Triada Gwiazd: Pippie

Piękny, słoneczny dzień. Viannea z czystej ciekawości zawitała do centrum adopcyjnego, ot tak, żeby zobaczyć, czy może z czymś pomóc, albo poniańczyć jakiegoś pokemona. Po kilku chwilach zastanowienia skierowała się do pokoju z małą, różową, kotopodobną istotką. Powoli, ostrożnie otworzyła drzwi i weszła do środka, rozglądając się. Jak na istotkę, która uwielbia rośliny to niewiele ich tu miała do zabawy z nimi. Dobrze, że przynajmniej sufit był szklany, żeby słoneczko mogło do niej dochodzić. Vi rozejrzała się uważnie, szukając pokemona i w końcu go znalazła, siedzącego pośród stokrotek.
- Cześć, Pippie - powiedziała łagodnie ze sporej odległości. Słyszała o przeszłości pokemona, nie chciała jej wystraszyć - Jestem Viannea. Miło Cię poznać - dodała z delikatnym uśmiechem. W rękach miała mały woreczek z Chesto jagodami. Usiadła po turecku na ziemi, po czym otworzyła woreczek i wyłożyła jagody. Jedną z nich poturlała delikatnie w stronę Hoppip, tak, żeby maluch nie musiał podchodzić do niej zbyt blisko - Jak nie masz nic przeciwko, to ja tu sobie chwilkę posiedzę, co? Bardzo lubię, jak jest ciepło - powiedziała, rozciągając się. Szkoda, że Senzu nie mógł tu z nią przyjść. Na Rose też było jeszcze za wcześnie...
Po kilku godzinach obserwacji pokemona i grzania się Vi podniosła leniwy tyłek
- No, na mnie już czas. Wpadnę do Ciebie jeszcze kiedyś, a na razie się trzymaj - rzuciła wesoło, po czym wyszła. Ten maluch zdecydowanie potrzebuje rodziny...

Kolejny dzień, kolejna wizyta. Viannea otworzyła delikatnie drzwi, zaglądając do środka. Pogoda znów im dopisywała
- Cześć, Pippie - przywitała się z radosnym uśmiechem. Lubiła trawiaste pokemony. Miały blisko do trujących, które uwielbiała całym serduszkiem. No i przy okazji wiele trawiastych było trujących. Nie ten, co prawda, ale ten wyglądał jak różowy kotek, więc był słodki... Właściwie słodka. Vi znów przytargała ze sobą Chesto jagody i położyła jedną na ziemi
- Jak się dzisiaj czujesz? Słońce całkiem nieźle przygrzewa, prawda? Pewnie Ci się to podoba... Ja też lubię, jak tak grzeje - powiedziała, patrząc w niebo przez przeszklony sufit. Pogoda im naprawdę dopisywała, przynajmniej ostatnio
- Nie dali Ci tu zbyt dużo roślin, prawda? Co za potwory. A ja tam widzę idealny kawałek ziemi na małą grządkę... - powiedziała dziewczyna, podchodząc. Oczywiście zwracała uwagę, by nie przejść zbyt blisko malucha. Delikatnym ruchem rozkopała trochę ziemi, po czym wsadziła tam sadzonkę Petaya. Młode listki i łodyga miały akurat kilkanaście centymetrów, idealnie, żeby zająć czas Hoppipowi. Viannea przyklepała ziemię, po czym podlała roślinkę - To Petaya. Z tej małej roślinki wyrastają niesamowicie smaczne jagody. Potrzebują do tego tylko czternastu dni, wiesz? Uwielbiam siedzieć w ogródku i podlewać moje grządki. Może nawet kiedyś Cię tam zabiorę, żebyś mogła mi pomóc? Oczywiście, jak będziesz chciała - rzuciła. Posiedziała jeszcze godzinkę, opowiadając o jej ulubionych jagodach, po czym podniosła się - No, zasiedziałam się... Czas na mnie. Do zobaczenia za dwa dni - powiedziała wychodząc

