KIRA - Jeszcze zaimponuję ŚWIATU!

Widziała nieufne spojrzenie Gible’a, dość mocno ją to zmartwiło, obawaijąc się że przez to nie weźmie ziółek. To było zrozumiałe poniekąd to z jej winy źle się poczuł, ale musiał jej teraz zaufać inaczej dalej będzie chory. Bardzo się ucieszyła gdy mały stworek jednak tkną liście i je połkną.
Te zioła tak szybko działają że malec poczuje się lepiej po jak to ują ten gościu paru chwilach? No cóż nie miała powodu w to wątpić, więc nic nie powiedziała. Zmiana tematu na nią niezbyt ją ucieszyło gdyż nie za bardzo chciała się odzywać, a raczej mogła. Co tutaj robiła? No tak, zupełnie zapomniała po co tu przyszła, miała poprosić o pomoc. Jak się tutaj znalazła? Chyba każda osoba która się tutaj dostała po prostu spadła z pagórka. Czy przyszła tu by złapać makaronopodobnego stworka? Nie, choć gdyby nie sprzeciw tego faceta pewnie by to zrobiła.
- Ja po prostu spadłam z zbocza i zgubiłam swoje pokemony i się zgubiłam - powiedziała cicho, strasznie zestresowana, patrząc się w podłogę.
Była pod wrażeniem tego źe udało jej się cokolwiek powiedzeić

- Cóż z Ciebie za trenerka, kiedy gubisz swoje pokemony! No cóż, a co jeśli Ci pomogę? Pójdziesz sobie stąd?
Wyglądało na to, że przebywanie z kimś innym niż pokemony wywoływało wewnętrzne cierpienie u mężczyzny. Fakt pomocy wynikał z nienawiści do ludzi, a nie z samej chęci pomocy bliskim.
- Lifi, chodź, pokażesz co potrafisz, a Ty młoda damo zapomnij o tym miejscu i nigdy tutaj nie wracaj. Nie wspominaj o tym nikomu!
Pustelnikowi zależało na dyskrecji i przede wszystkim spokoju ducha. Najwidoczniej w jego życiu wydarzyło się coś, po czym stracił zaufanie do gatunku ludzkiego. Tymczasem Gible patrzył na Ciebie z wdzięcznością, gdyż jego brzuszek już nie bolał.

Gible:

Dziewczyna zawstydziła się na słowa starszego mężczyzny. Miał racje co z niej za trenerka skoro zgubiła swoje pokemony. Co jeśli jej pomoże? Oczywiście że pójdzie i nigdy tu nie wróci, bo po co miałaby wracać?
Jeżeli gościu chciał być sam, to niech będzie sam, nie obchodziło ją to. Jeżeli tak było mu lepiej to niech tak będzie, ona się nie wtrąca. Jeżeli chciał jej pomóc tylko dlatego żeby się jej pozbyć, to też ją to nie obchodzi, ważne by się stąd wydostać i znaleźć Stone i Pearl.
Miała zapomnieć o tym miejscu i nikomu o nim nie mówić? Dobra, ale co powie Florze? Nie chciała jej okłamywać, ale chyba musiała to zrobić.
- Chodź Gible - zawołała i wzięła go na ręce. - A Panu Dziękuje za wszystko - dodała w nagłym przypływie odwagi.
Dziewczyna wyszła z chatki i rozejrzała się po polance przed domem pustelnika.

Mężczyzna przytakną i wyszliście na zewnątrz. Rozglądając się wkoło nie zauważyłaś nic szczególnego poza tym nieszczęsnym zboczem.
- Więc to jest to twoje zmartwienie tak? Dobrze ruszajmy.
Lifi i pustelnik ruszyli przodem, a Ty wraz z Giblem zaraz za nimi. Zbocze dalej wyglądało nie do zdobycia, lecz mężczyzna miał ciekawy plan.
- Dam Ci radę. Jeśli już musisz łapać pokemony w te obrzydliwe więzienia zwane pokeballami to złap takiego, który następnym razem pomorze Ci w takiej sytuacji. Tymczasem złap się jednego pnącza, a Gible drugie.
Tangela pustelnika wyciągnęła ku wam dwa pnącza. Jedno znich szybko ugryzł Gible i wyglądał jak ryba złapana na wędkę. Druga liana owinęła Cię w pasie. Jeden ruch i już jesteście na górze. Tangela użył pnączy by wypuścić je na jak największą odległość w górę, dzięki czemu mogliście w szybkim tempie znaleźć się na szczycie.
- Powodzenia i pamiętaj nikomu ani mru mru! - wykrzyczał pustelnik i oddalił się z Lifim.
Wystarczyło teraz znaleźć twoich towarzyszy. Jedyną drogą w jaką mogłaś się udać była droga powrotna, gdzie to wszystko się zaczęło!

