Życie i Kariera Króla Złodziei

Pobudka nie należała do najprzyjemniejszych. Kości i plecy bolały od spania na twardej podłodze, śniadanie było do kitu, w dodatku całą noc nie mogłem przestać myśleć o tym, co zobaczyliśmy w laboratorium. A teraz do głowy przychodziły inne myśli - kim jest Arion i co musiał przejść, że tak dobrze sobie z tym wszystkim radzi?
Niestety nie dane mi było się o tym dowiedzieć już teraz. Cała nasza trójka bowiem szła w kierunku znanym tylko jednemu. Widać facet naprawdę swoje przeszedł i nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że kompletnie po nim nie było widać...
Na miejscu rozejrzałem się. Jakiś pająk opryskał mnie siecią, tak, świetny sposób na przywitanie. Parsknąłem i otarłem twarz.
Miejscówka wyglądała ekstra. Nikt nas tu nie znajdzie, nawet, gdyby próbowali. Pokemony martwiły mnie nieco bardziej. Nie byłem przyzwczajony do takiej ich ilości w jednym miejscu, zwłaszcza, że one wszystkie były dzikie. A to oznaczało, że mogły nam zrobić krzywdę, gdyby tylko chciały. Z jakiegoś powodu bardzo lubiły Ariona... Ciekawe, co je z nim łączy? Przesiadywał tu aż tak często? C'mon, facet jest w moim wieku.
Podsumowując mamy jeziorko, wrak statku z paskudnym mieszkańcem plującym siecią na wszystko, co się rusza, parę szałasów czy innych domkopodobnych budowli, jaskinię, krzaczki i drzewa.
Mamy też poczucie, że coś tu nie jest do końca w porządku. A moje przeczucia zwykle się sprawdzały. Nazwij to darem, nazwij to intuicją, pomaluj na czerwono i nazwij pomidorem, ale ja to po prostu wiedziałem. Wyglądało to jak miejsce z innej bajki. A w bajkach ci źle zwykle nie kończyli dobrze.
Czy to oznacza, że jeśli świat uzna mnie za złego, to ja też...?
Heh, za dużo myślę. Czas na eksplorację. Odłożyłem plecak koło szałasów. Pierwsze, co mi przyszło do głowy - pić. Woda, w której kąpią się pokemony nie może być specjalnie smaczna, ale przynajmniej będzie mokra, a lepsze to niż gazowane badziewie, któremu data ważności skończyła się trzy miesiące temu. A potem czas ochlapać łeb i rozejrzeć się po szałasopodobnych strukturach. Kto wie, co uda mi się znaleźć?
Mimo wszystko staram się trzymać z daleka od pokemonów. Moje zaufanie ciężko zdobyć. Zwłaszcza, jak się wygląda jak skrzyżowanie robaka ze zużytym tamponem i ma wzrost przeciętnego szczeniaka.

Zaczęło się robić ciekawie. Oranguru z pewnością nie wyglądał na pokemona, który da sobie w kaszę dmuchać. Jednak bardziej niż szkielet i to, że odezwał się w mojej głowie zaskoczyło mnie to, co powiedział. Zmarszczyłem lekko brwi, rozglądając się tutaj, a potem siadając po turecku na podłodze. Czyli Arion bywał tutaj dość często. Teraz miałem potwierdzenie. W dodatku całkiem nieźle rozumiał się z pokemonami. Parę pytań jednak miałem i nie zamierzałem ani dać sobą pomiatać, ani wysłać na jakąś beznadziejną misję, żeby pomagać pokemonowym wieśniakom. Spojrzałem małpiszonowi prosto w pysk
- Witaj - mimo wszystko wypada grzecznie się przywitać. Latać jeszcze nie umiem, a upadek z tej wysokości nie byłby najprzyjemniejszy - Wybacz, że zniszczę Twoje nadzieje, ale Duchy Lasu, czymkolwiek są, musiały się sromotnie pomylić. Nie mam pojęcia o czym mówisz, Arion słówkiem nie pisnął, że przyprowadza mnie tu w konkretnym celu, a poza tym mam sporo swoich problemów, którymi powinienem się zająć w pierwszej kolejności. Ale, z czystej ciekawości... Jaki jest wasz problem? - zapytałem po chwili. Ciekawość ciekawością, ale jeśli ma to jakiś związek z ludźmi z laboratorium... Wszystko jest możliwe, no nie? Skoro gada do mnie małpa używając telepatii? - A tak przy okazji... Jemu to co się stało? - skinąłem głową w stronę Kostka. Mój wzrok po chwili padł na księgi. Małpek potrafi czytać, zna nasz język, choć nieco starodawny... Ile ten pokemon może mieć lat? Czyżby ten szkielet był jego trenerem? No cóż. Teraz już raczej nikogo nie wytrenuje. Co najwyżej w strzelaniu kostkami

