Tempus Fugit Aeternitas Manet

Więzi to przedziwna rzecz. Dla jednych utworzenie takiej trwa latami, dla innych wystarczy drobna chwila, z pozoru nic nie znaczące zdarzenie. Czy warto jednak porównywać siłę więzi między różnymi osobami? Liczy się chyba sam fakt ich posiadania, prawda? Dla Biosa byłaś teraz siostrą, nawet Sheila cię za taką uważała, co mogłaś odczuć w wyrażeniu "nasz braciszek". Gdyby nie włączyła cię do swojej nieformalnej rodzinki, nie musiałaby używać liczby mnogiej, prawda?
Rodzina - to również zagmatwana sprawa. Z jednej strony masz rodziców, których właściwie nie poznałaś, nie miałaś o nich żadnych informacji, z drugiej zaś masz całą masę ludzi i pokemonów, jakie spotykałaś na swojej drodze. Ismiarr, która w ostatnim liście do ciebie brzmiała jak zatroskana matka. Nauczyciel magii ognia, którego przecież lubiłaś. Mniej lub bardziej kojarzeni mieszkańcy Kapitolu. Senzu, Gaoshin, Rufus. W pewnym sensie każde z nich stało się częścią czegoś, co możesz określić mianem rodziny. Trochę dysfunkcyjnej, ale jednak. Podobnie rzecz miała się z Biosem i Sheilą - chcąc nie chcąc, wpakowali się do twojej rodzinki i chyba nieprędko z niej wyjdą.
Dostałaś do ręki miskę z gulaszem i znów wróciłaś do rozmyślań. Tym razem tematem przewodnim był ogień, z jednej strony destruktywny, z drugiej zaś życiodajny. W końcu ogień to ciepło, a bez ciepła, zwłaszcza nocą, człowiek daleko by nie zaszedł, nie przetrwałby. Podobnie było z magią ognia i jej źródłem, a wszystko sprowadzało się do kontroli. Jednak jak to w życiu bywa - rzeczywistość często wymyka się spod kontroli...
Mały Zubat zderzył się ze ścianą, co gwałtownie przywróciło cię do właśnie tej rzeczywistości. Nana nie była zbyt pocieszona treścią wiadomości, jaką dostarczył jej nietoperek. Nietoperek, który wyglądał bardziej na pisklaka, niż wyszkolonego pokemona.
- Cóż, wygląda na to, że nie mam po co wracać, więc zostaję tu z wami - rzuciła z nutką nonszalancji w głosie, większą uwagę skupiała jednak na Zubacie, który chyba uszkodził sobie skrzydło przy zderzeniu. - No już, maleńka, zaraz będzie lepiej.
- Coś poważnego się stało? Możemy jakoś pomóc? - Bios wreszcie zabrał głos, ruda zaś spojrzała na niego spode łba.
- Nie, fakt, że Sunrei ma mnie na celowniku, wcale nie jest czymś poważnym - mruknęła sarkastycznie i usiadła przy ognisku wzdychając ciężko. - Wiedziałam, że prędzej czy później do tego dojdzie... Chociaż szkoda, że nie uda mi się wyciągnąć stamtąd jeszcze paru pokemonów. No i nie napiję się tej obiecanej kawy. Kyou robi świetną kawę...
Znów westchnęła z wyraźnym zawodem i pogłaskała nietoperka z troską. Pokemon po chwili rozprostował skrzydła uniósł się lekko nad ziemię, ostatecznie jednak znów wylądował na kolanach medyczki. Ta zaś tylko sięgnęła po swoją miskę i wsunęła w usta porcję gulaszu.
- Nie będziesz miała kłopotów z Sunreiem? - w głosie Biosa dało się wyczuć zaniepokojenie. - To nie jest typ, któremu się podpada bez wyraźnych konsekwencji.
- Ech, gdyby ktoś mi nie spieprzył przykrywki, to nie miałabym żadnych problemów. Niech no sobie przypomnę, kto mnie tak wkopał... - mruknęła niby od niechcenia, ale spojrzenie, jakie posłała blondynowi, mogło wręcz mrozić powietrze.
- To naprawdę nie moja wina. Nie spodziewałem się ciebie, po prostu mnie zaskoczyłaś. Gdybym wiedział, wszystko potoczyłoby się inaczej.
- Dobra, już nieważne - Nana machnęła tylko ręką wyraźnie zmęczona tematem. Chciała w spokoju dokończyć posiłek, a nie roztrząsać coś, czego już się nie da zmienić.
