~Znaleźć w odbiciu swoją prawdziwą twarz...~

Simon spojrzał na Ciebie ze zrozumieniem. Wiedział, że musi traktować Mawile znacznie inaczej niż Sevipera. Jednak walka trwała w najlepsze i tak oto Flame Wheel po raz kolejny taranował stalowego pokemona. Mawile miała jednak plan. Wielkie szczęki złapały płomienny okrąg i zatrzymały Growlithe.
- Świetny moment na Bite! - wykrzyczał Simon.
Mawile ze złowieszczym uśmiechem zaczęła zaciskać szczęki. To był krytyczny moment w tej walce. Uścisk był mocarny, a skomleń pieska nie było końca. Katusze zakończyła sama Mawile, który wyrzuciła psiaka w górę. Ten mając w pamięci kombinację z Double Kickiem próbował go wykonać, lecz na nic się to nie zdało. Gdy tylko drugie kopnięcie wylądowało na głowie przeciwniczki ta odpowiedziała Bite!
- Wspaniale, a teraz wyrzuć go w drugim kierunku.
To polecenia spodobało się pokemonowi i momentalnie wyrzuciła Argo w twoim kierunku. Pokemon pozbierał się dość szybko i już miał się gotować do użycia Flame Wheel, lecz wzdrygnął się na myśł o ponownej wizycie w stalowej paszczy.
- Growl! Obniż jego atak, by nie sprawiał Ci kłopotu! - wykrzyczał stanowczo Simon
Mawile ponownie posłuchała swojego trenera. Najwidoczniej zależało jej na wygraniu tego starcia.

Growlithe: 59%
Mawile: 38% (+2 Obrona)

Growlithe ruszył szaleńczo do walki. Widząc natarcie Simon wykrzyczał kolejną komendę.
- Bite!
Szczęki zacisnęły się ponownie w koło tali ognistego pokemona. Ten chciał użyć jeszcze Ember. Jednak został odrzucony w twoi kierunku. Psiak wstał i miał ochotę na jeszcze! Cóż za determinacja. Problem w tym, że jego rywalka zdecydowanie straciła chęci do dalszej walki.
- Co ty robisz Mawile! - niedowierzał chłopak.
Pokemon wyraźnie zapatrzył się na pobliskie jeziorko. Najwyraźniej działo się tam coś niepokojącego. Pokemony wyczuwały niepokój u innych. Po chwili Argo również poczuł jakby smutek i żal. Po chwili zauważyliście wyskakujące w powietrze Relicanthy.
- To nie jest dobry znak. - oznajmił Simon. - Musiało je coś wystraszyć. Odnajdźmy moją siostrę, może ona wie coś więcej!
Mawile ruszyła pierwsza. Można było stwierdzić, że ta potworna panienka lubi zadawać ból w walce. Jednak nie toleruje tego typu zachowaj za walką. Możliwe nawet że ten sposób, daje jej mentalną przewagę w walce. Teraz jednak najważniejsze były Relicanthy. Twoje sprawne oko dostrzegło jednak jedną bardzo znajomą postać, która znikła chwilę potem. To na pewno była Agnes!

Growlithe:

- Nie mam pojęcia! Ale musiało to być coś strasznego. Nie wydaje mi się, by był to pokemon. W tym jeziorze żyją tylko Relicanthy. Może tunele się zawaliły odcinając im drogę do oceanów. - zgadywał Simon.
Całe zajście było niezwykle dziwne. Sytuacja była jednak napięta. Szybko dobiegliście do Marty, która również nie mogła uwierzyć w to co się dzieję.
- Simon? Sai? To wasza sprawka?
- Oczywiście że nie! Co to mogło być!?
- Sama jestem ciekawa. Ludzie są w okolicy jeziora. Ruszajcie za mną. Sprawdzimy czy pod ruinami nie ma uszkodzeń i tunele są całe. - zadecydowała siostra Simona.
Argo i Mawile kiwnęli tylko łebkami na potwierdzenie i wszyscy ruszyliście za dziewczyną. Okazało się, że nieopodal znajduje się wejście do podziemi. Było ono odrestaurowane, prawdopodobnie za sprawą miasta i rodziny Simona, która opiekowała się tym miejscem. Wbiegliście po schodach w dół i ukazała wam się niezwykłe wielka szyba za którą szalały Relicanthy.
- Tam! - krzyknął okularnik.
W prawej części szyby było widać wyraźne pęknięcie! Szkło było niezwykle grube, ale penetrująca woda mogła rozsadzić małą dziurkę do wielkiej wyrwy. Zalewając cały kompleks. Aktualnie była to tylko dziurka wielkości pięści.
- To musiał być wybuch.- stwierdziła Marta. Spójrzcie na niektóre z ryb. Są oszołomione! Ktoś planował zamach na to miejsce? A może tunele głębiej też są zniszczone?! Musimy jednak szybko zaradzić tej dziurze. Ma ktoś jakiś pomysł?

