Legowisko Necrozmy: Vi

Zamyśliłam się. Nie mogłam brać tablicy dosłownie. Domyśliłam się jedynie, że półkola z kreską mogą ukazywać upływ czasu. Jednak trzy człowiekopodobne figurki były dla mnie zagadką, ponieważ były identyczne. Co mogły oznaczać? Falujące kreski z pewnością ukazywały wodę, nie miałam jednak pojęcia, co mogły oznaczać strzałki. Wypuściłam z pokeballa mojego towarzysza
-No dobrze... Rozejrzyjmy się po jaskini i zobaczmy, co uda nam się znaleźć - powiedziałam, po czym sama ruszyłam w stronę rzeki.
Wiedziałam, że kamień nie będzie leżał na ziemi pod ścianą i że znalezienie go będzie wymagało wysiłku. Z pewnością jest tu gdzieś jakaś tajna komnata, czy coś w tym rodzaju. Zerknęłam jeszcze raz na tablicę. Czyżby dwie strzałki oznaczały, że o świcie otwiera się jakieś przejście? Nierozpalone ognisko wręcz prosiło się o to, by przeczekać tu cały dzień i sprawdzić tę teorię.
Na razie jednak udałam się nad strumień, by sprawdzić, czy czegoś tam nie znajdę. Jeżeli nic nie wpadnie mi w oko, przejrzę dokładnie malowidła. Zawsze dobrze wiedzieć jak żyli nasi przodkowie. Dobrze, że była tu świeża woda, szkoda tylko, że nie ma nic do jedzenia. Czyżby moje przypuszczenia były fałszywe...?
Nie pozostawało nic jak je sprawdzić. W razie, gdybym nic nie znalazła, Senzu rozpali ognisko i przeczekamy, odpoczywając na zmianę

Zamyśliłam się. Malowidła przestały mieć jakikolwiek sens. Ludzie posiadali dwa symbole, z czego jeden z nich pojawiał się na malowidle. Ten z trójkątem zamiast nóg. Zamyśliłam się. Dwie skrzyżowane strzały oznaczały... rodzinę? Jedna była nad polowaniem. Na znaku, który mnie interesował była również rzeka i upływ czasu. Teraz istniały, przynajmniej dla mnie, dwie opcje. Opcja 1 - Rodzina odpoczywała przy ognisku, ktoś w południe wpadł do wody i już nie było rodziny. Coś w końcu musiał oznaczać ta woda na tablicy. Druga, ktoś poszedł na polowanie i do wieczora nie wrócił. To również było prawdopodobne, ale wtedy odpadał motyw strumienia... Pokręciłam głową
- Wiesz co, Senzu? Te całe zagadki są bardzo nie dla mnie. Nawet, jeśli to, co wymyśliłam ma sens, to jak niby ma mi pomóc przejść dalej? Mam się rzucić do wody, czy co? - westchnęła, ogrzewając dłonie. Nic nie przychodziło jej do głowy i miała ochotę po prostu wyjść... Potrząsnęła jednak głową i przyjrzała się tabliczce jeszcze raz
- Senzu, użyj Sunny Day i rozejrzyjmy się jeszcze raz. Może pominęliśmy coś ważnego? - mruknęła, podnosząc się od ciepłego ognia

Więc od początku dobrze podejrzewałam. Pora dnia miała znaczenie. Zamyśliłam się i spojrzałam na tablicę. Niebezpieczeństwo czające się w ciemności. Nie, raczej miałam na tyle czasu, by, tak jak planowałam, przeczekać do rana. Umościłam się mniej więcej wygodnie na skale, zamykając oczy
- Senzu, pilnuj przez pierwsze dwie i pół godziny, a potem mnie obudź. Musimy być czujni, o świcie trzeba wyruszyć, tak, żeby woda nie zaskoczyła nas w połowie drogi. Potem ja będę pilnować. Skoro teraz zapadł zmierzch, można stwierdzić, że jest około... Hm... 20? Świt powinien być koło 6. Czyli mamy 10 godzin. Ale musimy patrzeć na niebo, bo być może się mylę - powiedziałam, przymykając oczy. Rano wróci się do polowania na kamyczek... Choć całe pomieszczenie wydawało się nieco niepokojące, to nie bałam się. W końcu Senzu był ze mną i nie mogłam powiedzieć złego słowa o takim obrońcy. Nieraz udowodnił, że potrafi walczyć i wie, co z czym się je. Oby tylko tym razem instynkt mnie nie zawiódł.

Podniosłam się z legowiska i przeciągnęłam się, a potem spojrzałam na Vulpixa
-Senzu, miałeś mnie obudzić po 2 i pół godziny - zaczęłam marudzić - Powinieneś też odpocząć. Ech... No dobrze, wracaj do balla. Wyśpij się tam - powiedziałam do niego. Nie może dłużej siedzieć bez snu...