Na ziemi przy kobiecie leżała kartka z wiadomością, którą łatwo mogłaś odczytać, gdybyś się tylko lekko pochyliła. Treść brzmiała: "Kapitan cię szuka. Przeszukiwali twoje rzeczy. Chyba masz kłopoty...", a sama notka nie była podpisana. Nie wiedziałaś, kto był nadawcą, to jednak było mało istotne w tej chwili. Sheila odłożyła pustą już miskę na szafkę, a następnie wstała i rozłożyła pod ścianą kolejne posłanie, mały nietoperz za to podszedł do ciebie i zaczął ci się przyglądać z zaciekawieniem, co niekoniecznie podobało się Vulpixowi. Mimo wszystko lisek siedział dalej przy tobie, chwilowo ignorując intruza.
- No dobrze, chyba jakoś się pomieścimy - mruknęła rudowłosa, wyciągając się niczym kotka. - Vi, śpisz ze mną, B., ty osobno. Nasza siostrzyczka ma jeszcze czas, by dorosnąć do pewnych spraw - dodała, uśmiechając się lekko.
- Daj spokój, przecież nie będę jej po nocy obmacywał.
Bios tylko przewrócił oczami, ale dostosował się do zaleceń, zajmując miejsce na zewnętrznym posłaniu. W tym czasie kobieta wzięła ciut większą miskę i na kilka chwil wyszła z pomieszczenia, wracając już ze świeżą wodą, którą odstawiła na bok. A potem ściągnęła koszulkę. Blondyn momentalnie się zaczerwienił i szybko odwrócił wzrok, zajmując ręce grzebaniem w swojej torbie, podczas gdy Sheila na szybko się umyła. Nie były to może luksusowe warunki, ale lepsze takie niż żadne, prawda?
- Od razu lepiej~~ - zamruczała melodyjnie, wyciągając z szafki świeżą koszulkę, którą zaraz założyła, kierując się następnie w stronę posłania. - Nie wiem jak wy, ale ja idę spać. Ostatni dogasza ognisko. Pod nami jest sieć źródeł geotermalnych, więc nie będzie zimno.
I najzwyczajniej w świecie wsunęła się pod koc, mały Zubat zaś ułożył się przy jej głowie i szybko zasnął. Sam Bios westchnął tylko, usadawiając się pod ścianą. Oparł o nią głowę i przymknął powieki. Może chciał wziąć na siebie coś na kształt nocnej warty? Być może. Kolejny dzień jednak nie zapowiadał się jako jeden z tych sielankowych, warto więc zregenerować siły, zaczerpując trochę snu. Senzu już zdążył przysnąć przy ognisku...

Twoje poczucie winy wzięło się właściwie z niczego. Nie mogłaś w żaden sposób uprzedzić Biosa, bo nie miałaś pojęcia, że cokolwiek łączy go z medyczką. Ani ona nie zdradzała niczego podobnego, ani nawet jej imię nie padło do czasu tego feralnego momentu. Co z tego, że "Nana" zabrzmiało mu wcześniej znajomo, skoro okazało się tylko kryptonimem. A może nie do końca? Tak czy inaczej nie miałaś podstaw do odczuwania jakiejkolwiek winy w związku z tą sprawą.
Mimo wszystko perspektywa dodatkowego towarzystwa w trakcie podróży napawała cię optymizmem. Zdążyłaś polubić tę zaczepną kobietę o specyficznym poczuciu humoru. Nawet Senzu za nią przepadał, w końcu według jej słów tylko ona mogła się do niego zbliżyć, gdy jeszcze z blondynem byliście w celi. I w sumie fajnie byłoby mieć siostrę, prawda? Zastanawiałaś się też nad wzmianką o Kyou, rozmyślając, czy to przypadkiem on nie ostrzegł Sheili, w tej kwestii nie miałaś jednak żadnych poszlak, mogłaś więc jedynie przypuszczać i ewentualnie rozwiać wątpliwości zwykłym pytaniem.
Mały Zubat wciąż ci się przyglądał, jakbyś była czymś naprawdę intrygującym. Może wcześniej nie było okazji do poznania kogoś poza Naną czy nadawcą wiadomości, którą przyniosła Zari? Mimo wszystko gdy podsunęłaś jej kawałek marchewki, obwąchała go najpierw, a dopiero po chwili wzięła w łapki i zjadła. Na pewno jej smakowało, o czym świadczyć mogło choćby strzyganie uszkami i ciche skrzeki. Zari już podstawiała łebek pod twoją rękę, twoją uwagę przykuł jednak jeden z tekstów rudej. Słysząc twój komentarz, tylko szerzej się uśmiechnęła, nie dodała jednak nic więcej. W końcu żadne z was nie oponowało w kwestii miejsca do spania, prawda?
