So howl like a wolf that you are!

Mężczyzna praktycznie sam odpowiedział sobie na wcześniej zadane pytanie. Najwidoczniej niektórzy potrafią myśleć, lecz potrzeba ich zmusić do refleksji. Nie zawsze jednak będzie to takie łatwe, jak w tym przypadku. Dodatkowo trzeba wziąć pod uwagę cierpliwość samego Volka oraz pokemonów, a to zasób mocno ograniczony.

- I jakbyś miał możliwość, parę lat wcześniej - zaczął. - Twierdzisz, że zrobiłbyś coś innego niż biednie obserwował, zbyt zajęty swoimi sprawami? - zapytał, spoglądając na starca. Jego ton przybrał na mocy, naciskał na rozmówcę, domagając się rozwiania wątpliwości. Volk nie sądził, by mimo słów mężczyzny, ten coś by zdziałał. Nie, kiedy już teraz zasłaniał się wiekiem, by uniknąć odpowiedzialności. - Co wtedy byś zrobił? - zapytał mimo to, czekając na odpowiedź.

Volk popatrzył za mężczyzną po niespodziewanej odpowiedzi. Początkowo zostawiając go w zdumieniu, po sekundzie jednak wywołała rozdrażnienie, lecz nie przez oschłe traktowanie, a fakt, że wszystko sprowadzało się do jednego.

Odprowadził go spojrzeniem i zawrócił w stronę własnego domu.

- Ludzie nie słuchali 25 lat temu. Dlaczego mieliby zacząć teraz - mruknął, to mówiąc do siebie w eter, to do Poochyeny, która przy nim się znajdowała. Nie znał całej historii starca oraz czy jego dawna gorliwość dorastała teraźniejszej oschłości w głosie, jednak nie miało to znaczenia. - Czas zastosować inną metodę - stwierdził. Pokemony już to rozpoczęły, on planował się do tego przyłączyć. Czas, żeby to oni zapolowali na Łowców.

Zgodnie z wcześniejszą myślą, chciał odwiedzić rodzinę, ale przed tym jeszcze wróci się na swoje włości, by się do tego przygotować, a przynajmniej zjeść jakieś śniadanie przed wędrówką. Nie planował brać dużo, jednak plecak się przyda na podobną wędrówkę wraz z paroma podstawowymi rzeczami.

Śniadanie zjadł w pierwszej kolejności - zgodnie z hierarchą w watasze, podobnie tutaj stosował te zasady oraz respekt względem lidera - lecz nie zapomniał o swoim pokemonie. Nie odbierając od normy, Poochyena dostała porcję surowego mięsa, stosując dietę barf dla swojego podopiecznego. Kiedy psina zajmowała się swoim jedzeniem, trener postanowił przygotować się do ich przyszłej wędrówki, przeglądając rzeczy, które posiadał w domu, a które mogłyby mu się przydać.

Najbardziej podstawowe wyposażenie do trenowania już miał spakowane. Wyprawa na pewno będzie wymagała wygodnego ubioru, o co zadbał oraz upewnił się, że na przyszłość weźmie coś na zmianę i kurtkę, która może się nie przyda już teraz, ale przezorność może się z czasem popłacić. Ponadto suchy prowiant na drogę, scyzoryk wielofunkcyjny oraz latarkę solarną. Rozejrzy się również za liną, bo ta posiadała wiele zastosowań.

Po spakowaniu się, mężczyzna zajął się resztą mniej lub bardziej istotnych rzeczy, które powinno się zrobić przed podróżą. Upewnił się, że w lodówce nie zalega jedzenie, które się zepsuje w najbliższym czasie, powyłączał światła, pozakręcał wszystko, zasłonami zakrył okna oraz zamknął swój dom. Nie wiedział, jak długa będzie ta wędrówka, lecz już teraz w jego głowie pojawiały się myśli, że jeśli chce wybrać się na tę wędrówkę, powinien zapomnieć o swoim materialnym przybytku.

