Tempus Fugit Aeternitas Manet

Miałaś rację, "raczej szybko" nie było niczym konkretnym. Mimo wszystko było lepsze niż niewiadoma, prawda? Teraz przynajmniej mogłaś mieć pewność, że jednak stąd wyjdziecie. Tak jakby... W każdym razie przesłuchanie przebiegło w ocenie Biosa pozytywnie, a tu już coś. Przyszła też pora na chwilę refleksji, zadumy. Czy Bios wiedział, że byłaś sierotą? Tego wiedzieć nie mogłaś. Sama nie wiedziałaś też nic na temat jego przeszłości, więc może to działało w dwie strony? W końcu na twój widok nieco się zdziwił, prawda? Blondyn był dość tajemniczym chłopakiem i dało się to odczuć od pierwszych chwil. Odkrywanie jego kart będzie żmudną pracą, to pewne.
W końcu oboje zdecydowaliście się na odpoczynek, choć w twojej głowie wciąż było wiele pytań, na które chwilowo nie mogłaś znaleźć odpowiedzi. Odpoczynek był dobry, pozwalał się zregenerować, a przede wszystkim - sprawiał, że czas subiektywnie szybciej płynął. Tak więc poszłaś w ślady towarzysza niedoli i zrobiłaś sobie drzemkę...


Coś szturchnęło cię w ramię. A raczej coś, o czym miałaś się przekonać moment później. Bios stał nad tobą i właśnie cię wybudzał.
- Vi, wstawaj, strażnik przyszedł - rzucił nieco przyciszonym głosem, a gdy uniosłaś spojrzenie na drzwi, zauważyłaś w nich znajomą twarz Kyou. Uśmiechnął się do ciebie trochę niezręcznie i zaraz obejrzał na kogoś na korytarzu, zapewne drugiego strażnika. - No, ruszaj się i wychodzimy.
Obaj dali ci chwilę na ogarnięcie się i w końcu mogłaś opuścić celę. Na korytarzu, tuż przy drzwiach, zauważyłaś strażnika. Już z samego wyglądu wydawał się formalistą pilnującego tylko i wyłącznie swoich obowiązków. Zlustrował cię on przeciągłym spojrzeniem i... w sumie tyle. Odwrócił się i dalej gapił w ścianę, jakby widział w niej cel swojego życia. Jakkolwiek to brzmi.
- Pozwólcie za mną - rzucił tylko Kyou, skinął swojemu koledze po fachu (choć bez odpowiedzi) i ruszył wzdłuż korytarza. Bios natychmiast ruszył za nim, po drodze chwytając cię lekko za nadgarstek i pociągając za sobą. Z jego mimiki nie mogłaś nic wyczytać, ale sam gest wskazywał, że woli mieć cię blisko. Jak starszy brat młodszą siostrę, o którą się troszczy? Być może.
Korytarz był dość długi i miał kilka odnóg. Skręciliście w którąś z kolei po prawej, wchodząc w kolejny odcinek korytarza. Znów minęliście kilka zakrętów i skręciliście, tym razem w lewo, co doprowadziło was do... schodów! Lochy w podziemiu, kto by pomyślał! Schody również kilka razy skręcały, w dodatku prowadziły zarówno w górę, jak i w dół. Czyżby więc to więzienie miało kilka poziomów? Na to wychodzi. Na wasze szczęście droga waszego wyjścia prowadziła ku górze. W końcu dotarliście do czegoś a'la hallu, gdzie za wielkim biurkiem siedział grubasek o azjatyckich rysach, zajadając się paczką jakichś chrupek. Na jego widok rudzielec tylko westchnął zrezygnowany, mimo wszystko podszedł bliżej, kładąc na blacie wyjęty z kieszeni świstek.
- Wróć później, mam przerwę - mruknął tłuścioch, wpakowując sobie do ust garść chrupek. Kyou pochylił się nad nim z marsową miną, ani myśląc dostosować się do słów kolegi.
- Ty chyba serio chcesz się bliżej poznać z pewną rudą pięknością, szkoda jednak, że nie zobaczę, jak wpakowuje ci twój własny łeb w dupę - rzucił dosadnie, na co Ching, bo tak miał na imię grubcio, zastygł w bezruchu z kolejną porcją przekąski przy ustach. A po trzech sekundach namysłu i kalkulowania odłożył chrupki i zgarnął świstek, wczytując się w treść.