Sheila zdążyła na szybko się umyć, przebrać i wsunąć pod koc, życząc wam dobrej nocy, potem przyszła kolej na ciebie. Senzu stał na czatach, nic jednak nie zakłóciło twojej wieczornej toalety, wróciłaś zatem do pomieszczenia już odświeżona i przebrana. Bios wciąż jakby drzemał na siedząco, miałaś więc chwilę na przemyślenia i zapisanie kilku rzeczy w pamiętniku. Gdy kończyłaś, usłyszałaś cichy pomruk od strony medyczki, coś na kształt "kawa" mówionego przez sen. Może śniła jej się ta robiona przez Kyou? Kto wie~~

Zasnęłaś dosyć szybko. W sumie nawet nie spostrzegłaś, kiedy dokładnie, a już odpłynęłaś w krainę snów. Czy śniło ci się coś konkretnego? Ciężko stwierdzić. W którymś jednak momencie do twojego snu zaczęły wdzierać się ciche głosy...
- ...i wyciągnąć stamtąd te pokemony. Jeśli dostaną się w łapy Sunreia, nie będzie czego zbierać, sam wiesz.
- Wiem, aż za dobrze znam jego metody szkoleniowe... Ale to, co planujesz, to szaleństwo. Zginiesz.
- Och, czyżbyś jednak chciał widzieć mnie martwą?~~ - zażartowała kobieta, ten rozbawiony ton szybko jednak zanikł. - Musimy uprzedzić Sunreia, moja dywersja stworzy wam szansę na ucieczkę.
- To nie dywersja, to misja samobójcza i dobrze o tym wiesz - mruknął pod nosem Bios.
W końcu otworzyłaś oczy, dostrzegając w półmroku... ślepia. Żółte ślepia tuż przy twojej twarzy wpatrujące się w ciebie badawczo. Właściciel tych ślepi z twojej perspektywy wydawał się jeszcze większy niż pierwotnie był. Po pierwszym szoku mogłaś dostrzec szczegóły, a składały się one na postać pokemona, który po części przypominał wielkiego nietoperza, po części zaś coś zupełnie innego. To był Noivern. Wielki Noivern, który właśnie rozdziawiał paszczę, ukazując ci rząd ostrych niczym brzytwy zębisk, wydając z siebie coś na kształt skrzeku.
- Neo, zostaw, to przyjaciel - padło twardo z ust rudowłosej i paszcza się zamknęła, a samo stworzenie odstąpiło. Kobieta przykucnęła przy tobie. - Wybacz, Neo nie ufa nikomu poza mną. Nie przestraszył cię za bardzo? - spytała z nutą troski w głosie. Teraz mogłaś zauważyć, że zarówno ona, jak i Bios są już ubrani i właściwie gotowi do wyjścia. Tylko... czy aby jeszcze nie powinna trwać noc? - Dziś sobie nie pośpimy, więc wstawaj szybko i się ogarnij. Musimy zdążyć zanim...
- Nanami Sakai! Wiem, że tam jesteś - rozeszło się gromkim echem po ścianach jaskini, a Sheila skrzywiła się na brzmienie tego głosu. - Jesteś oskarżona o spisek przeciwko wojskom Królestwa Ziemi. Masz prawo do obrony, więc nie rób nic głupiego. Masz pięć minut na wyjście. Chyba że chcesz, bym pogrzebał cię żywcem.
Noivern nastroszył się, a potem wydał z siebie donośny skrzek, który odbił się echem po jaskini. Był bojowo nastawiony i nie omieszkał to okazać. Wyjątkowo nie spodobał mu się ton i słowa kapitana. Sheila wstała z pewnym ociąganiem, rozmasowując przy tym kark. Minę miała nietęgą, ale nie ma się co dziwić. Westchnęła ciężko.
- No dobra... Jak pójdziecie w głąb jaskiń, idąc cały czas prawą odnogą, dojdziecie do wąskiego wyłomu prowadzącego na zewnątrz - stwierdziła po chwili, patrząc gdzieś w eter. - Wyjście jest osłonięte, więc nikt was nie zauważy. Tamtędy uciekniecie.
- Nigdzie się bez ciebie nie ruszę, Sheila - stwierdził twardo Bios, a ty zarówno w głosie, jak i postawie chłopaka mogłaś dostrzec, że nic go nie odwiedzie od tego postanowienia.
- Tak, ruszysz. Musisz chronić Vi - rzuciła medyczka tonem nie znoszącym sprzeciwu. - Jeśli was ze mną złapie, nie ujrzycie światła dnia przez długie miesiące.
- I mam pozwolić, żebyś sama podzieliła taki los? Nie ma takiej opcji - upierał się przy swoim blondyn, co wyraźnie nie spodobało się srebrnookiej.
- Do cholery, Bashura, mógłbyś choć raz nie zachowywać się jak osioł i mi zaufać?! - warknęła rozeźlona. - Dokładnie tak samo było wtedy. Koniecznie chciałeś postawić na swoim, czym naraziłeś nas wszystkich. Geo tam wtedy zginął, pamiętasz?