Kira, ruszyła za mężczyzną, jakby miała jakąś inną opcje. Idąc za nim i za jego pokemonem nie rozglądała się zbytnio. Swój wzrok skupiła na plecach starszego mężczyzny, zastanawiając się gdzie znajdzie swoje pokemony.
Z zamyślenia wyrwał ją głos nieznajomego, którego postanowiła posłuchać. Miał racje, przydałby się jej ktoś kto pomógłby się jej stąd wydostać. Nawet gdyby miała teraz przy sobie Pearl czy Stone'a to i tak nie mogłaby stąd wyjść, nie prosząc kogoś o pomoc.
Miała złapać się jednego pnącza, a jej pokemon drugiego. Wolałaby mieć Gible'a cały czas blisko siebie, ale nie chciała się o to wykłócać. Gdy Tangela złapał ją w pasie, lekko złapała się zielonego pnącza.
Gdy była w powietrzu czułą się jakby latała, naprawdę jej się to podobało. Mogła patrzeć na wodospad z góry, to był taki piękny widok. Gdy była na górze i ona i jej pokemon dotknęli stopami ziemi, trenerka podniosła swojego pokemona.
Gdy, po raz kolejny i pewnie ostatni usłyszała głos pustelnika, postanowiła mu odpowiedzieć skoro i tak pewnie nigdy więcej się nie spotkają.
- Jeszcze raz dziękuje i obiecuje że nikomu nie powiem - odkrzyknęła.
Chwile później biegła wzdłuż szczytu zbocza. Niestety znowu musiała biec, ale chciała jak najszybciej znaleźć swoje pokemony.

Droga oczywiście była dość znajoma. Uprzednio uciekałaś tędy przed agresywnym pokemonem, a przynajmniej tak się zdawało, bo nie mogłaś być pewna czy Flora powstrzyma napastnika. Idąc, a właściwie biegnąc nie natrafiłaś na swoje pokeballe. Gdzieś w połowie leśnego gąszczu znalazłaś coś bardzo niepokojącego.
- Gible? - przejął się pokemon, gdy zauważył dwa odciski kul w ściółce leśnej.
Choć był nowy w drużynie dobrze wiedział, że najprawdopodobniej ktoś zabrał pokeballe z ziemi. To była chyba najgorsza wiadomość. Niby je odnalazłaś, ale tak naprawdę zrobił to ktoś inny i je zabrał. Ale kto?

Kira miała nadzieję że skoro rozpoznawała drogę to w miarę szybo znajdzie miejsce w którym leża jej pokeballe, jeszcze nie wiedząc jak bardzo się zawiedzie. Prawie nie zauwarzyła dwóch śladów na trawie, ale kontem oka je zobaczyła. Szybko się zatrzymała i prawie się wywaliła na śliskiej trawę. Pobiegła w tamtą stronę, ale nie widziała nigdzie swoich pokeballi. Była w tym momęcie wściekła i smutna. Miała ochotę zacząć przeklinać, drzeć się, ale co jej to da? Pokeballe i tak się nie znajdą. Jednak nie mogła powstrzymać łez nie ważne jak bardzo by chciała. Usiadła na chwilę w mijscu gdzie były wcześniej jej pokemony, których już nie odzyska, dobrze że został jej przynajmniej Gible. Przytuliła go mocniej chcąc się poczuć trochę mniej źle, choć niezbyt jej to pomogło. To wszystko jej wina, jest najgorszą trenerką jaką kiedykolwiek Pearl, Stone i Gible mogli mieć. Musiała się jednak pozbierać, dla Gible, dla siebie. Wytarła łzy i ruszyła w stronę Pewter City, miała jakołkowiek inną opcje? Wzięła głęboki wdech by się uspokoić

//mam już usuwać Squirtle i Rattate z poksów Kiry xd

Gible poczuł się doceniony i ponownie tego dnia poczuł jak jego zaufanie względem Ciebie rośnie. Wytarłaś swoje szaroniebieskie oczy i wzięłaś się w garść. Zaczęłaś podążać swoimi śladami i nareszcie natrafiłaś na "Route 2". Gible chwycił Cię za rękę i wskazał na znajomą dziewczynę. Była to ta sama dziewczyna, która jeszcze chwilę temu opalała się na skałach niedaleko, gdzie rozłączyłyście się z Florą. Wyglądało na to, że rusza w kierunku Pewter City wraz ze swoim ekwipunkiem do opalania. Jej skóra była praktycznie cała czerwona, ale uśmiech na jej twarzy oznaczał, że prawdopodobnie miała udane popołudnie. Możliwe, że skoro była tutaj cały czas to widziała co tutaj się stało.

