I'll make my own future, I won't leave it to fate

"Głodnemu chleb na myśli." Odbiłem piłeczkę na jego stronę po czym pokręciłem głową. "I mówiłem Ci, że Ogawa jest dzisiaj nie w sosie. Nie dokuczaj jej." Zerkałem od czasu do czasu na Chatot zastanawiając się co rzeczywiście wykluje się z tego jajka i jaka będzie relacja tego czegoś z Ogawą? Czy nowa istota wdrukuje się w Ogawę? Czy w ogóle wdrukowanie występuje u Pokemonów? Musiałbym popytać bardziej doświadczonych trenerów albo poszukać info online bo Lencho raczej mi z tym nie pomoże.

"Wiesz, zawsze możesz popytać, ale jakoś wątpię, żeby, przynajmniej na start, udostępnili Ci zabieranie droższych rzeczy na testowanie w domu - pewnie będziesz musiał sobie najpierw wyrobić renomę, szczególnie jako świeży pracownik na markecie." Sam pomysł nie wydawał się taki kiepski, trochę szemrany, ale nie kiepski. Jednak na 100% nie pozwolą mu zrobić tego co ma w planach, przynajmniej nie świeżo po rozpoczęciu pracy.

"Plany na dziś?" Zastanowiłem się przez chwilę, jednocześnie powoli się zbierając do wyjścia. "Cóż najpierw muszę odprowadzić do pracy małego dzidziusia potrzebującego wiecznej opieki, potem, jak wrócę, pewnie wpadnę do domu przekąsić coś na obiad, potracę czas grając na komputerze czy bawiąc się telefonem, następnie byliśmy umówieni z Fleur, ale, że Ty dziś odpadasz to wybiorę się tam sam..." Zatrzymałem się, przedłużając ostatnią sylabę w moim sprawozdaniu, zastanawiając się, czy coś jeszcze miałem w planach. "A no i zajrzę jeszcze do tego robala u mnie na podwórku i w sumie tyle." Wzruszyłem ramionami. Wybuchowy dzień to może to nie był, ale nie byłem zbyt ekstrawaganckim czy wymagającym typem człowieka. Spokojny i normalny dzionek był mi jak najbardziej w smak. "A czemu pytasz?" Zakończyłem wstając i delikatnie zarzucając plecak na ramiona, tak, żeby ani Ogawa ani jajko z niego nie wypadł.

"Weź się utkaj typie!" Zachichotałem lekko zaczerwieniony. Ten to w ogóle nie myśli o tym ani co, ani do kogo mówi. Czasami wydaje mi się, że jest większą paplą niż niejedna nabuzowana papuga nakarmiona stertą słów i popijająca energetyka. "Z tego co wiem to akurat nie Fleur zrobiła tą gitarę tylko jej kolega Akane. Aczkolwiek sam pomysł pewnie należał do niej." Dodałem ciągnięty do drzwi. "Żebym Ci tego fleta zaraz nie wsadził..." Mamrotałem żartobliwie półgłosem.

Zażenowany, zarumieniony i lekko wyczerpany mentalnie opuściłem mieszkanie czarnoskórego przyjaciela wraz z nim. Udaliśmy się w stronę najbliższego przystanku autobusowego. "To gdzie dokładnie jest ta cała fabryka?" Zapytałem w drodze. "W sensie, w jakimś miasteczku obok czy gdzieś na trasie?" Instynktownie położyłem rękę na kieszonce moich spodni, aby upewnić się, czy nadal jestem w posiadaniu mojego portfela. Jeśli dobrze pamiętam, powinienem mieć w nim jeszcze bilet semestralny na wykończeniu. Nie doładowałem go ze względu na wakacje i fakt, że nie wiem jak bardzo opłacalne byłoby stracenie na niego pieniędzy jeśli ostatecznie zdecydowałbym się wyruszyć w tą całą osobistą, artystyczną podróż. "Mam się z Tobą przewieźć czy wolisz jechać sam?" Zapytałem orientacyjnie. Może chłopak potrzebował mentalnego wsparcia - w końcu będzie to jego pierwsza poważniejsza robota. Z drugiej jednak strony nie chciałem się narzucać - dobrzy by było gdyby stał się w pełni samodzielny - przyda mu się ta cecha biorąc pod uwagę jego sytuacje oraz plany.
Póki co podążałem za Lencho - on jest obecnym liderem tej drużyny, zrobię to co będzie chciał.