Bios zgrzytnął zębami, a ty zauważyłaś w jego ciemnych oczach tę niebezpieczną nutę. Zdawał sobie sprawę, podobnie zresztą jak ty, że ta sprzeczka nie ma sensu, a tylko tracicie czas. Musicie działać, póki Sunrei ma jeszcze cierpliwość. Chwilowo jednak ta dwójka trwała w impasie. Może ty masz jakiś lepszy pomysł? To chyba dobra chwila na przedstawienie możliwych opcji. Czas ucieka...

Rzeczywiście widok Noiverna "o poranku" nie był czymś codziennym, zwłaszcza z tak bliska. Wielki nietoperz gotowy cię pożreć niemal w całość wywołał odpowiednią ku temu reakcję, a było nią przerażenie. Cała sytuacja szybko jednak została wyjaśniona a niebezpieczeństwo zażegnane. Pokemon był w końcu sprzymierzeńcem. Brak odpowiedzi na pytanie też w sumie był odpowiedzią. Nikt przecież nie wymagał, byś odpowiadała werbalnie, a wyraz twojej twarzy mówił sam za siebie. Chwilę później jednak wszystko zaczęło się sypać...
Lee Sunrei - postrach żołnierzy i bandytów - postanowił osobiście pofatygować się po zdrajcę, jakim była w jego oczach Nanami Sakai. Sama oskarżona nie chciała niepotrzebnie narażać innych, ale czy ktokolwiek jej słuchał? Oczywiście, że nie. Bios był zbyt uparty, by puścić ją samą, gdy dopiero ją odnalazł. Nawet tobie nie było to w smak, wszak widziałaś w nim ten upór i wiedziałaś, że wbrew wszystkiemu pójdzie za nią choćby na śmierć. Czy jednak blondyn nie żył w przeświadczeniu, że Sheila będzie bezbronna wobec mocy Sunreia? Nie wiedział, że jest magiem, ona też nie kwapiła się, by mu o tym powiedzieć, jakby sam fakt władania wodą nakładał na nią jakieś brzemię.
- Po pierwsze: nie jesteśmy otoczeni. To blef - rzuciła sucho rudowłosa i westchnęła. - Znam Sunreia, jeśli po mnie przyszedł to sam, ewentualnie z garstką ludzi. To nie typ, który posyła za zbiegiem całą armię, to ktoś, kto fatyguje się osobiście i sam likwiduje problem.
Wyglądała na naprawdę pewną swoich słów i chyba dostatecznie długo obcowała z kapitanem, by nabrać tej pewności. To jednak nie przekonywało Biosa.
- Tym bardziej nie pozwolę, by dorwał cię w swoje łapska - obstawał przy swoim. - Już raz przeżyłem jego tortury. To nie jest coś, co zniosłaby kobieta taka jak ty.
Ruda drgnęła, widziałaś to wyraźnie. Zgrzytnęła zębami, stojący na uboczu Noivern również się nastroszył, sycząc na chłopaka. Wydawało się, że zaraz znów zacznął się sprzeczać, nic bardziej mylnego. Twarz kobiety spoważniała, ale nie wybuchła ona gniewem jak przy spotkaniu przed jaskinią. Miałaś szansę na wtrącenie jeszcze swoich trzech groszy na temat własnych umiejętności bojowych, co Nana ze spokojem wysłuchała.
- Sytuacja się zmieniła, a twoje umiejętności na nic się zdadzą przeciwko temu człowiekowi. Pokemonów też wolałabym nie narażać - stwierdziła rzeczowo, chwilowo unikając patrzenia w stronę blondyna. - Najlepszą opcją będzie rozdzielić się, wydostać stąd i później spotkać ponownie na przegrupowanie. Wbrew opinii oślo upartego pana jestem w stanie odwrócić uwagę kapitana i z pomocą Neo mu się wywinąć, by do was dołączyć. On nie wie, co potrafię.
- Sheila, to szaleństwo...
- Zamknij się - warknęła, przerywając mu, i jednocześnie zacisnęła pięść. Ty zaś mogłaś zauważyć jeszcze jedno - coraz większy szok odmalowujący się na twarzy chłopaka. Chłopaka, który nie mógł nawet ruszyć się z miejsca i tylko patrzył na przyjaciółkę z rosnącym przerażeniem. Ruda gwizdnęła cicho, a potem obróciła się na pięcie i skierowała do wyjścia, dopiero tam rozluźniając zaciśniętą wciąż dłoń. I w tej jednej chwili Bios jakby znów zaczął oddychać, osuwając się przy okazji na kolana.
- Vi, zabierz go do wyjścia, ognisko niech płonie - poleciła, zerkając na ciebie kątem oka. Miała w spojrzeniu coś, co wręcz zabraniało ci się sprzeciwiać. - Spotkamy się po drugiej stronie.
I tyle, poszła sobie, a wraz z nią zniknął wielki nietoperz. Mała Zari zaś uczepiła się twojej nogawki i chyba nie zamierzała w najbliższym czasie jej puszczać.
