Życie i Kariera Króla Złodziei

Szedłem przed siebie, nie oglądając się przez ramię. Nie byłem typem, który boi się byle czego, więc niewiele było w stanie mnie wystraszyć. No, może prócz szeptów z cholera wie skąd. Jednak nie dałem po sobie tego poznać. Odwaga to jeden z przymiotów złodzieja. Nie można się bać, bo wtedy nic się nie zrobi. Spojrzałem na pajączka. Czyżby był pierwszym wyzwaniem? A może po prostu jego mała główka została w jakiś sposób uderzona i maluchowi odwaliło do reszty? Cóż... Spojrzałem na Ravena
- Nie panikuj. To tylko Spinarak - powiedziałem. Zamyśliłem się. Nagrobki, których lepiej nie uszkodzić. Ziemia przeplatana pajęczyną. Grząski grunt sprzyjał lżejszym pokemonom, takim jak Spinarak, w dodatku sieć na pewno spowolni Nidorana. Trzeba działać szybko. Całe szczęście trucizna nie będzie jednym z moich problemów...
- Dobrze, Ravion, zaczniesz od podwójnego użycia Leer. To osłabi obronę Spinaraka. Następnie wykorzystaj to, że jesteś mały i zwinny - unikając pajęczyn dotrzyj do przeciwnika i wyrzuć go w powietrze za pomocą Peck. Postaraj się trafić go tak, by wpadł we własną sieć. Być może utrudni mu to nieco poruszanie się. Nie przejmuj się, jeśli tak się nie stanie - po prostu zrób unik, a następnie uderz go ponownie Peck. Poradzisz sobie. I pamiętaj - to pokemon, taki jak Ty. Nie jest niczym niezwykłym ani tajemniczym - dodałem, marszcząc brwi. Co Spidey robiłby tutaj? Czy to kolejna sztuczka? A może to jakiś Ditto albo inny zmiennokształtny...? Hm.

Wytarłem sieć z twarzy. Nie zaczęło się to tak, jak się spodziewałem, ale w sumie nie spodziewałem się niczego specjalnego. Fakt, nie wyglądało to dobrze. Właściwie wyglądało na to, że tę walkę mogę sobie wpisać w straty. Ale co tam, najwyżej porzucam w pajączka kamulcami, żeby go dobić i wtedy przedrę się przez jego sieć łapskami. Albo rzucę krukiem. Chill.
Najpierw jednak trza dokończyć walkę.
- Ravion, dasz radę. To pajączek. Jestem odporny na ataki typu Bug. Zbierz się w sobie. Skup się na przeciwniku i na tym, żeby mu dokopać. Zacznij walkę od uniku przed jego kolejnym atakiem, a potem odpowiedz Peck. Wrzuć go na ścianę i dobij, uderzając tylnymi łapkami. Zaraz po tym odskocz od niego. Wiem, że podłoże Ci nie sprzyja, ale na to nic nie poradzimy. Wykonaj kolejny Peck, a potem jeszcze jeden. Wielkiego wyboru w ruchach nie posiadamy, ale jakoś sobie z tym musimy poradzić. Na sam koniec możesz mu strzelić jeszcze jednym Leer, żeby zrekompensować sobie obniżenie ataku. I pamiętaj - uniki są tu kluczowe, Spidey zna potężniejsze ruchy niż my - dodałem, rozglądając się. Musi być jakiś sposób na wygranie tego, nawet, jeśli niekoniecznie honorowy...

Młodzik wyraźnie świetnie się bawił podczas tej potyczki. Przynajmniej na to wskazywał radosny wyraz pyszczka oraz jego machanie odnóżami. Właściwie, dlaczego by nie? Chłopak wzruszył ramionami
- Hej, Spidey, może jak skończymy tę walkę, to poszedłbyś ze mną? No wiesz, jako mój pokemon? - zaproponowałem, na sekundę przerywając walkę. Potem jednak spojrzałem na Raviona
- No dobra, nie ma co tego przedłużać. Po raz kolejny zacznij od Leer, podwójnego, żeby obrona pajączka spadła jeszcze niżej. Unikaj ataków jak tylko możesz. Wiem, że to niełatwe, ale musimy to wygrać, mały. Jak tylko uda Ci się obniżyć mu obronę wykorzystaj Peck, ale nie czekaj, aż pokemon odpowie, uderz go niemal od razu drugim Peck, po czym odskocz od przeciwnika. W powietrzu nie będzie w stanie Cię gonić. Gdy tylko to zrobisz schowaj się za jednym z nagrobków. Dasz radę - powiedziałem do pokemona. Nie byłem genialnym strategiem, a Rav nie miał ogromnej ilości ruchów do wykorzystania, więc...

