So howl like a wolf that you are!

@Banshee

Postwick. Miasteczko niewielkie, otoczone niemal z każdej strony lasami słynącymi z niesamowitej ilości pokemonów. Miasteczko, do tej pory ciche i spokojne, maleńkie w porównaniu do innych. Miasteczko, które właśnie rozpoczęło rozbudowę, tym samym wgryzając się głębiej w las, nienależący przecież do ludzi. Pokemony mieszkające tam nie przyjęły tego spokojnie. Stworzenia zamieszkujące obrzeża broniły swoich domów jak tylko mogły - gryząc, dziobiąc i drapiąc.

Nic to nie dało.

Powstawały nowe pola uprawne, nowe domy, nowe zagrody dla oswojonych pokemonów. Gniew lasu był coraz większy.
Volk mógł go wyczuć całym swoim ciałem. Mężczyzna wiedział, że ta bierność pokemonów niebawem się skończy. Że nastąpi kontratak, a w rezultacie wojna.
Sytuacji nie pomagał fakt, że wśród mieszkańców szczególne uznanie budzili Łowcy - ludzie, których celem było wytępienie "szkodników", jak nazywali mieszkańców lasu. Nie poprawiał też jej fakt, że rozbudowa trwała nie tylko w Postwick. Wyndon, nawet Freezington, położone na głębokim południu, w mroźnej tundrze - każde z miast rozrastało się, wbrew paktom, zawartym z pokemonami stulecia temu.

I nie było nikogo, kto mógłby to powstrzymać.

Czy aby na pewno?

Obudziłeś się po raz kolejny w środku nocy, słysząc na zewnątrz poruszanie się miejskich pokemonów. Wooloo beczały bezradnie, wyraźnie czymś wystraszone, a Rookidee, które o tej porze dnia powinny słodko spać, latały nad drzewami ćwierkając. Coś było nie tak. Tylko co? Zerkając na zegarek zorientowałeś się, że jest 4 nad ranem. Cóż za nieludzka godzina! O dziwo, Ty byłeś wyspany jak nigdy dotąd. W końcu położyłeś się już przed zmierzchem, by nie marnować niezbędnej energii...

Pokemon otworzył oczy od razu po usłyszeniu głosu właściciela. Nie wiedział, co się dzieje, ale wiedział, że takiego polecenia, zwłaszcza w środku nocy, się nie ignoruje. Szczeniak zerwał się na równe łapy, po czym ruszył tuż przy nodze Volta, który nie czekając na to, co się wydarzy, postanowił ruszyć przed siebie, wychodząc z rodzinnego domu. Brawura czy czysta głupota? Tego z pewnością niebawem się dowie...

Nie minęło wiele czasu, gdy Volt i jego towarzysz dostrzegli pokemony wychodzące z lasu - ich błękitno-białe, żądne krwi oczu rozglądały się uważnie, poszukując ofiary. To nie były pokemony, których Volt się spodziewał. Były to Orbitlee - niezbyt silne, choć w pełni wyewoluowane biedronkopodobne stwory. Za nimi jednak toczyły się ich preewolucyjne formy - Blipbugi. Jeden z nich wbił spojrzenie prosto w Volta i Poochyenę.

Pokemony rozbiegły się, atakując zabudowania. W jednej chwili nocne niebo rozbłysło, gdy ataki pokemonów niszczyły ściany, podpalały promieniami drewniane dachy i rozpędzały stada Wooloo. Trzy małe robaczki otoczyły dom naszego protagonisty, próbując dostać się do środka. Jeden z nich właśnie wystrzelił sieć, pędzącą w stronę okna. Te małe stworki mogły co najwyżej narobić nieco bałaganu, jednak czy można im na to pozwolić?

Ludzie, obudzeni całym hałasem i zamieszaniem wybiegali z budynków i próbowali się bronić, jednak niedospani i wybudzeni gwałtownie nie mieli wielkich szans. Nikt, prócz Łowców nie był przygotowany na taki zmasowany atak...

Pokemon wziął głęboki oddech i ciszę przerwało donośne wycie. Tak jak Volk podejrzewał, nagłe uderzenie dźwięku odstraszyło dwa z trzech Blipbugów. Problemem był ten trzeci. Nie wystraszył się. Wręcz przeciwnie - wycie na tyle go zirytowało, że kolejna porcja sieci dokumentnie zakneblowała szczeniaka. Widać trafił się wyjątkowo bojowy osobnik. Albo wiedział coś, czego nie wiedzieli ludzie...