- Sheila... od kiedy ty... - dukał blondyn drżącym głosem, wciąż jeszcze nie mogąc otrząsnąć się z tego, co miało przed chwilą miejsce. Co takiego zrobiła ruda, że aż tak strwożyła nieustraszonego Bashurę? I co zamierzasz zrobić ty?
Wszystko tu powinno spłonąć, a przynajmniej to wynikało ze słów medyczki. Druga sprawa, że powinnaś dostać się z Biosem do tylnego wyjścia. Tylko że sam Bios zdawał się jeszcze nie do końca wrócić do rzeczywistości, a miałaś jeszcze pod opieką młodego Zubata i oczywiście Senzu, który aktualnie zdawał się trochę rozkojarzony tym wszystkim. Co więc postanowisz? Długo tu zostać nie możecie...

Krew. Magia krwi. Zdolności pozwalające kontrolować przeciwnika. Moc owiana swoistą legendą. Ale czy można się temu dziwić? W dobie wszechobecnej wojny takie zdolności są na wagę złota i dają znaczącą przewagę grupie, która ma takie jednostki w swoich szeregach. Jak i kiedy jednak Sheila nauczyła się tej sztuczki? Czy ta moc miała jakieś ograniczenia, słabości? Czy wymagała specjalnych warunków? Niektóre podania mówiły coś o pełni księżyca, kiedy to moc magów wody osiąga swój szczyt, czy było to jednak prawdą? Cieżko byłoby to zweryfikować bez jakiegoś wiarygodnego źródła informacji. Tobie jednak w tej chwili nie były one potrzebne. Wystarczyła ci wiedza i pewność, że ruda, idąc na spotkanie z Sunreiem, nie posyła się na pewną śmierć, że ma szansę przeciwstawić się kapitanowi.
Biosa zaskoczyły umiejętności przyjaciółki, choć "zaskoczyły" było raczej mało adekwatnym słowem. Odczuł tę moc na własnym ciele i zaczynała go ona przerażać. Co innego słyszeć o tej zdolności, a co innego osobiście jej doświadczyć. Klęczał zszokowany, próbując ogarnąć całą sytuację, co sprawiało mu niemały trud, ty za to pozostałaś trzeźwa umysłem. Musiałaś, od ciebie zależał w tej chwili los wasz i waszych pokemonów. To w twoich rękach Nana zostawiła całą resztę.
Zari z pewnym oporem wypuściła z pazurków twoją nogawkę, szybko jednak znalazła dla nich nowe zaczepienie na ramieniu. Pisnęła cichutko, kuląc się w sobie. Była pisklakiem, to wszystko było dla niej nowe i... przerażające. Mimo wszystko zaufała ci i chciała być jak najbliżej ciebie. Przynajmniej w najbliższym czasie. Senzu natomiast od razu zrozumiał przesłanie i wybiegł na korytarz, dostosowując się do swojej roli przewodnika. Ty wyciągnęłaś tam również blondyna, który chwilowo oparł się plecami o ścianę, wciąż jeszcze nie do końca wróciwszy do siebie. Wrzuciłaś w ognisko kilka kartek, aby mieć pewność, że znajdzie się tam papierowy popiół, potem zaś w ruch poszły ogniste kule, dokonując dzieła zniszczenia. Nim się obejrzałaś, wszystko stało w płomieniach. Pozostało już tylko jedno - ewakuacja.
Popchnęłaś Bashurę w głąb tunelu i choć ruszył się dość niechętnie, po chwili oboje szliście równym tempem przed siebie. Senzu prowadził pochód, co jakiś czas oświetlając drogę. Oglądał się za siebie tylko na rozwidleniach, chcąc się upewnić co do trasy. Zari kuliła się na twoim ramieniu, ilekroć po jaskini rozchodziło się echo krzyków i jęków. Nie znałaś ich dokładnego źródła, nie trudno się jednak było domyślić. Mag krwi w akcji. Szkoda, że nie możesz zobaczyć, jak rozgramia żołnierzy Królestwa Ziemi, co?
Prześwit - zauważyłaś go w oddali, niemal na końcu tunelu. Lisek też go spostrzegł, łułając cicho i krótko. Nie chciał wzbudzać echa swoim głosem, to dobrze.
Podeszliście ostrożnie do wyłomu, zaglądając na zewnątrz. Nigdzie nie było śladu żywego ducha, ale też okoliczne krzaki ograniczały nieco widoczność. Vulpix wyskoczył pierwszy, nastawił uszy, słuchał, węszył... nic jednak go nie zaniepokoiło. Wychodziło więc na to, że Sheila miała rację - gadka o otoczeniu była zwykłym blefem. Wymknęliście się zatem z jaskiń, wtapiając w gąszcz pobliskiego lasu. Wyjątkowo cichego lasu skąpanego w blasku księżyca. Racja, słychać było typowe odgłosy zwierząt nocnych oraz szum liści na wietrze, mimo wszystko okolica wydawała się opustoszała.
