Chords Inside Me

Hoenn wydawało się być dobrym kierunkiem - Katsuhiro wiedział, że jest to dość popularny region wśród turystów, bo mimo wszystko znajdował się w cieplejszym klimacie. Plaże, nadmorskie miejscowości... już czuł się dobrze z wizją ucieczki, zwłaszcza, że podniesiono już kotwicę.
Idealnie na parę tygodni wakacji. Tyle powinno mi starczyć.
Mimo wszystko widząc rozmiar i przepych statku, a także Salamence'a, podejrzewał, że w bilecie musi tkwić jakiś haczyk - ale na razie zepchnął te obawy na bok. Podróż do Canalave w pełnym słońcu była męcząca, zwłaszcza z czarną czapką na głowie, dlatego też postanowił zerknąć na mapę, obczaić, gdzie musi się udać, żeby znaleźć swoją kajutę, a następnie cyknąć zdjęcie mapy na zaś. Zanim gdziekolwiek indziej pójdzie, będzie musiał się odświeżyć.

Widząc przepych pokoju, Katsuhiro westchnął ciężko. Masahiro Maeda raczej nie należał do wylewnych ojców, którzy by własnym dzieciom fundowali tak wyczesane wczasy. Co innego jego matka, ale... czyżby to jednak nie tato postawił mu bilet, tylko za wszystkim stała mama?
Chłopak pogrążony w analizowaniu tej całkiem trafnej teorii zamknął powoli za sobą drzwi i przekręcił kluczyk, nadal podziwiając wnętrze, a dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że w sumie może w końcu coś zrobić - i wypuścił z balla Yukari, starając się, by zmaterializowała się na miękkim dywanie. Sam zaś usiadł na moment obok niej na jednej z poduszek.
- No cześć, witamy na pokładzie statku. Cieszysz się, że wypływamy? - zagadał do niej, delikatnie gładząc jej głowę, po czym zerknął w stronę łazienki. - Będę musiał się odświeżyć, dlatego jeśli chcesz, możesz pobawić się maskotką w sypialni, a ja tymczasem się ogarnę, co ty na to?
Nie było to wprawdzie odpowiedzialne zachowanie zostawiać pokemona samopas, jednakże Katsu nie był do końca trenerem, a bardziej chyba pacjentem... więc chyba nic nie powinno się stać Yukari, prawda?

Rozgoszczenie się w kajucie nie należało do najtrudniejszych. Yukari nie trzeba było dwa razy powtarzać - od razu wskoczyła na miękką powierzchnię, by móc po chwili pobawić się Salamencem. W takim środowisku na pewno nic jej nie groziło, a Katsu mógł w spokoju zadbać o siebie. Odświeżenie się w tej kajucie porównywalne było z wizytą w SPA - tyle, że samoobsługowym. Po krótkich oględzinach słychać dało się jakże charakterystyczne pukanie do drzwi.
-Bonsoir! Panie Rowlins, kapitan pragnie poinformować, iż dziś wieczorem dopłyniemy do pierwszej atrakcji. Odwiedzamy Wyspy Krucze, gdzie będziemy mogli ujrzeć Festiwal Świateł. W razie jakichkolwiek pytań proszę mnie zaczepić. Moja godność to Francesca.- tymi słowami przekazała wiadomość. Nazwisko Rowlins wydawało Ci się komiczne, jednak brzmiało jak przykrywka idealna. Po chwili Kotlecik zauważył list na stoliku. Chcąc - nie chcąc otworzył go i odczytał.