@Vi
Dzień 1 (11%)
Podczas Twojej pierwszej wizyty, Hoppip była radosna z uwagi na pogodę. Gdy ujrzała jagody - przyjrzała im się uważnie, a następnie wzięła tę, którą potoczyłaś w jej stronę i podbiegła po pozostałe, by je maniakalnie wręcz układać według sobie tylko znanego systemu. Widać to zajęcie tak ją pochłonęło, że nie zwracała na Ciebie zbyt dużej uwagi. Niemniej jednak kiedy wpadła na Ciebie, użyła Splash i ochlapała Cię wodą, która Bóg jeden wie skąd się wzięła. I tak długo wytrzymała w Twoim towarzystwie, a przez resztę spotkania gawędziła z jagodami, jak z żywymi istotami... biedne maleństwo... Miałaś jednak przeczucie, że to dobry krok w kierunku celu.

Dzień 2 (24%)
Hoppip tego dnia wydawała się trochę zmartwiona, ale widok jagódki-przyjaciela uradował ją. Kiedy przyszłaś ujrzałaś, że w rogu stoją jagody, które przyniosłaś ostatnim razem z małymi listkami na 'główkach'. Hoppip chyba się z nimi zaprzyjaźniła. Podobnie postąpiła z nowym darem od Ciebie i szybko zaniosła go do pozostałych. W jej miseczce figurowała karma dla Pokemonów, choć ledwo ruszona. Hoppip chyba była tak zajęta wszystkim, że nie była w stanie ruszyć jedzenia. Wyglądała na przemęczoną, ale i tak promieniowała energią. Gdy zaczęłaś sadzić drzewko - Hoppip w pierwszej chwili spanikowała, że chcesz zakopać kolejnego przyjaciela pod ziemią! Jednakże po Twoich wyjaśnieniach przechyliła łepek i włączyła tryb buforowania danych. Chyba ją to zastanowiło i z ciekawości patrzyła w miejsce, w którym zasadziłaś drzewko. Nie patrzyła się już na Ciebie do końca wizyty, ale miałaś wrażenie, że słucha z uwagą równie bardzo, co patrzy na rozwój wydarzeń... biedne maleństwo...

Nastała sobota. Niestety w piątek Vi była bardzo zajęta uspokajaniem dzikich kotów, więc nie była w stanie dotrzeć do Pippie na czas. Na szczęście nic wielkiego się nie stało, nie mówiła w końcu, że przyjdzie dokładnie za dwa dni. Tym razem miała plan, niezawodny plan.

Ledwo przeszła przez drzwi, gdyż jej kostium zajmował niemal całą dostępną przestrzeń. Dziewczyna bowiem... Przebrała się za jagodę. Miała na sobie czerwony kostium i w ogóle wyglądała głupio... Ale może to w jakiś sposób pomoże? Dziewczyna kucnęła w lekkiem odległości od Hoppip
- Cześć, Pippie! To ja, Vi. Jak wyglądam, podoba Ci się? - zapytała z lekkim uśmiechem - Wyglądam teraz jak Twoja ulubiona jagoda! Swoją drogą, jak się ma nasze małe drzewko? - zapytała, podchodząc do rosnącego drzewka. Podlała je po chwili i spojrzała na rosnącą łodygę - Rośnie bardzo ładnie... Ale wiesz, powinnaś więcej jeść. Wiem, że jesteś zajęta zabawą z przyjaciółmi, ale do tego powinnaś chyba mieć energię, nie uważasz? Mam taki fajny wytrawny sos, dzięki któremu być może jedzenie będzie smaczniejsze... Co sądzisz? - położyła miseczkę z sosem obok tej z jedzeniem - Spróbuj, może Ci zasmakuje. Posiedzę z Tobą trochę, jak masz ochotę - powiedziała, delikatnie próbując zbliżyć się do pokemona. Czemu by nie? Być może uda im się jakoś dojść do porozumienia.

Po kilku godzinach rozmawiania i być może siedzenia nieco bliżej niż zwykle dziewczyna podniosła się z trudem
- No, czas na mnie. Ale wpadnę znów niedługo - obiecała, po czym wyszła z lekkim uśmiechem. To była najgłupsza rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiła...