- Lepiej się tu nie zatrzymywać - wyszeptał w którymś momencie Bios i ruszył naprzód, w drodze wypuszczając z balla Rapidasha, którego zaraz dosiadł. Gdy wyciągnął w twoją stronę dłoń, by pomóc ci wsiąść, mogłaś dostrzec, jak bardzo nieobecne ma spojrzenie. Wciąż jednak nie byliście w pełni bezpieczni, musieliście się jak najbardziej oddalić od tego miejsca.
Rai bez sprzeciwu ruszył z kopyta, przechodząc od razu do galopu. Tylko czasem zwalniał na kilka minut, by znów przyspieszyć. Jechaliście w ciszy, obserwując powoli jaśniejące niebo. Noc dobiegała końca, ustępując miejsca kolejnemu porankowi. Las zniknął za wami, wy zaś wyjechaliście na bardziej skalisty teren otoczony wzgórzami. W pewnej chwili gdzieś w górze usłyszeliście skrzek. Gdybyś się obejrzała, na niebie za wami zauważyłabyś wielkie skrzydła Nioverna, który stopniowo obniżał lot, coraz bardziej się do was zbliżając. W zastraszającym tempie skracał dystans, aż w którymś momencie... śmignął tuż obok Raia i wylądował z łoskotem na pobliskich skałach, krusząc je przy okazji. Bios momentalnie zeskoczył na ziemię i szybko pobiegł w tamtym kierunku. Wielki nietoperz zrzucił z siebie stertę kamieni i skrzeknął raz jeszcze, odsłaniając... nieprzytomną Sheilę. Kobieta była trochę przybrudzona i podrapana w kilku miejscach, na pierwszy rzut oka nic jednak jej nie było. Dlaczego jednak była nieprzytomna? Oto jest pytanie...

Sytuacja była dla ciebie w pewnym sensie znajoma. Takie małe deja vu, z tym opuszczaniem tunelu i dosiadaniem Rapidasha. Poprzednim razem przysnęłaś i obudził cię napad bandytów, tym razem nie zamierzałaś przegapić ani chwili. Może to i lepiej? Schowałaś Senzu do balla, zaś małego nietoperka pokrzepiłaś ciepłym słowem, dostając w odpowiedzi cichutki skrzek. Zari wtuliła się w twoją szyję i po chwili chyba zasnęła, tak czy inaczej wciąż była zahaczona pazurkami o twoją koszulkę, więc raczej nie spadnie w biegu.
Rai gnał przed siebie, zmieniając od czasu do czasu rytm biegu, by nieco odsapnąć i nabrać sił, wciąż jednak uparcie parł naprzód. Byle dalej, byle do przodu, po prostu. Bios się nie odzywał, ty również nie przerywałaś panującej między wami ciszy. Byłaś pochłonięta własnymi przemyśleniami. Na tyle pochłonięta, że gwałtowne lądowanie wielkiego nietoperza szczerze cię zaskoczyło.
Oboje z blondynem zeskoczyliście z grzbietu ognistego wierzchowca, chcąc zorientować się w sytuacji. Sheila była nieprzytomna, sam Neo też nie wyglądał na pokemona pierwszej świeżości, mimo wszystko trzeba było zająć się tą dwójką. Bios tylko przytaknął, oczyszczając fragment ziemi w pobliżu z drobnych kamyczków i rozkładając schowany w jednej z toreb cienki koc. Ty w tym czasie zaopatrzyłaś się w butelkę wody i podeszłaś do Noiverna, chcąc zająć się kobietą na jego grzbiecie. Neo zlustrował cię groźnym spojrzeniem, mrużąc żółte ślepia, nie zareagował jednak na twoje poczynania. Miał w pamięci, że medyczka nazwała cię przyjacielem. Nie znaczyło to oczywiście, że ci ufa, mimo wszystko miałaś okazję pomóc. Obmyłaś zatem twarz rudej z kurzu i innego brudu, niewiele to jednak dało w kwestii przebudzenia. Oczy wciąż miała zamknięte, a gdy sprawdziłaś czoło - było lekko ciepłe. Nie świadczyło to o gorączce, mimo wszystko skóra była delikatnie zawilgocona potem.
Bashura po twoich oględzinach delikatnie ściągnął kobietę z grzbietu nietoperza, układając ją następnie na przygotowanym posłaniu. W tej chwili osłaniały was pobliskie skały, ale tylko częściowo. Musieliście znaleźć jakąś kryjówkę.
