Tempus Fugit Aeternitas Manet

Dzieci do pewnego wieku są czyste niczym łza, dopiero później środowisko i panujące w nim warunki odciskają na nim swoje piętno. Ta mała dziewczynka nie przejmująca się zupełnie rażącym ją piorunem wręcz kochała pokemony i było to po niej widać od razu. Te dwa elektryczne gryzonie zdawały się też pałać do tego dziecka swoistą sympatią, całość zaś dawała namiastkę świata nieskalanego wojną. Dla Paco konflikty zbrojne były nieistotne, liczyli się jej przyjaciele i rodzina. Druga z dziewczynek była bardziej nieufna i bojaźliwa, choć chyba nie miała zbyt dużego autorytetu u siostry, bo ta jej prawie wcale nie słuchała. Znaczy... słyszeć, słyszała, ale większość poszczała mimo uszu.
Gdy przykucnęłaś przed Paco, ta skupiła na tobie czyste spojrzenie ociekające zainteresowaniem. Stworki w jej ramionach lekko się nastroszyły, ale chyba odpuściły konfrontację. Dziewczynka jednak w pewnej chwili coś zauważyła. Małego nietoperka na twoim ramieniu. Wcześniej go nie widziała, a i Zari za bardzo się nie wychylała z twojego ramienia.
- Co to jest, to małe fioletowe? Nie widziałam nigdy takiego ptaszka - przechyliła lekko główkę, przyglądając się Zubatowi. Poczekała na odpowiedź, a po chwili skinęła głową na twoje słowa i podeszła z myszami do siostry. Siostry, która na twoje pytanie obróciła się niepewnie w stronę wnętrza chatki, a potem znów spojrzała na ciebie.
- Mama nie może wstawać, babcia jej zabroniła - odpowiedziała cicho, przygarniając do siebie małą brunetkę.
- Cabana, zabierz Paco do matki, ja się rozmówię z panienką - usłyszałaś nagle damski głos dobiegający od strony którejś z dalszych chat. Zauważyłaś tam nieco pomarszczoną kobietę o bardzo jasnych, niemal białych włosach spiętych w warkocz.
- Dobrze, babciu - odpowiedziała krótko dziewczynka, znikając zaraz z siostrą w domku. Starsza kobieta podeszła powoli do ciebie. Mimo wyraźnie odciśniętego na niej wieku nie potrzebowała do chodzenia żadnej laski, czy innych narzędzi.
- Musisz wybaczyć mieszkańcom, podchodzą z dystansem do obcych, odkąd jedna armia zabrała im ojców, mężów, braci i synów, a druga niedługo potem okradła z niemal całych zapasów jedzenia - odezwała się znów staruszka, uśmiechając półgębkiem. - Nie mamy wiele do zaoferowania, z pewnością jednak znajdzie się wolny pokój dla umęczonych podróżnych w potrzebie. Moja chata będzie stała otworem, a ja zaczekam tu, aż wrócisz z bratem i przyjaciółką. Może być, młoda damo?
Lepszych opcji chyba nie będzie, co?

Rzeczywistość była taka a nie inna i nie mieliście na to wpływu. Żeby zażegnać kryzys wojny, trzeba by poczekać na rozwiązanie konfliktów zbrojnych i ustalenie nowych praw rządzących światem. Alternatywą była oczywiście twoja misja, mimo wszystko obie opcje trochę potrwają, nim wejdą w życie. Prawda?
Na twoje przedstawienie Zubata Paco odpowiedziała uśmiechem, a oczka błyszczały jej z ekscytacji. Pokemon, który miał podnosić cię na duchu w podróży - to było coś! A przynajmniej według małej. Ostatecznie jednak siostry stanęły razem, jedna chroniąc podświadomie drugą. Fakt, że matka dziewczynek nie może wstawać, był niepokojący, ale nie zdążyłaś głębiej się nad tym zastanowić. Paco i Cabana zniknęły wewnątrz chatki, z której słyszałaś jeszcze cichutkie popłakiwania i uspokajający malucha głos matki, przed tobą zaś stanęła staruszka. Wysłuchałaś tego, co miała do zaoferowania, przystając na propozycję. Ta kobieta zdawała się nie obawiać obcych, choćby i mieli być magami wszelkiej maści. Również skinęła głową, niejako przypieczętowując "umowę", a ty mogłaś na spokojnie wracać.
- Jestem za stara na zmartwienia, moja droga - odezwała się jeszcze na koniec staruszka. - Uważaj w drodze i wracaj szybko.
Rai nie miał problemów ze znalezieniem drogi powrotnej. Tym razem nie musieliście się rozglądać za kryjówką, przegalopował zatem cały odcinek trasy, już po kilku minutach zatrzymując się przy Biosie. Chłopak siedział przy wciąż nieprzytomnej medyczce i przecierał jej twarz jakimś kawałkiem materiału.