W milczeniu i skupieniu wysłuchałem historii Oranguru. Pięści zaciskały się same, coraz bardziej, do krwi niemal. To, o czym pokemon opowiadał, niesamowicie przypominało historię pewnego nidorana... I niby guzik mnie obchodziła jakaś wioska dzikich pokemonów z gadającym małpiszonem, ale nie miałem zamiaru ot tak podarować eksperymentów na moim nowym przyjacielu, teraz siedzącym bezpiecznie z innymi ocalonymi. Gość musi dostać łomot, na jaki zasługuje. Już wyobrażałem sobie go pływającego z Carvanhami... Westchnąłem ciężko
No pięknie, wiedziałem, że dam się wciągnąć w jakieś gówno
Podniosłem kuper i ruszyłem prosto w stronę jaskini, w której miał czekać Arion. Bez słowa złapałem go za klapy i przycisnąłem do ściany
- A teraz grzecznie wyjaśnisz mi, co tu się odpierdala. Tylko szybko, zanim stracę cierpliwość. Wyjaśnisz mi też, co Ci przyszło do głowy, żeby mnie tutaj przyprowadzać i czemu gadająca małpa uznała, że z pieśnią na ustach ruszę im z pomocą. Masz 5 minut - syknąłem, mając w oczach całą zgromadzoną nienawiść. Nie, nie do chłopaka - co on winny? Do profesorka, do świata i do wszystkiego co stawało mi na prostej drodze do nauki mojego fachu. Fakt, że wszystko nagle zaczęło się robić jakieś takie poplątane wcale mi nie pomagał. Zwłaszcza, że tak naprawdę niewielkie miałem pojęcie o cechu złodziejskim, prócz tego, że biorą co im się żywnie podoba, a co mi się tak niesamowicie spodobało.
I lepiej, żeby Twoje wyjaśnienia nie były tak porąbane jak małpy

Zaskoczyła mnie postawa Ariona. Uważałem go za słabeusza, który posika się w portki i od razu wszystko wyśpiewa. Jednak jego słowa były nad wyraz logiczne i generalnie miały w sobie całkiem sporo sensu. Jednak on również nie zamierzał zbyt wiele o sobie ujawniać, a to nie budziło zaufania. Zmarszczyłem brwi i założyłem ręce na piersi.
- Nie podoba mi się to wszystko i nie ufam Ci za grosz - burknąłem po chwili patrząc na chłopaka spod byka - Ale to co odpieprza DUPA podoba mi się jeszcze mniej. Niestety, obawiam się, że przeceniasz moje, jak to nazwałeś, umiejętności. Bo, pragnę Cię oświecić, nie posiadam niemal żadnych - wolałem od razu wyjaśnić sytuację. Jeśli chłopak myślał, że moje skille związane z lockpikingiem go uratują, to jest w jeszcze głębszej dupie, niż ja jestem. A jeżeli uważał, że może uda mi się dorwać do jakiejś stacji radiowej i wezwać jego ziomków, to jest po prostu debilem. Spojrzałem w stronę wyjścia - pokemony robiły większy hałas niż zwykle. Ciekawe, co tam takiego się stało?
- Tak czy inaczej licz się z tym, że prawdopodobnie oboje jesteśmy skończeni. Radziłbym się poddać i spróbować rozbroić ich z innego miejsca, ale co ja tam wiem. A te czego tam tak jazgoczą? - zapytałem, wracając do przejścia. Czy zapowiadało to kolejne kłopoty?