Marta i Simon rozmyślali nad powstrzymaniem pęknięcia i tragedii. Jednak twoja trauma odezwała się w najgorszym momencie i sparaliżowała twoje zdrowe zmysły. Nogi same niosły Cię w stronę wyjścia i juz po chwili znajdowałaś się na zewnątrz. Łzy zalewały Ci twarz. Po chwili na policzku poczułaś znajome uczucie. To było liźnięcie Argo! Psiak ruszył za Tobą, gdy tylko zorientował się w sytuacji.
- Sai! Potrzebujemy Ciebie! - wykrzyczał zdyszany Simon.
Chłopak wypadł za Tobą jak szalony.
- Mamy plan. Ale bez twojego Growlithe'a nie damy rady. Potrzebujemy jego ognistej natury. Marta wpadła na genialny pomysł. Jej Drilbur użyje Sandstorm na małym obszarze, a widziałem że Argo potrafi nieźle władać ognistymi atakami. Gdyby połączyć te ataki powstałoby prowizoryczne szkło. Na tyle wytrzymałe, by mogła się pojawić ekipa naprawcza.
Pomysł wydawał się mieć ręce i nogi. Jednak cała ta sytuacja rozgrywała się teraz w twojej głowie. Widziałaś swoją siostrę, a po chwili oglądałaś taflę wody od spodu, która zanikał w ciemnościach. Tonęłaś? Nie. To odczucia twojej siostry. Były wytworem twojej wyobraźni czy też prawdziwym przeżyciem. Jednak czy było to możliwe? Simon podszedł bliżej i złapał Cię za ramię na co pozwolił mu twój psowaty opiekun.
- Wszystko gra? Pomożesz nam? Tam jest moja siostra, jeśli coś się stanie... Nie chcę o tym myśleć.

Okularnik widząc całą tą sytuację, postanowił nie nalegać. Argo posłusznie zostawił Cię i poszedł wraz z Simonem, by ratować cały kompleks. Z głębi ruin słychać było:
- Argo teraz Flame Charge! Jeszcze! Mocniej!
Najwidoczniej rodzeństwo miało spore problemy, by dobrze poinstruować Growlithe'a. Po minucie, głosy ustały. Dla Ciebie były to godziny, jakbyś znajdowała się w niesamowitym transie. Twoim oczom ukazała się Il. Była to zdecydowanie inna wizja od wszystkich jakie miałaś. Teraz to nie ty byłaś nią, ale zbliżałaś się do niej. Metr po metrze, w błękicie wody i gdy byłaś już o kilka centymetrów od celu...
- Sai! Udało się! - wyrwał Cię z transu Simon. - Marta właśnie poszła obejrzeć tunele, powinna być tutaj lada moment. Argo był niesamowity!
Całą tą sytuację oglądała Mawile, która widząc więź jak wytworzyła się między Tobą i Argo postanowiła być chyba łagodniejsza dla swojego trenera. Oczywiście nie od razu. Nie chciała rezygnować ze swojego "stylu", ale na pewno była gotowa na pewne kompromisy. Niedługo potem Marta wyszła z ruin.
- Tunele są nienaruszone. Warto je jednak sprawdzić od drugiej strony. Potrzebujemy pokemona, który zrobi to za nas. Jest tam naprawdę głęboko i człowiek bez sprzętu nie da sobie rady.