Spidey niby wyrwany z rytmu wskoczył Ci na ramię i splunął siecią w twarz. Wyglądało na to, iż chciał się do was przyłączyć na tę podróż! Kto wie, może później dołączy do was na stałe? Murkrowy zrezygnowane zaczęły obdrapywać się to tu, to tam. Obdziobywały się także nawzajem jakby mając Cię gdzieś. Przed Tobą kolejne zejście na niższy poziom. Tym razem jednak poziom cmentarny był dość obszerny, choć alejka była raczej jednoznaczna. Idąc już ciut twardszym podłożem dotarliście do blokady, jaką stanowiła kamienna płyta, która osunęła się z pobliskiego mauzoleum. No to super! Teraz trzeba było jakoś się przeprawić. Nagły dreszcz przeszedł Cię ponownie, tym jednak razem wynikał on z faktu, iż centralnie za Tobą coś się znajdowało. Ów coś chuchało Ci na kark. Gdy się obróciłeś ujrzałeś hipnotyzujący wzrok - nie do końca zdając sobie sprawę do kogo należały ślepia...


Gdy odzyskałeś zmysły - odnalazłeś swoje cztery litery w czymś, co przypominało... skarbiec? Olbrzymie wrota odgrodzone kratą, nad wami szyb wentylacyjny, a przed wami cała sala wyglądająca na opustoszałą. Mroczna postać stała przed wami, a jej głos ciągnął się niczym z prawdziwego koszmaru.
-To miejsce jest święte - nie każdy może przejść. Udowodnij, że jesteś wart. Znajdź siebie w tym miejscu - pokaż na co Cię stać. Tylko wtedy wrócisz do świata żywych...- tymi słowami zjawa pożegnała Cię zostawiając po sobie tylko czerwoną łuskę, jakby smoczą. No pięknie, jakby już sama przeprawa przez cmentarz nie była wystarczająco skomplikowana - to jeszcze jakieś dziwadła atakowały Cię jakbyś był tutaj wrogiem. Dobre chociaż to, że nikomu nie stała się krzywda... a propos, Ravion i Spidey zabłysnęli czerwonym światłem i z radością spojrzeli w Twoim kierunku. Wygląda na to, że cokolwiek was uprowadziło - dało wam również pełnię sił - ty również czułeś jak zmęczenie opuszcza Twoje ciało, a głód i pragnienie znikają. Gdziekolwiek teraz byliście - było to miejsce dalekie od rzeczywistości, w której mieliście przyjemność być. Przeklęty Cmentarz Tolteków okazał się być bardziej przeklęty niż z początku się wydawało. Wygląda na to, że musisz teraz pokazać, że jesteś złodziejem nie tylko z mówienia. Skarbiec przed Tobą był dobrze zabezpieczony. Trzeba było jakoś się do niego dostać - teraz miałeś już dwóch pomagierów. Jak poradzisz sobie z problemem?


Ravion +3LvL
Spidey = tymczasowy sprzymierzeniec (Basic 5LvL MoveSet + Lunge; Ability: Sniper)

Mapka całej lokacji

Westchnąłem ciężko. I znów cała twarz w sieci... Pogłaskałem pająka po łbie, po czym po raz kolejny ruszyłem przed siebie. Jednak gdy coś zaczęło na mnie chuchać przeszył mnie delikatny dreszcz... Brr.