- Ich rzeczy są w sali dwadzieścia trzy - rzucił tylko, odsuwając od siebie teraz nieco przybrudzoną kartkę. Kyou chwycił ją palcami w rogu i strzepał, zanim wziął ją normalnie do ręki. Zaraz potem skinął na was głową i ruszył dalej. Gdybyś się obejrzała, zauważyłabyś, że Ching nie tknął już więcej chrupek...
W pomieszczeniu z numerkiem dwadzieścia trzy czekał sam kapitan Sunrei. Kyou stanął przed nim na baczność, zameldował o wykonaniu zadania, na co Lee tylko przytaknął, więc rudzielec zasalutował i wyszedł. Kapitan zaś podszedł do was, trzymając w ręku dwie torby, które zaraz wam wręczył. Był to oczywiście wasz ekwipunek. Moment później w twoje ręce trafiły dwa pokeballe, zaś Biosowi dostało się jeden. Chłopak zmarszczył brwi, rzucając ciemnowłosemu wyzywające spojrzenie.
- Zapomniał pan o moim Rapidashu, kapitanie - rzucił tylko, na co mężczyzna uśmiechnął się krzywo.
- Przed ewolucją ten pokemon był jednym z moich, chłopcze - stwierdził tylko, na co blondyn wystąpił krok do przodu.
- Nie ma pan żadnego racjonalnego dowodu na poparcie tego stwiedzenia - odparł Bios, wyciągając rękę po balla. - Rai należy do mnie.
Kapitan zdawał się wahać tylko przez chwilę, ostatecznie jednak oddał chłopakowi niebiesko-białą kulę, na której widać było kilka rys.
- Tym razem ci daruję, następnym jednak nie licz na szczęście - mruknął i w tej samej chwili obręcze na waszych nadgarstkach i kostkach ześlizgnęły się i upadły z cichym brzękiem na ziemię. - - Jesteście wolni.
I to powiedziawszy, kapitan ot tak wyszedł, zostawiając was samych. Czyżby to był już koniec?

Obecność kapitana Sunreia w pokoju depozytowym mogła dziwić. Podobnie zresztą jego relacja z Biosem, o ile to, co zachodziło między nimi, można nazwać relacją. Bardziej pasowałoby tu słowo "dysonans". Jedno było pewne - mieli między sobą coś w rodzaju sporu, a podmiotem tego sporu miał okazać się Rai. Co musiał przeżyć biedny Rapidash? Czy rzeczywiście przed ewolucją należał do kapitana? Jak zatem dostał się w ręce twojego towarzysza? Nie wiedziałaś i pewnie się nie dowiesz, jeśli sama nie spytasz. Może niekoniecznie teraz, ale w ogóle.
Sunrei puścił was wolno i wyszedł. Sprawdzenie ekwipunku nie wykazało żadnych ubytków, choć mogłaś stwierdzić z całą pewnością, że ktoś przeglądał twój dziennik. Czy znalazł tam coś ciekawego? Gdyby treść interesowała odpowiednio postawione osoby (a raczej gdyby znaleziono tam "coś"), raczej nie zostalibyście wypuszczeni. A jednak droga ku wolności stała przed wami otworem.
- Tak, wynośmy się stąd - odpowiedział po prostu, zaciskając dłoń na ballu Rapidasha. A potem schował go do torby, zarzucając ją następnie na plecy, i odwrócił się do wyjścia. Jakby w odruchu, chwycił cię za nadgarstek i pociągnął za sobą.
Wyszliście z pomieszczenia, przeszliście dalej wgłąb hallu, aż wreszcie dotarliście do wrót, przy których stał strażnik. Mężczyzna zlustrował was spojrzeniem, mimo wszystko otworzył bramę i już po chwili znaleźliście się na otwartej przestrzeni. Miejsce, z którego wyszliście, było fortecą. To nie ulegało wątpliwości. Mogłaś sobie przypomnieć, jak kiedyś ktoś ci mówił (a może wyczytałaś w jakiejś książce), że w czasach świetności Narodu Ognia to właśnie tu zsyłano zbrodniarzy. Kompleks rozległych podziemnych lochów, których widzieliście zaledwie fragment, dawał wam niejakie pojęcie, jak wielu więźniów można było tu zamknąć. O ile mogłaś sobie przypomnieć mapy Kraju Ognia, to miejsce pasowało jako południowa część ziem obfitująca w tereny górzysto-równinne. I rzeczywiście - wokół widać było mnóstwo wzniesień, ale też pełno było zieleni, która niekiedy przeradzała się w jakiś niewielki lasek.
