~Znaleźć w odbiciu swoją prawdziwą twarz...~

Jeżdżąc palcem po mini-mapce całego obiektu obrałaś swój cel i wyruszyłaś w kierunku schodów. Godziny nadal były stosunkowo wczesne więc na Twoje szczęście Kompleks nie był aż tak zaludniony. Co prawda ludzie przemieszczali się w tę i we w tę, ale ich liczebność jeszcze Cię nie przerastała. Spostrzegłaś, że sklepy z odzieżą dzieliły się na takie dla ludzi, dla Pokemonów oraz i dla ludzi i Pokemonów. W tych dla Pokemonów zaobserwowałaś różnorakie kubraczki, czapki, szarfy, szaliki, pelerynki oraz inne, ogólnie drobne i w pewnym stopniu 'niepełne' elementy odzienia. Jeśli chodziło o miejsca gdzie można zjeść, z zainteresowania zerknęłaś ogólnikowo jak wygląda sytuacja z Pokemonami. Ku Twej uciesze wyglądało na to, że Pokemony nie był zakazane w tych miejscach. Spostrzegłaś nawet kilku trenerów jedzących drugie śniadanie w jakimś barze obiadowym wraz ze swoimi towarzyszami.
Kontynuując jednak swą trasą, mijając obce osoby oraz świeżo otwarte sklepy i sklepiki przemierzyłaś najpierw piętro drugie a potem wjechałaś na trzecie, gdzie Silph miało swoją właściwą placówkę.

Budynek Silph nieco zbił Cię z tropu swoim zapachem i Argo był podobnego zdania. Pokręcił łebkiem, prychnął kilkukrotnie i potarł łapą pyszczek. Podobnie jednak jak Ty, wkrótce przyzwyczaił się do nietypowego, metalicznego aromatu. Pani za ladą wysłuchała Cię i odebrała od Ciebie PokeDex. "Mhm, nie ma problemu. Trenerzy coraz rzadziej mają ten problem, więc nie powinno zająć to zbyt długo. Proszę się rozgościć, za jakieś 5-10 minut zawołam Panią do odbioru sprzętu." Ukłoniła się delikatnie i wyszła na zaplecze. Drzwi prowadzące tam były cały czas otwarte więc mogłaś przypatrzeć się jak rozpoczyna podłączanie urządzenia do komputera i uruchomianie jakiegoś programu aktualizującego PokeDex.

Rozglądając się po sklepie spostrzegłaś również serię obrazów i portretów umieszczonych wysoko na ścianach. Kilka z nich prezentowało osoby które mogłaś przypuszczać, że były prezesami firmy; inne były zdjęciami dużych, szklanych budynków; a jeszcze inne przedstawiały w ogóle wydawałoby się losowe rzeczy i momenty z historii Silph. Jeden z tych momentów przedstawiał wysoką wieżę pośród gór i wzgórz oraz trenera ubranego w czerwony kaszkiet i kamizelkę wchodzący do środka z jakimś lornetkowatym urządzeniem.

"Już, gotowe!" Kobieta zawiadomiła Cię odkładając Twój PokeDex na ladzie. "Ta usługa oczywiście nie wymaga płatności - samo posiadanie Pokedexu zupełnie wystarcza." Uśmiechnęła się serdecznie.
PokeDex rzeczywiście zawierał teraz Nacjonalny spis zamiast Regionalnego. Przekonałaś się o tym sprawdzając wpis Larvitar, który teraz głosił:
"Larvitar. Kamienno-skóry Pokemon. Żyjąc pod ziemią żywi się substancjami odżywczymi które znajdują się w glebie. Na powierzchnie może wydostać się tylko poprzez wyjedzenie tam swojej drogi. Wynurzając się, po raz pierwszy spotyka się ze swoimi rodzicami i może rozpocząć proces ewolucji."

"Dziękuje za skorzystanie z naszych usług! Czy mogę Pani pomóc w czymś jeszcze?" Zapytała ekspedientka kłaniając się ponownie.