Zmierzając spacerem w stronę pól prowadziliśmy z Lencho luźną konwersację. Spokojne, regularne rozszerzanie się i ponowne kurczenie plecaka delikatnie mnie uspokajało. Szczególnie, że powoli zaczynało robić się nieco dziwnie. "Też się w sumie zastanawiam." Odparłem na jego pierwsze pytanie. "Wymieniłem z gościem może dwa czy trzy zdania, gdzieś przy okazji gdy bywał w towarzystwie Fleur. Wydaje mi się, że pewnie mu się powodzi - jak dał radę skonstruować coś takiego jak gitara elektryczna dla Pokemona, to na pewno ma bardzo owocną przyszłość przed sobą." Wzruszyłem ramionami idąc ramię w ramię z moim kumplem.

"No wiesz, teraz jak i Ty będziesz miał muzycznego Pokemona to nie tylko my będziemy tworzyli zgrane trio." Zachichotałem, nerwowo rozglądając się naokoło. Znajome uczucie niepewności i wrażenie, że coś jest nie tak wdrapało mi się po plecach aż pod kark. Odchyliłem nieco kołnierzyk* przy podkoszulce, czując jak moje ciało mimowolnie się rozgrzewa, przygotowując się do walki bądź ucieczki. "Ej..." Przełknąłem głośniej ślinę. "Coś się cicho zrobiło, nie? Widziałem w takim programie o lasach deszczowych, że jak jakiś niebezpieczny drapieżnik jest w okolicy, wszystkie inne zwierzęta zamierają w kompletnej ciszy..." Próbując opanować nerwy szturchnąłem kilka razy plecak łokciem. Lepiej, żeby Chatot teraz nie drzemała. "Słyszysz? Bo ja nie. Kompletnie nic. Ani ptaka, ani świerszcza, ani nic. Może przyśpieszymy kroku?" Wystarczająco dziwnych zjawisk miałem już w domu. Szkoda wielka, żeby i poza teraz zaczęło coś mnie nękać.

_________________

*nie mam pojęcia jak nazywa się ta część podkoszulki czy bluzy przez którą wkłada się głowę kołnierzyk to najbliższe co mogłem znaleźć

Dreszcz coraz szybciej przemieniał się w przerażenie. Ta przedziwna atmosfera zaczynała mnie przeszywać, moje ruchy zaczynały robić się odrobinę niezdarne. Mój przyjaciel również odczuwał działanie tego miejsca, Ogawa to samo - jak tylko wskoczyła mi na ramię zamarła tak jakby zobaczyła ducha.

Nagłe szeleszczenie zwróciło nasza uwagę na krzak pod jednym z obumierających drzew. Złowieszcze pomrukiwanie i lodowate, przeszywające oczy zmroziły krew w moich żyłach. Moje nogi zesztywniały w momencie kiedy czarno-szary wilczur wyskoczył naprzeciw nam i charcząc zaczął szczerzyć zęby. Zamarłem, podobnie jak moja ptaszyna. Skacząc oczami po otoczeniu spoglądałem, to na Lencho, to na bestię, to na generalne otoczenie upewniając się, że to jedyne zagrożenie jakie obecnie przed nami stoi.

Wilk również nie był zwykłym zwierzakiem - to był Pokemon. "Ćśśśśśśśś!" Syknąłem półszeptem do Lencho. Głąb nigdy nie wie kiedy się zamknąć. Mój tor myśleniowy kompletnie się zatrzymał, obraz powoli zaczynał się rozmazywać. Kompletnie nie miałem pojęcia co zrobić.

Mimowolny i niezauważony przeze mnie krok w tył, postawił mnie kilkanaście centymetrów dalej od bestii. Człowieczy instynkt przetrwania ma tylko i wyłącznie dwie reakcje: walka lub ucieczka i w tym momencie całe moje ciało wybrało tą drugą opcję. Mój umysł jednakże, nie pozwolił mi na pełne wykonanie tej akcji. Coś wewnątrz mnie kazało mi stać, zachować pozycję. Nie mogłem tak po prostu zostawić Lencho czy Ogawy, bo znając ją zaraz zeskoczy z mojego ramienia by nas bronić. Nie wiedziałem jednak co miałbym jej rozkazać zrobić - wszystkie informacje, których i tak było mało, o jej umiejętnościach zostały automatycznie usunięte z mojej pamięci przez stan paniki który zawładnął moim umysłem. "O-ogawa?" Zająknąłem cicho robiąc kolejny mimowolny krok w tył. Nawet nie przeszło mi przez myśl, żeby w jakiś sposób nakarmić wilka, patrząc na jego wychudzenie.