Na statku znajdowało się wiele atrakcji, a do wieczora jeszcze mnóstwo czasu. Mogłeś spędzić ów czas w kajucie lub przejść się i poznać innych pasażerów. Jedno było pewne - wrażeń podczas tej wyprawy nie zabraknie. Może warto byłoby się zaopatrzyć w jakiś aparat, by uwiecznić te wspaniałe chwile?

dobra tam, przechodzimy do pierwszej osoby, bo będzie mi tak łatwiej. BTW trzymaj mi się Lumku, cokolwiek cię trapi i pamiętaj, że jak potrzebujesz miejsca do rantowania to moje priv nadal stoi otworem
-----------------
Wayne Rowlins brzmiało ciekawie. Przynajmniej nie wyróżniało się tak, jak Katsuhiro Maeda. W sumie jak na chwilową przykrywkę może być - bo przecież nie zamierzam przeciągać urlopu w nieskończoność, to ma być ledwie parę tygodni na totalny reset, złapanie wiatru natchnienia w żagle twórczości i powrót z kolejnym hitem... i tak będzie, prawda?
Zerknąłem na moment na bawiącą się Yukari. W sumie miała pełnić bardziej rolę mojego wsparcia niż pokemona do walk i nie chciałem tego za bardzo zmieniać, ale... jakbym spróbował czegoś bardziej w stylu pokazów? Mamie by się zapewne spodobało...No ale na to przyjdzie czas. Jestem na statku, praktycznie all-inclusive (będę musiał pamiętać, żeby oddać ojcu potem chociaż trochę kasy albo też mu coś podobnego ogarnąć), z dala od managementu, mogę sobie pozwolić na chwilę szału - a ten wieczorny Festiwal Świateł brzmi bardzo ciekawie. Pytanie tylko, czy... tak, powinienem to gdzieś mieć na bank.
Wracam na moment do swojej torby, żeby ją przeszukać. Na bank mam gdzieś swój telefon, a on przecież powinien mieć w sobie aparat - robienie w show-biznesie wymagało przecież, żeby czasem cyknąć selfie albo zrobić zdjęcie drugiej osobie. Nie będę przecież kupował czegoś nowego tylko po to, by zrobić zdjęcie w czasie jednej podróży, a potem rzucić w kąt. Przy okazji, jak już znajdę felerny telefon, zerkam, czy aby na pewno jest na razie spokojnie. Ciężko stwierdzić, jak sytuacja potoczy się dalej, bo możliwości jest dużo - ale raczej pierwszą osobą, która się ze mną skontaktuje, będzie Ryan. Tego jestem pewny.

Stoję. I po prostu nie wierzę w to, co czytam
Co się kurwa zadziało?
Mira jest chora, nagle z dupy mamy dwa tygodnie wolnego... ale najgorsze w tym wszystkim jest to, że nagle moją ucieczka poszła się bujać, bo Ryan chce się spotkać. Odruchowo przygryzam lekko wargę, zastanawiając się nad rozsądnym wyjściem z całej sytuacji. Co odpisać Ryanowi, żeby nie nabrał podejrzeń i żeby moja podróż była nadal bezpieczna...? O, już wiem.

Do: Ryan:

Tyle chyba powinno wystarczyć, by zaspokoić Ryana, przynajmniej na razie i na tyle, żebym się skupił na podróży i odpoczynku. Mimo wszystko jednak ta nagła niedyspozycyjność Miry jest niepokojąca, ale... może po prostu jestem paranoikiem? Ciężko stwierdzić.
- Wiesz co, Yukari? Może to jednak dobry pomysł, żeby przejść się na pokład? Nie powinno chyba być tak źle. - Chyba że nagle zza zakrętu napadnie mnie Mira, ciągnąć z powrotem do pracy. Na samą wizję tego zaśmiałem się krótko. - Na jakieś ciasto, herbatę, a potem można by poobserwować innych ludzi i ich pokemony. Co ty na to?