Próbowałem przyjrzeć się postaci, ale nie było to łatwe. Istota zostawiła po sobie czerwoną łuskę, którą postanowiłem zabrać ze sobą. W końcu skoro ją zostawiła, to raczej nie po to, żeby sobie leżała, co nie?
Miałem znaleźć siebie. Co to znaczyło? Czyżby gdzieś tutaj leżało sobie wesoło moje ciało, a ja byłem tylko duchem? Spróbowałem się w takim razie unieść - no bo czemu by nie spróbować?
Skarbiec może i był zabezpieczony. Nie znaczyło to jednak, że nie ma do niego żadnego wejścia... Najpierw postanowiłem przyjrzeć się bramie. Być może ma jakieś mankamenty, a jeśli nie... Widziałem ten szyb wentylacyjny. Na pewno gdzieś prowadzi. Być może właśnie do środka... A jedyną istotą, która może to sprawdzić, jest Spidey. No i ja, ale ja się nie wespnę na sufit
- Spidey, dałbyś radę wleźć do tego szybu, a potem zrobić sieć, która mnie utrzyma? - zapytałem po chwili namysłu

Sama idea uniesienia nie była głupim pomysłem... może tylko troszkę naiwnym, ale na pewno nie głupim! Niestety nie udało się... ale, kto nie próbuje ten nie je Burger Kinga! Inspekcja bramy okazała się strzałem w dziesiątkę. Zamek szyfrowy elektroniczny, typowy cyfrowy element do wprowadzania czterocyfrowej kombinacji. Wprawdzie obok znajdował się panel, który najpewniej był jakoś połączony z alarmem i zamkiem, ale może warto było spróbować złamać to zabezpieczenie? Na wieść o byciu przydatnym Spidey niczym rasowy szpieg wystrzelił sieć wzwyż i wdrapał się do szybu, by następnie udziergać sporą pajęczą drabinę, po której mogłeś się bezpiecznie wdrapać. Jak się okazało wentylacja prowadziła do kratki, która wskazywała jakieś biurko. Leżał na nim dokument z podpisem Nie zapomnij o początku Expo 2021. No cóż, nie był może jakoś ekstra przydatny, ale kto wie? Może się do czegoś przyda? Dalsza część szybu była zalaserowana i chyba nie dało się jej nigdzie w pobliżu wyłączyć. Poza tym tony kurzu, jakie napotkałeś po drodze nie zachęcały do głębszej ingerencji w postaci zabawy z konserwatora powierzchni wentylacyjnej. Gdy opuściłeś ten wątpliwie przyjemny kraj drobnoustrojów - mogłeś rozejrzeć się ciut lepiej po okolicy. W sali znajdowały się zalaserowane obszary, tak jak w wentylacji. Kontrolka zapewne znajdowała się w biurze ochrony, tym naprzeciwko biura, które widziałeś z szybu wentylacyjnego. Żeby się tam dostać trzeba było jednak przejść przez bramę. W rachubę wchodziło złamanie szyfru i ryzykowanie alarmu, bądź próba rozbrojenia alarmu poprzez zabawę w panelu obok zamka. Za bramą oprócz wcześniej wspomnianych biur ujrzałeś olbrzymi sejf, który przypominał zamknięcie łodzi podwodnej oraz wystawę obrazów, które porozwieszane były po całej sekcji za bramą. Może warto byłoby się im później przyjrzeć. Teraz jednak trzeba było rozwiązać problem z dostaniem się za przeszkodę.



Spidey = tymczasowy sprzymierzeniec (Basic 5LvL MoveSet + Lunge; Ability: Sniper)

Mapka całej lokacji

No i dobra, może nie latam, ale mam pokemona, który mniej więcej jest w stanie to zrobić... O ile ma sufit. Pogłaskałem Spideya po łbie
- Świetna roboty, młody, całkiem nieźle - pochwaliłem go. Udało mi się dojrzeć kartkę... I to chyba tyle. Wróciłem więc do analizy zamka oraz panelu obok. Mógłbym odpalić swoją komórkę i wyszukać datę EXPO 2021, ale na 100% nie miałem tutaj zasięgu. A może miałem? Zacząłem grzebać po kieszeniach w poszukiwaniu telefonu. O ile go wziąłem, bo w zasadzie nawet nie pamiętam... Skleroza nie boli, poza tym trochę za szybko się ewakuowałem. Ale najpierw panel. Nie chcę uruchamiać alarmu póki nie jest to niezbędnie konieczne. Skupiłem się więc na rozpracowaniu jego. Może się akurat uda? Muszę tylko najpierw ogarnąć jak działa mechanizm... Przygoda dopiero przede mną, tamten wielki sejf również wygląda obiecująco!

