłaś już dla siebie wygodne miejsce. Stuknęła palcem w leżące na stole menu i przybliżyła je lekko w Twoją stronę. "Osobiście proponuje 'Słodki Mix'. Fajna mieszanka naleśników i gofrów o różnych smakach. Są też opcje dla Pokemonów!" Kelnerka uśmiechnęła się w stronę psiaka. "Dam Pani sekundkę na zastanowienie się i zaraz wrócę!" Powiedziała po czym ulotniła się gdzieś na zaplecze.
Argo pokręcił się chwile wokół siebie z nosem uniesionym wysoko do góry po czym klapną obok Twojej nogi z jęzorem wywalonym na wierzch.

________
-2x Pecha
-1x Aspear

Zmiana krajobrazu musiała jakoś pomóc, choć i ten nie był idealny. Ocean ludzi ścierał się dość ostro z pustką wynajętego pokoju - przeskakiwanie z jednej ekstremy w drugą. Może jakiś park albo obrzeża miasta zaoferowałyby jakiegoś rodzaju ugodę pomiędzy tymi opcjami?
Zanim jednak zaczęłaś większe plany na dzisiejszy dzień ponownie odezwał się Twój żołądek, a zaraz za nim żołądek Argo, który doskonale wiedział co oznacza gdy jego Pani jest głodna.

Zamówienie udały się do kuchni a Ty w tym czasie spędziłaś kilka przyjemnych momentów ze swoimi towarzyszami. Łamiąc się pomiędzy sobą jagodami i wymieniając uśmiechami i wywalonymi jęzorami. Argo szybko spałaszował swoją jagodę po czym utkwił wzrok w drzwi prowadzące do kuchni z których niedługo przybędzie wasze zamówienie. Mała Il zajęła się swoim przysmakiem nieco delikatniej, ale otoczona aromatycznymi zapachami placówki napędzającymi jej apetyt nie minęło zbyt długo zanim i jej porcja zniknęła, nie pozostawiając za sobą absolutnie nic. Karmienie Ziggiego było nieco bardziej skomplikowane, jeśli można tak to nazwać. Malec wciąż z pewną dozą niepewności obwąchał Twoją rękę po czym zgarnął łapczywie jagódkę, pałaszując ją w mig. Widząc jednak, że Twoja dłoń się nie wycofała zmierzył Cię wzrokiem, na początku siadając i zamiatając kilka razy podłogę swoim puszystym ogonem. Wstał po chwili z powrotem na cztery łapy, przykłapał powoli bliżej Ciebie i polizał po opuszkach palców, zlizując jakiekolwiek soki które pozostawiły po sobie trzy jagody. Wykorzystując okazje, pogładziłaś go po głowie powolnie, bez większych oporów. Jego pyszczek obniżał się jednak za przy każdym głaśnięciu, prawie spotykając się z posadzką zanim postanowiłaś się wycofać.

W pewnym momencie pojawił się i wasze gofry. Talerzyki przepełnione tęczami wylądowały na waszym stoliku i momentalnie pochłonęła was owocowa woń przyprawiona słodkością przypieczonego naleśnika. Naleśniory same w sobie miały cytrusowy posmak natomiast ich nadzienie zarówno jak i nakrycie gofrów było mieszaniną wielobarwnych dżemów które pomimo wymieszania się pomiędzy sobą, całkiem dobrze współgrały smakowo. Większa szklanka soku pomarańczowego bardzo szybko dołączyła do całego dania.

Posiłek sycący, aczkolwiek może odrobinie za słodki jak na śniadanio-obiad. Czekał Cię jednak jeszcze cały dzień - kupa czasu aby odrobić bardziej 'właściwymi' daniami.
"Jeśli jakkolwiek mogłabym jeszcze Pani pomóc." Zagadała kelnerka przechodząc obok waszego stolika i widząc jak kończycie powoli swoje porcje. "Proszę śmiało mówić!" Po czym skierowała się obsługiwać klientów którzy właśnie rozsiedli się bliżej wejścia.