"Polecamy się na przyszłość!" Ukłoniła się ekspedientka. "Jeśli będzie miała Pani jakiekolwiek problemy z PokeDexem, poszczególnymi kapsułami do łapania Pokemonów albo z płytkami zawierającymi ruchy dla Pokemonów, proszę zajrzeć do nas ponownie!" Wychodząc z placówki udałaś się w kierunku sali znajdującej się na najwyższym piętrze (nie licząc oczywiście samego dachu).

Obierając sobie preferowaną drogę - czy to zestawem schodów czy to windą, dotarłaś na szóste piętro. Twoją uwagę przykuł fakt jak długo zajęło Ci dostanie się tam. Miałaś wręcz wrażenie, że minęłaś dodatkowe piętro. Wreszcie wyszłaś na coś co wyglądało jak balkon wiszący zaraz nad sporawą strefą siedzącą dla widzów. Sala przypominała kształtem boisko - pośrodku znajdowało się rosłe pole bitewne a naokoło wyrastały rzędy siedzisk. Bezpośrednio nad nimi wystawał otaczający całość balkon na którym obecnie stałaś. Cztery ekrany wiszące nad areną pokazywały zbliżenie pola bitwy na którym właśnie toczył się pojedynek. Dźwięki walki i sporadyczne błyski wypełniały wielkie pomieszczenie ku uciesze obserwatorów.

Wyglądając zza barierki chroniącej balkon, czy też schodząc po schodkach do średnio zaludnionej widowni, przekonałaś się, że lokalny Lider właśnie prowadził walkę! Siwy dziadunio śmiejąc się wydawał rozkazy swojemu lewitującemu, metalowemu, trzyokiemu Pokemonowi a naprzeciw nim młody trener walczył o przetrwanie nawałnicy piorunów uderzającej w pole bitwy i szybko zbliżającej się do jego grzybowatego, zielonego stworka. Pokemon Lidera zaiskrzył, po czym złoto-błękitna fala elektryczności zalała pole bitwy falującym ruchem. Grzybek wziął rozbieg po czym wyskoczył w powietrze i odbił się od jednej z grubych rur wystających z areny z zamiarem uniknięcia ataku, jednakże pioruny nagle się podniosły, zbierając się w jednym miejscu, zupełnie jakby dokładnie wiedziały gdzie znajduje się ich cel.
Walka zakończyła się potężnym grzmotem a wyzywający Lidera trener powrócił swojego Pokemona do PokeBalla. Monitory z błyskiem wyświetlił imię zwycięzcy - Lider Sali Wattson.

Wattson zbliżył się do trenera i wymienił z nim parę zdań po czym oboje pożegnali się z klaszczącymi widzami. Wyglądało na to, że Lider Mauville nie miał obecnie kolejnego oponenta. Po walce skierował się w stronę drzwi znajdujących się na poziome pola walki, zniknął tam na chwilę, po czym wyszedł i rozpoczął marsz w stronę trybun. W tym czasie, sala zadrżała lekko a arena poruszyła się, najpierw obniżając się nieco, następnie rozdzielając na dwie równe części i ostatecznie chowając się pod powierzchnią pomieszczenia. Zastąpiły ją stalowe płyty które wysunęły się z krawędzi pola.

Niektórzy z widzów zabrali się, mijając Cię na swojej drodze do wyjścia, inni siedzieli jeszcze na trybunach, tocząc żwawe rozmowy, głównie na temat walki. Sam trener który poniósł porażkę również skierował się do wyjścia, ściskając kapsułę do której schował swojego ostatniego Pokemona w dłoni.

Nie byłaś niestety w stanie obejrzeć większej części walki, ale sama końcówka również podsyciła Twoje zainteresowanie. To był pierwszy raz jak oglądałaś walkę pomiędzy zwyczajnym trenerem a Liderem Sali więc Twoje oczy mimowolnie skupiały się na akcji. Znalazłaś jednak chwilkę na zeskanowanie walczących Pokemonów. Ze względu na dystans jaki was dzielił, PokeDex potrzebował chwili żeby najpierw wyłapać Pokemony które Cię interesują a następnie rozpoznać je w swojej bazie danych. Udało Ci się jednak otrzymać skany, zaraz po zakończeniu pojedynku.