- Wreszcie jesteś. Znalazłaś coś? Sheila jak widać wciąż nie odzyskała przytomności, Neo zaszył się w cieniu między skałami.
W głosie blondyna wyczułaś jednocześnie nutę ulgi z twojego powrotu, ale też niepokój związany ze stanem przyjaciółki. A z tą chyba jednak było coś nie tak.
- Nie ma gorączki, ale co jakiś czas jej ciało spina się całe, a ona mruczy coś niezrozumiale pod nosem, jakby majaczyła - wyjaśnił zwięźle. - Jak tam poszukiwania schronienia? Będziemy mieli gdzie się ukryć? Tu jesteśmy zdecydowanie zbyt widoczni...
Miał rację. Ale czy poniekąd nie powtarzał twoich własnych słów? Mimo wszystko martwił się i było to po nim widać. Chyba więc się ucieszy z dobrych wieści, jak sądzisz?

Rzeczywiście harmonia gwarantowana przez Avatara, przynajmniej w teorii, była zdecydowanie lepszą opcją od eksterminacji kolejnej nacji żywiołu. Najpierw Naród Ognia niemal wyplenił Nomadów Powietrza, teraz zaś pozostałe nacje dążyły do unicestwienia magów ognia. Nie wszyscy, jak sama zdążyłaś zauważyć, jednak zdecydowana większość. A może to jakiś wsteczny cykl Avatara pod kątem eksterminacji? Wpierw powietrze, później ogień, kolejna na liście była ziemia, a zaraz za nią woda... To jednak tylko zwykła teoria, krótka myśl pojawiająca się w umyśle tego czy innego szaleńca... Nie sądzisz?
Bardzo szybko wróciłaś do reszty. I choć zastana sytuacja pozostawała taką, jak przed twoją małą eskapadą, mogłaś zauważyć w tym wszystkim kilka plusów. Po pierwsze - Bios chyba wrócił do normalnego trybu myślenia i zachowania. Zdecydowanie mniej się dąsał i mimo widocznego zmartwienia zdawał się znów być tym zdecydowanym i konkretnym chłopakiem, którego poznałaś, uciekając z Kapitolu. Co zaś się tyczy Nany... fakt, że się o nią martwiłaś, świadczył jednoznacznie, że jednak stała ci się bliska. Jakby nie patrzeć oboje z Bashurą byli dla ciebie namiastką rodziny, której nigdy nie miałaś, prawda?
Blondyn wysłuchał cię w spokoju, gdy zaś zaczęłaś rozporządzać, kto jak przetransportuje się do wioski, przewrócił lekko oczami. Pomysł miałaś dobry, choć w jego mniemaniu chyba trochę za bardzo zamieszany.
- Nie zrozum mnie źle, ale Neo jest po walce i locie aż do rana, wymaga odpoczynku, Rai za to ma jeszcze tyle sił, by unieść dwie osoby - stwierdził tylko, na co Rapidash parsknął lekko, zarzucając łbem, jakby chciał mu przytaknąć. - Więc ty możesz sobie biegać do woli, ale Sheila pojedzie ze mną. Poza tym... ten nietoperz i tak by mnie nie słuchał.
Wszystkie potrzebne rzeczy miał już spakowane, więc tylko otulił rudą kocem i wziął w ramiona, układając jej głowę na własnej piersi. Podszedł do ognistego wierzchowca, odbił się delikatnie od podłoża, a już po chwili siedział wygodnie na grzbiecie Raia.
- Neo dogoni nas, jak trochę odpocznie, więc go nie zaczepiaj - uprzedził jeszcze, ruszając w drogę. - On nas toleruje, nie ufa nam. Poza tym tylko ona z nim rozmawia za pośrednictwem tych gwizdów. Ja nawet... nawet nie umiem gwizdać...
Ostatnia kwestia była już zdecydowanie cichsza od reszty, mimo wszystko usłyszałaś. Noivern siedział w cieniu pobliskich skał i drzemał, nie było zatem sensu go budzić. Jeszcze by to źle zinterpretował i byłaby draka... Ruszyliście zatem w drogę.

Wioseczka przywitała was swoją złudną pustością. Delikatny wietrzyk śmigał między budynkami, wzburzając nieco piasek i kurz, albo jakiś zeschnięty chwast gdzieś po drodze. Pranie wcześniej częściowo wyczyszczone teraz powiewało na linach przyczepionych do dachów poszczególnych chat i schło powolutku. Gdy w końcu przekroczyliście nieformalną granicę wioski, atmosfera się jakby oczyściła. Mogłaś zauważyć zaciekawione spojrzenia skrywające się za oknami, w których większość pozbawiona była szyb i przesłonięta po prostu jakimś materiałem. Staruszka wyszła z chaty należącej do małej Paco i jej rodziny, witając was uśmiechem.
