Imię i Nazwisko: Jacob Gretzky
Pochodzenie: Kanto
Wiek: 16
Wygląd: 
Jacob to wysoki chłopak o zmęczonym wyglądzie, nieobecnym spojrzeniu, myślach mąconych wspomnieniami o trudnej przeszłości. Jak na byłego sportowca, jego sylwetka wygląda okropnie. Szczupła, powoli zanikająca tkanka mięśniowa jest smutnym przypomnieniem dawnego poziomu formy. Skóra blada, poprzecinana fioletowymi żyłami. Są nienaturalnie, bo to nie natura je wyeksponowała, przypominały mu o miejscach, w które nie ma zamiaru wracać. Tak samo blizny, jego ciało zostało pokryte kaskadą blizn. Ma szczupłą twarz, na pierwszy rzut oka nie wyróżniająca się pośród typowego amerykańskiego genomu, można w niej zauważyć nienaturalne zarysy szczęki, przypisywane bardziej fenotypom germańskim. Czerwone oczy lekko przekrwione. Nos prosty, usta jasne, uszy dość małe, zakończone niewielkim kolczykiem z prawej strony. Gęste włosy, krótkie, lekko kręcone, białe jak śnieg. Brwi gęste. Nie przywiązuje uwagi do stroju, ubiera się w uniwersalne ciuchy znalezione gdzieś na dnie szafy. Dodatki? Jak najbardziej: zegarki, czapki, naszyjniki, pierścienie, bransolety czy wcześniej wspomniane kolczyki, po prostu lubi mieć coś pod ręką do zabawy.
Charakter: Jacoba można zaliczyć do osób cichych, nie jest jednak kimś wstydliwym, powodem jego małomówności jest pewien wstręt do rzucania słów na wiatr, próżnych przechwałek i niepotrzebnej gadaniny. W dzieciństwie wychowywany był twardymi metodami, został przez to bardzo wcześnie nauczony jak niewłaściwe słowa mogą prowadzić do niepożądanych efektów. Poza wychowaniem, najzwyklejsze ludzkie doświadczenie podpowiada mu że lepiej 2 razy pomyśleć, niż raz palnąć bezsensowne zdanie. W stosunkach towarzyskich nigdy nie ciągnęło go do ludzi. Jest bardzo zdeterminowanym i utalentowany trenerem pokemon, przynajmniej w jego mniemaniu. Pewność siebie, jaką się odznacza ugruntowało jego poczucie wartości - kurczowo trzyma się swoich przekonań i rzadko bierze pod uwagę zdanie innych ludzi.
Biografia: Obrzeża miasta XYZ w prywatnym szpitalu znajdującym się na Lagota street, na świat przyszedł kolejny przedstawiciel rodu Gretzky. Jacob Gretzky, Syn Eleonory i Henryka Gretzky.
Tamtego dnia, burzyste niebo zasłonięte peleryną mglistych gigantów pokrywało cały nieboskłon. Złośliwi mogą stwierdzić, że takie ekscesy to oczywistość przy pogodzie w tych rejonach, jednak tym razem w aurze atmosferycznej było coś złowrogiego. Łańcuchy złotych wyładowań wydawały się wyrastać z ziemi jak drzewa, w ilości zagrażającej instalacji wielu gospodarstwom. O anomalii pogodowej trąbiono w radiostacjach, dziwiąc się, że mimo ogólnego zrozumienia tak pospolitego zjawiska jakim była burza nie potrafiono wyjaśnić powodów jego skali. Zakres zniszczeń wprawiał w niemocą meteorologów, rwących ostatnie szare włosy ze zmartwionych łysin. Tego dnia gdy niebo szalało, ciemność przykryła fortunę towarzyszącą do tej pory Gretzkym.
Skomlenie i krzyk... krople łez powoli spływały na środek sali operacyjnej. Jacob przyszedł na świat w rozpaczy, nieumyślnie zabijając osobę, z którą był połączony przez ostatnie miesiące. Los potrafi być brutalny, a ludzie bezsilni, wobec jego machinacji - Jakże bezsilny w tamtym momencie stał się Henry Gretzky, bogaty, potężny człowiek bezwładnie upadając na kolana przed stołem chirurgicznym. Ten który po raz kolejny został ojcem wpatrywał się nieobecnym wzrokiem w miejsce gdzie kiedyś, pełna życia, leżała jego żona. Dla niego czas się zatrzymał, na sali został sam, żaden z lekarzy nie ośmielił się go wyprosić, krzyczące dziecko na które nie chciał spojrzeć zostało wyniesione i tylko siedząca za teatralną szybą sali operacyjnej rodzina będąca świadkami tego całego wydarzenia wiedziała że to samo co czyniło go bezwzględnym biznesmenem zniszczy życie temu dziecku - Henry Gretzky nigdy nie wybacza.