Mając dwa kolejne wpisy w PokeDexie udałaś się na spotkanie z trenerem który właśnie odniósł porażkę. Zmierzał w Twoją stronę i gdy wszedł na balkon i prawie Cię mijał wskoczyłaś przed niego rozpoczynając konwersację. Chłopak był na początku nieco zmieszany, ale gdy wyjaśniłaś mu nieco dokładniej o co Ci biega pokiwał wyrozumiale łepetyną.


Młody trener był niewiele wyższy od Ciebie, zapewne nieco starszy wiekiem. Jego blado-blond czupryna wyglądała dość dziko, szczególnie teraz - zaraz po walce kiedy zapewne była nieco bardziej rozczochrana niż zazwyczaj. Wzrok miał chłodny, ale wyraz twarzy pogodny - no, teraz, jeszcze moment temu miał dość mizerną minę. Przyodziany w białą koszulę oraz brązowawą kamizelkę z zielonymi i srebrzystymi zdobieniami oraz czarne spodnie z podwiniętymi nogawkami spojrzał na Ciebie oferując, może nieco wymuszony, ale wciąż ciepły, uśmiech.
"No, nie popisałem się dzisiaj." Podrapał się po głowie nieco chowając się w sobie. "Claude, miło mi." Wyciągnął dłoń na której założoną miał ciemną, długawą rękawicę. "Wiesz, z chęcią pomogę jak mogę, aczkolwiek wolałbym to zrobić przy posiłku - od rana nic nie jadłem stresując się tym rewanżem. To było już moje trzecie podejście." Wytłumaczył zapraszając do windy. "O ile nie masz nic przeciwko. Jest tu taka kawiarenka w której można głaskać bezdomne Skitty." Wskazał palcem w dół, sugerując, że to miejsce najprawdopodobniej znajduje się na jednym z dwóch pierwszych pięter. "Co dokładnie chciałabyś wiedzieć?"

Wspólnie udaliście się na dół, opuszczając salę Wattsona słysząc jeszcze za sobą wybuchowy śmiech nieco zachrypianego dziadka oraz coraz głośniejsze i żywsze rozmowy publiczności. Claude wyglądał na lekko sfrustrowanego całą sytuacją, ale trzymał wszystko w sobie. Gdy zorientował się, że spoglądałaś na niego, uśmiechnął się ciepło.

Wkrótce dotarliście do małej kafejki. Jej witryny ozdobione były wizerunkami różowiutkich kociaków z ucieszonymi pyszczkami. Już z zewnątrz widziałaś, że w środku pomiędzy stołami, krzesełkami i pufami biegają małe, słodkie Pokemony. Klientów nie było dużo, ale przez relatywnie mały rozmiar restauracji miałaś wrażenie, że było ich zdecydowanie więcej.
Wchodząc do środka przywitała was kobieta która poprosiła o dezynfekcję rąk, wycofanie jakichkolwiek Pokemonów do ich kapsuł albo o bardzo uważne pilnowanie ich i wręczyła wam broszurki informacyjne na których wypisane było kilka zasad tego lokalu. Wśród nich wyczytałaś aby nie hałasować, nie głaskać Skitty jeśli nie są tym zainteresowane, żeby nie podnosić kociaków oraz aby unikać kontaktów z obcymi Pokemonami. Na broszurce zawarte były również informacje o samych Pokemonach - wszystkie z nich bezdomne i możliwe do adopcji, niektóre z nich po traumatycznych przeżyciach, często z jakimś rodzaju fizycznym bądź mentalnym urazem. Szybko przekonałaś się, że tak rzeczywiście było. Jeden z kociaków który spacerował po przemieszczonych do ścian platformach miał przycięte ucho, innemu, który drzemał na wygodnym legowisku, brakowało charakterystycznych szpilek na ogonie, a jeszcze inny, który siedział obok jednego z klientów i pozwalał się głaskać, nie miał całej łapy.