- Wejdźcie, proszę, do środka, przygotowałam już posłanie dla waszej koleżanki - oznajmiła, skłaniając lekko głowę, po czym sama przekroczyła próg. Bios zmarszczył nieco brwi, rozglądając się po okolicy, mimo wszystko zeskoczył płynnie z grzbietu Rapidasha i podążył za babinką.
- Zachowaj ostrożność. Coś mi nie pasuje w tej kobiecie... - mruknął jeszcze cichaczem w twoją stronę.
Wnętrze chatki stanowiła niewielka izba główna, na którą składała się nieduża, skromnie wyposażona kuchnia wraz z jadalnią, a także dwie osobne izby sypialne. Przechodząc obok jednej, zauważyliście w środku leżącą na łóżku ciemnowłosą kobietę z łkającym maleństwem na rękach. Maluch był tak niewielki, że właściwie zanikał w matczynych ramionach. Na drugim łóżku drzemały wtulone w siebie dwie siostry. Staruszka zaprowadziła was do drugiego pokoju, gdzie nakazała ułożyć nieprzytomną rudowłosą i właściwie dopiero teraz mogła się jej przyjrzeć. Szepnęła coś pod nosem, co brzmiało jak "nanakazi", ciężko jednak było stwierdzić, co chodziło jej po głowie.
- Dziewczyna nie wygląda za dobrze. Dajcie mi, proszę, pięć minut na osobności, bym mogła sprawdzić jej stan - poprosiła kobieta, co najwyraźniej nie spodobało się Biosowi. Nie chciał zostawiać przyjaciółki z właściwie obcą kobietą, czy jednak miał jakiekolwiek wyjście?

Rodzina. Coś, czego nigdy wcześniej nie zaznałaś, a co w pewnym sensie zyskiwałaś właśnie teraz. Bo na rodzinę nie składały się tylko łączące ludzi więzy krwi, a właśnie uczucia. Coś, co sprawiało, że ludzie byli sobie bliżsi, że cieszył ich wspólnie spędzany czas. Mogłaś się zastanawiać, czy to właśnie z powodu braku tych więzi zostałaś wybrana do tej misji, jednak odpowiedź zna zapewne tylko sama Ismiarr. Ty miałaś wykonać swoje zadanie, choć nie byłaś do końca pewna, jakie będą tego konsekwencje. Mogłaś uczynić świat lepszym, bo z żywym Avatarem z pewnością nie dojdzie do tej katastrofy, jaką zapoczątkowały rządy terroru Króla Feniksa. Mimo wszystko nie byłaś pewna, czy jesteś gotowa zaryzykować istnienia tych, którzy tak nagle stali ci się bliscy...
Targające tobą emocje znalazły ujście wraz z potokiem łez, których nie potrafiłaś pohamować. Zawsze jednak mogłaś zwalić winę na uszkodzoną nogę, co nie? Bios tylko zerknął na ciebie, ale nic nie powiedział, nie skomentował. W tej chwili Sheila miała ciut większy priorytet, prawda? Weszliście zatem za staruszką do chatki, a blondyn właściwie się nie rozglądał, tylko zabrał rudą do wolnej izby. Staruszka po samym przyjrzeniu się nieprzytomnej wiedziała, że coś jest na rzeczy, co mogło oznaczać, że jednak w jakimś stopniu zna się na tych sprawach. Poprosiła o kilka minut na dokładniejsze badanie, Bios jednak niechętnie opuścił pomieszczenie. I to tylko dlatego, że go wyciągnęłaś.
- Mówię ci, że ta- - nie dokończył kwestii, bo właśnie w tym momencie wtuliłaś się w niego ze łzami w oczach. To go trochę zaskoczyło, mimo wszystko po sekundzie poczułaś jego ramiona wokół siebie. Pogładził cię delikatnie po włosach. - No już, spokojnie. Jest silna, wyjdzie z tego. Widziałaś, co potrafi. Byle kto by tego nie opanował. Będzie dobrze.
Starał się jakoś cię pocieszyć, choć sam nie był pewny tego wszystkiego. Znaczy... ufał, że Sheila dojdzie do siebie, ale wciąż niepokoiło go coś w sprawie tej staruszki. Milczał jednak w tej kwestii, nie chcąc dokładać ci zmartwień. Dał ci tyle czasu, ile potrzebowałaś, by się uspokoić, wypłakać, wyżalić, czy czegokolwiek aktualnie potrzebowałaś. Przyjaciółce chwilowo więcej nie pomoże.
W pokoiku obok mała istotka rozpłakała się, jakby solidaryzując z tobą, matka malucha jednak zdawała się nie reagować. Krótkie zerknięcie do środka wyjaśniłoby sytuację - kobieta spała z dzieckiem ułożonym tuż obok, będąc zapewne zbyt zmęczoną, by cokolwiek w tej chwili zrobić. Płacz malucha zbudził jednak siostry, z których starsza wzięła go w ramiona, kołysząc uspokajająco i nucąc jakąś melodyjkę, zapewne kołysankę. Młodsza z sióstr, Paco, przetarła zmęczone oczy, a potem zerknęła w waszą stronę i na chwilę zastygła w bezruchu. A potem uśmiechnęła się szeroko.
