Diabeł wcielony, bez kija nie podchodź

Saillina urodziła się jako pierwsza z dwóch bliźniaczych córek Michelle i Kalvosa Arestorów, wyprzedzając swoją siostrę Iliyanę o zaledwie dwie minuty. Od najmłodszych lat obie dziewczynki były rozpieszczane i chowały się w przytulnej rodzinnej atmosferze. Początkowo odróżnić je można było tylko po oczach, z wiekiem jednak różnice między nimi coraz bardziej się uwidaczniały. I nie chodzi to stricte o wygląd a o usposobienie. Sai od zawsze była tą odpowiedzialną starszą siostrą, lubiła się uczyć, była dobra w bieganiu i ogólnie w sporcie, za to Il… Il uwielbiała pakować się w kłopoty, wszędzie było jej pełno i zawsze znajdowała coś ciekawego do roboty. Jednym słowem – rozrabiała. To jednak nie znaczyło, że dziewczynki nie miały dobrego kontaktu, wręcz przeciwnie. Jeśli Iliyana wdała się w jakąś bójkę i była na przegranej pozycji (a to zdarzało się najczęściej), Saillina zawsze stawała w jej obronie, wtedy zaś nawet przeciw przewadze liczebnej obie wychodziły ze starcia zwycięsko. I właśnie dlatego nikt nie zadzierał z bliźniaczkami Arestor.
Wszystko zmieniło się pewnego letniego dnia, gdy obie dziewczynki miały już po 11 lat. Jak to w czasie wakacji było na tyle upalnie, że wraz z ojcem wybrały się na przechadzkę w pobliżu rzeki niedaleko. Wszystko przebiegało całkiem normalnie, siostry przekomarzały się między sobą, śmiały, spacerowały w pobliżu brzegu, Kalvos zaś szedł nieco bardziej z tyłu z małym Growlithem przy nodze. Wtedy jednak w pobliskich szuwarach coś gwałtownie się poruszyło, czym wystraszyło Iliyanę, która niefortunnie poślizgnęła się na mokrej trawie i wpadła wprost do rzeki. Przerażona Sai próbowała ją złapać, chciała nawet wskoczyć za nią, przeszkodził jej w tym jednak Growlithe, a do wody zaś wskoczył ojciec dziewczynek. Jasnowłosa z bijącym sercem obserwowała wzburzoną nurtem powierzchnię, szukając wzrokiem siostry i ratującego ją taty. Mężczyzna wynurzył się, łapiąc haust powietrza, i zaraz znów zanurkował, nigdzie jednak nie było widać Il. Po wieczności oczekiwania wreszcie Kalvosowi udało się wyciągnąć córkę na powierzchnię i podpłynąć z nią do brzegu. Saillina patrzyła z rosnącym przerażeniem na ojca próbującego przywrócić jej siostrze funkcje życiowe – bezskutecznie. Wciąż próbował, nic to jednak nie dawało, a do dziewczyny powoli docierało, że Iliyana właśnie się utopiła. W jednej chwili pochłonęła ją woda rwącej rzeki, w kilku kolejnych odbierając resztki oddechu, aż w końcu nie było już kogo ratować.
