Tempus Fugit Aeternitas Manet

Sandile może i rzeczywiście były słodkimi, uroczymi stworzonkami. Mimo wszystko reakcja Rapidasha mówiła sama za siebie - bał się ich jak cholera. Jak wiadomo, spanikowane zwierzę jest nieprzewidywalne i taki mógł też okazać się Rai. Czy Bios ostrzegał cię przed Sandile'ami? Wątpliwe. Chodziło mu chyba bardzie właśnie o ognistego pokemona, którego płomienna grzywa tak szalała.
Na prośbę chłopaka zajęłaś się gadzinkami... tak jakby. W sumie było ich troje, a każdy w pewnym stopniu kulił się ze strachu. Przykucnęłaś w pobliżu, starając się je uspokoić i zapewnić, że ich dom i zapasy są bezpieczne, za twoimi plecami jednak szalał Rapidash, co nie poprawiało sytuacji. Mimo wszystko jeden z brązowych stworków przechylił lekko łebek i jakby zainteresował się tym, co akurat wyjęłaś z kieszeni. Czyżby mała próba przekupstwa miała się powieść?
- San? Sandile? - mruknął niepewnie krokodylek, podchodząc nieco bliżej i obwąchując ofiarowanego mu cukierka. Wyglądał na naprawdę zainteresowanego.
Już sięgał pyszczkiem po smakołyk, kiedy naskoczył na niego jeden z towarzyszy, nieco większy osobnik. Strzelił mniejszego kolegę po pysku i kłapnął zębiskami w twoim kierunku. Tylko refleks i zachowana ostrożność uchroniły cię przed utratą palców. Ten Sandile nie wyglądał na ugodowego. Zaryczał groźnie, ostrząc pazurki o podłoże, ewidentnie wyzywając cię na pojedynek. pozostałe Sandile skuliły się w sobie, a potem ociekły, chowając się w jakiejś szczelinie.
- Vi, pospiesz się! Trzeba je usunąć z drogi, bo Rai zacznie zaraz szaleć!
Cóż, słowa twojego braciszka nie były zbyt pocieszające. Plan "A" nie wypalił, wypada więc w miarę szybko zrealizować plan "B". Nie trać czasu, dziewczyno!

I wreszcie się zaczęło! Walka! Napier..! Ekhem...
Przyszła pora na przetestowanie zdolności bitewnych twojego pokemonowego towarzysza. Senzu wyskoczył z pokeballa w pełnej gotowości, od razu zwracając uwagę na rozjuszonego Rapidasha za plecami. W pierwszej chwili myślał, że to właśnie z nim ma się zmierzyć. Trochę go to zaskoczyło, ty jednak szybko rozwiałaś jego wątpliwości, ukierunkowując uwagę liska na piaskowym krokodylu. Oj, ten to miał bojowy nastrój. Kłapnął zębiskami wyzywająco, szykując się do ataku, ale wciąż go jednak nie wykonał.
Polecenia, jakie wydawałaś Vulpixowi, były jasne i klarowne. Senzu tylko warknął bojowo i zaraz ruszył frontalnie na Sandile'a, by zderzyć się z nim czacha w czachę. BACH! Dostał piachem po oczach! Najwidoczniej krokodylek czekał właśnie na ruch przeciwnika, by zaskoczyć go piaskowym atakiem i to mu się udało. Senzu odruchowo odskoczył, zaraz pocierając łapką pyszczek, byle pozbyć się uciążliwych drobinek, co wcale nie było takie łatwe. Ten nagły atak, choć nie zadał właściwie żadnych obrażeń, a tylko chwilowo oślepił liska, spowodował jednak zaniechanie dalszych posunięć.
Senzu potrząsnął łebkiem kilka razy i spojrzał na ciebie spod przymrużonych oczu. Atakować? Nie atakować? To ty tu wydajesz polecenia, panno Wolfpaw!

Myślałaś, że wszystko uda ci się już od samego startu? Że najzwyczajniej w świecie zepchniesz Sandile'a gdzieś daleko, a on grzecznie poczeka, aż to zrobisz? To nie ta bajka, słonko.
Twój Senzu wciąż przecierał oczy, starając się pozbyć drobinek piasku, które z pewnością utrudnią mu celowanie, jego przeciwnik zaś... czekał. Na co? Czyżby na kolejny atak? Być może. Ty jednak miałaś już gotowy plan działania. Vulpix tylko przytaknął, już kumulując w sobie ognistą moc. I wystrzelił! Płomienny pocisk pomknął na Sandile'a... ten jednak odskoczył! Ogień ledwo musnął jego ogon, on zaś już szykował się do kontry, kumulując mroczną energię. Senzu jednak nie czekał na reakcję, zgodnie z poleceniem zresztą, samemu atakując kolejnym ruchem. Ale zaraz! Co on właściwie miał teraz zrobić? Chyba trochę się pogubił i zamiast szybkiej szarży zastosował taką zwykłą... nadziewając się na atak Sandile'a. Ojć, zabolało.
Senzu po zderzeniu został lekko odrzucony, a jego przeciwnik chyba poczuł się pewniej, bo szykował się do powtórki. Chyba potrzebujecie z liskiem większej praktyki, by lepiej się zgrać ze sobą w trakcie walki. Co dalej?