- Braciszek Bios! - zawołała radośnie, podbiegając do was. - Pszyjechałeś z panią od liska i wilcka? Zaraz... Ty jesteś jej braciszkiem, braciszku?
Na ten mały wywiad Bashura lekko się zarumienił, uśmiechając się trochę krzywo, niezręcznie. Widać było, że pojawienie się dziewczynki nieco go zaskoczyło, a te ukradkowe zerknięcia w twoją stronę dawały wyraźny sygnał, że zna to dziecko. Wskazywało też na to oczywiście wypowiedziane przez małą imię, mimo wszystko.
- Hej, Paco, widzę, że urosłaś - zaczął trochę niezręcznie, ale zaraz potem odchrząknął. - I tak, zgadza się. To moja młodsza siostra Vi, przyjechaliśmy tu razem z jeszcze jedną siostrzyczką, wiesz? Vi, poznałaś już Paco i Cabanę?
- Siostrzyczka braciszka Biosa to też moja siostrzyczka! - oznajmiła rozweselona mała i przytuliła cię bez żadnego oporu.
- Paco, ciszej, obudzisz mamę. Musi odpoczywać - skarciła siostrę starsza z dziewczynek, wychodząc z pokoiku z niemowlęciem na rękach. - Mama urodziła małego Shuna na początku tygodnia i jest jeszcze osłabiona, dlatego babcia zabroniła jej wstawać.
- Babcia? - zdziwił się Bios, marszcząc przy tym lekko brwi. Coś mu się wyraźnie nie zgadzało.
- Babcia Yuan. Pojawiła się u nas jakoś... dwa tygodnie po tym, jak żołnierze zabrali tatę i resztę mężczyzn, przy okazji podpalając kilka chat - wyjaśniła Cabana z wyraźnym smutkiem w głosie, gdy wspominała o armii. - Pomaga nam od tamtej pory, zwłaszcza mamie.
- Rozumiem - mruknął pod nosem blondyn, wzrok jednak utkwiony miał w drzwiach, za którymi staruszka zajmowała się Sheilą. Coś go niepokoiło, ale nie ma się chyba czemu dziwić, prawda? Kobieta pojawiła się nagle, nie wiadomo skąd i do tego w krótkim czasie zjednała sobie wszystkie kobiety i dzieci z miasteczka. Zaiste tajemnicza osobistość...

Ciężko było ci wierzyć w słowa Biosa, gdy i on zapewne nie do końca był pewny tego, co mówi. Owszem, wierzył, że Sheila da sobie radę, zwalczy cokolwiek jej dolegało, ale mimo wszystko czuł niepokój. Taki sam niepokój jaki odczuwałaś ty, choć każdy miał swoje źródło w innym miejscu. Twoje obawy dotyczyły głównie odrzucenia i osamotnienia, gdyby którykolwiek z twoich towarzyszy poznał prawdę związaną z twoją misją. Czy jednak rzeczywiście zostałabyś porzucona? Tego nie mogłaś być pewna, mimo wszystko musiałaś skupić się na zadaniu. Od tego zależało... właściwie wszystko.
Znajomość Biosa z Paco i całą resztą rodzinki była zaskakująca, i choć ciekawiła cię ta sprawa - wolałaś na razie nie poruszać tematu. Albo nie poruszać go nigdy. W tej chwili twoją uwagę przykuła właściwie postać staruszki. Staruszki, która poniekąd pojawiła się znikąd, zjednała sobie kobiety pozbawione męskiej części społeczności, z jakiegoś powodu im pomagała... Ogólnie wydawała się bardzo tajemnicza i... podejrzana. To nawet Bios zauważył, a biorąc pod uwagę jego tutejsze znajomości - miał powód. W jakimś stopniu znał tę rodzinę, zapewne resztę rodzin w wiosce także, a ta kobieta była mu obca. Porozumieliście się wzrokiem i chłopak tylko lekko przytaknął.
- Lisek i sceniaczek muszą siusiu? - spytała cicho Paco, ale nie zamierzała cię zatrzymywać. Najwidoczniej wiedziała, że podobnie jak ludzie pokemony również mają potrzeby, w tym te fizjologiczne.
Wyszłaś zatem z chatki, po chwili wypuszczając z balli swoich podopiecznych. Rufus przez pierwsze dwie sekundy rozglądał się bacznie po okolicy, jakby szukał zagrożenia, ostatecznie jednak skupił uwagę na tobie i starszym koledze z drużyny. Senzu zaś przysiadł, wachlując się ogonami, i chyba nad czymś się zastanawiał. Na obietnicę nagrody postawił od razu uszy i zamruczał z zadowoleniem. Najchętniej dałby ci się wygłaskać po całości, liczyłaś jednak, że wraz z wilczkiem spełnią swoje małe zadanie, co doskonale rozumiał. Otarł się zatem tylko o twoją nogę, szczeknął coś krótko i po chwili obaj z Rockruffem zniknęli gdzieś w pobliskich krzakach. Ty zaś wróciłaś do chatki.