Siadając do jednego z wolnych stolików ktoś przyniósł wam menu weń którego znalazłaś zestawy posiłków, głównie dość słodkich deserów oraz kaw i herbat. Były jednakże nieco bardziej regularne śniadania - mianowicie różnego rodzaju kanapki oraz warzywne lub rybne sałatki. Dano wam chwile na zastanowienie się nad posiłkiem i w tym czasie Claude zaczął tłumaczyć Ci co i jak.
"Jeśli chodzi o zasady walki zazwyczaj wszędzie są takie same - w zależności od tego ile masz odznak może być to walka 2 na 2, 3 na 3, itd. Czasami walki są podwójne, ale to zazwyczaj zależy od Lidera. Dany Lider zawsze dostosowuje się trudnością do trenera który wystawia mu wyzwanie, najczęściej poprzez zbadanie jego liczby odznak. W moim przypadku walczę już o trzecią odznakę w formacie 4 na 4 Pokemony. Jeśli to będzie Twoja pierwsza walka to spodziewałbym się pojedynku 2 na 2." Wyjaśnił najpierw po czym kontynuował. "Jeśli chodzi o specjalne wymagania względem Pokemonów to z tego co wiem takowych nie ma. Lider zawsze dostosowuje się do najsilniejszego członka Twojej drużyny. Żeby zdobyć odznakę musisz po prostu wygrać walkę - znokautować wszystkie Pokemony przeciwnika. Jak już masz jedną odznakę jesteś oficjalnie uznana jako trener w oczach Ligi i po zdobyciu wszystkich ośmiu odznak możesz wziąć udział albo w Mistrzostwach albo w Wyzwaniu Ligii. " Skończył wreszcie po czym uśmiechnął się lekko gdy wspomniałaś o jego grzybim towarzyszu. "Dzielnie walczyła ale ostatecznie znowu się nam nie udało. Nie mogę przebić się przez salwy elektrycznych ataków nawet gdy wystawiam Pokemony które są na nie odporne. Nie pomaga fakt, że sam potem nie mogę w niego trafić." Pokręcił głową i zerknął na bok. Jeden z obecnych tu Skitty właśnie wskoczył na pufeczkę przy waszym stoliku i zamiauczał skromnie, domagając się atencji. Claude wyciągnął w jego stronę rękę, poczekał aż Pokemon zgodzi się na głaskanie, po czym pomiział go za uszami.
"Planujesz walczyć z Wattsonem?" Zapytał orientacyjnie zanim zauważyłaś, że ponownie zbliża się do was pracowniczka kawiarenki aby odebrać wasze zamówienia.

Argo nie był zachwycony pomysłem schowania go do kapsuły, ale jego pomrukiwanie na widok pomieszczenia pełnego kotów nie pozostawiało Ci innej opcji. Podobnie jak z rybą, czasami instynkt brał górę, ale podsunęło Ci to myśl, aby wytrenować psiaka tak, aby nie ganiał ani za rybami by je zjeść, ani za kotami by je... też zjeść? Starego psa sztuczek nie nauczysz, ale tak młody Growlithe jak Argo na pewno jeszcze będzie w stanie nauczyć się kilku rzeczy, szczególnie gdy i Tobie na tym mocno zależy.

