~Znaleźć w odbiciu swoją prawdziwą twarz...~

Droga nie była długa, ale twoje ręce i tak niewytrzymały do końca. Larvitar od jakiegoś czasu szła przy twojej nodze, co jakiś czas zatrzymując się by podziwiać nowe widoki. Growlithe'a jako przykładny lider ponaglał nową towarzyszkę, by nie ociągała się zbytnio. Gdy tylko wyszliście z leśnej ścieżki wyłoniło się Oldale Town. Miasto, właściwie miasteczko wyglądało uroczo. Było on jedna z najmniejszych miejscowości w regionie, ale bardzo popularne ze względu na pobliskie ruiny, gdzie można było zapolować na pewnego pokemona. Pośród domków jednorodzinnych, które stanowiły zdecydowaną większość infrastruktury, mogłaś dostrzec Centrum Pokemon. Świetny moment na mały odpoczynek i odnowę biologiczną dla pokemonów. Gdy schodziłaś z górki w kierunku centrum nie mogłaś dostrzec ruin. Możliwe, że znajdowały się nieco dalej i trzeba było tam dotrzeć w inny sposób. Mogłaś też udać się na pobliski stragan z pamiątkami, który znajdował się przy tablicy powitalnej.

Wnętrze Centrum Pokemon wyglądało elegancko i przed wszystkim funkcjonalnie. Był mały kącik restauracyjny, gdzie można było zamówić świeże posiłki. Obok nich znajdowały się staromodne telekomy, które dawały możliwość łączenia się z innymi rządzeniami obsługującym daną sieć. W centralnym punkcie była spora okrągła lada, która służyła jak punkt obsługi trenera. To właśnie tam udałaś się ze swoimi zagwozdkami.
- Witam. - uśmiechnął się różowowłosy chłopak i wychylił się by zobaczyć twojego pokemona. - Mówisz, że pokedex nic nie wykazał? Jest to zupełnie normalne, jeśli nie masz odpowiedniego update. Jeśli nigdy nie brałaś udziału w mistrzostwach to nic dziwnego.
Chłopak usiadł ponownie na fotelu i otworzył jakieś pliki w swoim komputerze. Chwilkę poklikał i już był gotowy do dalszej rozmowy.
- Oczywiście jest to Larvitar, ale poszukałem bardziej dokładnych informacji. To rzadki i potężny pokemon, który wymaga sporej dyscypliny. Pochodzi z regionu Johto, ale nie tylko tam można go spotkać. Najgorsze jest jednak to, że nie posiada żadnych różnic płciowych, ale mamy na to sposób.
Chłopak wyciągnął sporych rozmiarów pokedex i ponownie wstając zeskanował pokemona.
- Samiczka! - oznajmił. - Co do problemu z pokeballem. Czy zademonstrowałaś jej jak to się robi? Czy po tym próbowałaś ją zamknąć w kuli?

Chłopak przystawił prawą dłoń do brody i poskrobał się po delikatnym podbródku. Cherishball, wyklucie, pierwszy pokemon, wszystko na chłodno analizował, by w końcu się odezwać.
- Cherishball to jeden z ekskluzywnych przedmiotów do łapania. W tym przypadku to nawet lepiej, że masz go dla świeżo wyklutego pokemona. Zmartwię Cię jednak, że żaden pokemon nie schowa się do pokeballa sam, a przynajmniej zdecydowana większość. Proponuję więc dać szansę Larvitar, by mogła odkryć co jest w jego wnętrzu i po prostu ją w niej zamknąć. Jeśli tego nie polubi, to po prostu wyskoczy i będziesz musiała ją ponownie przekonywać. Jeśli zostanie, to dobra twoja. - uśmiechnął się chłopak.
Larvitar czekała na to co się wydarzy. Faktycznie było tak jak powiedział recepcjonista, ona w ogóle nie kwapiła się by podejść do pokeballa. Tak jakby wewnętrze "ja" mówiło jej "NIE".
- Czasami trener musi być stanowczy, bo inaczej może się to źle skończyć. Gdy już się uporasz ze swoją nową przyjaciółką, chciałabyś skorzystać z naszych usług? Jednak by korzystać z nich za darmo, musisz się zarejestrować do jakichkolwiek zawodów i meldować co miesiąc postępy. Próby zdobycia odznak czy wstążek. Inaczej będziemy musieli pobierać opłaty. Samo posiadanie pokedex nie czyni Cię oficjalnie trenerem czy koordynatorem.
Zanim jednak zdążyłaś odpowiedzieć, chłopak dodał:
- Jeśli masz jeszcze inne pytania śmiało pytaj. - zapowiedział z uśmiechem.

Mężczyzna przytaknął głową i sprawdził cennik na ekranie komputera.
- Bez rejestracji, możemy zapewnić mały pokój za 50$ na jedną noc. Wymeldowanie do godziny dziesiątej rano. Jeśli jednak chcesz poszukać czegoś w mieście to proszę bardzo. Skoro będziesz chciała zostać do jutra to proponuję wizytę w pobliskich ruinach. Jest to kawałek drogi od miasta, ale zapewne znajdziesz jakąś wycieczkę. Organizują je parę razy dziennie. Jeśli zdecydujesz się na nocleg tutaj, zakwaterujemy Cię, gdy wrócisz.
Recepcjonista powrócił do swoich zajęć, a Ty skupiłaś się teraz na swojej nowej towarzyszce. Czerwona energia została wchłonięta przez cherishball i kula upadła na podłogę. Pierwsze bujnięcie, drugie bujnięcie i CYK. Larvitar właśnie usadowiła się w swoim nowym domku. Growlithe szczeknął z zadowoleniem, gdyż w końcu nie musiał niańczyć małej Larvitar, ani dzielić się swoją ukochaną właścicielką. Widząc twój sukces podszedł do Ciebie jakiś chłopak.
- Gratulację. Przepraszam, że się wtrącam, ale słyszałem waszą pogawędkę o ruinach. Jeśli planujesz się tam wybrać, moja starsza siostra organizuje przejazd w tamtą stronę. Bilety nie są drogie, a warto zobaczyć to i owo. - uśmiechnął się nieznajomy chłopak, który na oko był w podobnym wieku co Ty.