Stałem i czekałem, sparaliżowany strachem, mając nadzieję, że to spotkanie nie skończy się krwawo.

"Hiii!" Pisnąłem gdy wilczur skoczył w naszą stronę. Zimny pot spływał po moim karku niczym jakiś wodospad a strach trzymał mnie za szyję, krztusząc mnie i nie pozwalając na wyduszenie z siebie pełnego głosu. Ucieczka na tym etapie nie miała już większego sensu i podświadomie zdawałem sobie z tego sprawę, Lencho pewnie też. Ogawa wykonała swój ruch, wyskakując przed nas i stawiając czoła większemu przeciwnikowi. Wiedziałem, że Chatot może stawić wilczurowi opór, jednak wygrana z takim oponentem balansowała na linii niemożliwości oraz bardzo małej szansy powodzenia. Musiałem jakoś pomóc - dając tym samym szansę Lencho na ucieczkę; jego praca spadła teraz na drugi plan, ale nie wypada spóźnić się na pierwszy dzień.

Panicznie, kilkakrotnie nie trafiając, wsadziłem rękę do kieszonki i wyciągnąłem telefon. Kod odblokowujący urządzenie dałem radę pomyślnie wpisać dopiero za trzecim razem i czym prędzej próbowałem otworzyć PhoneDex i kliknąć na ikonkę Chatot. Nie pamiętam żadnych jej ruchów - mój błąd, mój zasrany błąd, ale skąd miałem wiedzieć, że będą mi w ogóle kiedykolwiek potrzebne? Nic nie wiedziałem o Pokemonach, nawet nie byłem do końca pewny, że chcę jakkolwiek rozwijać się w ich kierunku. Widać los zdecydował za mnie.

Dziesiątki informacji o Ogawię zalały mój pogrążony w chaosie umysł. Jakieś statystyki, umiejętności, natura - nie, nie, nie to nie to. Mój wzrok skakał z boku na bok szukając odpowiedniej tabelki i wreszcie ją znalazł. Spis ruchów. Spojrzałem ponownie na scenę odgrywającą się przede mną. Nie było czasu czegokolwiek przemyśleć, nie było czasu dowiedzieć się który ruch odpowiadał za co, nie pomagał fakt, że aplikacja była tylko w języku angielskim, a pomimo tego, że jakoś kiepski z niego nie byłem, to nowe, trochę enigmatyczne nazwy przysparzały mi odrobinę kłopotów. "Eeeeeeee, Oga-" Zakrztusiłem się ogromną suchością w ustach. Po głośnym przełknięciu śliny wydusiłem wreszcie z siebie: "Dobra, ten brzmi silnie; Ogawa wykonaj Hyper Voice?" Poleciłem pytająco mojej przyjaciółce. Ona pewnie będzie lepiej wiedziała co zrobić. Spojrzałem się na Lencho aby upewnić się, że nadal wszystko z nim w porządku. Jak tylko wystarczająco dobrze odwrócimy uwagę bestii krzyknę mu żeby uciekał w stronę przystanku i może sprowadził tu jakąś pomoc.

Zasłoniłem uszy w momencie, gdy Ogawa wypuściła z siebie niesamowicie głośny skrzek. Usłyszało to pewnie z połowę miasta. Spoglądając na wilka zauważyłem, że atak w jakiś sposób zadał obrażenia, albo i nie? Trudno powiedzieć. Dziki Pokemon już wcześniej nie wyglądał na takiego w top formie, więc sam efekt naszej ofensywy był trudny do zauważenia, przynajmniej dla mnie. Delikatny uśmiech zaczął wpełzać w kąciki mych ust, jednak bardzo szybko się wycofał.