To wydarzenie wstrząsnęło całym światem młodej złotookiej. Całe życie miała u swego boku siostrę, którą się opiekowała i z którą rozumiała się jak z nikim innym, a teraz… Teraz to wszystko przepadło. Już nigdy miała nie zobaczyć roześmianej twarzy Il, mając w pamięci przerażenie w jej ciemnych oczach, gdy wpadała do wody, a także sine usta i poszarzałą skórę, gdy wreszcie została z niej wyciągnięta. Czy więc dziwić może, że nawet nie zawitała na pogrzeb? Cały miesiąc spędziła zamknięta w pokoju, a wychodziła z niego właściwie tylko do łazienki. Mama przynosiła jej posiłki, próbowała pocieszać, choć sama z trudnością pogodziła się z faktami. Utrata córki bolała, wciąż jednak miała drugą i to dla niej starała się dalej żyć. Sai jednak całkiem zamknęła się w sobie, z nikim nie rozmawiała i matka najczęściej znajdowała ją wtuloną w tego samego Growlithe’a, którego obie z Il tak pilnie doglądały tuż przed wykluciem. A sama dziewczyna? Początkowo całymi nocami wylewała łzy w poduszkę lub futro towarzyszącego jej pokemona, z czasem jednak zaczęła się jakby od tego wszystkiego odcinać, aż pewnego dnia ku zdziwieniu matki zeszła na dół na śniadanie. Powoli, bardzo powoli wracała do dawnej siebie, choć było po niej widać, że część jej serca przepadła bezpowrotnie.
Wkrótce wróciła też do szkoły, nie zwiastowało to jednak normalności. Wśród uczniów już dawno rozeszła się wieść o śmierci Iliyany, niedługo potem do gry weszły również cicho powtarzane plotki. Sai zdarzyło się raz czy dwa usłyszeć szepty, jakoby to ona własnoręcznie wrzuciła siostrę do rzeki, chcąc się jej pozbyć. Choć to bolało, starała się ignorować wszelkie pogłoski tego typu, po prostu się izolując. Nagle zabrakło jakiegokolwiek znajomego, który chciałby z nią porozmawiać, cokolwiek wyjaśnić, rozwiać wątpliwości niektórych. Inne dzieciaki zdawały się przystać na to, że dziewczyna siedzi sama na przerwach, a plotki rozciągają swoje macki na całą szkołę i okolice. Oczywiście krążyły tylko wśród uczniów, którzy przezornie starali się nie mówić nic przy dorosłych. Niechęć wobec Sailliny rosła, coraz częściej słyszała nawet nie ukrywane komentarze pod swoim adresem, aż w końcu nie wytrzymała. Pobiła się z kilkoma uczniami nazywającymi ją siostrobójcą, za co dostała naganę, ale nie to było ważne. Po kilku podobnych incydentach i półrocznym zawieszeniu, dzieciaki zaczęły bardziej się kryć z własnymi komentarzami, gdy tylko młoda Arestor pojawiała się w zasięgu wzroku. Obserwowali ją, jak siedzi gdzieś pod ścianą i czyta książkę (wbrew pozorom nie o zabójstwach) lub patrzy gdzieś w przestrzeń i cicho gada do siebie. I tak skończyła jako ta lekko stuknięta, bojowa samotniczka z łatką mordercy własnej siostry.
W domu było raczej po staremu, o ile można to określić w ten sposób. Sai zachowywała się w miarę normalnie, pomijając te chwile samotności, gdy zaczynała mówić do siebie, wspominając przy tym imię siostry. Oczywiście za bójki w szkole dostawała stosowne kary, mimo wszystko ku rozpaczy matki nigdy nie okazała skruchy, powtarzając, że tamci „zasłużyli”. Wszystko właściwie się normowało, choć nie miał tak zostać na długo. W krótkim czasie po rocznicy śmierci Iliyany Kalvos po prostu zniknął. Rano wyszedł do pracy i najzwyczajniej w świecie z niej nie wrócił. Jak się okazało, nawet tam nie dotarł, bo zrezygnował ze stanowiska dobry tydzień wcześniej. Ot tak porzucił pracę i nagle wyparował, a z nim jego wierna Arcanine – Celesta. Nie zostawił po sobie żadnej wiadomości, ale widać było, że długo przygotowywał się do podróży. Gdzie i w jakim calu się udał – tego nie wiedział chyba nikt. Saillina jednak postanowiła, że znajdzie go w ten czy inny sposób. Wystarczyło tylko znaleźć trop i ruszyć w świat. Może chociaż tam znajdzie się miejsce, w którym nikt nie będzie jej oskarżał o zabicie siostry…