Kiepsko się zaczęło to starcie. Takie marnotrawstwo czasu nie powinno mieć miejsca zwłaszcza, że za plecami miałaś przecież rozjuszonego Rapidasha. Słyszałaś tylko rżenie i chyba nieskuteczne próby Biosa. W tej chwili musiałaś się jednak skupić na walce.
Senzu chyba się gubił w natłoku informacji, jakie mu podawałaś. Był szkolony do walki, nie teoretyzowania. Trzymał się całkiem nieźle, choć to zderzenie sprzed momentu było dość silne. Piasek w oczach nadal mu doskwierał, dawał sobie jednak radę. Otrząsnął się z otępienia spowodowanego poprzednim atakiem i był gotowy do działania. Tym razem darowałaś sobie "jeśli", zastępując je pięknym i precyzyjnym "kiedy". I już mamy postęp! Vulpix spiął się i... wystartował z szybkim atakiem, wyprzedzając cios przeciwnika! Pięknie! Ten ruch trafił idealnie, odrzucając krokodylka nieco w tył. Na tym jednak nie koniec! Sandile nie zdążył się podnieść, a już oberwał płomieniem prosto w brzuch! Perfekcyjnie! Tak to możemy pracować!
Senzu nabrał nieco pewności siebie, przynajmniej w przeciwieństwie do gada, który chyba nieco się przeliczył. I jeszcze bardziej wściekł. Poderwał się z ziemi i zaryczał głośno, wtedy też wokół Vulpixa zawirował piach. Piach, który moment później uniósł się częściowo, więżąc stworka w swych mackach. Może nie byłoby tak źle, gdyby ten piasek co jakiś czas nie uderzał w ciało liska, raniąc je dość wyraźnie. Czyżby wpadł w pułapkę?
Gdy odwróciłaś się na moment, by sprawdzić, jak radzi sobie twój braciszek, zauważyłaś, jak stara się utrzymać ramieniem pysk wierzchowca skierowany ku dołowi. Nie uszło też twojej uwadze, że płaszcz chłopaka zdawał się dymić w kilku miejscach. Cóż, uroki poskramiania ognistych pokemonów~~ Lepiej się pospiesz...

Powoli zaczynaliście się z Senzu docierać, jak to się mówi. Wystarczyło ograniczyć się do konkretów i nie wyłuskiwać niestworzonych konkluzji i domysłów. Mimo wszystko ten jeden czy dwa celne ataki to było za mało, by pokonać tego krokodylka. Zwłaszcza, że w odwecie niejako unieruchomił on liska z pomocą piasku, który zadawał mu dodatkowe obrażenia. Jak tu wybrnąć z tej sytuacji?
Wydałaś kolejne polecenia, licząc, że szybkim atakiem Vulpix zdoła wyrwać się piaskowym mackom. Przeciwnik już kumulował mroczną energię do strzału, mimo wszystko warto było spróbować. Senzu spiął się i wystartował... albo i nie. Piasek trzymał mocno i nie pozwolił mu wykonać ataku. Ponowił szybko próbę, lecz z podobnym rezultatem. Wygląda na to, że chwilę mu zajmie, zanim się uwolni. Ale, ale! Sandile nie będzie grzecznie czekać! Skoro nie ma jak zaatakować, a unik będzie raczej niemożliwy, skoro nie może się ruszyć, lisek postanowił pominąć te dwa kroki i od razu zaatakować ogniem. W końcu kazałaś mu nacierać i nie oddawać inicjatywy, prawda?
Skoncentrowany płomień pofrunął na gada, zderzając się z jego techniką! Ale to nie wszystko! Ogień okazał się silniejszy i dosłownie przebił się przez atak Sandile'a, trafiając go bezpośrednio! Juhu! Senzu skorzystał z okazji i dorzucił kolejny, druzgocący wręcz płomienny atak. Już po pierwszym ciało krokodylka częściowo zajęło się ogniem, po drugim już ledwo podnosił się z ziemi, ale mimo wszystko się podniósł. Uparte bydle nie zamierzało się poddać tylko dlatego, że oberwało kilkoma atakami. Co to, to nie! Miał przecież unieruchomiony cel, prawda? Wystarczyło tylko wycelować i dobrze trafić. I właśnie to zamierzał, raz jeszcze atakując falą mrocznej energii. Bo co innego mu pozostało?
A za plecami wciąż słyszałaś rżenie Raia i wyraźne wysiłki Biosa mieszające się z syknięciami. Kończ to, póki jeszcze masz szansę, Vi~~