Telefon o dziwo działał i udało Ci się wygooglać, iż EXPO rozpoczyna się 1 października. No to rach-ciach ryzyk-fizyk - TADAM! Brama otwarta! No to szybko poszło, teraz jedyne co Ci zostało to przekroczyć bramę, by zbadać sejf. Olbrzymie wrota były zamknięte na kilkaset spustów i wyglądały jak drzwi do łodzi podwodnej. Charakterystyczny kurek wystawał mniej więcej na wysokości Twojej klatki piersiowej. Co ciekawe dookoła znajdowało się wiele innych obiektów wartych uwagi. Poza biurem ochrony na lewo, a także biurem bankierskim na prawo, w pomieszczeniu znajdowały się setki obrazów, które pewnie by Cię nie ruszyły, gdyby nie fakt, że przedstawiały zbyt znajome Ci wydarzenia. Rodzice przy Twoich narodzinach, nudne dzieciństwo, ucieczka z domu, włamanie, poprawczak, wolność, Ravion, Arion, nawet wydarzenia bardzo bliskie takie jak Oaza, Spidey, Oranguru, Duchy Lasu, czy nawet niedawna walka ze Spideyem. Jak się okazało były tutaj różne chwile z Twojego życia, gdziekolwiek się znajdowałeś - ktoś nieźle cię wystalkował, żebyś dotarł aż tu. Na ławce obok leżał pistolet, wyglądał na nabity. Nagle w biurze ochrony coś się poruszyło, jakby ruch krzesła odsuwanego od biurka. Reakcji było kilka - schować się za winklem, ukryć w biurze bankierskim, spróbować obalić strażnika, a może nawet go zastrzelić? Cóż sytuacja nie wyglądała na pozwalającą na myślenie. Po chwili usłyszałeś, jak postać chwyta za klamkę.


Spidey = tymczasowy sprzymierzeniec (Basic 5LvL MoveSet + Lunge; Ability: Sniper)

Mapka całej lokacji

Coraz ciekawiej. Strażnik? Dobrze... Uśmiechnąłem się, siadając na ławce i biorąc do ręki pistolet. Zabawmy się
- Spidey, gdy tylko ten ktoś przejdzie przez drzwi, użyj sieci, by go unieruchomić - szepnąłem do mojego tymczasowego pokemona. Oczywiście, że nie zamierzałem robić tej osobie krzywdy - ale postraszyć nieco, żeby zdradziła jak otworzyć sejf? Czemu by nie... Tymczasem sam zamierzałem rozejrzeć się po obrazach, jak tylko ta sprawa będzie załatwiona.
- Ravion, nasłuchuj, czy nie idzie jeszcze ktoś - ostrożności nigdy za wiele, a gryzoń ma na tyle duże uszy, by móc usłyszeć nadchodzące niebezpieczeństwo. Zakładając, że to wydawałoby jakieś odgłosy.

W jednym momencie strażnik wyszedł ciumkając kawę, gdy nagle otrzymał soczysty strzał siecią w twarz. Gdyby nie był zakryty, jego wyraz twarzy mógłby sugerować, że umiera w środku. Szybko Pan Romuś z recepcji zamienił się w Humpty Dumpty'ego zrobionego z sieci. W każdym razie ruszyłeś dalej, w końcu próbując wycisnąć ze strażnika, jakie jest hasło do sejfu. Niestety z uwagi na sporą opokę z siatki nie był zbyt rozmowny. Obrazy były bardzo kuszące, a w jednym z nich odkryłeś coś zaskakującego - LUSTRO! Kto by pomyślał, w takim miejscu! Gdy spojrzałeś w odbicie ujrzałeś, że na czole masz napisane czarnym markerem (czy to Jigglypuff?) sześć liczb, które jak się okazało posłużyły Ci do otwarcia sejfu. Postąpiłeś zgodnie ze zmysłem samozachowawczym i postarałeś się otworzyć zamek. Udało Ci się to w ułamku sekundy, a gdy otworzyłeś wrota ujrzałeś... światło tak jasne, jak cholera! Gdy odzyskałeś wzroczność ujrzałeś widmo, które wyglądało na jakąś cienistą poświatę dwunożnej istoty. -Świetnie, widać masz jednak łeb na karku. To dobrze, bo to, co Cię czeka jest niezwykle trudne i wymaga instynktu, który Ty ewidentnie masz. Poruszaj się dalej zgodnie z mapą. Znajdziesz mnie w Sanktuarium. Mamy wiele do omówienia.- rzekło widmo, które najwidoczniej było projekcją Ducha Lasu. Jak się okazało płyta, która wcześniej się osunęła, zniknęła! Udałeś się dalej po schodach na wysoką półkę, by dalej wspiąć się po drugich schodach w głąb płaskowyżu. Dotarłeś pod olbrzymie Sanktuarium, które piętrzyło się wysoko ponad Twoją głową. Spidey pomachał Ci odnóżami, a Ravion warknął delikatnie i uśmiechnął się. Widać, że Twoje Pokemony były z Tobą... no właśnie, czy Spidey już był gotów Ci zaufać? Najpierw jednak musieliście pokonać ostatnią przeszkodę - przekroczyć olbrzymią bramę Sanktuarium i odszukać Ducha Lasu, by dowiedzieć się czego do diabła chce.