- Jasne, rób, co musisz. Ja zostaję - odparł na twoją prośbę chłopak, przeszukując teraz jedną z toreb w poszukiwaniu... czegoś. Do ciebie zaś przydreptał ognisty koń. Choć był zmęczony, wiedział, że to jeszcze nie koniec, że nie jesteście bezpieczni. Dosiadłaś go zatem i ruszyliście dalej.
Rozglądałaś się za jakimś schronieniem, bardziej osłoniętym terenem, czymkolwiek, co nadawałoby się na kryjówkę. Tu większy czy mniejszy głaz, tam sterta kamieni, gdzieś dalej coś na kształt wnęki w zboczu, jednak zbyt płytkiej, by osłonić trzy osoby i pokemony. Wędrowałaś dalej, aż w pewnym momencie znalazłaś się na bardziej wydeptanej ścieżce, która prowadziła serpentynką nieco w dół. W dali, w niewielkiej dolince zauważyłaś dachy kilku budynków na krzyż. Wszystkie podniszczone, niektóre nadpalone, wyglądało jednak na to, że w większości całe. Właśnie znalazłaś naprawdę niewielką wioseczkę. Pytanie tylko - czy zamieszkałą? Z tej odległości wydawała się opustoszała, ale nigdy nic nie wiadomo. Nie miałaś jednak zbyt wielu opcji. Jeden z takich budynków byłby dobrym schronieniem, żeby jednak to zweryfikować, musiałabyś podjechać bliżej i sprawdzić. Sprawdzisz?

Widziałaś zmęczenie w oczach Rapidasha, oboje jednak zdawaliście sobie sprawę, że póki nie znajdziecie schronienia, nie będziecie bezpieczni, a tym samym - nie odpoczniecie. Dlatego właśnie ruszyliście razem na poszukiwania kryjówki.
Gdy wreszcie doszliście do wydeptanej, krętej ścieżki, widząc w dole kilka chatek, Rai zatrzymał się, rozglądając niespokojnie. Ty zaś zeskoczyłaś z jego grzbietu, chcąc sprawdzić ślady. Te były zatarte i w większości niewyraźne, rozpoznawałaś jednak kopyta, gdzieniegdzie odciski butów i zasypane okolicznym piaskiem koleiny po kołach. Przechodziła tędy grupa ludzi z jakimś transportem lub czymś podobnym, najprawdopodobniej. W każdym razie - było to dawno. To jednak nie dawało ci pewności, że budynki są opuszczone. Żaby to zweryfikować, potrzebowałaś pomocy czułych nosów swoich pokemonów.
Senzu tylko rozejrzał się dookoła i od razu przystawił pyszczek do ziemi, Rufus zaś... Cóż, w pierwszej chwili się nastroszył, co było spowodowane pojawieniem się w zupełnie obcym miejscu. Po raz kolejny zresztą. Kilka sekund zajęło mu przyswojenie nowego terenu, a także przypomnienie sobie, jak właściwie mógł się tu znaleźć. W końcu był zamknięty w kuli, a ty wciąż się przemieszczałaś, prawda? Ostatecznie poszedł w ślady lisiego kolegi i zaczął węszyć, przesuwając się powoli w dół ścieżki. Rai znalazł coś na kształt kałuży i postanowił ugasić pragnienie, skoro i tak miał chwilę na względny odpoczynek.
Dwaj tropiciele niuchali, sprawdzając teren dookoła, w którymś jednak momencie Rockruff zatrzymał się z nosem przy ziemi i zaczął warczeć. Senzu również wyczuł świeższy zapach, w przeciwieństwie jednak do młodszego kolegi postawił uszy i zaczął nasłuchiwać. Tobie pozostała obserwacja, chociaż niewiele w tym krajobrazie się zmieniało. Kilka chat na krzyż, choć teraz widziałaś, że każda nosiła na sobie ślad płomieni. Jak to było z waszą przykrywką na ucieczkę z Kapitolu? "Spalili nam dom, bo Bios nie chciał przyłączyć się do armii"? Jak widać niewiele ta historyjka różniła się od rzeczywistości. Mimo wszystko poza nadpalonymi belkami zauważyłaś też inne ślady bytności człowieka w okolicy. Tu w wiadrze z wodą widoczna była jeszcze piana, obok leżała sterta różnorakich materiałów, zaś gdzieś w głębi zauważyłaś nawet rozwieszone do suszenia ubrania. Ktoś tu ewidentnie robił pranie, a po wielkości ciuchów wnioskować mogłaś, że należały raczej do młodszej części populacji tych wysp. Wilczek wciąż warczał, przesuwając się powoli do przodu, gdy w końcu zatrzymał się przed wejściem do jednej z chat i wręcz je obszczekał. Ty zaś wyłapałaś wśród dźwięków ciche łkanie i próby uciszenia płaczka. Ktokolwiek był w środku, bał się i ukrywał.
