Game of Survival~~

Doskonale wiedziałem, że przez najbliższy rok moje życie będzie trudniejsze niż w rodzinnym Aspin. Nie mogłem liczyć na ciepłą posadkę, stabilny dochód i wygody własnego mieszkanka. Tak, najbliższy rok będzie zdecydowanie ciężki, ale może też nico bardziej ekscytujący. Może poza samymi minusami znajdę tu i ówdzie jakiegoś plusa.
Jak na razie podróż jednak zaczęła się od wielkiego minusa. Był nim Sandshrew. Pokemon był nieznośny i w ogóle się nie słuchał i robił co chciał. Biegał gdzie popadnie i kopał wszędzie norki. I to wcale nie wina tego, że tak właściwie to ani razu się do niego nie odezwałem.
No to się wpakowałem w niezłe bagno. Ten Pokemon to niezły wrzód na dupie. Myślałem, że będzie nieco prościej. A przecież nie mogę go cały czas trzymać w Pokeballu.
Podrapałem się po potylicy. Trzeba było coś wymyślić, ale nic nie przychodziło mi do głowy.
Załamałem ręce i poszedłem po miseczkę z karmą. Podszedłem do norki i machałem pojedynczymi kawałkami suchej karmy nad dziurą.
- Hej, mały... Nie jesteś może głodny? Mam tutaj karmę dla ciebie. - Powiedziałem głośno i wyraźnie do dziury w ziemi. Czy Pokemony w ogóle rozumieją ludzi? Czy to po prostu takie pierdzielenie, żeby nie było jak z walkami kogutów? Trzeba się przekonać. Popodchodziłem do dziury z różnych stron, zawołałem Sandshrew kilka razy, pocmokałem, poprosiłem, pomachałem karmą nad dziurą, nawet kilka kawałeczków wrzuciłem do środka. Może zadziała. Żeby chociaż łepek wystawił, albo zgłodniał, to coś się wtedy wymyśli. Jak na razie musiałem liczyć na to, że albo mnie wysłucha i zrozumie, albo da się skusić na karmę.

________

Zastanawiałem się, gdzie popełniłem błąd rozpoczynając moją znajomość z nowym towarzyszem. Moje rozmyślania nie trwały długo, bo Sandshrew sam postanowił złamać pewien impas i rozpoczął znajomość w sobie tylko znanym języku. Co prawda niczego nie zrozumiałem, ale sam fakt, że to on pierwszy podjął próbę komunikacji nieco mnie speszył. Dopiero teraz zauważyłem swoje błędy. No cóż, lepiej późno niż wcale.
Rzeczywiście rzucanie w potworka karmą i wciskanie go do na chama do Pokeballa nie zachęcały towarzysza do jakiejkolwiek formy kontaktu ze mną, a jednak mimo wszystko okazał się mądrzejszy i sam zagadał.
I dobrze, bo znając mnie to jeszcze przez dwa dni bym ciągnął tą niezręczną sytuację. A tak to teraz jest możliwość wytłumaczenia biedakowi o co chodzi i czemu jakiś idiota więzi go w Pokeballu.
- Hej... mały? - Zacząłem niepewnie. - Hej... Bo widzisz jest taka sprawa... - Kontynuowałem patrząc stworkowi w oczy i zastanawiając się czy dla niego moje słowa są tak samo niezrozumiałe, jak jego pomrukiwania dla mnie. - Jestem Jack i mam za zadanie opiekować się tobą przez pewien czas i pilnować, żeby nic złego ci się nie stało. Przepraszam, że tak cię niemile traktowałem, ale nie mam pojęcia jak się zajmować takimi stworzonkami jak ty. No i muszę się tobą zajmować, bo inaczej to będę miał kłopoty i ten... Chciałbym, żebyś miał jak najlepiej no i nie chcę cię na chama targać w Pokeballu.
Tak wytłumaczyłem stworkowi mniej więcej całą sytuację.
- To jak? Współpraca? - Powiedziałem i delikatnie wyciągnąłem dłoń w stronę Sandshrew, zatrzymując ją w połowie drogi i czekając na jego reakcję.