Bo właśnie w tym momencie, gdy rozległo się wycie, znad drzew odpowiedział mu bojowy skrzek. Nad głowami homo sapiens zaczęły fruwać Corvisquire, wprawiając powietrze w ruch, dziobiąc, drapiąc pazurami i, co najgorsze, bombardując smrodliwymi bombami... I to one najbardziej przeraziły zwykłych mieszkańców. Na drzewach zaś pojawiły się wiewiórki, rzucając w ogień szyszkami, które zapaliwszy się strzelały iskrami na wszystkie strony, powodując jeszcze większe zamieszanie. Jednak w tym momencie ogień omijał dom Volka, a największym jego problemem był robak, który uważał, że jest w stanie położyć człowieka i wilkowatego jednocześnie. Czas pokazać mu, gdzie jego miejsce.

Sytuacja zdecydowanie nie wyglądała na bezpieczną. Ogień rozprzestrzeniał się powoli, choć nadal z dala od domu Volka. Pokemony walczyły ramię w ramię, wyraźnie nie przejmując się, jak dużo krwi popłynie. Ludzie złamali pakt, zasłużyli na to, by zostać zniszczeni razem z ich domostwami.

Tymczasem Blipbug wpatrywał się w Poochyenę bojowo. Szczeniak, słysząc komendę spojrzał na mężczyznę z miną typu "seriously?". Zapewne wykonałby komendę, gdyby nie to, że jego pysk oklejała szczelnie sieć, wystrzelona dosłownie chwilę temu. Nie byłby w stanie ugryźć kanapki, nawet gdyby bardzo tego pragnął. Jego przeciwnik nie miał takiego problemu - kolejna sieć oplotła łapy szczeniaka, po czym rzucił się na niego ze swoim jedynym zadającym obrażenia atakiem - Struggle Bug. Nie był specjalnie potężny. Problem był w przewadze żywiołu oraz niewielkim doświadczeniu bojowym Poochyeny. Sytuacja nie wyglądała zbyt dobrze. Wściekły wilczek szarpał się i szamotał, przez co lepka sieć oplątała go coraz bardziej. Nie wyglądało to dobrze.

Poochyena warczał wściekle. Nie potrzebował komendy, by próbować się wydostać i po krótkiej chwili udało mu się to, choć kosztem sporego wysiłku. W jego oczach Volk mógł zobaczyć żądzę mordu na robaczku, który tak go upokorzył. Z gracją ominął kolejne sieci wystrzeliwane w jego stronę, po czym wykonał atak, odrzucając swojego oponenta na metr do tyłu. Blipbug, oszołomiony tym, że jego ofiara zdołała się oswobodzić stracił nagle całą pewność siebie, nie przerywał jednak natarcia, kolejny raz próbując użyć Struggle Bug. Wilk był na to przygotowany - zrobił kolejny unik, po czym złapał robaczka między kły i uderzył nim o ścianę domu. Było po walce. O ile tak to można było nazwać tą żałosną wymianę ciosów.

Zamieszanie wokół również słabło - słabsze robaczki wycofywały się, elektryczne i ogniste pokemony siały spustoszenie wśród ptactwa i biedronek, a wiewiórki, widząc pogrom uciekały z powrotem między drzewa. Z pewnością nie był to zorganizowany atak. Ani skoordynowany. Po prostu pokemony chciały wyładować swoją frustrację. I można powiedzieć, że im się udało. Wiele domów stało w płomieniach, które właśnie próbowano gasić, kilka zagród miało zniszczone ogrodzenia, Wooloo rozbiegały się właśnie po całej mieścinie i wbiegały między drzewa, dzieci płakały... Istne pandemonium.
Poochyena wypuścił z paszczy robaczka, który, ledwo się tocząc, zniknął między drzewami. Brak woli walki zniechęcił wilka do wykończenia przeciwnika. To nie była litość, a pogarda ze strony szczeniaka...

Volk ruszył więc w stronę ludzi, pomagając, lub chociaż próbując pomóc tym, którzy tego potrzebowali. Najbardziej garnęły się do niego dzieci - wystraszone, zapłakane, szukające pocieszenia. Dorośli radzili sobie, jak mogli - używali wody z wiader, pokemonów, nawet błotnistej ziemi, by tylko uratować swój dobytek. Inni na szybko wbijali w ziemię deski i otaczali je drutem, by stworzyć prowizoryczne zagrody, jeszcze inni biegali, próbując zagonić Wooloo z powrotem. Słowem, burdel na kółkach. Mężczyzna mógł jednak zauważyć rosnącą nienawiść w stosunku do mieszkańców lasu
- Dzikie pokemony należy wytępić! Atakują nasze domy, mogły kogoś zabić! Przepędzić je! - słyszał niemal z każdej strony, ale tylko od dorosłych.