Chłopak gadał nawet z sensem. Nidoran akurat powinien być dobrze wyszkolony, a im wcześniej zajmę się jego treningiem, tym lepiej. Ravion faktycznie wyglądał jak pokemon, który ma potencjał, co jednak nie znaczy, że zrozumie, jak ważna jest jego rola...
Zaintrygowało mnie miejsce, do którego Oranguru wysłał nowo przybyłych. Nie byłem tam, a wypadałoby wybadać cały teren. Jednak sprawa, w którą wciągnął mnie Arion podstępem była nieco od tego ważniejsza. Może tam wpadnę, jak tylko uda mi się nieco ogarnąć cały ten burdel... Chwilowo jednak zajął mnie sam Oranguru. Czy raczej Guru. Zdrobnienie jego nazwy gatunkowej rozbawiło mnie nieco. Guru. W sumie nawet pasowało... Czym były Duchy Lasu? To intrygowało mnie coraz bardziej. Passimianowi odpowiedziałem salutem. Już samo to, że nie siedział na dupie i walczył w obecnej sytuacji sprawiło, że poczułem do niego coś w rodzaju szacunku...
Też coś. Szacunek do pokemona. Myślałby kto, że jeszcze parę dni temu nie miałem go ani odrobiny. Co te podróże robią z człowiekiem... Otarłem twarz z sieci i westchnąłem ciężko. Będę miał spory problem, jeśli ten maluch będzie tak robił bez przerwy. Choć z drugiej strony... Wyciągnąłem z kieszeni suszoną śliwkę, którą zwinąłem z tamtej stacji zanim ruszyliśmy dalej i podrzuciłem pokemonowi
- Masz, i przestań się na mnie ślinić - zażartowałem słabo, po czym zacząłem wdrapywać się na drzewo, tylko po to, by usiąść na jednej z gałęzi i wyczekiwać... Na co? Sam nie wiedziałem, ale czułem, że nie wypada teraz wałęsać się po terenie pokemonów.
Niebawem rozległ się dźwięk radości, a zaraz po tym Arion wylazł z jaskini, którą upodobał sobie chyba za bazę główną. Zmarszczyłem brwi obserwując, jak skacze z jednego miejsca na drugie i ogarnęła mnie zazdrość. Jako przyszły złodziej też powinienem posiadać taką zwinność jak on i taką siłę w dłoniach, by móc się podciągnąć bez problemu. Zeskoczyłem z gałęzi, machając jeszcze do pająka
- Mogę spróbować. - powiedziałem prosto. Nie zamierzałem korzystać z łatwiejszej ścieżki. Była dla frajerów. Woda nie była mi straszna - w końcu to tylko trochę cieczy, nie? Potem się najwyżej wysuszę. Postanowiłem poudawać więc królika i skakać z jednej półki na drugą. Zobaczmy, jak mi pójdzie...

- Świetnie, bo po łażeniu po drzewach i skałach brakowało mi właśnie biegania po lesie... W dodatku nazwanym Nawiedzonym. Świetny plan - burknąłem pod nosem, po czym spojrzałem za jego znikającą w wodzie sylwetką. Uniosłem brwi oglądając, jak się popisuje, a pokemony patrzą na niego z zachwytem. Też mi coś. Potrafię skakać do wody o wiele lepiej, niż on. Lata chodzenia na basen, jak widać, nie idą na marne. Tylko czy chce mi się moczyć dla zadowolenia paru stworków? Hmmm...
W sumie tak będzie o wiele szybciej, niż złazić na sam dół. I bezpieczniej.
Ustawiłem się na skraju i spojrzałem w dół. Nie miałem lęku wysokości. To mi nie groziło. Martwiło mnie za to co innego... Będzie mi potem zimno. Nie mam zbyt wielu ciuchów na zmianę... Ale może w słoneczku szybko wyschną. W sumie raz kozie śmierć...
Skoczyłem. Nie zamykałem oczu, bo niby po co? Woda i tak się do nich dostanie. Wybiłem się jednak tak, by w powietrzu zrobić śrubę, tak, by zakończyć ją tuż przed uderzeniem w taflę wody. Od razu po tym wynurzyłem się, by wyjść na brzeg. Otrząsnąłem się jak pies
- No dobra... Ravion! Chodź! Idziemy zrobić z Ciebie maszynę do mielenia mięsa - krzyknąłem w stronę Nidorana i ruszyłem za Arionem do lasu. Duchy będą musiały trochę poczekać