Wilk nie czekał na mój kolejny rozkaz - zaczął swój kontratak. Na początku zawył - mocne ciary podrapały mnie po plecach, następnie jego szczękę spowił parujący mróz a sztucznie wydłużone przez sople lodu zęby wbiły się w ciało mojej ptaszyny. Wypełniony cierpieniem skrzek Ogawy wywołał u mnie ścisk w żołądku i momentalnie zrobiło mi się niedobrze. Swoją ofensywę zakończył staranowaniem mojej podopiecznej. Tak szybko jak informacje trafiały do mojej głowy, tak szybko z niej uciekały. Nie byłem w stanie zatrzymać w pamięci czegokolwiek na dłużej niż sekunda czy dwie. Chatot wyglądała cienko - jeden z ataków musiał zadać jej bardzo poważne obrażenia.

"Ogawa, jesteś cała?" Podbiegłem pod drzewo do zranionego ptaszyska. "Dawaj mała, jeszcze chwila i Lencho przybiegnie z pomocą." Spojrzałem ponownie na listę ataków mojego Pokemona. "No dobra, poprzedni atak był skuteczny, więc ponownie użyj Hyper Voice na tego wilka." Zatrzymałem się na chwilę zastanawiając się na szybko nad dalszym planem działania. Musiałem wydać nieco więcej poleceń Ogawie - jedno nie wystarcza. Musimy w jakiś sposób dotrzymać tępa naszemu oponentowi. "Trzymaj się w powietrzu Ogawa. Wykorzystajmy to, że masz skrzydła; wzleć nad wilka i zrób... Em... Nie wiem, zrób Chatter. No i... Eeeee..." Usilnie próbowałem ułożyć w głowie jakiś plan, ale było to bardzo ciężkie zadanie nie znając umiejętności Chatot. "I jeszcze raz ten Hyper Voice. Staraj się do niego zbytnio nie zbliżać, ale i nie pozwól żeby stracił Tobą zainteresowanie!"

"Ogawa!" Krzyknąłem podbiegając do nader rannej Chatot. "Trzymaj się mała, jeszcze tylko trochę!" Zapewniałem podopieczną. Moja niewiedza o Pokemonach bardzo w tym momencie mi nie pomagała - nie będąc w stanie zidentyfikować ataków przeciwnika nie miałem pojęcia jak skonstruować jakiś sensowny kontratak.

Gdy moje oczy ponownie spotkały się z oczami dzikiego Pokemona przeszył mnie lodowaty strach. Poczułem jednak ukłucie smutku w żołądku - przez jego wzrok przemawiała żałość i ból, jednak nie był to wyraz bólu fizycznego od odniesionych obrażeń. Było tam coś więcej. Nie mogłem jednak pozwolić sobie teraz na dekoncentrację. Gdybym był bardziej doświadczonym trenerem może mógłbym jakoś pomóc temu zwierzęciu, ale obecnie nie jestem w stanie. Obecnie toczymy walkę o przetrwanie.

"Pomoc jest tuż tuż Ogawa!" Z trzęsącymi się rękoma pomogłem Ogawie wstać na nogi. "Nie mogę Ci pomóc teraz ze wzrokiem, za długo by to zajęło - musisz polegać na słuchy żeby pomógł Ci trafić w przeciwnika - ponownie zacznijmy od Hyper Voice, póki co to jedyny atak który trafił." Starałem wymyślić jakąś skuteczną strategię, ale nadal za mało wiedziałem o umiejętnościach Ogawy, żeby wykorzystać jej potencjał jak najlepiej. Nie mogliśmy już polegać na samej wysokości - przeciwnik ma na to bardzo irytującą i skuteczną odpowiedź. Trzymanie się blisko ziemi też może być tragiczne w skutkach ze względu na silne ataki. Jednakże zauważyłem jeszcze jedną rzecz która działa na naszą korzyść. "Ogawa, utrzymuj swoją pozycję i nasłuchuj - żeby zaatakować nasz przeciwnik musi się do Ciebie zbliżyć, więc skup się na dźwięku jego łap i odległości z której dobiegają. Gdy usłyszysz, że jest już blisko wykorzystaj swoją szybkość i użyj.... Eee, no powiedzmy Boomburst. Brzmi groźnie. Jeśli przeciwnik będzie tuż przy Tobie szanse na nietrafienie go spadną a dzięki przewadze szybkości na pewno zaatakujesz pierwsza!" Zastanawiałem się co jeszcze możemy zrobić, ale coraz więcej myśli zaczynało uciekać z mojej wypełnionej adrenaliną łepetyny. Trzymałem się blisko Ogawy w razie, jakby coś poszło nie tak. Jeśli Ogawa zostanie pokonana, będę musiał chronić ją własnym ciałem...