Bios wciąż ciągnął cię za sobą wąską ścieżką, aż nie wyszliście z obrębu terenów przyległych do fortecy, wtedy zwolnił nieco, puszczając wreszcie twój nadgarstek, a ty mogłaś odczuć i wręcz zauważyć, jak całe napięcie z niego schodzi. Spojrzał w niebo, na słońce, kalkulując coś, a potem nieco skorygował kierunek marszu. Tyle o ile zorientować się jednak mogłaś, że docelowo zmierzał na północny wschód. Czy nie tam mieliście znaleźć jaskinię, przy której miało dojść do spotkania po zachodzie słońca?
- Przejdziemy tak jeszcze kawałek, by bardziej się oddalić od więzienia i odpoczniemy - postanowił blondyn i zaraz sięgnął do torby po jakiś pakunek i ci go podrzucił. W środku znalazłaś porcje suszonego mięsa, trochę pieczywa i kilka owoców. - Zjedz coś. Nie chcę, żebyś po drodze padła z głodu. W końcu jedliśmy dziś tylko trochę tej potrawki w ramach śniadania - stwierdził i sam wgryzł się w kawałek mięsa.
Cóż, na razie było raczej spokojnie. Może więc warto skorzystać z tej chwili, póki jeszcze trwa? Nigdy w końcu nie wiadomo, co czai się za rogiem...

Perspektywa posiadania starszego brata, ba, jakiejkolwiek rodziny - to nie wyglądało tak źle, prawda? Bios swoim zachowaniem, postawą sprawiał wrażenie właśnie takiego opiekuńczego brata. Czy to była jego natura, czy też wykonywał powierzone mu zadanie ochrony twojej osoby - tego nie wiedziałaś. Ale czy na chwilę obecną miało to jakieś znaczenie? Wreszcie byliście wolni.
Postanowiłaś wykorzystać sytuację i wypuścić jednego ze swoich pokemonów. Lisek wyleciał z kulki cały nastroszony, gotów walczyć do upadłego za życie swoje, twoje i... Rozejrzał się, zauważył Biosa, potem ciebie i momentalnie cały bojowy nastrój z niego uleciał. Jak powietrze z nieszczelnego balonu. Podskoczył radośnie i już po chwili był w twoich ramionach, wtulając się w nie. Cóż, nie tylko ty się stęskniłaś najwidoczniej. Bardzo mu odpowiadał fakt, że wszyscy jesteście na wolności.
- Łuuu, łuuu! - zawołał hardo, gdy wspomniałaś o ewentualnych porywaczach. Najwyraźniej mimo wszystko chciał cię bronić, choćby i mieli was napadać i mordować. Znaczy... ekhem.
Oddaliliście się od fortecy i wszyscy wyraźnie odetchnęliście jakże świeżym powietrzem. Starałaś się ustalić jakiś prosty plan na znalezienie celu swojej podróży, co nie było wcale takie głupie. Wspomnienie cebulkogłowego pokemona zwróciło jednak uwagę blondyna.
- Celebiego? - powtórzył nieco zdziwiony i zaraz pogrążył się we własnych myślach. Nie trwało to jednak jakoś specjalnie długo, bo już po kilku sekundach znów się odezwał. - Lepiej nie wspominać o nim głośno nawet, gdy jesteśmy sami. Nigdy nie wiadomo, czy ktoś lub coś nie czai się w krzakach.
Znów na chwilę zamilkł i zdawało się, że nad czymś się zastanawia. Czy chodziło o samego Celebiego i twoją misję, czy też coś zupełnie innego? I co z twoimi pytaniami?
- Zapewne domyśliłaś się już, że jestem... no wiesz... - mruknął trochę niewyraźnie, posyłając ci porozumiewawcze spojrzenie. Czy miał na myśli bycie magiem? A może miałaś inne wnioski co do niego? - Is za dużo mi nie mówiła odnośnie twojego zadania, ale będę ci pomagał, jeśli będzie to w mojej mocy. Co do mojej misji... szukam innych jak ja. Gdzieś na pewno są. Is wspominała, że poznała jednego w Kraju Ziemi, ale to ponoć było lata temu...