Gdy kelnerka odeszła z waszymi zamówieniami, Claude zastanowił się chwilę nad tym co powiedziałaś. "Może masz rację." Podrapał się po policzku trzymając się za podbródek. "Do tej pory szedłem na ślepo, rzucając czym mam w Liderów i jakoś działało. Poprzednie dwie odznaki - od Roxanne i od Normana udało mi się wygrać bez problemów za pierwszym podejściem. Dopiero Wattson mnie zatrzymał i nie mogę sobie z nim poradzić pomimo treningów. Nigdy nawet nie zastanawiałem się nad jakąś taktyką - zawsze zakładałem, że po prostu silniejszy Pokemon wygrywa." Oparł się w pełni na krześle w którym siedział i skrzyżował ręce oddając się w lekkie zamyślenie. Przywróciłaś go do konwersacji swoim kolejnym pytaniem. "Pierwsze podejście zazwyczaj jest najłatwiejsze. Jeśli miałbym dać Ci jakąś radę, to powiedziałbym, żebyś nie spodziewała się tylko Elektrycznych Pokemonów. Liderzy jakiś czas temu odeszli od tego stylu na rzecz nieco bardziej skomplikowanych pojedynków."

W końcu dostarczono wam wasze jedzenie i zabierając się za pałaszowanie go, Claude kontynuował. "Wattson jest szczególnie niezręcznym przeciwnikiem przez to, że używa kombinacji ataków które zawsze trafiają i ruchów które osłabiają celność jego oponenta. Nawet sama przewaga typów może w takim przypadku nie wystarczyć, czego ja jestem doskonałym przykładem. Wystawienie Pokemona który jest w stanie wytrzymywać Elektryczne ataki da Ci trochę więcej czasu, ale prędzej czy później nie będziesz mogła w ogóle trafić jego Pokemonów." Claude ponownie zaczął się zastanawiać, tym razem krojąc sobie kawałki ciasta i przez długi czas trzymając je wraz z widelczykiem w ustach. "Może powinienem złapać nowego Pokemona? Tylko jaki Pokemon poradziłby sobie z taką taktyką... Ale wracając. Myślę, że kluczek do zwycięstwa w Twoim przypadku będzie jak najszybsze zakończenie walki. Czym dłużej będzie się pojedynkowała tym gorsza będzie Twoja celność." Podsumował ostatecznie kończąc jeden z ostatnich kawałków kawowej słodyczy. "Jeśli czujesz się niepewnie możemy przeprowadzić krótki sparing." Uśmiechnął się ciepło. "Mi też przydałaby się zmiana perspektywy."

Claude na początku pokiwał twierdząco, gdy wspomniałaś o sposobie pokonania Wattsona, po czym szybko zaczął nią kręcić, kiedy zaczęłaś się tłumaczyć ze swoich planów. "Ach, to tylko taka sugestia." Uśmiechnął się lekko. "Tak jak mówiłaś - masz sporo czasu, na pewno poradziłabyś sobie i bez sparingów." Odsunął od siebie pusty talerzyk po czym wsłuchiwał się dalej, sporadycznie zerkając na Skitty którą czasami gładził za uszami.

Zamrugał kilka razy z zainteresowaniem, gdy wspomniałaś, że kogoś tu szukasz. Pokazując mu zdjęcie ojca, Claude poświęcił chwile żeby dobrze się mu przypatrzeć. Zmarszczył jednakże brwi. "Wybacz, nie kojarzę. Niby sporo tu jestem, ale nie przypominam sobie takiej osoby..." Odrobinę zmarkotniał, nie będąc w stanie Ci pomóc. Gdy jednak tłumaczyłaś dalej, szczególnie gdy nadmieniłaś obecność Celesty u boku Twojego ojca, Claude zmrużył oczy, pomasował się po czole i rozjaśnił nagle. "Arcaninie!" Podniósł nagle głos, na co szybko zaatakowały was spojrzenia pracowników oraz ciche 'szzzzania'. Claude nieco zapadł się w sobie, ale kontynuował dalej. "Któregoś razu gdy przyszedłem mierzyć się z Wattsonem, rozmawiał z nim jakiś mężczyzna i miał przy sobie Arcanine'a! Nie wiem, czy to był Twój ojciec, ale tak jak się patrzę na to zdjęcie..." Ponownie przyjrzał się zaprezentowanemu wizerunkowi. "To nawet mógł być on?" W jego głosie zabrzmiała nutka niepewności. Zapewne nie chciał Ci robić zbyt dużej nadziei, ale chyba za późno się zorientował, że raczej przegapił swoją okazję na nad entuzjastyczne podejście do sprawy. "W sensie, to mógł być on, ale sam nie wiem - widziałem tylko jego plecy. To było może... Dwa? Trzy tygodnie temu? Nie mam pewności, nie zwróciłem na to aż tak bardzo uwagi a przy treningach jakoś czas szybko leci..." Dostarczył Ci kolejnej dozy informacji po czym oparł się w pełni na krzesełku i przechylił głowę w bok, zerkając na hol przed kawiarenką. Co chwile zerkał tylko w Twoją stronę, czekając na jakąś reakcję. Chłopakowi ewidentnie zrobiło się nieco niezręcznie - pewnie nie spodziewał się tak emocjonalnego obrotu spraw.