Samica wykonała tytaniczny wysiłek zaskrzeczenia do Ciebie czule. W jej oczach zobaczyłeś determinację. Nie zamierzała zostać pokonana. Nie brała tej opcji do swojej głowy. I choć jej Hypew Voice nie trafił w przeciwnika, który ponownie zastosował sztuczkę z zakrywaniem uszu, to unik przed kolejnym lodowym atakiem wyszedł jej pierwszorzędny

Samica nie czekała, aż pokemon odskoczy. Oślepiona, ale wciąż z doskonałym słuchem zwróciła łeb prosto w stronę psowatego. Sekundę później Twoich uszu dotarł potężny wybuch. Co to było? Jakaś stara, zapomniana, przedwojenna mina? Może ktoś użył armaty, by pozbyć się psa i Ciebie za jednym zamachem? Nie. To Ogawa wykorzystała najpotężniejszą broń ze swojego arsenału - ładunek eksplodującego dźwięku, poruszającego wszystko, co stanie mu na drodze. Niemal mogłeś zobaczyć, jak rozchodzi się po polanie - tuż przed tym, jak odrzuciło Cię pół metra w tył i boleśnie upadłeś na plecy, uderzając głową w ziemię. Byłeś zdecydowanie zbyt blisko walczących pokemonów. Ogłuszony, niemal głuchy nie miałeś pojęcia co się dzieje. Ani z Tobą, ani z pokemonami, nie byłeś w stanie nawet rozpoznać głosów, które "pojawiły" się nad Tobą. Były przytłumione, jakbyś słuchał ich przez poduszkę. Nagle ciemność.

Otworzyłeś oczy. Wszystko było zamazane, jednak widziałeś wszędzie biel. Czy umarłeś? Atak Ogawy przypadkiem Cię zabił? Nie, to nie to. Umieranie chyba tak nie boli?
O tak, ból czułeś wszędzie, zwłaszcza w okolicach głowy i pleców. Zamrugawszy kilka razu ujrzałeś w końcu szpitalny sufit. Doskonale go znałeś z poprzednich przypadków, kiedy tu trafiałeś. Tym razem chyba było nieco gorzej...
Gdy tylko przesunąłeś swoje spojrzenie nieco w dół ujrzałeś na Swoim brzuchu Ogawę - samica wpatrywała się w Ciebie uważnie. Gdy tylko zauważyła, że się obudziłeś, zaskrzeczała cichutko, po czym przysunęła się nieco bliżej, ogrzewając Cię ciepłem swojego ciała. Sama wyglądała zaskakująco dobrze jak na walkę, którą stoczyła. Naprzeciwko Ciebie, w klatce, na czymś w rodzaju kojca leżał psowaty. No tak, nie mieliście jeszcze szpitala dla pokemonów z prawdziwego zdarzenia, a ostatni weterynarz wyniósł się pół roku temu szukając lepszego zarobku. Pokemon wyglądał okropnie. Był cały obandażowany, a jedno ucho wyglądało, jakby wybuch lekko je naderwał. Ale żył.

Przy Twoim łóżku ktoś siedział. Próbując skupić wzrok na tej osobie poczułeś przeszywający ból z tyłu głowy, tak, gdzie uderzyłeś w ziemię. W końcu jednak Ci się udało - To była Fleur. Wyglądała na mocno wystraszoną
- Tris, w porządku? - zapytała cicho - Jak się czujesz? Lencho przybiegł na rynek wrzeszcząc o pomoc, bo ktoś Cię zaatakował. Przybiegliśmy jak mogliśmy najszybciej, a Ty leżałeś, razem z nimi, bez ruchu... Co tam się stało? - jej głos był pełen ukrytego strachu. Z jej oczu mogłeś wyczytać całą resztę - wysłała Lencho na autobus, zmuszając go, by nie opuszczał swojej ogromnej szansy, a potem jakoś przetransportowali Cię tutaj. Obok jej nóg zauważyłeś swój plecak. Czyli o Twoich rzeczach też pomyślała

Ogawa cudem zwyciężyła walkę.
+2 lvl
+3% przywiązania