Słuchałem uważnie Ariona i jego wywodów o Duchach Lasu. Serio ludzie wierzą w takie brednie jak duchy gadające do ludzi? Serio? Prychnąłem pod nosem zerkając na Raviona. Ciekawe, co on o tym wszystkim sądzi. Jednak gdy doszliśmy na miejsce nieco się zdziwiłem. Runiczne napisy... Spojrzałem na nie nieco bliżej zaintrygowany. Zawsze interesowała mnie magia i starożytność, więc coś takiego, mimo, że zakrawało o fantastykę, jednak mnie zainteresowało.
Wzruszając ramionami wszedłem do kręgu i zaczęły się dziać... dziwne rzeczy. Słuchałem tego ze zmarszczonymi brwiami. Moje oczy skierowały się na szmaragdowy kamień - czy duchy zaklęte były w kamulcach? Było to w istocie niesamowite, nie miałem zamiaru jednak przyznać tego głośno. Zwłaszcza, że duszki gadały rymami, co wyjątkowo mnie irytowało. Na wieść o tym, że jestem bohaterem swojego czasu uśmiechnąłem się kpiąco
- No, toście sobie wybrali bohatera - rzuciłem, zanim wróciłem do Ariona - Ten, kto wybierał, zakładam, nieźle się nawalił przed losowaniem. Albo naćpał. A może jedno i drugie? - dodałem już pod nosem z poczuciem straconego czasu.

Rozejrzałem się po miejscu, do którego dotarliśmy. Wyglądało jak cmentarz. Ekstra. Lubiłem przesiadywać na cmentarzach, a historie o duchach tylko podsycały moją ciekawość. Bać się? Czego? Wywróciłem oczami
- Arion. Moje przeznaczenie to zostanie złodziejem. Być może nawet królem złodziei. Cały ten bełkot o ratowaniu świata naprawdę niewiele mnie interesuje, bo nie dotyczy mnie. Pomagam wam tylko dlatego, że skrzywdzili mojego pokemona i za to zapłacą. Jestem pewny siebie - pewny tego, że ktoś zrobił sobie ze mnie całkiem niezły i rozbudowany dowcip i z pewnością niedługo dowiem się, o co naprawdę chodzi. A teraz lepiej powiedz mi gdzie mam iść. Przed siebie czy może mam szukać gadającego nagrobka? - zapytałem z lekką kpiną w głosie. To wszystko było tak dziwne i głupie, że nie byłem w stanie w to wszystko ot tak uwierzyć. Pewnie niedługo wyskoczy ktoś z kamerą i krzykiem "Mamy Cię!" Spojrzałem na Nidorana
- Chodźmy, Rav. Nie martw się, jesteś ze mną, a ja nie dam zrobić Ci krzywdy - rzuciłem do mojego pokemona, drapiąc go za uchem, uważając, by nie dotknąć żadnej z jego wypustek.
Arion nie usłyszał wszystkiego - Butthole skrzywdził moją własność i wiele, wiele innych pokemonów. Nie, żeby akurat tamte zajmowały specjalne miejsce w moich myślach - ot, pokemony, które miały pecha. Mało ich ginie na przykład na drogach? Ale to było coś innego. To było po prostu złe i nawet ja, złodziej, miałem resztki honoru. Nie krzywdzi się bezbronnych istot. Tak, jak nie okrada się dzieci czy ludzi ledwo wiążących koniec z końcem. To są rzeczy, których się nie robi, jeśli chce się potem móc spojrzeć w lustro. I właśnie dlatego zamierzałem im pomóc - bo takich skurwysynów należy tępić bezwzględnie.