Skrzywił się nieznacznie. Z jakiegoś powodu zależało mu na znalezieniu osób podobnych do niego samego. Cóż, nie czułabyś się samotna, gdybyś była jednym jedynym magiem ognia na świecie?

Mieliście chwilę, by się posilić. Senzu z miłą chęcią zabrał się za zajadanie ofiarowanych mu kąsków, które w krótkim czasie pochłonął. Oblizał pyszczek i dalej ruszył za wami, podskakując wesoło i od czasu do czasu węsząc coś w pobliżu. W końcu zaś Bios ogłosił postój przy jakimś zagajniku, postanawiając przy okazji sprawdzić stan Rapidasha. Ognisty wierzchowiec zaraz po wyjściu z balla zdawał się być spłoszony, chłopak jednak szybko go uspokoił. W tym czasie Senzu wciąż węszył, jakby tutejszy zapach czymś go zaintrygował. A może szukał czegoś więcej do jedzenia? W pewnej jednak chwili lisek przystanął, postawił uszy, wydał z siebie coś na kształt szczeknięcia i wskoczył w krzaki, znikając ci z oczu. O co mogło chodzić?
- Lepiej idź za nim - poradził Bios, podkarmiając Raia owocami. - Tylko bądź ostrożna, a w razie potrzeby wołaj.
Więc jak? Idziesz sprawdzić, co takiego wywęszył twój ognisty lisek, czy zaczekasz, aż wróci? Twój wybór. A słońce już zaczynało schodzić ku horyzontowi, zwiastując powolne nadejście zmierzchu. Trzeba będzie znaleźć jakieś miejsce na nocleg, prawda?

Pieszczoty. Wbrew pozorom ten lisek chyba je lubił i z premedytacją wykorzystywał fakt, że byłaś chętna do ich rozdawania. Mimo wszystko jednym z jego zadań była ochrona ciebie, nic więc dziwnego, że chciał cię bronić, prawda? Trzeba było jednak iść dalej, więc i mizianie nie trwało jakoś przesadnie długo. Senzu odbije to sobie później~~
Bios rzeczywiście był zaskoczony, co nasuwało ten jeden konkretny wniosek - Ismiarr nie zdradziła mu szczegółów twojej misji. Na propozycję późniejszego obgadania sprawy tylko przytaknął, dopiero potem poruszył temat swojej "misji". Poszukiwanie jemu podobnych było niczym szukanie igły nie w stogu, a w wielkiej stodole pełnej siana. Bo tym właśnie był świat w porównaniu do pojedynczej jednostki ludzkiej - ogromem przestrzeni. Miałaś zatem trochę racji w stwierdzeniu, że nie łatwo będzie znaleźć tych, których szuka Bios. Mimo wszystko chłopak uśmiechnął się na twoją propozycję pomocy "w wolnych chwilach", kwitując to krótkim "dzięki".

Zrobiliście postój w zagajniku, twoją uwagę jednak przykuło zachowanie Vulpixa. Węszenie po okolicy nie było raczej czymś, co robił nagminnie, tutaj jednak coś przyciągało jego nos. I to dosłownie, bo już po chwili wbiegł między krzaki i zniknął. Ty nie pozostałaś dłużna i sama również ruszyłaś za nim. Przez dłuższą chwilę nie mogłaś zlokalizować Senzu wzrokiem, szłaś więc na przysłowiowego czuja, rozglądając się dookoła. Potem zaś usłyszałaś krótkie warknięcie i łułanie, które naprowadziło cię na trop twojego ognistego towarzysza.
Minęłaś jedne krzaki, potem drugie, a za którymiś kolejnymi musiałaś przystanąć. Omal nie nadepnęłaś na kogoś leżącego aktualnie u twych stóp. Po krótkich oględzinach mogłaś stwierdzić, że była to młoda, ciemnowłosa dziewczyna. Martwa dziewczyna, o czym świadczyła kałuża dość świeżej krwi, w której owa dziewczyna leżała. Skąd ta krew? Z poszarpanego brzucha i gardzieli. Cokolwiek ją dopadło, miało ostre pazury. Lub szczęki, taka opcja też istnieje. Tym, co jeszcze przykuło twoją uwagę, był przewrócony, naznaczony posoką koszyk, z którego wysypało się kilka paczuszek, a także ślad krwi prowadzący gdzieś dalej, w kolejne krzaki. Zupełnie tak, jakby bestia, która zabiła dziewczynę, była ranna i uciekała właśnie tędy.