@Vi
Dzień 3 (42%)
Hoppip na Twój widok oszalała i próbowała nawet Cię podnieść przez chwilę, ale nie była w stanie. Bardzo ją to zasmuciło, ale nie poddawała się. Użyła Fairy Wind, byś nagle poczuła jak Twoje nogi odrywają się od ziemi i fruniesz (jako jagoda) w kierunku jej przyjaciół... gnijących z rozpaczy. Pippie dołączyła wkrótce do Ciebie. Drzewko faktycznie powolutku rosło, co uradowało małą rezydentkę jeszcze bardziej. Z trudem usadowiłaś sosiwo w miseczce, tuż obok jedzenia. Jak się okazuje - tym razem zaintrygowałaś malucha, choć nie wiedział do końca, co z tym zrobić. Spojrzała na Ciebie, jakby zaintrygowana i niepewna, ale ostatecznie spróbowała sosiwa. Jej głodny brzuszek zaburczał, a Hoppip ze łzami zażenowania spałaszowała posiłek i obróciła się na Ciebie. Nie była pewna, co ma myśleć... Spojrzała na zgniłe jagódki... przez chwilę jej dłoń zadrżała, jakby chciała je w końcu wyrzucić... ale nie. W ostatniej chwili zrezygnowała i pogłaskała każdą zgniłą jagódkę. Następnie położyła się obok drzewka i patrzyła na nie smutno... Cóż, małymi kroczkami do przodu... Gdy wstałaś i próbowałaś wyjść - Pippie kilkukrotnie próbowała przywrócić Cię na miejsce z pomocą Fairy Wind... po dłuższej chwili - udało Ci się z pomocą pielęgniarzy opuścić pomieszczenie... Ach, jak dobrze, że ludzie wymyślili poręcze, długie szczotki i taśmę klejącą!

Kolejny dzień i kolejna wizyta. Viannea przyszła, tym razem w normalnych ubraniach, ale z sosikiem do karmy i z nowymi jagódkami. Było jej przykro, widząc jak Pippie głaszcze te zgniłe i chciała, by miała nowych "przyjaciół", którymi mogłaby się zaopiekować. Tym razem jednak była przygotowana nieco lepiej - nowe jagódki były bowiem pluszakami. Nie ma opcji, że zgniją jak poprzednie!
- Cześć, Pippie, to ja - powiedziała uśmiechając się do kotkorzodkiewki - Mam nadzieję, że się dobrze bawisz. Jak nasze drzewko? Dalej rośnie? Mam nadzieję, że je podlewasz, jak mnie nie ma - zażartowała, po czym sama podlała roślinkę - Mam coś dla Ciebie, wiesz? Zobacz - położyła pluszojagódki przed Hoppip - To taki mały prezent, żebyś wiedziała, że się o Ciebie troszczę - dodała, po czym usiadła i spojrzała na Hoppip
- Wiem, że nie ufasz ludziom za bardzo. Nie mogę Ci się dziwić... Ludzie potrafią być okrutni. Wiem o tym... Sama wychowałam się w sierocińcu, nie znając swoich rodziców... W moim... kraju ludzie walczą przeciwko ludziom, żeby zdobyć jak największą część ziemi dla siebie. Ja... chcę to powstrzymać. Chcę odnaleźć Celebiego, który jest w stanie podróżować w czasie. Chcę przywrócić pokój mojemu domowi... I jednocześnie zapobiec wszystkim niepotrzebnym śmierciom... Wiesz, Pippie... Jeśli chciałabyś, mogłabym Cię stąd zabrać. Pokazać dalekie ziemie, nowe polany, jagódki... I być może, jeśli uda mi się znaleźć Celebiego... To może cofniemy czas do tego stopnia, że uda nam się uratować i Twojego przyjaciela... Co byś na to powiedziała? - spytała dziewczyna, głaszcząc jedną z jagód bezwiednie. Brakowało jej Senzu, gdy opowiadała o swojej przeszłości