Gible:

//Spokojnie, nie musisz

Nadal trochę przygnębiona poczuła łapke Gible na swojej ręcę i początkowo na niego, a potem na punkt który wskazał. Była, tam dziewczyna którą ledwo kojarzyła, ale skoro przechodziła niedaleko to może coś widziała? Może kogoś zabierającego dwa pokeball'e, albo sama je wzieła myśląc że może sama je wzieła myśląc że ktoś je porzucił i nie zamierzał po nie wracać.
Coż pewnie w każdej innej sytuacji olała by całą sprawę, ale teraz chodziło o jek pokemony, które co jak co, ale były dla niej bardzo ważne.
Początkowo powoli, z powodu braku pewności siebie, podeszła do spalonej słońcem dziewczyny, jednak przeypsieszyła gdy jej cel zaczą się oddalać niż przybliżać, gdy była w zasięgu słuchu postanowiła zapytać wprost.
- Hej, ty, przeprszam że preszkadzam, ale nie widziałaś dwóch pokeballi - zapytała w tym ostatnio częstrzyszm przypływie odwagi.

Oddalająca się postać dała Ci przypływ pewności siebie. Dziewczyna natychmiast odwróciła się w twoją stronę, gdy tylko Cię usłyszała.
- Tak widziałam, a co się stało? - zapytała dziewczyna. - Niosła je jakaś zielonowłosa dziewczyna. Najpierw walczyła z jakimś pokemonem, potem pobiegła do lasu i po jakimś czasie wybiegła z trzema pokeballami.
Nieznajoma wyjęła pokeballa z torebki plażowej i mocno trzymając w ręce pokazała Tobie.
- Jeden jej wypadł, ale myślę, że powinna się znajdować w Pewter City, bo kierowała się w tamtą stronę. Mam zamiar zwrócić jej własność.

Patrząca się na Kire dziewczyna odebrała jej momentalnie całą odwagę. Chyba już zabrakło już jej, ale jak na czarnulke to i tak dużo, jak na jeden dzień.
Dziewczyna o spalonej skórze najwyraźniej wiedziała co się stało z jej pokeballami. Miała nadzieję że zielonowłosą dziewczyną którą opisywała była Flora, a nie ktoś inny, ale nie mogła mieć żadnej gwarancji. Chwilę, skoro Kira zgubiła zaledwie dwa pokeballe, Flora miała zaledwie jeden, zielonowłsa wybiegła z trzema pokeballami, a ta dziewczyna miała jeden pokeball, to albo to nie była Flora, albo Flora miała nowego pokemona. Ciekawe co udało jej się złapać, oby to nie był jeden z tych przerażających Beedrill, bo musiałyby zakończyć s tym momęcię wspólnie podróżowanie, bo Kira nie może zbyt długo patrzeć się na te krwiorzerzcze stworzenia.
- Uch, chyba znam tą dziewczynę, mogę iść z tobą? - zapytała nieśmiało.

- Nie widzę przeszkód - odrzekła dziewczyna.
Obie udałyście się w kierunku Pewter City. Pogoda dopisywała, ale twoje myśli nadal były przy twoich zgubach. Gible co rusz schodził ze ścieżki w poszukiwaniu czegoś do jedzenia.
- Hmm. Czy Ty znasz tę zielonowłosą dziewczynę? - zagaiła nieznajoma.
Najwyraźniej chciała umilić wam podróż i nieco przełamać twoją barierę, którą chcąc nie chcą zauważyła.
- Słuchaj pierwszy raz widzę, coś takiego- wskazała na Gible'a. - To chyba jakiś pokemon z innego regionu?
Gible wydawał się nie przejmować całą sytuacją co rusz znajdując jakieś stare jabłko czy korzonki. Niebyło to jakieś wyśmienite danie, ale najwyraźniej twój pokemon po prostu pożerał wszystko co mógł zjeść i czego nie mógł. Powoli też zbliżałyście się do Pewter City widząc je w oddali, co zwiastowało jakieś dwadzieścia, góra trzydzieści minut drogi.