Marta nie nalegała dalej. Słysząc o Larvitarze, nieco się przejęła.
- Powinnaś odpocząć. Z dala od tych tunelów. Zapytam innych trenerów, może oni posiadają jakiegoś wodnego pokemona, który może ruszyć w głąb. - dziewczyna klepnęła Cię po ramieniu i odeszła.
Przed Tobą stał już tylko Simon wraz z Mawile, która patrząc na całą sytuację ruszyła za Martą. Wyglądała na zafascynowaną całym tym zdarzeniem. Chwilę później zjawił się Drilbur, który leniwym krokiem zbliżył się do Simona i wskazał na pyszczek.
- O tak. Marta zapomniała Cię nakarmić. - Chłopak szybko wyjąć jakiś smakołyk z kieszeni. - Proszę to Ci dobrze zrobi.
Growlithe tym czasem wtulał się w Ciebie jak nigdy dotąd. Twoje zdrowie było dla niego najważniejsze i nawet w takiej chwili jak ta nie chciał się od Ciebie oddalać.
- Powinniśmy chyba wracać w okolice jeziora. Tam będzie bardziej przyjemnie, a przynajmniej oddalisz się od tego miejsca. - zaproponował okularnik.
Ruiny najprawdopodobniej zostaną zamknięte na jakiś czas. Tego mógł się domyślić każdy. Pytanie tylko czyja to była sprawka i jak do tego doszło. Mogliście jeszcze udać się w kierunku małych zabudowań, by tam odsapnąć i coś zwiedzić, bądź po prostu skierować się do autobusu, gdzie przesiadywała już jedna dobrze znana Ci osóbka.

Simon przytaknął na twoje słowa i wydawało się, że rozumie co właśnie przeżyłaś. Nie znał Cię jednak tak dobrze i nie wiedział o twojej traumie. Może to i lepiej.
- Dobrze. Ja zbiorę informację i prawdopodobnie wciągu godziny ruszymy w drogę powrotną. - oznajmił Simon i wasze drogi się rozeszły. Chłopak ruszył za swoją siostrą i Mawile, natomiast kret z braku energii po prostu położył się spać.
- Gro? - zdziwił się Argo.
Najwidoczniej ten pokemon tak miał. Wchodząc do autobusu mogłaś zauważyć Agnes, która pieściła jakiegoś pokeballa wraz ze swoim Treecko.
- Głupi ludzie robią tyle rabanu. Nie da się tutaj nic złapać bez ... - obniżyła ton głosu, by nie było jej słychać, gdy tylko zauważyła kogoś w drzwiach autobusu. Postanowiłaś odprężyć się na tyle na ile było to możliwe. Argo był w tym bardzo dobry, a właściwie jego mięciutka sierść. Mogło Ci przejść przez myśl, że takie podróże mogą nie być możliwe, gdy postanowisz ewoluować swojego pokemona. Jednak w tej sytuacji byłaś na uprzywilejowanej postaci, gdyż dobrze wiedziałaś o metodzie ewolucji Growlithe'a. Po niecałej godzinie turyści zaczęli tłumnie schodzić się do pojazdu i zasiadać na swoich miejscach. Pojawił się również Simon.
- Wygląda na to, że ktoś użył jakiejś małej bomby, czy czegoś w tym rodzaju. Jednak wszystko wydaje się normalne, po za niepokojem ryb w jeziorze. - oznajmił okularnik.
Kierowca nadusił sprzęgło, wbił jedynkę i ruszył w drogę powrotną. Powrót okazał się znacznie szybszy, a może Tobie się tak zdawało. Bus zatrzymał się pod Centrum Pokemon, gdzie mogliście się rozejść i odpocząć.
- Sai. Nadal planujesz podróż do Mauville City? Podsłuchałem twoją rozmowę przez telefon. Pogadam z moją siostrą i w ramach zadość uczynienia podrzuci Cię do tej metropolii. Z resztą sama mówiła, że ma tam coś do załatwienia. Jakieś ubezpieczenie czy coś.
Teraz wystarczyło wrócić do Centrum i skorzystać z jego wygód. Dzięki Simonowi pokemony miały opiekę, a Ty mogłaś liczyć na jeden darmowy nocleg. Jednak by w przyszłości korzystać z tego typu atrakcji będziesz musiała się zarejestrować do czegokolwiek organizowanego przez Pokemon Company.