@Vi
Dzień 4 (61%)
Twoje dzisiejsze przybycie przypominało soczysty soliloquy (czyli monolog) rodem z dramatu szekspirowskiego... albo paradokumentu... niemniej jednak pluszowi przyjaciele szybko zastąpili zgniłe jagódki. Hoppip była wniebowzięta. Później słuchała Cię z uwagą, przez moment nawet się wzruszyła. Na dźwięk hasła 'Celebi' i 'uratować przyjaciela' - Hoppip rozbeczała się na dobre. Nawet podleciała się przytulić. Wciąż bardzo cierpiała po śmierci przyjaciela i chyba trafiłaś w czułą strunę... Drzewko ku Twojemu zaskoczeniu rosło sobie w najlepsze i było podlane. Chyba Hoppip używała przy nim Splasha codziennie... Tak, czy inaczej - Pippie wciąż miała wątpliwości, ale ta jedna chwila zbliżenia była zdecydowanym krokiem naprzód.

Viannea szła do Pippie z lekkim sercem. Mała rzodkiewka jej zaufała bardziej, niż dziewczyna się spodziewała. Wciąż pamiętała ciepło małego ciałka, gdy maluszek przytulił się do niej z piskiem. Na samo wspomnienie dziewczyna uśmiechnęła się. Otworzyła drzwi, po czym weszła do środka. Teraz to już chyba z górki, co nie?
- Cześć, Pippie - powiedziała, siadając koło maluszka, tradycyjnie już z sosem do karmy, tak, żeby mała na pewno zjadła swoją karmę. Musi być silna, jeśli ma rosnąć zdrowo. Pewnie część i tak łapie ze słońca, ale na pewno musi jeść tak czy inaczej. Dowodem na to było burczenie w brzuchu kilka dni temu - Chciałam Ci dzisiaj przedstawić Rose, mojego pokemona - powiedziała, a z pokeballa nieśmiało wyszła Chikorita. Siedziała w pewnym oddaleniu, wpatrując się w rzodkiewkę z zaintrygowaniem - Jest typu trawiastego i jest dość... nieśmiała, musi się przyzwyczaić do innych pokemonów, ale jest bardzo kochana i uwielbia się bawić. Może się zapoznacie? Chciałabym, żebyś się dobrze czuła w drużynie, jeśli zdecydujesz się ze mną iść - powiedziała, po czym wyciągnęła kilka zabawek z torby - piłeczki, linę do przeciągania, takie tam - Wiecie, że trawiaste pokemony mają ze sobą o wiele więcej wspólnego niż tylko typ i fotosyntezę? - zapytała, po czym wyciągnęła książkę pożyczoną z biblioteki i zaczęła im opowiadać

Tak minęło jej parę godzin. Oczywiście obserwowała oba pokemony i to jak się zapoznają, w razie co interweniując. Niestety, po tym czasie musiała lecieć
- Nie martw się, Pip. Przyjdę do Ciebie jeszcze... I być może wyjdziemy stąd już razem, co? - rzuciła, delikatnie głaszcząc łebek pokemona

@Vi
Dzień 5 (79%)
Tego dnia zastałaś Pippie... zakopaną w ziemi... chyba próbowała się zaprzyjaźnić bliżej z drzewkiem. Gdy weszłaś - jej listki uchyliły się w Twoją stronę, a następnie zaczęły odwalać helikopter i maleństwo podfrunęło do Ciebie. Na widok Rose - zaczęła kiwać główką na boki, a następnie okrążać Twoją towarzyszkę, niczym pies obwąchujący człowieka. Z początku nieufnie, a wkrótce ciut bardziej - Hoppip siedziała sobie na rzodkiewianym kuperku, podczas gdy Rose starała się w tej całej sytuacji znaleźć wspólny język. Ku kompletnym Twoim zaskoczeniu... to zadziałało! Pippie nie słuchała Cię wcale a wcale - nie miej złudzeń, ale przytuliła się do Rose, a Rose przytuliła się do niej i tak sobie siedziały i patrzyły na Ciebie. Chyba się zaprzyjaźniły... chociaż Pippie może sobie nie zdawać z tego, jak bardzo... Nie mogłaś jej odkleić od Chikority przez dobrych parę minut... Pożegnałyście się ze łzami w oczach... głównie Pippie, gdyż już szłyście...