Dla zabicia czasu postanowiłaś opowiedzieć dzieciaczkom bajkę, na co Paco pisnęła z zachwytu. I zaraz umilkła, słysząc twój warunek. Usiadła naprzeciwko ciebie z oczkami wręcz jarzącymi się z ekscytacji, Cabana zaś przysiadła nieopodal z braciszkiem na rękach. Zaczęłaś zatem opowieść o uwięzionej na szczycie wieży księżniczce, której strzegł wielki smok, a którą uratować miał książę na ognistym wierzchowcu.
- Braciszek Bios jest księciem - zawyrokowała mała cichutko, nie chcąc łamać twojego warunku. Mimo wszystko buzia jej się szczerzyła cały czas.
Podczas gdy ty opowiadałaś, a dziewczynki słuchały, Bios zajrzał na moment do ich matki, upewniając się, że niczego jej nie potrzeba, zaraz potem wrócił do was i oparł się plecami o ścianę przy drzwiach do zamkniętej izby. Opowieść szła swoim torem i dzielny książę już miał zgładzić złego Dragonite'a, kiedy drzwi się otworzyły i stanęła w nich staruszka. Minę miała taką, że ciężko było po niej stwierdzić, co myśli, mimo wszystko zmarszczyła nieco brwi, widząc dzieci poza pokojem matki. Odchrząknęła lekko.
- Wybaczcie, że przerywam opowieść, ale muszę porozmawiać z naszymi gośćmi na osobności - rzuciła cicho, a wzrok utkwiła w Paco i Cabanie. - Dziewczynki, zabierzcie małego Shuna do matki i zostańcie tam, póki nie skończymy, proszę.
- Dobrze - odpowiedziała krótko starsza z sióstr i ku cichej rozpaczy młodszej wzięła ją za rękę i poprowadziła do rodzicielki, zamykając za sobą drzwi. Paco była niepocieszona, musiała jednak zaczekać, jeśli chciała poznać finał opowieści.
Babcia Yuan, jak nazwała ją wcześniej starsza z dziewczynek, przyjrzała się wam uważnie. Lustrowała badawczym spojrzeniem wpierw ciebie, a zaraz potem Biosa, nim wreszcie się odezwała.
- Wszystko wskazuje na to, że wasza przyjaciółka została jakoś zatruta - zaczęła powoli, a na jej słowa Bashura aż zacisnął szczękę, nie odezwał się jednak. Czekał na szczegóły. - Ma na ciele liczne zadrapania i rozcięcia, przez które trucizna dostała się do jej organizmu. Ktokolwiek jej to zrobił, działał precyzyjnie. Wnioskuję, że macie na pieńku z którąś z armii, nie będę jednak dociekać. Tutejsi mieszkańcy nie pałają zbytnią sympatią ani do ognistych, ani do ziemnych przybyszów, z wiadomych przyczyn. Wątpię, by któraś grupa zawitała w te strony, jeśli jednak do tego dojdzie...
- Dopilnuję, by ani tutejszym kobietom, ani tym bardziej dzieciom nie spadł choćby włos z głowy - zapewnił, a w jego głosie wyczułaś tę znajomą nutę i wiedziałaś, że zrobi wszystko, by zapewnić mieszkańcom bezpieczeństwo. - Jest pani w stanie jej pomóc, czy nie? Wie pani, kim ona jest. Słyszałem, jak wypowiada pani jej nazwisko.
Kobieta w pierwszej chwili wydawała się zaskoczona, zaraz jednak uśmiechnęła się delikatnie pod nosem, na moment przymykając powieki. Splotła dłonie za plecami, a gdy znów otworzyła oczy, utkwiła harde spojrzenie w blondynie.
- Skoro i ty je znasz, to znaczy, że albo znałeś ją wcześniej, albo wyciekło za dużo informacji - stwierdziła tylko i przeniosła spojrzenie na ciebie. - Widzę jednak, że bardzo wam na niej zależy, uznam zatem, że nie jesteście wrogami. I tak, mogę jej pomóc. W końcu to ode mnie uczyła się tego, co potrafi. To jednak wymaga czasu i skupienia.
Jej spojrzenie powróciło na Biosa, a ty mogłaś zauważyć to specyficzne napięcie jego mięśni. Zapewne doszedł do podobnych wniosków co ty. W tej chwili lepiej nie robić sobie z tej kobiety wroga, prawda?
- Rozumiem, rób zatem, co musisz - wyszeptał tylko, na co Yuan skłoniła tylko lekko głowę wam obojgu i zaraz znów zniknęła za zamkniętymi drzwiami.