Nagle tuż przed Rufusem i Senzu uderzyła złota błyskawica, na co lisek odskoczył, od razu stając w gotowości do walki, zaś szczeniak... Zdążyłaś usłyszeć skamlenie, po którym Rockruff znalazł się skulony między twoimi nogami, popiskując cicho. Najwidoczniej pierwsze starcie nieco go wystraszyło. Na jednym z dachów zauważyłaś małe żółte stworzonko przypominające trochę mysz. Miało błękitne uszy i błyskające elektrycznością policzki. Chyba nie było zbyt przyjaźnie nastawione do was - intruzów.

Oczywistym było, że czułe nosy pokemonów coś znajdą. Nawet jeśli Rufus potrzebował chwili, by oswoić się z nowym otoczeniem, jego zmysł węchu był bardziej przystosowany do tropienia. Znaleźliście kogoś w chacie, minimum dwie osoby, wnioskując po odgłosach łkania i uspokajającym głosie kogoś jeszcze. Nim jednak zdążyłaś zastanowić się nad całą sytuacją - z góry zleciał piorun, który wręcz przeraził wciąż młode szczenię. Senzu był gotowy na ewentualne starcie, oglądał się jednak na ciebie. W końcu to ty tu dyktowałaś warunki, prawda?
Przywołałaś liska do siebie, samej zachowując dystans od drzwi, których najpewniej bronił elektryczny gryzoń. Mały, ale groźny, co? Vulpix pozostał czujny i obserwował mysz, powoli wycofując się w twoją stronę. Rockruff wtulił się w głaszczącą go dłoń, a nawet liznął cię delikatnie jakby w podzięce za wsparcie. To, że nie poznawałaś gatunku pokemona na dachu, nie było wcale dziwne. Były ich przecież setki rozsiane po całym świecie. Niektóre nawet nie dotarły na te tereny, a ty nie byłaś chodzącą encyklopedią, prawda? Wiedziałaś jednak, że z odpowiednim podejściem jakoś uda ci się dogadać. Musiało.
Nie tylko stworzenie na dachu słuchało twoich słów, tego mogłaś być pewna, dlatego właśnie starałaś się dać im do zrozumienia, że nie jesteś zagrożeniem. Ani ty, ani ci, którzy z tobą przyjdą. W pewnej chwili od strony chaty usłyszałaś coś na kształt szurania, jakiś szelest i ciche syknięcie brzmiące jak "wracaj tu". Moment później kotara przesłaniająca jedno z okien odchyliła się, ukazując ci ciekawskie oko. Oko, które zaraz się skryło, ale po ledwie dwóch, może trzech sekundach znów się pojawiło.
- Gdzie jest pani pszyjaciółka? - zapytał dziewczęcy, dość piskliwy głosik z pewnością należący do dziecka. - Nigdzie nie widzę nikogo poza panią. Zgubiła pani się? Mama mówi, że w okolicy łatwo się zgubić, dlatego nie mogę się oddalać od domu. Szuka pani swojego domu?
Wraz z kolejnymi pytaniami właścicielka głosu coraz bardziej się wychylała, aż w końcu w rozbitej szybie ujrzałaś twarz ciemnowłosej dziewczynki w wieku jakichś czterech, pięciu lat, która bacznie ci się przyglądała swoimi jasnoniebieskimi oczami.
- Paco, schowaj się! - dosłyszałaś wyraźniejsze syknięcie gdzieś w głębi i mała zniknęła za kotarą.
- Ale ta pani nie wygląda na złą, ma ze sobą liska i sceniaczka, widziałaś? - broniła cię dziewczynka, zaraz znów się wychylając. - Naprawdę pomoże nam pani? Mamie przydałaby się pomoc z małym Shunem, ciągle płacze, wie pani?
Kawałek nad głową tego szkraba wychylił się ktoś jeszcze, choć z większą dozą ostrożności. Najwidoczniej musiałaś zostać nieco zweryfikowana, nim ktoś tu ci zaufa. Chyba że...
- Iskierka! - zawołała nagle Paco, a moment później wyskoczyła zwinnie przez okno, dopadając... stojącą na ścieżce elektryczną mysz. Ta jednak miała czerwone uszy i w kontakcie z tą małą istotką wypuściła z siebie wiązkę elektryczną, rażąc "napastnika". - Aj, pszeciesz tylko chciałam cię pszytulić!
Dziewczynka siedziała teraz na ziemi z myszą na kolanach, nic sobie nie robiąc z porażenia. Po prostu drapała gryzonia za uszami, gdy tuż obok pojawił się też ten z dachu, wdrapując się małej na głowę.
- Paco, wracaj do środka, bo mama będzie zła - szepnęła nieco starsza dziewczyna skrywająca się za framugą. Zerkała na ciebie niepewnie, nie odważając się przekroczyć progu. Paco jednak chyba bardziej zajęta była pokemonami niż słuchaniem... siostry?