- Jaki milutki.
Nieznajomy uklęknął i zaczął tarmosić Argo za uchem. Było to niesłychane, gdyż twój pupil zawsze starał się Ciebie bronić za wszelką cenę, a teraz bez niczego oddawał się pieszczotą. Rudawy chłopak poprawił jednym palcem swoje okulary, które uniosły się centymetr wyżej.
- No tak, gdzie moje maniery. Jestem Simon. - Wstał i wyciągnął rękę w twoim kierunku.- Jak już mówiłem pomagam siostrze, ale zamierzam wystartować w Lidze Pokemon. Posiadam dwa pokemony, które pomagają mi w opiece nad ruinami. Niestety jednej z nich nie zawsze udaje się opanować złość, ale nic na to nie poradzę. - chłopak wzruszył ramionami na znak bezsilności.
- Chciałem również pozwiedzać świat, jednak siostra mnie powstrzymuje mówiąc, że nie mogę opanować mojego startera. - Chłopak znów poprawił okulary. - Ale dość o mnie. Więc jak będzie z tą wycieczką? Chętna?

Chłopak również nieco się zarumienił, gdyż pytając o wszystko nawet nie zauważyłaś, że wciąż potrząsasz jego ręką. Gdy się już uwolnił z tego uścisku, przedstawił Ci plan działania.
- Super. Wycieczka zaczyna się za jakąś godzinkę, więc mamy czas byś coś zjadła. Wiesz, że możesz skorzystać z restauracji Centrum Pokemon. - Simon przemyślał to i owo. - Tutaj ulicę dalej jest wspaniała naleśnikarnia. Raptem pięć dolarów za trzy naleśniki z wybranym nadzieniem.
Simon wyjął mapę miasta i ruin. Rozkładając mapę wskazał Ci punkt startu i wspomnianą naleśnikarnię oraz punkt z którego wyrusza autobus. Były jeszcze jakieś trzy czerwone kółeczka, jednak nie były one podpisane, a sam Simon nic o nich nie mówił.
- Wydaje mi się, że wszystko już wiesz. - uśmiechnął się chłopak.
Tymczasem z góry do restauracji zeszła znana Ci osoba. Agnes! Dziewczyna była skupiona na sobie i nie rozglądała się, dzięki czemu nie zwróciła na Ciebie uwagi. Dziewczyna szybko znikła za jedną z kanap.

Chłopak szybko się rozpromieniał na twarzy.
- Świetny wybór! Jeśli chcesz możesz zostawić tutaj swoje pokemony i zabrać tylko Growlithe'a. Nie przejmuj się pieniędzmi. Ja to załatwię.
Simon zwrócił się w kierunku recepcjonisty i szepnął mu coś na ucho. Recepcjonista wstał i zwrócił się do Ciebie.
- Przyjaciółka Simona i Heleny to też moja przyjaciółka. Mogę przymknąć oko i bezpłatnie przyjąć twoje pokemony, tylko nikomu ani słowa. - recepcjonista rozejrzał się dookoła. - Damy twoim pokemonom nieco wypocząć w naszej kołysce i przyjrzymy się tej słodkiej Larvitar.
Okularnik stanął po twojej stronie i tylko tyrpnął Cię w ramię, tak by pracownik Centrum Pokemon nie mógł tego zauważyć.
- No więc, pytałaś czy wybierzemy się do naleśnikarni razem? Oczywiście, ja stawiam! Po wycieczce wrócimy tutaj i odbierzemy twoje pokemony.

Oldale Town nie było jakiś wielkim miastem, mimo to było tutaj sporo uliczek i zakamarków, gdzie można było się zgubić. Podróżując w trójkę zauważyłaś, że społeczeństwo składa się głownie z osób starszych. Wynikało to z zainteresowań mieszkańców. Młodzi ludzie znudzeni ględzeniem o ruinach szybko uciekali w dalsze rejony Hoenn.
- Tutaj! - Simon wskazał palcem na szyld: "Naleśnikarnia"
Wchodzą do restauracji było czuć piękny zapach placuszków. Ta woń była tak wyraźna, że nawet Growlithe'a miał problem z opanowaniem ślinotoku. Przed wami pojawiła się czarnowłosa kelnerka na rolkach. Wyglądała może na jakieś piętnaście lat. Włosy sięgały jej do ramion i zakrywały jedno oko.
- Simon! Witaj! Znów kokietujesz jakąś pannę?
Chłopak momentalnie zrobił się czerwony.
- Nieeee, po prostu oprowadzam po mieście i staram się pomóc. Po za tym to nie twoja sprawa!
Kelnerka parsknęła delikatnie śmiechem i wskazała na jeden ze stolików.
- Stolik numer trzy, menu na stole, a i jeszcze jedno - Dziewczyna zwróciła się ku Tobie. - On średnio całuje. - po czym odjechała, nie dając szans na odpowiedź.
Simon prawdopodobnie chciałby się teraz zapaść pod ziemię, lecz nie chciał uciekać i robić z siebie tchórza. Usiedliście wygodnie na kanapie i rozłożyliście meny. Za każde dwa naleśniki płaciło się "piątaka". Smaki odpowiadały znanym Ci rodzajom Berry, co powinno znacznie ułatwić wybór.