- Łuuu! - usłyszałaś nawoływanie Vulpixa z pobliskich krzaków, a zaraz potem warknięcie, które z pewnością do liska nie należało. Wystarczyło przejść nieco dalej, by mieć lepszy ogląd na sytuację...
Za krzaczkiem znalazłaś Senzu. Stał tyłem do ciebie, strosząc ogony, ważniejsze jednak było to, co znajdowało się przed nim. To właśnie tu prowadził ślad krwi biegnący od martwej dziewczyny, a kończył się on na cielsku wilkopodobnego stwora. Wystarczyła chwila, byś go poznała - to Lycanroc. Leżał na trawie, a z boku, w którym zauważyłaś rękojeść jakiegoś ostrza, sączyła się powoli posoka, barwiąc zieleń swym brudnym kolorem. Czy wilk dogorywał, czy już wyzionął ducha - w tej chwili nie wiedziałaś. Wiedziałaś za to, że ma obrońcę w postaci małego, naprawdę małego Rockruffa, który stał hardo między cielskiem a Vulpixem i warczał ostrzegawczo.
Senzu się wahał. Nie chciał atakować, mimo wszystko był gotów bronić się, gdyby temu smykowi przyszła na myśl jakaś szarża, czy cokolwiek innego. A ty? Co zrobisz w takiej sytuacji?

Jak mawia pewne powiedzonko - spodziewaj się niespodziewanego. Nie sposób jednak przewidzieć napotkania za krzakami trupa, prawda? Nie ma się więc co dziwić twojej reakcji. Mimo wszystko szłaś naprzód, kierowana ciekawością, a z drugiej strony nawoływaniem swojego liska. To, co zastałaś na miejscu, również nie należało do przyjemnych rzeczy. Ranna bestia, może już martwa, a przy niej osierocony szczeniak broniący matki. Był malutki, z pewnością mniejszy od przeciętnego przedstawiciela swojego gatunku, było jednak widać, że nie zamierza odpuścić.
Mogłaś się zastanawiać, gdzie podziewała się reszta wilczej watahy, choć lepiej by chyba było nie natknąć się na nią w tej chwili. Tak czy inaczej wiedziałaś, że szczeniak sam nie przetrwa, a sfora najpewniej nie przyjmie go do siebie bez matki-opiekunki. Wiedziałaś także, że nie należy malucha niepotrzebnie prowokować do ataku, schowałaś zatem Senzu do pokeballa. Widząc znikającego w kuli liska, szczeniak w pierwszej chwili się zdziwił, ale zaraz potem położył uszy po sobie i zawarczał ostrzegawczo z łebkiem niemal przy ziemi. Najwidoczniej pierwszy raz miał do czynienia z ballami i znikający Vulpix go zaniepokoił. Starałaś się uspokoić psiaka, wytłumaczyć mu sytuację, on jednak tylko powarkiwał, kręcąc łebkiem, i przesuwał się bardziej w stronę matki, jakby szukał u niej wsparcia. Ta jednak wciąż leżała nieruchomo, nie odpowiadając na jego wołanie.
- Ruff, ruff! - szczeknął, trącając wilcze cielsko noskiem. Obserwował cię z pewnym dystansem, choć wyczuwał twoje emocje. Na zieloną kulkę w twojej dłoni zareagował jednak ostrym warkotem. Chyba nie chciał skończyć jak znikający lisek.
- Vi, gdzie jesteś?! - usłyszałaś gdzieś za plecami głos Biosa, a zaraz potem jego samego. Przystanął jakieś trzy kroki za tobą, analizując sytuację, po chwili jednak przykucnął, odzywając się przyciszonym głosem: - Zdawało mi się, że krzyczałaś, a potem znalazłem w krzakach świeżego trupa... Wszystko w porządku? - dopytywał.
Szczenię w tym czasie starało się wybudzić matkę, trącając ją raz po raz to łapką, to pyszczkiem, bez skutku jednak. Piszczał przy tym i jęczał, jakby naprawdę bał się twoich słów. Wilczyca była zapewne jedyną bliską mu osobą, a z jej odejściem wiązała się cała masa emocji, w tym strach i niepewność. W dodatku pojawili się przed nim obcy, wyczyniając jakieś czary ze znikaniem, a on biedny chciał tylko bronić mamy.