Gdy tylko zniknęła z zasięgu wzroku, blondyn podparł się o ścianę, a moment później osunął się po niej na podłogę. Siedział tak, wpatrując się we własne drżące dłonie, nie będąc w stanie wydusić z siebie nawet słowa. Bo jeśli ta kobieta była mentorką Sheili... Mogliście sobie tylko wyobrazić, co potrafiła.

Przerwanie opowieści tuż przed jej końcem nie było największym z waszych problemów, zatem dało się to przeżyć na spokojnie. Podniosłaś się z podłogi, po chwili krzyżując spojrzenie z tym babcinym. Nie okazywałaś strachu, bo i nie widziałaś powodu, by go odczuwać. Nie miałaś też chwilowo powodu, by jej ufać, zbyt wiele w końcu było niewiadomych.
Wieść, że Sheila została zatruta w walce, wywoływała gniew nie tylko u ciebie, ale podobnie jak Bios - trzymałaś nerwy na wodzy. I podobnie jak on zamierzałaś dopilnować, by mieszkańcom nie stała się krzywda z powodu waszej wizyty. Z wymiany zdań między kobietą a twoim towarzyszem wynikało, że staruszka znała Sheilę. Co więcej - była jej mentorką. Skoro zatem ruda potrafiła to, co potrafiła i nauczyła się tego wszystkiego od tej niepozornej babci, mogliście sobie tylko wyobrazić, co była ona w stanie zrobić. Blondyn z pewnością to sobie wyobraził, zważywszy to spięcie mięśni i późniejsze drżenie rąk. W końcu odczuł magię krwi Nany na własnej skórze, prawda?
Babcia Yuan wróciła do pokoju, chcąc zająć się swoją protegowaną a waszą przyjaciółką, a ty przysiadłaś się do chłopaka pod ścianą. Wydawać się mogło, że chwilowo odpłynął gdzieś myślami, bo przez kilka sekund siedział tak i nawet ci nie odpowiedział. W końcu jednak zacisnął drżące dłonie w pięści i uniósł nieco głowę, choć na ciebie nie spojrzał.
- Możesz dokończyć dziewczynkom bajkę - mruknął dziwnie nieobecnym głosem. - Ja... posiedzę tu sobie trochę. Podłoga jest całkiem wygodna. Wiedziałaś, że to drewno sosnowe? Bardzo wytrzymałe i o specyficznym zapachu, o ile ktoś ma na tyle wyczulony węch. Sosny jako jedne z nielicznych drzew potrafią osiągać długość kilkudziesięciu metrów i...
Zaciął się na moment, a ty mogłaś zauważyć lekkie drżenie jego szczęki. Bał się. Naprawdę się bał. Nie byłaś w stanie stwierdzić, czego dokładnie, ale ten strach był wyczuwalny. Zacisnął gwałtownie zęby, przymykając przy tym powieki, a gdy znów otworzył oczy, w jednym płynnym ruchu poderwał się do pionu i ruszył do wyjścia.
- Muszę się przejść... - mruknął tylko trochę niewyraźnie, a moment później zniknął za drzwiami.
- Coś go gryzie - usłyszałaś po chwili głos jednej z dziewczynek. - Zawsze, gdy coś go męczyło, wychodził na długie spacery. Paco zawsze wtedy chciała iść z nim, ale tata mówił, że braciszek potrzebuje chwili samotności. Że to normalne dla młodego mężczyzny.
Cabana spojrzała na ciebie uważnie. Nie miała już na rękach malucha, ani nawet młodszej siostry przy boku, mimo wszystko wydawała się teraz o wiele starsza, niż wskazywałaby na to jej aparycja kilkuletniej młodej panny. Bo z pewnością nie skończyła jeszcze dziesięciu wiosen. Podeszła bliżej, choć kroki stawiała ostrożnie, z pewną dozą nieufności, oparła się plecami o ścianę i znów ci się przyjrzała.
- Naprawdę jesteś jego siostrą? - spytała w końcu trochę niepewnie. - W sumie nigdy za dużo o sobie nie mówił, gdy jeszcze mieszkał tu z nami. Nie wiem... nie wiem, co o tobie myśleć.
Dziewczyna wydawała się naprawdę zaabsorbowana tym tematem. Wiedziałaś, że znała Biosa, przynajmniej w jakimś stopniu. O tobie właściwie nie wiedziała nic, czy więc mogłaś się jej dziwić? Chociaż może uda ci się wyciągnąć z niej kilka informacji...

Monolog Biosa nie był czymś, z czym miałaś już do czynienia. W prawdzie już w więzieniu zauważyłaś, że w kłopotliwych sytuacjach (jak ta ze spotkaniem Sheili po przesłuchaniu) zaczyna gadać, co mu ślina na język przyniesie. No i czasem palnie coś nieodpowiedniego, ale to się zdarza nawet najlepszym. Dziś przekonałaś się, że w stresującej sytuacji chłopak przełącza się w tryb gaduły o błahych sprawach, bo raczej wątpliwe, by pochodzenie drewna na deski podłogowe był tu istotne. Wciąż jednak pozostawał dla ciebie w głównej mierze zagadką, nieprawdaż?