Pokemony:

_______________________

Ekwipunek: - 32$

Skoro zaspokoiłaś swój głód, jak również podopiecznych, to wystarczyło zapłacić i ruszać dalej. Uregulowałaś rachunek zgodnie z kwitkiem od kasjerki. Kilka minut później opuściłaś przybytek. Maszerowaliście chwilę chodnikiem. Agro nie odstępował ciebie na krok. Natomiast szop wolał sobie zwiedzać. Po prostu sprawdzał twoją prawdomówność. Tymczasem o tej porze ruch był większy. Wszyscy spacerowali do pracy czy gdzieś odpocząć. W końcu tutejsze miasto oferowało kilka atrakcji oprócz sali lidera. Na przykład przepiękne parki z fontannami. Tam większość młodzieży trenowała, wymieniała się spostrzeżeniami, omawiali pojedynki. Kto wie... Może spotkałabyś kogoś równego sobie. Generalnie twoje nogi same poniosły ciebie w okolicę sali lidera. Jeszcze tam nie doszłaś, ale kojarzyłaś po okolicy. W końcu budynków ubywało, a ciągnęło tam sporo osób. Wtedy stało się coś dziwnego. Twój wzrok wyłapał czerwoną plamę z czarnymi paskami. Dokładnie widziałaś puchaty ogon oraz grzywę. To Arcanine! Tylko kto był jego właścicielem?! Psiak spojrzał gdzieś w bok i wtedy wszelkie emocje uderzyły w ciebie niczym rozpędzony Tauros.
Najwyraźniej psiak należał do twojego ojca. Miałaś przeczucie, a to zawsze wróżyło coś niespotykanego. Widziałaś go tak wyraźnie, jak wcześniej siostrę po drugiej stronie ulicy. Tylko gdzie obecnie był twój ojciec...

Postanowiłaś zaryzykować i zawołać ognistego psa po imieniu. Całe szczęście Arcanine zareagował, jednocześnie obracając głowę w twoim kierunku. Dzięki temu zyskałaś stuprocentową pewność, że nie biegłaś na marne. Niestety podopieczna taty wyglądała na nieco smutną oraz zawiedzioną. Najwyraźniej miałaś jej nie zauważyć, a tym bardziej swojego ojczulka. Odległość pomiędzy wami malała z każdym twoim krokiem. Już prawie czułaś ciepło Celesty... Nagle poczułaś jak twoje ciało zmienia pozycję. Zupełnie tak, jakbyś miała upaść i solidnie stłuc kolana. Świat uciekłam tobie sprzed oczu, a Arcanine stała w tym samym miejscu. Psiak nie przybiegł na pomoc, ale obniżył nieco łeb. Wtedy do nieprzyjemnych odczuć doszło szarpnięcie. Czyżby uderzenie z ziemią?
-Halo, halo... Wstajemy Sai! To twój przystanek. Musiałaś być bardzo zmęczona, bo zasnęłaś podczas jazdy. Niemniej życzę Tobie powodzenia. Zjedz coś zanim zarezerwujesz sobie pokój.- Dziewczyna wyglądała jednocześnie na rozbawioną, ale również zmartwioną. W końcu wyglądałaś tak, jakbyś miała zły sen. Wychodziło na to, że cały dzień w mieście należał do przeszłości. Po prostu wróciłaś do punktu wyjścia.
-Powodzenia Sai...- Helena pożegnała ciebie, bo musiała ruszać dalej. Powinnaś wysiąść z autobusu i rozpocząć wędrówkę pomiędzy betonowe budynki. Emocje próbowały przemawiać przez ciebie, a te sny sugerowały prawdziwe pragnienia. Najwyraźniej z jednej strony nie chciałaś odnaleźć taty. Natomiast z drugiej pragnęłaś zobaczyć go i wyjaśnić wszystko.