Sprawdził jeszcze mapę, by móc rozpracować swoją trasę. Jego plan był prosty. Bazując na wiedzy zdobytej przez lata życia z pokemonami, chciał dotrzeć do celu najkrótszą i najszybszą możliwie drogą. Patrząc na napięte stosunki między ludźmi a mieszkańcami lasu, wolał przejść się skrajem lub rejonami zabudowanymi lub unikać skupisk oraz gniazd dzikich istot tak, jak tylko to możliwe, żeby nie narazić się na niebezpieczeństwo. Nawet jeśli szedł w dobrych intencjach, wciąż musiał się liczyć z tym, że inni mogą go uznać za niebezpieczeństwo bądź wroga.

Niektórzy mogliby odnieść wrażenie, że ta wędrówka zapowiadała się niezwykle samotnie. Mężczyzna nie powiadomił nikogo, nie wziął ze sobą żadnego towarzystwa, by mieć kogoś do podróży, by mieć kogoś posłuchać. Volk jednak inaczej to widział. Miał ze sobą wiernego pokemona, do którego posiadał więcej respektu niż do większości ludzi, nie wspominając, że towarzysz bądź towarzyszka musieliby dzielić podobne opinie oraz odpowiednie cechy, żeby cierpliwość Drywillowa nie skończyła się przedwcześnie.

Podróż jednak szybko się okazała ekscytująca, nie potrzebując do tego tłumu ludzi. Niestety, niekoniecznie w sposób, w jaki by chciał.

Volk przeklął pod nosem, zbierając się powoli z ziemi. Był obity od upadku, ale nie wyglądało na to, by stało mu się coś poważnego. Popatrzył w górę, oceniając, czy tutejsze ściany były odpowiednie do spinaczki, ale mimo początkowej próby i przymierzenia się, powrót na górę stanowił wyjątkowo trudne i wymagające zadanie. Spędził następną minutę, może dwie, badając tutejszą strukturę, by ostatecznie stwierdzić, że nie ma co dłużej czekać.

Brunet nie miał cienia wątpliwości, że ktoś to zaplanował. Nie wiedział jednak, która ze stron zastawiła tę pułapkę.

- Sprawdzimy, co jest po drugiej stronie - powiedział do pokemona. Upewnił się, że wszystko, co ze sobą zabrał, wciąż miał przy sobie oraz wyjął latarkę, by oświecić drogę przed nimi. Po tym, co przed chwila doświadczył, będzie poruszać się ostrożniej, wypatrując kolejnych niespodzianek. - Poinformuj mnie, jeśli coś wyczujesz.

turla się syn marnotrawny, który ma nadzieję, że wyjdzie z dołka samopoczuciowego jak i dołka, w który wpadł Volk
przepraszam za przetrzymanie ;n;

Volk przemieszczał się powoli. Niewiele mógł zrobić w tym momencie, jedynie rozglądać się oraz uważać, żeby nie naruszyć bardziej tej, i tak już wyjątkowo niestabilnej, konstrukcji. Nie dotykał niczego, nawet nie opierał się o ściany, bo wiedział lepiej. Zawalenie się tunelu byłoby tragiczne w skutkach.

Błysk zwrócił jego uwagę i choć z początku lekko zaniepokoił, brak reakcji ze strony Poochyeny sugerował, że nie jest to zagrożenie. Volk przystanął, by się temu przyjrzeć z daleka. Wkrótce też rozpoznał naturę i rolę przedmiotu, który wcale nie był lśniącym pancerzem pokemona, a prętem. Skąd się tu znalazł? Czy został stworzony przez pokemona, czy został zabrany z ludzkich osad? Przypominał on trochę belki nośne, które znajdowały się w kopalniach, choć równie dobrze mogła być to zwyczajna pamiątka, wciśnięta tu przez pokemona.

Poszedł dalej. Nie wiedział, ile przeszedł i ile mu to zajęło, lecz teraz nie zamierzał się wycofać - i tak nie miał innej drogi. Wkrótce znalazło się światełko nadziei, na którego drodze stało niebezpieczeństwo. Jasność w tunelu wciąż niestety była znikoma, więc nie mógł sobie pozwolić na zgaszenie latarki. Utrudniało to próbę przekradnięcia się obok, choć wciąż mógł tego spróbować.