Simon porządnie poczerwieniał po tym jak mu nagadałaś. Trudno Ci było określić czy to przez to, że rzeczywiście mu było głupio, czy może przez to, że się przez to zezłościłaś i teraz po prostu zgrywa pseudo-skruchę. Ciężko Ci było rozgryźć tego chłopaka. Z jednej strony wydawał się miły i pomocny, a z drugiej miałaś wrażenie, że jest w pewnym stopniu dwulicowy i oportunistyczny.
W każdym bądź razie nie dane Ci było bliżej poznać jego dokładnych zamiarów i procesów myśleniowych, gdyż zbyłaś go, zatapiając się w swoim własnym świecie. Coś tam może i jeszcze odparł, ale Ty już miałaś ten dzień po dziurki w nosie. Co za dużo to niezdrowo, a dzisiaj zdecydowanie było za dużo... No wszystkiego było za dużo.

Wkrótce dotarliście też do Centrum Pokemon gdzie chłopak załatwił Ci nocleg i przekazał kluczyki do pokoju. Po drodze mimowolnie zauważyłaś też Agnes, która mijając Cię szybkim krokiem i unikając kontaktu wzrokowego udała się na piętro, zapewne do swojego własnego pokoiku. Głupia sprawa z nią wyszła, ale w zasadzie nie odczuwałaś większego poczucia winy. Nie zawsze można wygrywać, nie tylko jeśli o walki chodzi, i ktoś ją musiał tego najwidoczniej nauczyć. Jeszcze kiedyś Ci pewnie podziękuje. Smaczki realiów bywają zdecydowanie bardziej gorzkie niż nam się czasami zdaje wydawać.
Twój pokój był skromny, ale ogólnikowo się po nim rozglądając zawierał wszystko co niezbędne - no może oprócz prywatnej łazienki. Łóżko piętrowe było całe dla Ciebie, stoliczek z małym laptopikiem ustawiony był w kąciku a szafki i regały były puste, oczekując aż ktoś wypełni je nieużywanymi ubraniami.

Trudno określić Twój sen jako przyjemny - na pewno czułaś się wyspana i pełna energii, ale za serce trzymała Cię pewna pustka. Już dawno nie byłaś tak daleko od domu ale było jeszcze zbyt wcześnie, żeby tęsknić. Miałaś jeszcze sporo do zrobienia zanim mogłaś sobie pozwolić na powrót w rodzime strony. Budzik obudził Cię stosunkowo wcześnie - na zegarku wybiła godzina 7:30. Simon polecił Ci, abyś nie spała zbyt długo, bo busy zazwyczaj nie czekają. Jeśli chciałaś coś ogarnąć jeszcze przed wyruszeniem dalej, to to jest na to najlepszy moment.

Przy recepcji zaś czekał już na Ciebie rudzielec. Spostrzegając, że schodzisz na parter chłopak nieco pomarkotniał, ale po krótkiej kłótni z samym sobą podszedł do Ciebie pewnym krokiem. "Dzień dobry, Sai! Mam nadzieję, że spało się dobrze!" Zaczął narzucając na siebie ewidentnie wymuszony optymizm. Szybko się zorientował, że nie bardzo się na to dałaś złapać. "Ech, słuchaj. Wiem, że wczoraj zachowałem się trochę jak dupek, praktycznie na każdym kroku. Sporo nam wszystkim pomogłaś i doszedłem do wniosku, że sama przejażdżka do Mauville nie będzie wystarczającą rekompensatą nie tylko za pomoc ale i moje zachowanie. Głupio mi będzie żegnać się z taką atmosferą, więc weź to." Simon wręczył Ci mały plastikowy prostokącik. "To Tymczasowa Karta Trenerska. Pozwoli Ci na darmowe noclegi w innych Centrach i inne trenerskie duperele. Ma miesięczną ważność i nie jest spersonalizowana, więc postaraj się jej nie zgubić. Na pewno Ci się przyda jeśli nie zamierzasz podejmować wyzwania Ligii czy innych tego typu rzeczy." Widziałaś intensywny karmazyn na policzkach chłopaka, co dość interesującą szło w parze z jego rudymi włosami. "Jeszcze raz przepraszam i mam nadzieję, że kiedyś do nas wpadniesz i następnym razem naleśniki na serio będą na mnie." Uśmiechnął się w końcu - tym razem szczerze. "Moja siostra podjedzie pod przystanek pod Centrum za jakieś 20 minut. Do Mauville będziecie jechali pewnie przez jakąś godzinkę." Dodał ostatecznie.