Na twoje słowa nie odpowiedział, choć z pewnością je słyszał. Po prostu zniknął za drzwiami i tyle go widzieli. Długo jednak nie nacieszyłaś się tą względną samotnością, gdyż dołączyła do ciebie starsza z sióstr. Wciąż pozostawała zdystansowana, ostrożna, ale to dobrze o niej świadczyło, zważywszy przeżycia mieszkańców wioski. Na twoje wytłumaczenie więzi łączącej cię z Bashurą skinęła lekko głową na znak, że zrozumiała.
- Podobnie jest z babcią Yuan, łatwiej nazywać ją babcią, choć jest właściwie obca, niż... no wiesz - wtrąciła, a na jej twarzy pokazało się coś na kształt niezręcznego uśmiechu. - Jej też do końca nie ufam, chociaż pomogła mamie i reszcie. Jest w niej coś niepokojącego. Ciebie mogłabym chyba polubić, w normalnych warunkach. Jesteś miła, Paco cię lubi. Wbrew pozorom nie lubi każdego.
Przyszła w końcu kolej na twoje pytanie. Cabana zapatrzyła się na moment w sufit, jakby zastanawiając, a potem zrobiła jeszcze krok w twoją stronę i przysiadła nieopodal. Lepiej się chyba konwersuje, gdy oboje siedzicie, niż gdyby jedna z was musiała stać, prawda?
- Bios pojawił się w naszej wiosce jakiś rok temu - zaczęła powoli, starając sobie przypomnieć szczegóły. - Przybył tu z taką nieco starszą panią. Uratowali tatę, gdy wpadł w tarapaty podczas polowania, ale nie wiem, co dokładnie się tam stało. W każdym razie tata był wdzięczny i ugościł ich oboje. Bios nazywał tamtą panią... chyba Is? Jakoś tak.
Zerknęła na ciebie, upewniając się, czy rozumiesz, co chciała powiedzieć. Imię zdawało się znajome, nieprawdaż? W ten sposób blondyn mówił o Ismiarr, gdy wcześniej wspominana była w waszych rozmowach. No i takie imię przypisał twojej "matce" z waszej wspólnej historii. Co jednak wielka magini ognia mogła robić w tym miejscu przed rokiem? Tym bardziej z Biosem? Nie miałaś pojęcia. Sama Cabana też raczej ci nie odpowie na to pytanie. Ani na to, ani na te związane z relacjami między tą dwójką. Chociaż... zawsze można było spróbować.
- Braciszek bardzo szybko zyskał sympatię niemal wszystkich, jedna starsza dziewczyna nawet zaczęła się ciągle rumienić, gdy był gdzieś w pobliżu lub temat rozmowy schodził na niego - kontynuowała dziewczynka, a po wyrazie jej twarzy mogłaś wywnioskować, że nie bardzo rozumiała to "dziwne" zachowanie starszej koleżanki. - Pomagał nam, bawił się z dziećmi, opowiadał różne historie i dawnych czasach i jakimś... Avatarze? Mama mówiła, że to zwykłe bajki, legendy, ale mi się podobały. Bios mówił, że Avatar władał czterema żywiołami, więc może pomógłby Paco z... znaczy...
Zauważyłaś to nagłe spięcie. Zupełnie jakby Cabana z rozpędu poruszyła temat, który miał pozostać tajemnicą. O co dokładnie chodziło? Tego nie wiesz. Mogłaś jednak wywnioskować, że ma to związek z małą Paco. A samo podenerwowanie twojej rozmówczyni sprawiło, że umilkła natychmiast, jednocześnie się dystansując. Wciąż nie ufała ci na tyle, by podzielić się z tobą szczegółami tej sprawy.

Cabana trochę się rozgadała, mimo wszystko starała się przekazać jak najwięcej informacji. Sam fakt, że Bios przybył do tej wioski z kimś, najprawdopodobniej Ismiarr, wzbudzał twoją ciekawość. Nie miałaś jednak pojęcia, co tak właściwie łączyło tę dwójkę, ani co ich sprowadziło właśnie w to miejsce. Jednak sam fakt, że blondyn znał to miejsce, nasuwał pytanie: czy wiedział, że znajdziecie tu wioskę? Na pewno musiał pamiętać, mimo wszystko minęło sporo czasu, a nie wiedzieliście dokładnie, gdzie znajduje się forteca, w której was zamknięto. Znaczy... ty nie wiedziałaś, Bios wcześniej starał się przestudiować mapę, plus miał też do dyspozycji tę należącą do Sheili. Tę, która wisiała na ścianie w jaskini i która spłonęła z całą masą innych rzeczy. Mógł się zatem domyślać, w końcu właśnie w tę stronę pokierował Raia podczas ucieczki, prawda?