Dziewczyna najwyraźniej nie miała nic przeciwko, temu by poszły dalej razem. Tym razem nawet Kirze nie przeszkadzało niezbyt znane towarzystwo, nadal martwiła się bowiem o swoje zagubione pokemony. Obawiała się, że zielonowłosa biegnącą przez las z trzema pokeballami nie była Flora, tylko jakaś zupełnie inna obca jej osoba. Nawet nie zauważyła jak Gible zaczynał schodzić ze ścieżki poszukując wszystkiego ci mógłby zjeść. Jednak coś ją wybudziło z zamyślenia, pytanie nieznajomej.
- Ja... Chyba ją znam - powiedziała z typową dla siebie nieśmiałością.
Nie chciała oznajmić z pełną pewnością, że zna osobę, którą opisywał dziewczyna, ale nie mogła też temu zaprzeczyć, dlatego też powiedziała chyba.
Miała już odpowiedzieć, ale w porę ugryzła się w język. Kira nie do końca chciała wspominać o swojej przeszłości, chciała rozpocząć podróż, zrobić coś nowego, coś co wybrała sama. Postanowiła więc powiedzieć tylko połowę prawdy.
- Nie wiem, dostałam Gible'a go od taty, gdy jeszcze był w jajku - stwierdziła, co było przecież zgodne z prawdą, więc nie czuła się jakby kłamała.
Skoro już mowa o nim przydałoby się go lepiej dopilnować.
- Ej, Gible chodź tu - zawołała go, chcąc go mieć na oku.
Przydałoby mu się nadać też w końcu jakieś imie. Może jakieś kojarzące jej się z domem? Była to w sumie dobra myśl skoro dostała go od taty, tylko jakby go tu nazwać.

- Prezent od taty powiadasz. To super. - uśmiechnęła się nieznajoma.
Gible zaczynał latać coraz bardziej, ale usłyszawszy twój głos natychmiast znalazł się przy Tobie. Nareszcie - Pewter City. Weszłyście razem do miasta, by szybko odnaleźć Centrum Pokemon.
- Jeśli ta dziewczyna niosła pokeballe, musi być już w Centrum Pokemon.
Wraz z dziewczyną szybko skierowaliście się w kierunku lecznicy. Najprawdopodobniej nieznajoma była tam nie raz, gdyż dobrze znała okolicę i po jakiś dziesięciu minutach znalazłyście spory budynek należący do Pokemon Company. Weszłyście do środka i zaczęłyście się rozglądać, gdy nagle ze stolika niedaleko lady rozbrzmiało:
- KIRA! TUTAJ! JESTEŚ WRESZCIE!
To Flora! Dziewczyna wyglądała na zapłakaną i zdruzgotaną.

No cóż wydwałoby się że dziewczyna nie mówi zbyt wiele o sobie. Chociaż mogłaby ją o coś zapytać by utrzymać rozmowę, ale jej brak pewności siebie jej nie pomagał.
Gible na szczęście zareagował na zawołanie od razu. Przydałoby się w końcu nadać mu jakieś imie. Na pewno nie mogło być jakieś bardzo słodkie. Pomimo jego teraźniejszego słodkiego wyglądu, coś w jego wyglądzie, ale także urwywki wspomień obrazków z encyklopedii pokemonów mówiło jej że wyrośnie na coś wielkiego i groźnego. Z drugiej strony jednak szczególnie groźne imie nie pasowałoby do jego słodkiego teraźniejszego wyglądu. Może perfekcyjnym imieniem było Fang? Te imie nie było jakieś szeczólnie słodkie, a nawet troche ,,zadziorne". Nawet troche kojażyło jej się z domem. No cóź o ile cokolwiek z tego co myślała miało sens to imie pasowało do stworka jak ulał i wystarczyło go powiadomić o nadaniu mu go.
Podniosła go na ręcę, nie chcąc do niego kucać jak w przypadku Stone.
- Chciałbyś się nazywać Fang? - powiedziała do Gible'a z nieśmiałym uśmiechem.
Nawet nie zauwarzyła kiedy znalazł się w Pewter City.
Dziewczyna zasugerowała że Flora może być w Centrum Pokemon. Kira nie mówiąc nic jedynie skineła głową. Nieznajoma musiała być tutejsza skoro z taką łatwością poruszała się po mieście. Znalezienie miejsca którego szukały nie trwało długo.
Kira nie zdążyła dobrzs się rozejrzeć  gdy usyszała jakże znajomy głos Flory. Wyglądała jakby płakała, może się o nią martwiła? Pewnie tak, jeśli znalazła jej zgubione pokeballe, a jej nie było w tedy w pobliżu. Najwyżej powie jej że nie zapieła plecaka i pokeballe po prostu jej wypadły, chociaż dziewczyna zasługiwała  na prawdę skoro ją broniła, ale szybko sobie przypomniała o złożonej obietnicy.
Wydwało jej się że ludzie z Pokecenter spoglądają na nie ukratkowo, ale może jej się tylko wydwało. Mimo wszystko lekko zawstydzona podeszła do przyjaciółki.
- No cześć, przepraszam że tak długo mnie nie było, ale najpierw zgubiłam moje pokeball'e, a potem sama się zgubiłam - No może nie była to sama prawda, ale na pewno było w tym żarnko prawdy. Przecież naprawdę zgubiła swoje pokemony.