Okazuje się, że jednak byłaś na dobrym tropie - znacznie lepszym niż mogło Ci się wydawać. Zupełnym przypadkiem - czy może prowadzona przeźroczystą dłonią losu - wpadłaś wprost na kolejną wskazówkę. Z jakiegoś powodu, ktoś kto może przypominał Twojego ojca i miał Arcanine'a konwersował jakiś czas temu z Wattsonem. W zasadzie, odnalezienie tego tropu stawiało chyba więcej pytań niż dawało odpowiedzi.

Karuzela emocji jaka uderzyła Cię w przeciągu tej jednej minuty była doznaniem nie do opisania. Mieszanina niepewności, nadziei, zawodu, entuzjazmu, smutku i motywacji wstrząsnęła Tobą tak, że mimowolnie wstałaś. Twoje ciało wiedziało co trzeba zrobić jeszcze zanim Twój mózg był w stanie w pełni przyjąć co właściwie dobiegło przed chwilą do Twych uszu.
"Nie, nie masz za co-" Odpowiedział Claude jeszcze zanim go opuściłaś i wstał razem z Tobą. Nie podążał jednak Twoimi śladami. Są rzeczy które czasami trzeba zrobić samemu, i chłopak najwidoczniej to uszanował.

Gdy tylko Argo pojawił się u Twego boku wyczuł, że coś się stało. Nie odstępował Ci nawet na krok. Trzymał się jak najbliżej się da. Przyśpieszał, kiedy sunęliście na prostych, zwalniał kiedy walczyliście ze schodami, czekał gdy otwieraliście drzwi i wreszcie wparował razem z Tobą do sali Wattsona. Twój głos odbił się echem po pustej hali, wracając do Ciebie i grzmocąc Cię po, teraz jakże czułych, uszach. Dziaduszka nie gdzie nie było - widownia też opustoszała. Żadnej żywej duszy... A chwila! Woźny, który właśnie sprzątał przy zamkniętym polu bitwy wzdrygnął się przeraźliwie i złapał za kaszkiet, co by mu przypadkiem nie spadł i wpatrzył się w Twoją osobę. Słysząc Twoje dalsze błagania wskazał niepewnie na pomieszczenie do którego Lider poprzednio udał się po pojedynku z Claudem.