- Sh - szepnął do pokemona, starając się wypatrzeć źródło zagrożenia zanim tamto wypatrzy ich dwójkę. Wolał uniknąć konfliktu, jeśli to możliwe.

Plan szybko spalił na panewce, a oni stanęli naprzeciw zagrożenia. Stworzenie wyglądało imponująco i na szczęście nie rzuciło się na nich od razu, dając im chwilę na reakcję oraz ostrzeżenie, którego niestety nie mogli się posłuchać. Nie mieli innego wyjścia.

Volk zacisnął szczęki. Odzwyczajony od podobnego traktowania wśród ludzi, choć w znajomo wyglądającej sytuacji, gdy jeszcze mieszkał z wilkami oraz uczył się, na czym polegała hierarchia stada i bycie posłusznym drugiemu. Z człowiekiem nie bałby się spojrzeć w oczy i przyjąć pewniejszej postawy, korzystając ze swojej charyzmy, by zdobyć to, czego chciał lub zastraszyć w dyplomatyczny sposób. Tutaj to nie zadziała i choć to bolało w pewien sposób, bo wśród ludzi zaczął być bardziej dumnym, tak teraz musiał tę dumę w pewnym stopniu odrzucić.

Dlatego zamiast podsycać konflikt, on spuścił wzrok. Upewnił się również, że latarka świeci bardziej na bok, zamiast bezpośrednio w oczy zwierzęcia, by go bardziej nie drażnić. Pochylił głowę i zaczął mówić:

"Nie chcemy walki" - zaczął, używając języka podobnego, co stojący przed nim pokemon. Miał nadzieję, że posługiwanie się wilczym przekona pokemona lub zbije z tropu na tyle, że ich wysłucha. Nie zawsze spotyka się człowieka, który opanował tę sztukę. - "Szukamy stada Lycanroców, które zamieszkują tutejsze lasy" - wyjaśnił pewnym tonem, starając się balansować między cienką linią, by nie brzmieć agresywnie, ale jednocześnie nie okazać słabości.

"Zdaję sobie z tego sprawę i z tego powodu tu jestem" - przytaknął brunet. - "Chcę zakończyć proces tej bezmyślnej urbanizacji."

Pokemon okazał się nie tylko cierpliwy, ale i skłonny do rozmowy - przynajmniej na razie. Volk był jednak dobrej myśli oraz przekonany, że odpowiednio przeprowadzony dialog doprowadzi do pozytywnego rezultatu.

Znajduję się na waszym terytorium, więc będę trzymał się waszych zasad - zaczął spokojnie i pociągnął dalej. - Ze stadem poznałem się wiele lat wstecz, wychowując się w tym lesie i choć długo się ze sobą nie widzieliśmy, więzi rodzinne są mocne i przetrwały próbę czasu - stwierdził. Nawet jeśli nie stanowili jego biologicznej rodziny, wciąż byli mu bliscy sercu. - "Chcę się dowiedzieć, co planują, zanim sam podejmę działanie."

Dowiedzieć się, na jakim stoją gruncie, nawet zasięgnąć porady od wilków.

"Nie winię cię, że mi nie ufasz" - przyznał spokojnie. - "Tak powinno być".

Powinien mu nie ufać, nie darzyć go kroplą zaufania, bo naiwna wiara w ludzkość już dawno by go wykończyła.

"Nie mam nic przeciwko, żebyś mnie obserwował podczas drogi, żeby się upewnić, że nic nie planuję" - zaproponował jedno z rozwiązań. - "Jeśli uda nam się nawiązać współpracę, mogę stać się przydatnym sojusznikiem" - dodał. Musiał się jakoś sprzedać, ale jednocześnie przy tym nie kłamał. Jedynie przedstawiał fakty, choć miał jeszcze jeden argument, dzięki któremu ta konwersacja w ogóle miała miejsce: - "Moja umiejętność komunikacji w waszym języku stanowi dowód, że moje słowa są prawdziwe."