Spidey = tymczasowy sprzymierzeniec (Basic 5LvL MoveSet + Lunge; Ability: Sniper)

Mapka całej lokacji

No cóż... Postanowiłem odłożyć pistolet na jego miejsce i odciągnąć trochę sieci z twarzy faceta. Nie zamierzałem dać mu się udusić, nawet, jeśli był jakąś chorą projekcją. Ale tylko z nosa - kto wie, czy nie ma tu ich więcej? Potrząsnąłem głową
- Hej, nie miej mi za złe. Sieć osłabnie za jakiś czas. Nic nie zabieram, więc luz. Trzym się - pożegnałem się, dość chłodno, bo nadal jednak wolałem pokemony. Pogłaskałem Raviona po łebku i poklepałem pajączka po odwłoku
- Dobra robota, panowie. To co, idziemy zobaczyć, czego ten duch od nas chce? - zapytałem już o wiele pogodniejszym tonem. Przygodo, nadchodzę. Znaczy chyba. A zresztą, jeden pies, i tak nadal nie wierzyłem, że to się dzieje. Ewidentnie walnąłem się w łeb i mam majaki. Nie?
To musiało być to. Ruszyłem w stronę bramy do Sanktuarium i... i co? Chyba powinienem iść do centrum? Zerknąłem na mapę. To... jedziemy!