Ruszyłaś więc - tak czy siak miałaś właśnie tam go szukać. "Ostrożnie na schodach." Rzucił facet kiedy zbiegłaś na dół i udałaś się w stronę drzwi. Coś tam jeszcze gęgał pod nosem, ale byłaś zbyt zajęta faktem, że chyba złapałaś wreszcie trop i wcale go nie słyszałaś.
Drzwi otworzyły się bezszelestnie a Ty weszłaś do środka dość małego pomieszczonka. Po Twojej lewej stronie spostrzegłaś kolejny zestaw schodów, biegnących gdzieś w dół i spowitych w chorej, żółtej barwie. Po Twojej prawej stronie znajdowały się zestawy monitorów i różnorakiej elektroniki, o której funkcji nawet nie chciało Ci się teraz myśleć. Na krańcu pomieszczenia zaś, siedział Wattson, jedzący właśnie jakąś zupkę i rzucający od czasu do czasu swojemu żółto-niebieskiemu psowatemu towarzyszowi jakieś przysmaki. Na Twój widok, od razu odłożył miseczkę a jego psi Pokemon warknął instynktownie.
"Oho! Nie mówiono mi, że mamy dzisiaj jeszcze jedną walkę!" Buchnął dudniąco po czym poklepał swojego towarzysza po boku, aby ten się uspokoił. "O co biega koleżanko?" Jego stały uśmiech zmienił się jednak po chwili w nieco poważniejszy wyraz twarzy. "Hemm, czy... Czy coś się stało?" Pogładził się po biało-siwej, bujnej brodzie z nieco przejętą ekspresją.

Pozostawianie za sobą nowo poznanego towarzysza bez większych wyjaśnień z pewnością nie należało do szczytu manier, ale są rzeczy ważne i ważniejsze. Ta, ewidentnie należała do tych ważniejszych - a przynajmniej tak mogło się wydawać. Co prawda stuprocentowego potwierdzenia nie miałaś, ale prawdopodobieństwo raczej było po Twojej stronie; Arcanine to w końcu rzeczywiście dość niecodzienny widok.

Wattson, który na początku był nieco zbity z tropu, po przyjrzeniu się zdjęciu oraz wysłuchaniu Twoich krótkich, strasznie chaotycznych wyjaśnień, nieco spoważniał, aczkolwiek uśmiech nie zszedł mu kompletnie z twarzy. "Więc to Ty musisz być Saillina Arestor! Nigdy bym nie przypuszczał - buźki raczej nie odziedziczyłaś po Kalvosie!" Zaśmiał się hucznie i poklepał swojego Pokemonowego towarzysza jeszcze raz, dając mu dobitnie znać, że nie ma czym się stresować. "Wspominał, że pewnie prędzej czy później się tu pojawisz, proszę usiądź." Lider Mauville zaoferował Ci krzesełko obok blatu przy którym spożywał zapewne jakiś szybki obiad i sam również wrócił na swoje miejsce, jeśli oczywiście przyjęłaś jego propozycje. "Kalvos rzeczywiście wpadł tu jakiś czas temu, ale nie chciał zdradzić sedna swojej wizyty. Popytał o parę rzeczy, dość specyficznych z resztą, został na dzień, może dwa, i ruszył dalej. Nie chciał nawet zostać na starą dobrą walkę rewanżową ku zawodzie Manetrica..." Zachichotał telepiąc się cały i kręcąc głowa w stronę swojego przyjaciela. Przeniósł jednak swój wzrok z powrotem na Ciebie. "Obawiam się jednak, że nie mogę powiedzieć Ci nic więcej, przynajmniej póki co. Żadnych detali, żadnych kierunków. Nici, nada, null! Polecenia Kalvosa!" Założył ręce niczym małe dziecko, napełniając policzki powietrzem. "Powiedział, że jeśli chcesz za nim podążać musisz stać się silniejsza i nabrać doświadczenia, więc nic ze mnie nie wyciągniesz. No, przynajmniej dopóki mnie nie pokonasz." Puścił w Twoją stronę oczko. "Twój tatko stwierdził, że dopiero kiedy dasz radę mnie pokonać, będę mógł Ci zdradzić gdzie się udał i po co tu w ogóle był." Oznajmił po czym skierował się w stronę drzwi, zatrzymując się w centrum pomieszczenia. "Oczywiście nie musimy walczyć o odznakę i nie musimy walczyć teraz. Ja się nigdzie nie wybieram i zapominać jeszcze nie zapominam, więc możesz się na spokojnie przygotować i wrócić do mnie gdy zdecydujesz się walczyć."
_________________________

-10$ za jedzenie w kawiarni (wybacz, zapomniałem tego uwzględnić w poprzednim poście)