Vi weszła do pokoju. Jej twarz, ręce, ramiona raz koszulka były brudne i poszarpane czymś ostrym. Cięzko usiadła na ziemi, a potem spojrzała na rzodkiewkota
- Cześć, Pippie... Wybacz, że się tak długo nie pokazywałam. Chciałam, naprawdę, ale... Widzisz, wyniknęły pewne problemy z moimi przyjaciółmi i w efekcie całego zamieszania zostaliśmy wszyscy pojmani i wsadzeni do lochów - powiedziała dziewczyna, krzywiąc się przy każdym ruchu - Ale mam dla Ciebie prezent przeprosinowy - dodała na to, podsuwając Pippie podarunek. Była to lampa słoneczna, dająca światło i ciepełko - Wiem, że nie zawsze świeci słońce, a Twoi opiekunowie powiedzieli, że bardzo nie lubisz deszczu, więc pomyślałam, że taka mała namiastka słońca na Twoim wybiegu mogłaby Ci się przydać... Włączasz to po prostu siadając pod lampą, zobacz - dziewczyna przesunęła rękę pod lampą, a ja zajaśniała ciepłym światełkiem. Vi uśmiechnęła się lekko - No i przyprowadziłam Rose, stęskniła się za Tobą - dodała jeszcze, wypuszczając z pokeballa Chikoritę. Widziała na poprzedniej wizycie, jak dwa pokrzywdzone maluchy ze schroniska się zżyły, dlaczego więc miałaby je odseparowywać od siebie? Nie miało to żadnego sensu

Viannea zamierzała posiedzieć chwilę i porozmawiać z małą Pippie, ale po chwili zdecydowała inaczej. Wzięła oba trawiaste maluchy
- No, idziemy na spacerek, co wy na to? Pokażę Ci mój ogródek, Pippie - powiedziała, po czym poszli razem na tereny zielone. Dziewczyna otworzyła bramę, za którą zieleniło się pole Petaya Berry - osobista duma Vi, jej mała promenada. Vi zaczęła opowiadać Hoppip o tym, jakie jagody wyrastają z jagód, a potem przeszły się do sadu, zobaczyć drzewka Apricornowe. Co prawda nie jej, bo sama nie miała do drzew cierpliwości, ale jednak drzewka. Po tej małej wcieczce wróciły do schroniska i Vianea pożegnała się z koleżanką. Miała tylko nadzieję, że kiedyś ten mały różowy ziemniak jej zaufa.

Vi po raz kolejny weszła do pokoju w którym znajdowała się kotokiewka. Dziewczyna czuła coraz silniejszą więź z małą. Dzisiaj przyszła razem z Rose, jak zwykle, ale przyniosła też coś jeszcze - papiery adopcyjne. Była zdecydowana, że Pippie zasługiwała na życie poza ośrodkiem, a poza tym uznała, że mała lubi ją wystarczająco
- Cześć, Pippie - powiedziała z lekkim uśmiechem - Jak się masz? Wiesz... Nigdy Ci tego nie mówiłam, ale Rose również kiedyś tutaj mieszkała. W sensie nie w tym pokoju... Chociaż może? Nie jestem już pewna... W każdym razie adoptowałam ją z tego miejsca, wiesz? Żadna z was nie miała łatwo, ja wiem. Ale żadna z was nie zasługuje, żeby siedzieć tutaj do końca życia. Chciałabym Cię stąd zabrać, Pippie... Ale tylko jeśli się zgodzisz - powiedziała, kładąc papiery przed Hoppip - Jeśli chcesz iść ze mną, potrzebuję tylko odcisku Twojej łapki, o tutaj - dodała, pokazując na miejsce i stawiając dużą nakrętkę z atramentem tuż obok papierów