Jacob nie miał prostego dzieciństwa, jego potrzeby zostały zakryte przez piętno winy, trzymając go jak kajdany przez dziecięce lata. Wychowywał się bez rodziców - od czasu śmierci Eleonory, posiadłość w XYZ przybrała odcienie szarości, oprócz służących wykonujących codzienne zadania ruch w tym miejscu wydawał się zamrzeć. Ojciec odwrócony od mordercy zamknął się na swoim piętrze wysokiego pałacu, z każdym kolejnym samotnym dniem zatracając człowiecze instynkty. Z biegiem czasu zakochał się w zabójczych trunkach i używkach; fotografiach i wspomnieniach, wychodząc raz w tygodniu by podpisać kilka dokumentów. Malutkim Jacobem opiekował się Bernard, pomniejszy służący rodu - człowiek bez historii, który z współczucia robił wszystko, aby zapewnić bezpieczeństwo młodemu. Bernard zastąpił mu rodzinę, która umierała z jego powodu, zupełnie jakby był chorobą.
Lata mijały, a Jacob powoli stawał się dojrzalszy. Był zamknięty w czterech ścianach wiecznie tych samych sal, nie opuszczał posiadłości, nie mógł. Lubił spędzać całe dnie przy bramie wjazdowej, wpatrując się przez kraty na zewnętrzny świat - nauczył się cieszyć z prostych rzeczy, takich jak przejeżdżające samochody, lubił je liczyć. Czasami zdarzyło mu się zobaczyć grupkę dzieciaków z uśmiechem na twarzy przebiegających przez park w oddali, biegł wtedy przy płocie wyobrażając sobie, że biegnie razem z nimi, jednak na jego drodze zawsze były kolejne pręty, kolejna ściana - w takich chwilach, gdy dobiegał do krańca posiadłości i patrzył na ginące w oddali osoby, myślał o tym, żeby mimo zakazu w jakiś sposób ominąć kraty, uciec z tej klatki. Samotność była jak woda, dostawała się do ust dusząc, blokowała ruchy, pozwalała oglądać świat przez swoje lustro - zniekształcone, przeznaczone przebłyskami światła. Jesteśmy odpowiedzialni za nasze decyzje, i jesteśmy ofiarami decyzji innych - Nad przyszłością Jacoba wisiała cena jaką miał zapłacić nawet mimo starań tych, którym nie był obojętny. Była to cena za błędy, za cztery ściany, za apatie i to wszystko co mogło by być.
Tymczasem Jacob siedział i marzył, a czym bardziej marzył, tym bardziej miał stać się rozczarowany.
Gdy chłopiec skończył 8 lat, jego sytuacja uległa poprawie. Interwencja przeprowadzona przez rodzinę, zmartwioną o zdrowie psychiczne jego ojca i zaniedbanie jakiemu ulegał jego syn, doprowadziła do przymusowego umieszczenia Henryka w stosownej placówce. Gdy żelazna ściana upadła Jacob zaczął być odwiedzany przez krewnych, niektórych kierowanych winą, innych ciekawością lub interesem większej rodziny, oraz w przypadku niektórych korzyścią własną - widząc w nim łatwego do przyciągnięcia na swoją stronę dziedzica fortuny, wchodzącego pod tutele w przypadku uznania jego ojca za niepoczytalnego. Odwilż przyniosła z sobą również początek jego edukacji o pokemonach - Codziennie punkt 15.01, gdy wielki zegar w salonie przestawał bić, stawiał się w pokoju pełnym książek, gdzie odwiedzał go Vasily Arpow szanowany w tamtych rejonach trener pokemon. To z nim chłopiec stawiał pierwsze kroki i od niego zdobył podstawową wiedzę świecie go otaczającym. Jacob był zafascynowany każdym nowym elementem układanki dostarczanym przez Arpowa. Mimo pełnego zakazu pokemonów na terenie posiadłości, wymykał się często do ogrodu gdzie schowany za spiżarnią czytał o niesamowitych przygodach trenerów.
Mijały kolejne lata, 11 letni Jacob otrzymał swojego pierwszego pokemona. Czas treningu nadszedł błyskawicznie, a lata zaczęły biec nieubłaganie szybko. W wieku 16 lat, ruszył na swoje. Pierwsze opuszczenie posiadłości przyprawiło chłopca o dużą dawką stresu. Jednak wiedział o co walczy, ruszył po swoje marzenia. Do zwiedzenia zostało mu na oko 95% świata, a on sam chciał poznać wszystkie pokemony i zostać słynnym poszukiwaczem przygód.
Ciekawostki: Boi się ciemności
Nienawidzi ziemniaków
Zna dwa fakty o kaczkach i oba są błędne
Cele/marzenia: Zostać poszukiwaczem przygód.
Zostać legendarnym trenerem pokemon.
Zwiedzić cały świat.
Indeks 