Sandile był już osłabiony, nie było co do tego żadnych wątpliwości. Wystarczyło tylko przeprowadzić ostatni skoncentrowany atak, by to wygrać. Czy jednak Senzu zdąży przed natarciem krokodylka?
Plan miałaś prosty - ustrzelić gada ogniem. Lisek mimo unieruchomienia wiedział, że ten atak zadziała. W końcu wcześniej dawał radę, prawda? Zebrał się więc w sobie i strzelił najlepiej, jak tylko był w stanie. I wtedy stało się kilka rzeczy na raz. Pierwsza - strumień ognia pofrunął w stronę Sandile'a. Druga - gadzina uskoczyła przed nacierającą techniką, strzelając własnym mrocznym pociskiem. Mimo wszystko krokuś nie był w stanie całkowicie uniknąć trafienia. Za to Sensu oberwał bez pudła, co jednak miało jeden niespodziewany efekt - uwolnił przednie łapy z piaskowych okowów! Szybko potrząsnął łebkiem, raz jeszcze wypuszczając w stronę przeciwnika strumień ognia, tym razem już ze stuprocentową celnością. Gad padł z głuchym jękiem na plecy, wciąż starając się podźwignąć, choć nie było to już takie łatwe jak wcześniej. To była odpowiednia chwila na rzut pokeballem!
Wzięłaś zamach i wypuściłaś kulkę z dłoni, ta zaś poszybowała przed siebie. Ruchowi temu towarzyszyło wzmożone rżenie za plecami, po którym poczułaś nagłe ciepło, a zaraz potem oberwałaś w ramię i wylądowałaś twarzą w ziemi. Co się stało?
- Kurwa! - to jedno przekleństwo mówiło samo za siebie. Rai zaszarżował. Ale zaraz! Co z pokeballem? Co z Sandilem? Czy kulka zdążyła dotrzeć do niego przed rozjuszonym Rapidashem?
- Vuuu! - zawołał z ekscytacją Senzu, który miał chyba lepszy ogląd na sytuację. I był już całkowicie wolny! Ty zauważyłaś tylko energię pochłanianą przez wcześniej rzuconą kulkę. Kulkę, którą Rai wykopał gdzieś na bok, stając przy tym dęba.
Wzium! Ostry podmuch wiatru przeciął powietrze! Wróć! To nie wiatr, to Bios! Z zadziwiającą prędkością i zwinnością minął cię, dopadając do ognistego konia. Widziałaś tylko jak wyskakuje w górę, zdejmując w locie płaszcz, który zaraz zarzucił Raiowi na łeb, samemu lądując na jego grzbiecie. Jedno silne pociągnięcie za krańce płaszcza i zadziałały one jak ściągnięte lejce! Rai parsknął, szarpnął się raz, potem drugi, aż w końcu zatrzymał się w miejscu, powoli się uspokajając. Blondyn nie popuszczał materiału nawet na moment, dopóki nie poczuł, że zwierz pod nim całkowicie odpuścił próby walki. Dopiero wtedy ściągnął mu z łba przypalony i dymiący płaszcz, by jeszcze poklepać pokemona po boku.
- No już, wszystko już dobrze, byłeś dzielny - zwrócił się do Raia łagodnie, patrząc następnie w twoją stronę. - W porządku, Vi? Wybacz, nie mogłem go dłużej utrzymać. Ale świetnie się spisałaś.
W końcu zeskoczył z wierzchowca i podszedł bliżej, po drodze zgarniając z ziemi porzuconą kulkę. Nim jednak doszedł bezpośrednio do ciebie, drogę zagrodził mu Senzu, warcząc ostrzegawczo. Chłopak tylko przystanął i uniósł w górę ręce, kapitulując. Nie miał ani chęci, ani powodu, by ścierać się z liskiem.
- Widzę, że twój Vulpix wciąż ma siły do walki, dobrze by jednak było, gdyby zachował je na później i nieco się zregenerował - stwierdził tylko z lekkim uśmiechem, podrzucając ci pokeballa. - Nie wypuszczaj tej gadzinki, póki Rai jest na zewnątrz, dobra?
Tu mrugnął porozumiewawczo i odstąpił, nie chcąc prowokować Senzu. Widziałaś tylko jak bez zbędnych słów rusza w dalszą drogę, mrucząc pod nosem nad stanem swojego płaszcza. Jakby nie patrzeć, dorobił się on kilku przepalonych dziur.