DO: Ryan napisał:

Uhm, pewnie, że nie wysadzę miasta w powietrze! Matka by mnie od razu zabiła XD
I miłej zabawy (ale serio nie rozwal chaty ;w;)

No to kwestię rozmowy z Ryanem mamy załatwioną do końca, myślę sobie wysyłając ostatniego już na razie sms'a i analizując słowa Francesci. Basen na dziobie byłby zdecydowanie tym, z czego bym skorzystał w normalnej sytuacji, ale biorąc pod uwagę czapkę, okulary i fałszywe nazwisko raczej wolałem zostać nadal incognito - wybiorę się tam w momencie, gdy będzie tam luźniej i nie będę musiał ryzykować zdemaskowaniem.
Hm. Restauracja i kawiarenka brzmiały już nieco lepiej, bo można usiąść w kącie i nie przejmować się innymi. Tak samo bar. A pokój rekreacyjny? W sumie to też mogę sprawdzić. Spoglądam z uśmiechem na Ralts.
- Proponuję kawiarnię, a potem zobaczymy ten cały pokój rekreacyjny. Co ty na to? - podsuwam jej swój plan na najbliższą godzinę, po czym jeśli uzyskam akceptację ze strony swojej towarzyszki, zaczynam go realizować. Ciastka i herbato, nadchodzę~!

Jedyne, czego nienawidzę w takich miejscach, to ilość opcji, jakie mogę wybrać, jeśli chodzi o jedzenie i picie - dlatego też zazwyczaj wybierałem miejsca, gdzie wybór był ograniczony do paru, ale doskonale sprawdzonych pozycji. Może jednak ta kawiarenka na statku tylko próbowała wyglądem nawiązywać do elitarnych miejsc?
Wybór w zasadzie podjąłem niemal natychmiast, chociaż z pewnym powątpieniem zerknąłem na Yukari. Czy pokemony jedzą w ogóle od czasu do czasu słodycze? Niby są te całe poffiny, muffinki i inne pokebloczki, więc może zwykłe potrawy ludzkie też im nie zaszkodzą... W sumie raz się żyje. Najwyżej Ralts znienawidzi mnie do końca życia.
- W takim razie poprosimy dwie porcje tej polecanej szarlotki... - Yukari raczej na pewno nie będzie nic piła, ale w sumie może w razie co wezmę jej jakąś wodę... Ech. Żałuję mocno, że do tej pory jakoś nie przywiązywałem uwagi do tego, jak dbać o pokemona, ale cóż... chyba będę musiał to nadrobić. - Do tego do picia latte i zwykła woda, niegazowana.
W sumie kelner też wygląda świetnie, bardziej jednak zainteresowała mnie osoba siedząca nieco dalej. Wydaje się znajoma, ale... kto to może być? Staram się nie gapić za bardzo, ale mimo wszystko zerkam na tę postać, mając nadzieję, że to nie jest ktoś, kto może łatwo przypisać właściwe nazwisko do mojej osoby - bo w końcu jestem tutaj incognito, nie?

Okej. Zjebałem właśnie po całości i czuję wręcz, jak moje ciało jest spięte na sam widok Miry - no bo przecież nie spodziewałem się jej w restauracji na statku, a tym bardziej na statku, którym płynę.
Mimo wszystko zaaferowany tym nagłym odkryciem nie odpowiadam na słowa powiedziane przez kelnera, zastanawiając się, co mogę zrobić z tą sytuacją. Nie mogę przecież się zdemaskować, że jestem Katsuhiro, więc też nie podejdę się przywitać, a poza tym... nie powinienem się tak na nią gapić. A przynajmniej powinienem to ograniczyć na tyle, żeby nie zwracać na siebie uwagi.
Ale jakim cudem dała radę się tutaj przemknąć przede mną? Przecież widziałbym ją po drodze między Jubilife a Canalave.
Wdech. Wydech.
Z lekką niechęcią sięgam po łyżkę, by następnie spróbować tego poleconego deseru i nie myśleć o Mirze, która gdzieś tam siedzi parę stolików dalej. Przyszedłem tutaj dla deseru, a nie po to, by dać się zdemaskować rudej wiedźmie z pracy, zresztą ona też powinnam się zrelaksować. Przy okazji też zerkam na Yukari.
- W sumie... będziesz potrafiła posłużyć się łyżką, czy ci pomóc? - To pytanie brzmi dziwnie, ale znowu dowodzi temu, że nie znam się kompletnie na byciu opiekunem pokemona.