Hm. Mam ślimakowe wejście na górę z niszami i kamieniami lecącymi z góry. Zapewne siedzi tam jakiś ziemny/kamienny pokemon, który zrzuca te skały. W końcu nie mogą się brać znikąd. Doskonale wiem, co mam robić, ale czy to jest najlepsze wyjście? Wypuściłam z pokeballa Sandile'a
- Gaoshin, mamy tu całkiem niezły ambaras. Naszym celem jest dotarcie do odnogi, która jest na samej górze. Zrzucają na nas kamienie. Plan A zakłada, że dobiegamy do niszy, czekamy aż się przetoczy następny kamień, po czym biegniemy dalej. Jeśli to się nie uda, będę potrzebowała Ciebie i Twojego Iron Tail, by zniszczyć głaz lub zmienić jego tor. Zaczekaj... Mam jeszcze jeden pomysł - powiedziałam, po czym wypuściłam jeszcze Frosmoth
- Księżniczko, Twojej pomocy też będę potrzebować. Chciałabym, żebyś obserwowała otoczenie. Siedząc w niszy nie będę w stanie dokładnie sprawdzić, czy mogę biec dalej, a poza tym nie zobaczę innego niebezpieczeństwa. Miej na wszystko oko, proszę. W razie problemów użyj Icy Wind lub Triple Axel w zależności od położenia zagrożenia. Damy radę - z tymi słowami zaczęłam wchodzić na górę. Oczywiście uważając na spadające głazy...

Cztery posążki, cztery puste miejsca. Zamyśliłam się. Cztery odnogi. Nie była to zbyt ciężka zagadka. Wystarczyło znaleźć rzeczy, które powinny trafić na piedestały. Lustro jednak nieco utrudniało zabawę. Nie mogło tu być przez przypadek. Musiało mieć związek z ułożeniem rzeczy. Chwilowo jednak nastał czas na znalezienie ich
- Księżniczko, dziękuję Ci za pomoc. Powrót - powiedziałam, chowając ją do pokeballa. Niech odpocznie. W końcu być może będzie mi potrzebna później, podczas jakiejś walki. Senzu musi odsapnąć po nieprzespanej nocy. Dalej miałam mu za złe, ze mnie nie obudził, tak, jak miał powiedziane. Teraz jego produktywność spadła. Oczywiście to urocze, że chciał, bym ja była wyspana, no ale mi zależało bardziej na tym, by to on był w świetnej formie. W końcu to nie ja będę walczyć z pokemonem na końcu trialu. Spojrzałam na Gaoshina
- Ruszajmy - rzuciłam tylko do niego. Gao był najbardziej rozgarnięty z tej trójki, nie trzeba było mu wiele mówić. Tylko... Gdzie? Trzepot skrzydeł, ryk, szum wody... Żadne z tych nie było zachęcające, ale ta pustka była najmniej. A mimo to postanowiłam iść tędy w pierwszej kolejności. Bo właściwie dlaczego nie? Strach to coś, co należy pokonać, a nie czekać aż, być może, straszne coś zniknie. Czas zmierzyć się z pustką!

Hm. Udało mi się dotrzeć do Buddy oznaczonego kolorem zielonym. Ekstra. Jeden z głowy, trzech do znalezienia.
...
Ta, bo akurat. Nic w tym miejscu nie jest proste i nie jest takie, jakie się wydaje. Rozglądając się uważnie udało mi się zauważyć te wszystkie gąbki. Poczucie bezpieczeństwa poszło się intensywnie kochać w krzaki.
Problem polegał na tym, że nie miałam pojęcia, co z tym fantem zrobić. Na suficie były kolce, i znając moje szczęście, spadną, gdy tylko zabiorę figurkę, a gąbki będą próbowały pożreć mnie żywcem. Hm... Zmrużyłam oczy, wpatrując się w porosty. Wilgoć? Ale przecież nie ma tu nawet kropelki wody... Nawet odrobinki... Żadna ciecz znikąd nie spływa... Więc skąd ta woda? Czyżby budda stał tutaj po to, żeby hamować jakiś wyciek, czy coś? Cóż, w takim wypadku... Ponownie wyciągnęłam z kulki Księżniczkę
-[b] Kochana, plan jest taki - ja wyciągam buddę, a ty, zaraz po moim ruchu, nie czekając na nic, używasz Icy Wind. Niezależnie od tego, co się stanie. A potem biegniemy... No, ja biegnę, ty lecisz... do wyjścia tak szybko, jak to tylko możliwe. Jasne?

Z trudem udało nam się uciec z pierwszej pułapki... Nigdy nie widziałam porostów z bliska i na tyle długo, by widzieć żółknące. Jak dla mnie mogłyby być nawet różowe w niebieskie kropki i zapewne to nie dałoby mi nic do myślenia. Odetchnęłam z trudem, siadając na ziemi. Potrzebuję odpoczynku. Tyle, że nie mamy na to czasu, a ja nie zostawię stworka samego. Odłożyłam Buddę koło dziur na nie przygotowanych, po czym ruszyłam(nieco chwiejnie) w stronę korytarza, z którego dochodził szum skrzydeł. W końcu Frosmoth był pokemonem lodowym. Powinien sobie poradzić z paroma Zubatami, czy co to tam trzepocze w tej odnodze. Jednego mamy, trzy do zebrania, a ja czuję się, jakby przejechał mnie pociąg wypełniony węglem i koksami na sterydach. W połowie drogi do odnogi usiadłam pod ścianą, przywołując Frosmoth
-Księżniczko, uratowałaś mi tyłek. Odpocznijmy jakieś 10 minut, a potem idziemy dalej. Nasz plan jest prosty - nie atakujemy, póki nie zostaniemy zaatakowani, a nawet w takiej okoliczności musisz wyjątkowo uważać. Nie chcemy rozzłościć mieszkańców jaskini bardziej, niż jest to konieczne. Tak? Obiecuję, że po wyjściu ugotuję Ci coś pysznego i zapiszemy Cię na następne pokazy - przekupuję ją