Po niedługiej przebieżce przez cmentarz w końcu dotarliście do majestatycznego Sanktuarium. Było olbrzymie i wyglądało jak jakaś świątynia rodem z gotyckiego... cmentarza. W każdym razie posągi i kamienne łuki prowadziły dość jednoznaczne w jedno miejsce, łudząco przypominające to, w którym rozmawiałeś z duchami. Nagle zerwała się wichura, a dookoła rozbłysnęły zielone światła. Błyskająca na limonkowo i szmaragdowo poświata sunęła łuną z nieba w kierunku kręgu na ziemi. Gdy już wylądowała, całą okolicę spowił mrok, a w nim widoczne były przejrzyste ślepia. Czerwone źrenice błyszczały złowrogo we mgle, a wtem przemówił przez nie głos, któremu wkrótce towarzyszyła również aparycja dziwacznej sowy.
-Witam Cię Kyonie. Nazywam się Hood i jestem opiekunem tego cmentarzyska. Wiem, że zapewne masz inne zajęcia, jednak potrzebny nam jest ktoś z Twoim talentem. My Duchy Lasu mamy dar widzenia przyszłości, a jest ich wiele. Moi bracia byli sceptyczni, jednak wiedz, że to ja Cię wezwałem. Ujrzałem przyszłość tak mroczną, że nie jesteś w stanie sobie tego wyobrazić. W niej giną wszystkie żywe istoty na tej wyspie, a toksyczna fala niesie się ku horyzontom świata zatruwając wszystko na swojej drodze i zabijając niewinne istoty. W tej tragicznej wizji znalazłem jednak promień nadziei. To wspomnienie przyszłości było związane z Tobą. Nie zrozum mnie źle, też uważam, że to brzmi zbyt cukierkowo, a Twoje przeznaczenie jest wątpliwie związane z byciem bohaterem... jednakże sprawa jest na tyle poważna, że nie zamierzam porzucić nawet najmniejszej szansy na uratowanie niezliczonej liczby istnień. Mam nadzieję, że rozumiesz powagę sytuacji...- tu przerwał patrząc na Ciebie srogo. Widać było, że Duch nie pieprzył się w tańcu. W następnej chwili już chciałeś odpowiedzieć, jednak ten kontynuował -Ktoś o takim potencjale jak Ty - dokonać potrafi wielkich rzeczy, choć sam jeszcze tego nie wiesz. Spotkałeś się z jednym z moich konstruktów, który pokazał Ci równoległy świat i część Twojej duszy. Jako, że przyszłość jest jeszcze daleka - musisz nabrać wprawy i umiejętności. Po moim wyczerpującym monologu - reszta Duchów zgodziła się pomóc w przygotowaniach. Każdy z nas ma dla Ciebie zadanie, które pomoże Ci odkryć siebie i szlifować umiejętności. Arion będzie Twoim przewodnikiem - jest odpowiedni do tej roli. Ludzie, którzy nawiedzają mój las - przyczynią się do destrukcji całej okolicy. Arion powinien czekać na Ciebie przy wejściu do Sanktuarium. Udacie się w stronę Mauzoleum. Dawniej pochowałem tam kilka artefaktów, które stanowiły spuściznę mojego rodu. Dziś obrosły kurzem, a kolumny zostały nadgryzione zębem czasu. Mauzoleum stanowi idealny plac treningowy dla Ciebie. Przynieś artefakty z Mauzoleum do Sanktuarium, a pokieruję Cię dalej. Jeśli masz jakieś pytania - pytaj.- rzekła sowa, po czym szybko dodała -Jeśli jednym z pytań jest "dlaczego rymowanie" - to nie był mój pomysł. Jak się szybko okazało - czekało Cię szkolenie, które najpewniej nie zaszkodzi Ci, a wręcz pomoże osiągnąć nowe umiejętności. Arion podobno już czekał na Ciebie przy wejściu, jednak miałeś czas by porozmawiać z Hoodem - Duchem Lasu. Może posiada jakieś interesujące Cię informacje? Spidey spoglądał na Decidueye'a z ciekawością. Wyglądało na to, że pajączek przywiązał się do Ciebie. Może warto byłoby spytać go, czy nie zechce z Tobą podróżować?


Spidey = tymczasowy sprzymierzeniec (Basic 5LvL MoveSet + Lunge; Ability: Sniper)

Mapka całej lokacji

Sry że tak długo - zapisałem się do college'u i trochę mało czasu mi zostało.

-

Wywróciłem oczami
- Czyli to Tobie mam dziękować, że zamiast uczyć się fachu robię jako cholerny bohater ckliwegu filmu Disneya? No, super. Świetny plan, naprawdę. Czy wy na głowy upadliście? Jakby to nie było jasne - nie jestem herosem, jestem patykowatym chudzielcem, który dopiero co ukradł pokemona. Dotarło? - zapytałem niezbyt zadowolony. Potem jednak westchnąłem - Nie wiem, co widziałeś w swojej wizji, ale ja nie mam żadnych specjalnych umiejętności, mój pokemon walczył dwa razy, nie mam nawet doświadczenia w łapaniu stworków, a mój potencjał leży dwa metry pod mułem - dorzuciłem ponuro. Nie wiem, co on tam u mnie widział, ale z pewnością przydałyby mu się okulary, i to zdecydowanie nie różowe... - Ale generalnie spróbować mogę. Pod warunkiem, że potem dacie mi święty spokój i nie będę musiał ratować świata kilkukrotnie. No, ale... Co to za niebezpieczeństwo? To ci kretyni z laboratorium? Czy może coś innego? - zapytałem, a potem oczekiwałem odpowiedzi. Rękę machinalnie położyłem na łebku pająka. Był całkiem sympatycznym potworkiem i choć nie miałem zamiaru przywiązywać się do pokemonów, to jednak przyda mi się ktoś z jego umiejętnościami. Ale to może jak już zostawimy tę walniętą sowę samą sobie.