Dziewczynka kontynuowała swoją opowieść, bezwiednie poruszając pewien temat, który należał właściwie do tabu. Ty jednak nie chciałaś jej spłoszyć, więc poniekąd "wymazałaś" sobie z pamięci tę wzmiankę, kontynuując rozmowę z zupełnie innej strony. To przyniosło jakiś efekt, bo brunetka szybko zrozumiała, iż nie zamierzasz drążyć tematu i wpakowywać się z butami w sprawy, które nie powinny były dotrzeć do twoich uszu. Zaiste była bardzo inteligentna.
To, czy Paco bardziej lubiła ciebie czy twoje pokemony, było zagadką, której chyba nawet jej siostra końca nie rozgryzła. Z tego, co dotychczas widziałaś, mogłaś jednak wywnioskować, że mała miała dość specyficzny stosunek do tych stworzeń, skoro nawet rażenie wiązką elektryczności nic jej nie robiło. Na wzmiankę o większym zaufaniu względem pokemonów Cabana tylko delikatnie przytaknęła. Gdy zaś temat powrócił na osobę Bashury i jego osobowości, uśmiechnęła się delikatnie. Z pewnością podzielała twoje zdanie na jego temat. Rozmowa jednak podążyła tropem Avatara, co wywołało u niej delikatne, choć chwilowe spięcie. Nie zahaczyłaś jednak o sprawę z Paco, a po prostu przytoczyłaś gdzieś zasłyszaną opowieść o trudnościach Aanga w opanowaniu magii ziemi.
- To dobrze, że miał przyjaciół do pomocy - stwierdziła cicho dziewczynka, wciąż siedząc niedaleko ciebie. Chyba jednak zostanie. - Tylko że on miał o tyle dobrze, że znalazł sobie nauczycieli, którzy pomagali mu z żywiołami. Niektórzy nie mają tego szczęścia...
W jej głosie wyczułaś wyraźny smutek, jakby znała kogoś w podobnym położeniu. Być może chodziło o Biosa? W końcu był magiem powietrza, a ci zdawałoby się - wyginęli wraz z ostatnim Avatarem. Do wszystkiego, czego się nauczył, musiał dochodzić sam. Samodzielnie odkrywał swoje umiejętności i ograniczenia. Mogłaś się tylko domyślać, jak wiele czasu poświęcił, zgłębiając potrzebną do tego wiedzę.
W pewnej chwili z pokoju obok dało się dosłyszeć jakiś hałas, coś na kształt kichnięcia, trzask, a potem krótki okrzyk i płacz dziecka. Cabana momentalnie pobladła i w jednej sekundzie zerwała się z miejsca, wparowując do pokoju matki z imieniem siostry na ustach. W całym tym harmidrze poza płaczem rozróżnić mogłaś lękliwy głos młodszej dziewczynki.
- J-Ja nie chciałam... t-to tak samo... psze-pszepraszam... - powtarzała roztrzęsiona Paco, siedząc skulona w najdalszym kącie pokoju, podczas gdy jej siostra starała się przy pomocy koca dogasić płomień na podłodze. Zauważyłaś potłuczone szkło Matka wyglądała na wręcz przerażoną, maluch otulony jej ramionami zresztą podobnie. Co tu się właściwie stało - nie wiedziałaś, wychodziło jednak na to, że za ten mały pożar odpowiada młodsza z sióstr.
Nie tylko was zaalarmował ten hałas. Już po chwili obok ciebie przepchnęła się staruszka, jednym krótkim spojrzeniem orientując się w sytuacji i przejmując inicjatywę.
- Ty, wyjdź - rzuciła twardo w twoją stronę, a w jej spojrzeniu zauważyłaś ten sam błysk, który dostrzegłaś w oczach Nany, gdy wychodziła z jaskini. - Cabana, zabierz siostrę. Ja zajmę się waszą matką.
Dziewczynka bez słowa sprzeciwu podskoczyła do wciąż roztrzęsionej Paco, podnosząc ją z podłogi i wyprowadzając. Gdy tylko przekroczyła próg pokoju, drzwi za jej plecami zamknęły się z trzaskiem, na co obie siostry aż podskoczyły. Mimo wszystko starsza zachowała trzeźwość umysłu i pociągnęła młodszą do części jadalnej, gdzie usadziła na krześle.
- J-Ja naprawdę nie chciałam - skamlała Paco ze łzami w oczach, a potem została przytulona.
- Ćśśś, wiem, mała, wiem... To nie twoja wina... Mama zrozumie... - mówiła uspokajającym tonem.
- Mama się mnie boi... - zapłakała mała, chowając się w ramionach siostry, a odpowiedziały jej tylko uspokajające pomruki.
Coś tu zdecydowanie było nie tak, prawda? Matka nie powinna ot tak bać się swojego dziecka, a Paco zdawała się być pod tym względem wręcz pewna. Dlaczego jednak? Do czego tu tak właściwie doszło? Oto jest pytanie...