________

Skrzywiłem się na reakcję Sandshrew na moją propozycję, ale w sumie nie dziwiłem się maluchowi. Mogłem to jakoś lepiej ubrać w słowa. Nagle stworek zaczął się dziwnie zachowywać. Był ewidentnie zdenerwowany i czegoś się wystraszył. Skoczył na mnie z sykiem i wylecieliśmy razem z krzaczorów, w których ewidentnie było coś jeszcze. Teraz to i ja zacząłem się cykać. Poderwałem się na równe nogi i nie odrywałem oczu z ruszających się krzaków, jednocześnie krok za krokiem wycofując się.
I wtedy moim oczom ukazał się... chodzący Pokeball? Tak przynajmniej można to było opisać po sekundzie wpatrywania się w to coś. CO gorsza, ten Pokeball nadal się do nas zbliżał a mi nie podobało się, że jest tak blisko. Zamurowało mnie na sekundę. W jednej chwili miałem ochotę go kopnąć, żeby poleciał w pizdu, ale... Nie. Zrobiłem coś zupełnie innego.
Szybkie w tył zwrot, Sandshrew pod pachę, i biegiem do plecaka. Plecak do drugiej ręki i dobre dziesięć metrów sprintu w pizdu.
Dobra, teraz byłem wystarczająco daleko, żeby sprostać każdemu niebiezpieczeństwu. A przynajmniej na tyle daleko, żeby znowu szybko spierdzielić.
Odstawiłem Sandshrew na ziemię i zasłoniłem przed jakże-niebezpiecznym-pokeballem-zabójcą.
Teraz kiedy myślę o tej sytuacji to mam ochotę zapaść się pod ziemię, ale każdy się jakoś pomalutku uczy.

________

Każdy czasami się myli. Niektórzy częściej niż inni, to prawda. Ale ilość moich pomyłek w tej sytuacji zaczynała wywalać poza skalę. Sandshrew najwyraźniej się nie bał, w przeciwieństwie do mnie. Pokeball-zabójca okazał się grzybem i co najgorsze... To Sandshrew okazał się zabójcą. Albo przynajmniej zabójcą ładnych, nieskalanych ciężką pracą i delikatnych dłoni. Pierwszy raz tej podróży ktoś mnie bezczelnie dziabnął, ale spodziewałem się tego po Potencjalnie-Morderczym-Grzybku a nie po sojuszniku i notabene podopiecznym. Ale jak już mówiłem... Pociąg pomyłek i nieporozumień dopiero wyruszył, a do finałowej stacji jeszcze szmat drogi. Grunt to wyciągnąć jakieś wnioski.
Taaa, jasne. Ja i wnioski. Chyba o wypowiedzenie. No ale jak się powiedziało "A" to trzeba powiedzieć "B" i resztę alfabetu też.
Syknąłem głośno łapiąc się za rękę. Poczułem miłe ciepło ściekające po przedramieniu i nieprzyjemny ból dłoni. Czy wziąłem apteczkę? Nie wiem już. Nie ma czasu. Szybkie, instynktowne spojrzenie na stan ręki, lekka panika spowodowana mini burzą piaskową i pora zacząć działać. Ucieczka nie wchodziła w drogę, ale jakoś nie mogłem zmusić się do zranienia Pokemona (mimo że miałem ochotę przyfasolić i temu u temu). Myśl, że Pokemony rozwiążą to same między sobą jakimś sposobem dała mi moralne przyzwolenie na obserwowanie tego aktu przemocy, jaki miał się zaraz wydarzyć.
Yyy tylko co, mam tak stać i nic nie robić? Sandshrew sam podjął inicjatywę i nieźle przypierdzielił Grzybowi. To prawda, ale co w związku z tym powinienem zrobić? Mam wyciągnąć pompony i mini spódniczkę i dopingować stworka?  Brzmi jak kiepski pomysł.
Szybkie zagłębienie się w mgliste wspomnienia pojedynków trenerów w telewizji przeleciały mi przed oczami.
Yyyy Pokedex tak, tak. Szybkim ruchem wyciągnąłem urządzenie i wyszukałem możliwe ataki mojego towarzysza. Przejrzałem listę i szybko zeskanowałem oponenta coby może jakieś jego słabości poznać. Na dokładną lekturę przyjdzie pora później.
- Dobrze ci idzie Sandshrew! Nie daj się trafić i będzie git! - Wykrzyczałem najbardziej oczywistą rzecz pod słońcem, podczas wystukiwania kolejnych opcji w urzadzeniu i czytania informacji. Nawet nie zauważyłem jak upaćkałem urządzenie krwią i piachem. No trudno.
- Yyy, nie wiem, yyy może Poison Sting?!
Powiedziałem prawie jakbym się pytał towarzysza czy ma ochotę na kawę czy herbatę. Czyli stanowczo i bardzo pewnym głosem godnym prawdziwego trenera/hodowcy... Tiaaa... Coś czułem że będę potrzebował cudu, albo po prostu wziąć się w garść i przestać srać w portki.

________