To oczywiste, że upadek boli. Ale czy rzeczywiście coś ci dolegało? Twarz miałaś w zasadzie całą, może nie licząc lekko zdartego nosa i przetarcia na policzku, ale to się zagoi. Raczej. Otarcie na pewno. Ramię też było całe, choć obolałe, co zwiastowało sporego siniaka. Cóż, lepsze to niż złamanie, czy oderwanie ręki, prawda?
Senzu podszedł sceptycznie do sprawy dopuszczania do ciebie Biosa, ostatecznie jednak po twoich zapewnieniach, że jest on po waszej stronie - odpuścił. Na pieszczoty i pochwały zareagował wyjątkowo żywo, merdając wszystkimi ogonkami i mrucząc cicho z zadowolenia. Widać, że wcześniej nikt go raczej nie rozpieszczał, ale całkiem mu się podobał ten sposób traktowania. Na wspomnienie smakołyku aż się oblizał.
W końcu raczyłaś podnieść swoje cztery litery, przy okazji proponując Vulpixowi odpoczynek w ballu. Ten tylko podsunął ci pod nogi kulkę z zamkniętym weń gadem (tę, której nie złapałaś, gdy rzucał ją Bios, bo liseł był szybszy i sam ją przechwycił), a potem wtulił się w twoje nogi, po chwili zgadzając na powrót do własnej. Gdy już ta kwestia została rozwiązana, mogłaś dołączyć do blondyna i Ognistej Grzywy.
- Ho? Aż taka delikatna jesteś, że ledwie stuknięcie cię rozkłada? - zawtórował ci chłopak z szelmowskim uśmieszkiem. Widać mimo całego zajścia dobry humor mu sprzyjał.
Rapidash przysłuchiwał się twoim słowom. Nawet zerkał w twoją stronę ukradkiem, choć to "ukradkiem" było bardzi wyraźne. W końcu jednak zbliżył do ciebie głowę i delikatnie skubnął pyskiem twój rękaw. Akurat rękaw przy tym obitym ramieniu. Czyżby chciał przeprosić za wyrządzoną krzywdę? Parsknął cicho i szedł przez dłuższą chwilę ze spuszczonym łbem, a jego ognista grzywa zdawała się lekko przygasnąć.
- Chyba jest mu przykro - szepnął w twoją stronę Bios, a na propozycję zaszycia dziur w płaszczu zaśmiał się lekko. - Łataniem zajmiemy się później. Jakieś nadmiarowe materiały powinienem mieć w torbie, reszta też się znajdzie. Damy radę.
Potarmosił ci włosy i właściwie tym zakończył dyskusję. Szliście sobie dalej w ciszy (chyba że ją przerwałaś), aż wreszcie na końcu tunelu coś zamajaczyło. Rai zarżał lekko, blondyn jednak tylko poklepał go uspokajająco po boku. Przeszliście jeszcze te kilkadziesiąt metrów, a wtedy zobaczyłaś uchylony właz porośnięty masą zielska, które falowało lekko na wietrze. Idealny kamuflaż, prawda? Jako że Rai był za duży, by przecisnąć się przez i tak małe przejście, Bios zawrócił go do pokeballa. Zaraz potem sam przecisnął się przez otwór włazu (wysoki na około metr, więc trzeba się schylić) i wypuścił go już na zewnątrz.
Gdy w końcu sama wyszłaś z tunelu, twoim oczom ukazał się niewielki zagajnik oświetlony niknącym blaskiem zachodzącego słońca. Mogłaś zauważyć, że wejście umiejscowione było w zboczu góry porośniętym mchem i różnorakim pnącym bluszczem. Ktoś się sporo napracował nad stworzeniem tego tunelu, prawda? Ciekawe tylko - kto?
- To co? Wskakujesz sama, czy trzeba cię podsadzić? - rzucił w twoją stronę braciszek i nie czekając właściwie na odpowiedź, sam dosiadł Rapidasha. - Rai przeprowadzi nas przez ten las. Możesz się na spokojnie zdrzemnąć w drodze, przypilnuję cię - zapewnił.
Tylko jaki ty masz plan w związku z tym, panno Wolfpaw?