- Nie sądzę, by sam z siebie wszedł do pokeballa, pewnie nawet nie wie, co to takiego - szepnął blondyn, obserwując próbującego się schować w futrze wilczycy malucha. - Schowałaś Senzu na jego oczach, co? Mogło go to trochę przerazić. No wiesz... był Vulpix i nagle go nie ma...
Chłopak zamilkł. Sam nie chciał ingerować, bo przyniosłoby to tylko więcej szkody, pozostawił więc resztę tobie, rzucając tylko lekką sugestię. Może trzeba wilczkowi jakoś pokazać, że pokeball nie jest wcale taki straszny? Może wtedy zrozumie.

Czy "w porządku" można nazwać sytuację, w której młode szczenię zostaje osierocone i pozostawione samotnie w dziczy z powodu człowieka? Z pewnością nie, a przynajmniej nie z twojej perspektywy. Mimo wszystko takie jest życie, często obrzuca cię błotem i zabiera to, co kochasz, rzucając cię na kolana z krótkim "radź sobie". Ten wilczek miał jednak szansę przeżyć - ty byłaś tą szansą. Tylko że z powodu swojego rozemocjonowania jego sytuacją zaczęłaś działać trochę pochopnie. Szczeniak, który najpewniej pierwszy raz miał styczność z ludźmi, raczej nie zaufa komuś, kto najpierw znika z pomocą jakiejś dziwnej kulki innego pokemona, a potem inną podsuwa mu pod nos. Tym bardziej nie zaufa, gdy ten ktoś twierdzi, że jego matka już się nie obudzi, choćby to była szczera prawda. Dla tego małego futrzaka twoje słowa były w tej chwili jednym wielkim kłamstwem, w które nie chciał wierzyć. Właśnie dlatego starał się skryć w objęciach martwej już matki, szukając u niej pocieszenia i wsparcia.
Bios zwrócił ci uwagę na kilka szczegółów, które w końcu do ciebie dotarły. By przekonać do siebie Rockruffa, musiałaś zadziałać trochę inaczej, a pomóc w tym miał twój Vulpix. Senzu szybko rozeznał się w sytuacji i jakby zamyślił, podczas gdy szczeniak nawet nie zwracał na ciebie uwagi.
- Łuu łuu - odezwał się nagle, jakby chciał powiedzieć "ja to załatwię", po czym otarł się o ciebie grzbietem w geście pocieszenia, a zaraz potem chwycił ząbkami za zieloną kulkę i podszedł powoli do szczeniaka, zatrzymując się w pewnej odległości od niego.
- Ruff! Ruff ruff! - zawarczał groźnie wilczek, choć widać było, że się boi. Wskazywało na to choćby podkulenie ogona. Lisek przekrzywił lekko łeb, machnął ogonami raz, potem drugi i zrobił krok do przodu.
- Łuu łuu. Łuu łuu łuu, łuu - padło z jego pyszczka łagodnie, a zaraz potem ów pyszczek zwrócił się na moment w twoją stronę. - Łuu łuu łuu. Łuu łuu.
- Ruff..? - szczeknął niepewnie szczeniak, zerkając to na ciebie, to na Vulpixa. Lisek zdawał się przytaknąć i znów postawił łapę do przodu, noskiem popychając zieloną kulkę ku szczenięciu.
- Łuu, łuu łuu - zachęcał łagodnie.
Rockruff po chwili głębokiego namysłu w końcu wygramolił się z matczynego futra. Dał sobie jeszcze moment na pożegnanie, po czym z pewnym ociąganiem podszedł do zielonej kuli i znów spojrzał wpierw na ciebie, a potem na Vulpixa. Senzu postanowił przełamać impas i powoli podszedł do wilczka, stając w jego pobliżu. Machnął ogonami, a jeden z nich trącił wilczy nosek. Szczeniak zamrugał, zaraz jednak utkwił spojrzenie we friendballu, chyba wreszcie podejmując decyzję.
- Ruff! Ruff ruff! - rzucił z mocą, kładąc łapę na kuli, a moment później zniknął wewnątrz niej w strumieniu czerwonej energii. Pik, pik, puff - zareagował pokeball, oznajmiając ostatecznie przyjęcie nowego lokatora. Senzu znów chwycił kulę w ząbki i przyniósł ci niemal pod nogi, wyprężając się na koniec niczym żołnierz zdający raport z wykonania misji.