Czasami mogło się wydawać, że dzieci rozumieją więcej, niż dorośli. Volk mógł zauważyć kątem oka dwójkę maluchów, mających może po 7 lat, która pomaga rannemu robaczkowi wrócić do lasu tak, żeby żaden z rozgoryczonych dorosłych go nie dostrzegł. Pokemon wyglądał na zaszokowanego ich postępowaniem. Stworzenia te nie wierzyły już w ludzką dobroć

Z głębi lasu rozległo się potępieńcze wycie. Nie zwiastowało niczego dobrego, tego Volk mógł być pewien. Nie rozpoznawał też głosu - ta istota nie pochodziła z jego rodziny. Była... potężniejsza. Brzmiało to, jak wezwanie do walki. Jeśli chłopak miał rację, to wioskę czekała zagłada.

Mężczyzna miał wrodzoną charyzmę - za sprawą jego oraz kilku innych ludzi dzieciaki zbiły się w grupkę na uboczu, nie przeszkadzając, pilnowane przez ich młode, lecz zapewne zaprawione w boju pokemony. Słowem, były bezpieczne i nie przeszkadzały, jak to miały w zwyczaju robić. Problemy tylko się mnożyły, ale z pomocą pokemonów wkrótce było po wszystkim. Dzieci zostały zagonione do łóżek, a dorośli zbijali się w grupki, dyskutując zawzięcie

Starszy człowiek, zaczepiony przez Volka, odwrócił się do niego przodem i potrząsnął głową
- Mój chłopcze. Łowcy już tu jadą. Za dwa dni mieli zacząć przesiedlanie co łagodniejszych pokemonów i eksterminację tych najgroźniejszych, byśmy mogli wybudować zaczątki stacji kolejowej. Bóg wie, jak bardzo jest nam potrzebna zważywszy na ciężki dojazd przez te wertepy oraz braki zapasów - westchnął - Teraz możemy się tylko modlić, żeby nie przysłali ich więcej. I tak mamy akurat tyle, by wykarmić siebie i dzieciaki, a te darmozjady nie zwykły przyjeżdżać ze swoimi zapasami. Słowem - tak - powiedział, siadając na ławce. Wyglądał na przejętego, ale i nieco osłabionego - Wiesz... Nawet rozumiem te małe stworzenia. One też gdzieś muszą żyć i pewnie ciężko im się wynieść z domów. Nie rozumiem tylko ataków na osoby, które są niewinne - ruchem głowy wskazał na jego z dzieci z dość groźnie wyglądającą szramą na ramieniu. Tylko ono zostało na zewnątrz, czekając, aż pielęgniarka wróci z bandażami i będzie mogła to opatrzyć.

Nie wyglądało to dobrze. A będzie tylko gorzej.

Z pewnością na polach Postwick rozegra się wojna. Pytanie brzmiało, jaką rolę w tym wszystkim obejmą pokemony, które były częścią rodziny Volka? Atak rozegrał się bez udziału wilków. Jednak wycie było aż nadto wyraźnym sygnałem - nie poddadzą się bez walki. Łowcy też nie, przynajmniej z tego, co o nich słyszałeś.

- Fakt, jesteśmy problemem. Zamiast jako gatunek koegzystować z pokemonami, niszczymy ich domy i uważamy się za lepszych. Tak nie powinno być. Ale nikt nie słucha już starców, młodzi, pchani pychą, robią co tylko zechcą. Nie mogę powiedzieć, że wszystkie ich pomysły są złe - czekam na tę stację od dwudziestu lat - ale reszta... Nie powinno tak być, drogi chłopcze. Tylko... - mężczyzna przerwał, by spojrzeć w niebo -Tylko niewiele możemy z tym zrobić - dokończył, przymykając oczy - Bierność to cicha zgoda. Ale co mają zrobić takie zgrzybiałe próchna jak ja? Albo dzieci? - zapytał retorycznie. Po części miał rację. Zebrania już dawno zostały opanowane przez młodych dorosłych, którzy chcieli udowodnić swoją wartość. A las niknął w oczach.