Dworska Biblioteka

Biblioteka. Sama nie wiedziała, po co właściwie tu przyszła. Przeszukiwała książkę za książką, ale czy wiedziała, czego dokładnie szuka? W tym sęk, że nie. Mimo wszystko przeglądała te sterty książek, tworząc kolejne kupki na którymś z kolei blacie, póki co jednak nie znalazła odpowiedzi. A może nie było odpowiedzi? Fioletowa Oricorio krążyła od czasu do czasu nad jej głową, dodając otuchy.
- Wiem, Ame. Gdzieś w tych księgach musi być jakaś wskazówka. Tylko jeszcze na nią nie trafiłam... - westchnęła cicho, przesuwając drabinkę na kółkach wzdłuż regału. - Cóż, trochę mi to jednak zajmie, skoro szukam niemal sama, prawda? Nie, żebym nie doceniała twojego wkładu. Jesteś naprawdę bardzo pomocna, Ame.
Stawiała kolejne kroki na stopniach drabinki, przeglądając tytuły kolejnych tomów, żaden jednak nie naprowadzał jej na... właściwie na nic. Już powoli zaczynała tracić nadzieję, kiedy po którymś machnięciu skrzydeł ptaszyny, coś w górze jej zalśniło. Zmrużyła lekko oczy, po czym wspięła się jeszcze kawałek i wychyliła nieco poza drabinkę, chcąc przyjrzeć się tej dziwnej książce.
- Hm, niby nie wygląda jakoś specjalnie, ale... jest w niej coś... - mruczała do siebie, wyciągając rękę po tom obity w szarawą skórę i kilkoma złoceniami. Nie do końca mogła rozczytać tytuł, zawsze jednak mogła go sprawdzić, gdy już będzie miała go w ręku. Zahaczyła palcem o brzeg okładki, książka jednak się nie ruszyła. Jasnowłosa skrzywiła się odrobinę, przesuwając stopy na skraj stopnia, i wychyliła się jeszcze mocniej.
- No dalej... już prawie cię mam... - sapnęła lekko, powolutku wysuwając tomik z jego miejsca na półce. - Już prawie... jeszcze tylko troszkę... tylko tro-
Książka wydostała się spomiędzy innych i Sai już uśmiechnęła się z triumfem, gdy okładka nagle wymsknęła jej się z palców. Odruchowo chciała ją pochwycić, przy czym wychyliła się jeszcze bardziej. Sęk w tym, że w tej samej sekundzie straciła oparcie pod lewą stopą, a to spowodowało gwałtowną utratę równowagi.
- Aaaaaa! - wyrwało się z jej gardła, gdy zaczęła spadać, próbując uchronić się przed upadkiem łapaniem mijanych półek. Okrzyk ten jednak szybko się urwał wraz z...
ŁUP! Ciało jasnowłosej dziewczyny uderzyło o podłogę i zostało przysypane kilkoma książkami, zaraz potem jednak zwaliła się cała reszta, gdyż regał przechylił się niebezpiecznie i uderzył w kolejny.
Oricorio ledwo uniknęła zderzenia z jedną z książek, krążąc następnie wokół przewróconego regału. Szybko oceniła sytuację i poleciała w głąb biblioteki, nawołując o pomoc. Szukała ludzi, kogokolwiek, kto mógłby pomóc jej trenerce. Nagle dostrzegła dwie osoby przy jednym ze stolików i zapikowała między nie, okrążając następnie jedną z nich, tę dziwnie znajomą. Zatrzymała się w locie przed twarzą blondynki, całą sobą wręcz błagając o pomoc. Zauważyła też znajomego wilczka, którego również chciała zaalarmować o sytuacji. Gdy tylko złapała ich uwagę, raz jeszcze okrążyła znajomą dziewczynę, skrzecząc ponaglająco, i pofrunęła szybko z powrotem do Sai, chcąc sprowadzić dla niej pomoc. Tylko czy Vi ją rozpozna? Oto jest pytanie...

Oricorio skrzeczała ponaglająco, krążąc wokół Vi. Jej trenerka potrzebowała pomocy - natychmiast! Na szczęście blondynka dość szybko skojarzyła fakty i ruszyła z odsieczą, zabierając przy okazji koleżankę jako wsparcie.
Podczas gdy dziewczyny zajmowały się stabilizacją regału, Ame nadzorowała wszystko z góry, a gdy wreszcie mebel już niemal znów stał w pionie, zapikowała w dół, pazurkami i skrzydłami przekopując się przez książki, w czym usłużnie pomagało wilcze szczenię. W końcu udało jej się dokopać do kosmyka białych włosów przybrudzonych teraz lekko jakąś czerwoną mazią. Skrzeknęła, trzepocząc skrzydłami nad miejscem znaleziska, by poinformować o wszystkim resztę i zaraz wróciła do przepychania książek na boki. Sai zdawała się być nieprzytomna, trochę podrapana, ale największym problemem mogło być rozcięcie na prawej skroni, z którego sączyła się powoli ta czerwona maź, która zdążyła już zabrudzić kilka okładek dopiero co odsuniętych tomików.
- Ori, ririri! - zawołała ze zmartwieniem, trącając delikatnie jasnowłosą, ta jednak wciąż się nie ocknęła, choć z jej ust wyrwało się coś na kształt jęknięcia z westchnięciem. To znaczy, że dziewczyna wciąż żyje! Mimo wszystko trzeba ją odkopać spod tej góry książek i opatrzyć. Tego Oricorio już niestety zrobić nie mogła...