- Łuuuu! - zamachał wesoło ogonami. Chyba ucieszył się z nowego towarzysza. Pozostawała jeszcze kwestia wilczycy...
- Wróć z Senzu i szczeniakiem na polankę, Rai tam czeka - odezwał się nagle Bios, wstając. - Ja zajmę się ogarnianiem tego bałaganu. Zarówno dziewczynie, jak i Lycanrocowi należy się pochówek...
Zamilkł na moment, ale czy właściwie musiał dodawać cokolwiek? Senzu znów otarł się o ciebie bokiem i podreptał w drogę powrotną, skrzętnie omijając truposza, choć zatrzymał się na chwilę przy koszyku i rozsypanej zawartości. Wszystko obniuchał, noskiem zapakował z powrotem do wikliny, a potem spojrzał na ciebie, łułając cicho. Może warto zabrać koszyk, skoro dziewczynie już się nie przyda?

Senzu naprawdę się przydał w obecnej sytuacji. Kto jak nie inny pokemon mógł przekonać wilczka, że chcesz dla niego dobrze.  Do takiego właśnie wniosku doszedł Vulpix i postanowił zadziałać, co z pewnością się opłaciło. Po chwili miałaś bowiem w ręku zieloną kulkę z nowym lokatorem, a u stóp zadowolonego z siebie liska, który na pieszczoty i pochwałę zareagował cichym mruczeniem.
Bios zaproponował, że zajmie się pochówkiem zarówno dziewczyny, jak i wilczycy. Na twoją prośbę tylko położył ci dłoń na ramieniu, bez słów zapewniając cię, że zrobi wszystko, jak należy. Podążyłaś zatem pogrążona w myślach za Vulpixem. Vulpixem, który zatrzymał się przy przewróconym koszyku, zwracając na niego twoją uwagę. Wystarczyło, że go podniosłaś, a już mogłaś względnie zaznajomić się z jego zawartością. A co takiego było w środku? Cóż, kilka paczuszek i szczelnie zawiązany mieszek. Czyżby coś tu pachniało liskowi jakoś znajomo? Cóz, postanowiłaś sprawdzić to nieco później. Teraz chciałaś po prostu wrócić do obozu i sprawdzić, jak się miewa Rai. Po drodze szukałaś koniczyny czy czegoś podobnego, co nadawałoby się na przekąskę dla Rapidasha, wszędzie były jednak tylko krzaki, drzewa i trawa. Może gdzieś dalej znajdzie się coś więcej...
Wkraczając do obozu, zauważyłaś ognistego wierzchowca podskubującego liście z jednej z gałęzi pobliskiego drzewa. Udało mu się dorwać nawet jakiś owoc, a to już był wyczyn. Gdy wyłoniłaś się z zarośli wraz z liskiem, drgnął zaniepokojony i zarżał, szybko jednak zorientował się, kto się pojawił. Uspokojony podszedł do ciebie wolnym krokiem, by lekko trącić cię pyskiem w policzek. Mogłaś zauważyć na jego szyi świeże blizny, najpewniej po jakimś sznurze czy innym narzędziu do krępowania, a także wyraźną szramę na boku i przy prawym oku - skutek zderzenia z tamtą ziemną ścianą. Ogólnie Rai wyglądał na wymęczonego, ale wolał chyba spędzić trochę czasu z kimś, niż samotnie.
Wasze "obozowisko", składało się właściwie z poletka trawy otoczonego krzewami i drzewami, kilku większych kamieni i kwiatków na krzyż. Przy jednym z kamieni zauważyłaś torbę Biosa i rozłożoną nieopodal mapę Kraju Ognia. Była tam również manierka z wodą i coś na kształt ołówka. Najpewniej blondyn starał się określić wasze położenie, co wcale nie było takie proste, zważywszy miejsce, z którego dopiero co udało wam się wydostać. Żołnierze Armii Kraju Ziemi mieli dość czasu, by przewieźć was daleko od miejsca zasadzki, w dodatku w dowolnym kierunku. No, może poza zachodem, w końcu w pobliże Kapitolu by was nie zabierali, prawda? Tak czy inaczej miałaś teraz chwilę dla siebie. Przynajmniej do momentu, w którym Bios nie skończy i nie wróci. A trochę mu to chyba zajmie, co?